Της Γιώτας Κοντογεωργοπούλου
Πήγα να δω την παράσταση "Καβάφης, απέξω και τραγουδιστά" από την Ομάδα "Κωσνταντίνος Καβάφης" της Σύρου, με μια καχυποψία και λίγη ...νοσταλγία για ένα ποτό σε κάποιο μπάρ παρέα με καλούς φίλους.Σαν να τρέχει δίπλα σου καθαρό νερό... Σαν να σε κοιτάζουν μάτια ανθρώπινα που ανάβουν και σβήνουν... Σαν να σε παίρνει ο αέρας του Αιγαίου και να σε ταξιδεύει στη Σύρο των γαλήνιων ανθρώπων που ανεβαίνουν με εντιμότητα και δίχως τον παραμικρό κομπασμό στη σκηνή και χωρίς τέχνασμα κανένα, με τρόπο δωρικό, σε κάνουν να αισθάνεσαι πολύ ξεχωριστός που τους χάρισες το βράδυ του Σαββάτου και να αναχωρείς τόσο συγκινημένος σαν να βρήκες, μέσα στη στάχτη των ημερών, ένα μικρό διαμάντι.
"Καβάφης μελοποιημένος; Ουφ...." ήταν η πρώτη σκέψη.
Η τελευταία δεν ήταν σκέψη...ήταν αίσθηση... Μια μοναδική αίσθηση πληρότητας που σπάνια πλέον μπορούν να σου μεταδώσουν τέτοιου είδους θεάματα... Η αίσθηση μιας μικρής επανάστασης απέναντι στην τρέχουσα φαυλότητα και ελαφρότητα.
'Ετσι τιμούν τους ποιητές όσοι πραγματικά τους ακούνε. Όσοι δεν τους μετέρχονται για να ...ανεβούν καριέρες.
Όσοι ανασαίνουν ακόμη νησιώτικα νερά και χαιρετούν κάθε πρωί τον διπλανό τους...
Το πρώτο...σοκ που παθαίνει ο θεατής αυτής της παράστασης, έρχεται απο τα μάτια και την στάση του σώματος των συντελεστών της. Είχα χρόνια να δω τόσο καθαρά μάτια, τόσο σεμνούς καλλιτέχνες, τόσο συγκινημένους ανθρώπους για αυτό που κάνουν.
Καμία σχέση με κάτι υπερφύαλους ημιμαθείς που ξεσκονίζουν τα συρτάρια των ποιητών για να ανέβουν στη σκηνή με ύφος 100 καρδιναλίων και να σε κουράσουν αφάνταστα με την προσπάθειά τους να υπάρχουν πάνω από τον ποιητή, και πέρα από αυτόν.
Οι συντελεστές αυτής της παράστασης έμοιαζαν με μικρούς αγίους που κοινωνούν μια μεγάλη αλήθεια και είναι ενωμένοι με μια αόρατη κλωστή που έχει το άρωμα του μεγάλου Αλεξανδρινού.
Δεν έχω ξαναδεί τόση σεμνότητα. Δεν έχω ξαναδεί τόση προσήλωση. Δεν έχω ξαναδεί τόση πληρότητα. Δεν έχω ξαναδεί στην ίδια σκηνή τον ένα συντελεστή να κοιτάζει με τόσο θαυμασμό και τόση συγκίνηση τον άλλον.
Θα ξεχωρίσω από όλη αυτή τη μοναδική ομάδα των Συριανών, τους δύο ανθρώπους που μου έκαναν τη μεγαλύτερη εντύπωση..
Ο ένας ήταν ο Μπάμπης Κουλούρας, η "ψυχή" της "Ομάδας Καβάφης", ο οποίος ερμήνευε τα ποιήματα του Αλεξανδρινού με τόσο αφοπλιστική αμεσότητα που τα έφτανε στην καρδιά και το μυαλό ακόμη και του πιο απαίδευτου περί τον Καβάφη θεατή.
Ο άνθρωπος αυτός με την ερμηνεία του έκανε τον Καβάφη γείτονά μας, τον κάθισε μαζί μας στο καφέ, τον έστειλε μαζί μας στο θέατρο και τον έκανε συνομιλητή μας στις αναλύσεις του μεσημεριού για την πολιτική μας κατρακύλα.
Η δεύτερη λαμπερή μορφή, ήταν η ερμηνεύτρια των τραγουδιών, η Χρυσούλα Κεχαγιόγλου.
Σαν ένα ξωτικό που δεν πατάει στη γη, αλλά υπνοβατεί στον μαγικό κόσμο του ποιητή, με μια χροιά τόσο ξεχωριστή που θα μπορούσε κάλλιστα να κάνει τεράστια καριέρα...
Το σώμα αυτής της κοπέλας πάλλεται σαν δοξάρι την ώρα που ερμηνεύει, το πρόσωπό της μαρτυρά μια ...μετακόμιση σε ένα κόσμο ονείρου και ταυτόχρονα η όλη στάση της είναι τόσο σεμνή, τόσο ουσιαστική και καθαρή, που σε κάνει να μην μπορείς να πάρεις τα μάτια σου από πάνω της.
Το σχόλιο του Γιώργου Σαββίδη στην "Απογευματινή της Κυριακής" για αυτή την παράσταση που ξεκίνησε το 2006 και από τότε γυρίζει την Ελλάδα και τον κόσμο, αποτυπώνει στο έπακρο αυτό που είδε το κοινό της Πάτρας: "ήταν η πιο ολοκληρωμένη βραδιά που έχω παρακολουθήσει για τον μεγάλο Αλεξανδρινό".
Οι Συριανοί, οι υπέροχοι προσκεκλημένοι της Γέφυρας και του πληρώματος 94, δεν μας έμαθαν μόνο τον Καβάφη.
Μας έμαθαν και τι σημαίνει τέχνη... Γυμνή τέχνη. Ταπεινή τέχνη, και συνάμα επαναστάτρια... Τέχνη με την καρδιά...Έτσι όπως πρέπει να είναι...
Μην τους χάσετε....
Πηγή: TheBest
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου