Μέσα στο καταπράσινο τοπίο, απέναντι από την ιστορική βίλα Παπαλέξη, δεσπόζει στον χώρο, μεγαλόπρεπος και επιβλητικός στην απλότητα της αρχιτεκτονικής του, ο Ιερός Ναός Κοιμήσεως της Θεοτόκου Κρεστένων.
Στην ανατολική άκρη της πόλης, με γήινα χρώματα και πέτρα σκαλισμένη από τεχνίτες μερακλήδες και απαράμιλλους χειριστές της σμίλης, η Εκκλησία της Παναγίας της Κρέστενας, σαγηνεύει με την πρώτη ματιά τον επισκέπτη, τον καθηλώνει και τον οδηγεί, με καρδιά ξαλαφρωμένη από τις βιωτικές μέριμνες, στο εσωτερικό της, να παρακολουθήσει και να συμμετάσχει στις Ιερές Ακολουθίες.
Αρχικά υπήρχε στον χώρο ένα μικρό απλό εκκλησάκι που εξυπηρετούσε τότε τις λατρευτικές ανάγκες των πιστών.
Το εκκλησάκι αυτό, που συντηρείται και διασώζεται μέχρι σήμερα, λειτουργεί μια φορά τον χρόνο, την Τρίτη της Διακαινησίμου (την Τρίτη του Πάσχα), πανηγυρίζοντας και τιμώντας τη μνήμη των Νεοφανών Αγίων της Λέσβου των Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης, των οποίων Ιερά Λείψανα φυλάσσονται στον Ναό.
Στις αρχές του 20ού αιώνα ο Ιερέας του μικρού Ναού, ο Παπα-Τασιός (Αναστάσιος Φαφούτης) αποφάσισε και έκανε σκοπό της ζωής του να υλοποιήσει τη θέληση των πιστών να αποκτήσουν μια εκκλησία καλαίσθητη και αντάξια της Παναγίας μας. Όπως αναφέρουν οι παλιότεροι, δεν λογάριασε κόπους και μόχθους, κρύο και ζέστη, ταλαιπωρία σωματική και ψυχική, γυρίζοντας με το σακί στον ώμο, ή το μπιτόνι στο χέρι, να μαζέψει – ζητιανεύοντας- στα αλώνια ή στα σπίτια, σιτάρι, σταφίδα, αραποσίτι, λάδι ό,τι είχε καθένας…
(Ο Παπά Τασιός εκοιμήθη στις 26-5-1925 και αναπαύεται στο μνημείο που βρίσκεται πίσω από το Ιερό της Εκκλησίας για την οποία έδωσε τον εαυτό του).
Ο Παπά Τασιός τα κατάφερε…
Από το 1902 μέχρι το 1907 χτίστηκε ο Ναός με πέτρα σκαλιστή που σκάλισε Ιταλός τεχνίτης με απαράμιλλη τεχνική και έφτιαξε αυτό το έργο τέχνης που καμαρώνουμε σήμερα. Χωρίς τσιμέντα και σίδερα, ΜΟΝΟ ΠΕΤΡΑ. Όλες οι πέτρες σκαλισμένες στο χέρι μία – μία.
Ο ίδιος ο «ΠΑΛΗΟΣ» μας μεταφέρει με τους στίχους του μια «θλιμμένη ανάμνηση», αφηγούμενος πώς ο Ιταλός τεχνίτης, στο διάστημα που σμίλευε τις πέτρες και ύψωνε το μεγαλόπρεπο Ναό μας, έχασε τη νεαρή (μόλις 26 χρονών) γυναίκα του...
Μετά τους Βαλκανικούς πολέμους (1912-1913) στο πλάι της Βόρειας πύλης του Ναού, εντοιχίσθηκε μαρμάρινη πλάκα με χαραγμένα τα ονόματα των Κρεστεναίων που «έπεσαν υπέρ Πατρίδος» αυτή την περίοδο, και εκεί γινόταν η κατάθεση στεφάνων στις εθνικές επετείους μέχρι το 1970 περίπου, που ολοκληρώθηκε το μεγαλόπρεπο Ηρώο της πόλης – έργο του γλύπτη Φαληρέα.
Η Εκκλησία λειτούργησε από το 1907, (το 1911 έγιναν και τα επίσημα εγκαίνια του Ναού) και από τότε – εκατόν επτά χρόνια τώρα – κάθε 15Αύγουστο κάθε απόγευμα, γεμίζει με πιστούς που σπεύδουν να προσευχηθούν, να παρακαλέσουν την Παναγιά, να της πουν τον καημό τους, να αλαφρώσουν την ψυχή του, στους όμορφους ύμνους των «παρακλήσεων».
Η χάρη Της είναι εκεί και τους ακούει και τους ανακουφίζει όλους.
Στις 15 Αυγούστου πανηγυρίζει η Παναγιά της Κρέστενας, και μαζεύονται όλοι οι συντοπίτες, ντόπιοι και ετεροδημότες αλλά και ξένοι που κάνουν τις διακοπές τους στην περιοχή, τιμώντας την Παναγία μας και ψάλλοντας
«Εν τη Γεννήσει την παρθενίαν εφύλαξας, εν τη Κοιμήσει τον κόσμον ου κατέλιπες Θεοτόκε, Μετέστης προς την ζωήν, μήτηρ υπάρχουσα της ζωής, και ταις πρεσβείαις ταις σαις λυτρουμένη, εκ θανάτου τας ψυχάς ημών».
Μια παράδοση αναφέρει ότι εδώ, στην παλιά εκκλησία της Παναγίας, βρήκε καταφύγιο ο «ληστής» Γιώργης Κοντοβουνήσιος, κυνηγημένος από τη χωροφυλακή του Όθωνα αλλά τον κατέδωσαν και ακολούθησε μάχη στην οποία άλλοι λένε ότι σκοτώθηκε και θάφτηκε στο ίδιο σημείο (μάλιστα πριν πολλά χρόνια έδειχναν και μια πέτρα που είχε τοποθετηθεί στο σημείο του τάφου), άλλοι λένε ότι απλά τραυματίστηκε αλλά κατάφερε να ξεφύγει από τον κλοιό και τράβηξε προς το Λαπίθα καταδιωκόμενος και στη θέση Ομορφοΐσιωμα της Βρίνας στους πρόποδες του Λαπίθα, τον πρόλαβαν τα αποσπάσματα και τον σκότωσαν. Από την ιστοσελίδα του χωριού Μίνθη αντιγράφουμε:
«Ο Γιώργης Κοντοβουνήσιος ήταν από το χωριό Σκλήβα (σήμερα Μηλέα) της επαρχίας Ολυμπίας. Πριν από την επανάσταση του 1821 ο Κοντοβουνήσιος λήστευε τους Τούρκους και τους κοτζαμπάσηδες. Κατά την επανάσταση πολέμησε με γενναιότητα τα στρατεύματα του Ιμπραήμ. Μετά την απελευθέρωση επί Καποδίστρια ανέλαβε δημόσια υπηρεσία ως υποπολιτάρχης (αστυνόμος) του Πύργου Ηλείας και εκεί ερωτεύθηκε μια όμορφη κοπέλα την Ελένη του Δαραλέξη. Η οικογένειά της τον κυνήγησε. Τότε τα παράτησε και το’ριξε στο ληστρικό βίο. Ύστερα από πολλές συγκρούσεις με την κρατική εξουσία, τον σκότωσαν με προδοσία των Γουρναίων στη θέση Ομορφοΐσιωμα, κοντά στο χωριό Σμέρνα Ολυμπίας».
ΘΛΙΜΜΕΝΗ ΑΝΑΜΝΗΣΗ MARTHΑ KOPOLECI
(Του Κυρίου η Γη και το πλήρωμα αυτής: η οικουμένη και πάντες οι ενοικούντες εν αυτή)
(Ψαλμός ΚΔΙ 1)
Στα χίλια εννιακόσια επτά,
που χτίζαμε την εκκλησιά,
της «Παναγιάς την Κοίμηση»
- παιδιάτική μου θύμηση –
φέραν Ιταλό – Πατρινό
πετροτεχνίτη διαλεχτό!
(Δεν ξέραμε κειν’ τον καιρό
τα άχαρα τσιμέντα,
τα «σκυροκονιάματα»
«σιδηροκονιάματα»
καλουπο-λασποφτειάγματα
της Τέχνης φαλιμέντα...).
Με την περίσσεια χάρη του,
που είχε στο σμιλάρι του,
σκάλιζε αγκωνάρια·
σκάλιζε διαζώματα,
κουφώματα, αετώματα,
- τέχνης λεπτής καμώματα-
παν’ σε σκληρά λιθάρια!
Ειχ’ έρθει και η γυναίκα του,
- Βενέτικη φρεγάδα –
ψηλή και βεργολυγερή,
όμορφη σαν νεράιδα.
Μα ‘ταν της μοίρας της γραφτό,
μέσα σε λιγοστό καιρό,
βαρειά για ν’ αρρωστήσει
τον κόσμο αυτόν ν’ αφήσει...
Ξενού και Καθολικιά,
την θάψανε σε μια γωνιά,
στον «Άγιο Κωνσταντίνο»
που’ναι το Κοιμητήρι μας
στερνό κατοικιτήρι μας
τέρμα της ψεύτικης ζωής·
της Αρνησιάς, της Λησμονιάς
και Σιωπής βασίλειο!!!...
Και με σφιγμένη την καρδιά,
ο άνδρας της, κάποια φορά,
(πριν φύγει απ’ εδώθε)
σκάλισε με το χέρι του,
- δώρο στερνό στο ταίρι του-
σταυρό από γρανίτη·
και χάραξε λατινικά,
που θε να πουν Ελληνικά:
- «Ενθάδε κείται Πατρινιά,
ετών είκοσι έξι·
η Μάρθα Κοπολέση...».
Γ. Κολαΐτης, Πηγή: ΠΑΤΡΙΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου