Ο Θεός άνθρωπος;

Του Θεόδωρου Καλμούκου

Ο Θεός άνθρωπος; Ναι αυτό ακριβώς! Χριστούγεννα σήμερα, δηλαδή ο Θεός γίνεται άνθρωπος, κι ο άνθρωπος Θεός κατά χάριν. Μυστήριο μέγα και παράδοξο διότι ο Ενας της Τριάδας από αγάπη υπέρμετρη, παράφορη θα έλεγα, παρέμεινε Αυτός που ήταν, δηλαδή Θεός και έγινε Αυτός που δεν ήταν, δηλαδή άνθρωπος, που πάει να πει ότι η παντοδυναμία Του χώρεσε μέσα στη φάτνη επειδή ακριβώς «εκκένωσε εαυτόν».
Πρόκειται για ένα ολοκληρωτικό «άδειασμα», για ένα πέρασμα σ’ έναν άλλο τρόπο ύπαρξης επειδή αγάπησε πολύ. Ο Θεός και ο άνθρωπος, οι δυο μας, με κοινό τρόπο υπάρξεως το πρόσωπο.
Χριστούγεννα! Ενσαρκη παρουσία του Θεού ανάμεσά μας. Μυστήριο μεγάλο και παράδοξο. Δύσκολο να διανύσει το περατό μυαλό μας την απεραντοσύνη του Γεγονότος, πως «Θεός το τεχθέν». Η προσέγγιση μπορεί να γίνει μονάχα με τη δύναμη και τη δυναμική της πίστης, όχι σαν ένα θεωρητικό θρησκευτικό ιδεολόγημα, αλλά σαν σύναψη σχέσης με τον Θεό, σαν ολοκληρωτική εμπιστοσύνη σ’ Εκείνον. Επειτα από αυτό δεν υπάρχει τίποτε άλλο.
Μένουμε ενεοί μπροστά στο μέγεθος της κενωτικής αγάπης του Θεού, η οποία τόλμησε τα πάντα. Πρόκειται για αγάπη Θεϊκή, αγάπη μεγάλη. Αγάπη λυτρωτική, αγάπη σταυρική, αγάπη ολοκληρωτική. Αγάπη δίχως όρους και όρια, αγάπη δίχως τελειωμό. Κι αυτή η σαρκωμένη αγάπη δεν μπορεί να κατανοηθεί με συναισθηματικά κηρυγματάκια, με λόγους στομφώδεις και ηθικισμούς για τον «γλυκύτατο Χριστό», αλλά μόνο ως υπαρκτική μέθεξη, ως εμπειρία εκκλησιαστική η οποία διαρκώς βιώνεται και συνάμα μένει ανολοκλήρωτη, επειδή ακριβώς η αναζήτηση της λύτρωσης και τη σωτηρίας είναι διαρκής και ατέλεστη και σωτηρία μας είναι ο Χριστός.
Οι άγγελοι διαλάλησαν και γέμισαν τους ουρανούς «και επί Γης ειρήνη» εκείνη τη μυστηριώδη νύχτα που ο Θεός έλαβε ανθρώπινο κορμί, αλλά φοβάμαι πως η Γη δεν τους άκουσε. Η φωνή τους δεν στάθηκε δυνατή να κομίσει τη λαχτάρα του Θεού μέχρι σ’ εμάς. Γι’ αυτό σήμερα έπειτα από δύο και πλέον χιλιάδες χρόνια από τότε που ενανθρώπησε ο Θεός κι έτμησε στα δύο την ιστορία, αυτή η λαχτάρα του Θεού για «επί Γης ειρήνη» παραμένει (δυστυχώς) ανεκπλήρωτος πόθος δικός Του και δικός μας. Ανόητοι πόλεμοι μαίνονται πάνω στη γη. Το αίμα εξακολουθεί να ρέει καθημερινά και να την πορφυρώνει.
Το τραπέζι μας μπορεί να είναι γεμάτο, αλλά η πείνα μας συνεχίζεται. Η θέρμανση λειτουργεί με ένταση, όμως το κρύο εξακολουθεί να μας παγώνει το κορμί, γιατί η ψυχή μας δεν λέγει να ζεσταθεί.
Κι όμως, σήμερα Χριστός επί Γης. Ο Θεός επιμένει να λαμβάνει κορμί σαν το δικό μας, γιατί επιμένει να μας αγαπά χωρίς όρους και όρια.

Πηγή: Εθνικός Κήρυξ