Γιορτή της Παναγιάς και προβληματισμοί

Του Θεόδωρου Καλμούκου

Πηγή: Εθνικός ΚηρυξΜεγάλη η σημερινή ήμερα, είναι η γιορτή της Παναγιάς, η οποία έχει συνυφανθεί με πολλές συνήθειες και παραδόσεις, εκκλησιαστικές και λαογραφικές και της έχει δοθεί η προσωνυμία «το Πάσχα του καλοκαιριού». Το νόημα όμως είναι τούτο πως ήταν κεντρικός και ουσιαστικός κατά πάντα ο ρόλος της στο έργο της σωτηρίας. Γι’ αυτό για την Ορθόδοξη Θεολογία είναι «Θεοτόκος» και «Θεομήτωρ», εκείνη η οποία χώρεσε μέσα στην γαστέρα της τον «αχώρητον παντί», γενόμενη «η Χώρα του αχώρητου».
Σήμερα ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος θα μεταβεί για πέμπτη φορά να προστεί της Λειτουργίας στο ιστορικό μοναστήρι της Παναγίας Σουμελά στον θρυλικό και μαρτυρικό Πόντο, πολύ καλά, άριστα πράττων. Πριν μερικά χρόνια κάτι τέτοιο ήταν αδύνατο να γίνει λόγω της τουρκικής αγκύλωσης και έχθητας. Αναμφίβολα είναι καλή αυτή η κίνηση, η οποία συνάμα είναι και μία οδυνηρή εμπειρία διότι μεταβαίνουμε εκεί σαν ξένοι και επισκέπτες, όπως συμβαίνει και σε άλλα προσκυνήματα όπως λόγου χάρη στον Αγιο Νικόλαο στα Μύρα της Λυκίας. Η αποψίλωση του πληρώματος της Εκκλησίας στην επικράτεια της Τουρκίας έχει εξαφανίσει ολοσχερώς τις Εκκλησίες της Μικράς Ασίας και συγκεκριμένα της Σμύρνης, της Εφέσου, της Μιλήτου, της Προύσας, των Τράλλεων, των Σάρδεων, ενώ στην Κωνσταντινούπολη, στην Ιμβρο και την Τένεδο οι αριθμοί δείχνουν προτελεύτεια. Βέβαια κανείς δεν μπορεί να ξέρει «τι τέξεται η επιούσα» αφού η ιστορία έχει τα απρόβλεπτά της και μας διδάσκει πως κάποιες φορές εκεί που δεν το περιμένει κανείς έρχονται τα κάτω πάνω και το αντίθετο.
Και βέβαια οφείλομε να έχομε πίστη και εδραία πεποίθηση «στα μη σαλευόμενα», αλλά συνάμα ο Θεός μας έδωσε νουν για να τολμούμε να διανύουμε τον χρόνο όχι μόνον το απελθόντα, αλλά και τον ερχόμενο προτού μας προλάβουν τα γεγονότα και βρεθούμε μπροστά σε εκπλήξεις. Εχομε φτάσει στο σημείο που η πλειάδα των ιεραρχών του Φαναρίου να μην έχουν ζωντανές Μητροπόλεις, αλλά απλώς να φέρουν τον τίτλο τους διότι η τούρκικη θηριωδία έχει ισοπεδώσει τα πάντα. Κι είναι κι ένα δράμα γι’ αυτούς τους ανθρώπους, τους οποίους σέβομαι και τιμώ στο έπακρο, διότι με την παρουσία τους κρατούν έστω μισοσβησμένη τη φλόγα της Ορθοδοξίας εκεί. Από την άλλη μεριά όμως είναι ποιμένες άνευ ποιμνίου, κάτι σαν στρατηγοί χωρίς στρατό. Και το ερώτημα είναι στην Σύνοδο ποιας τοπικής Εκκλησίας τον προβληματισμό και την συμφωνία φέρουν; Κι ακόμα πώς μπορούν να κατανοούν, να αποφαίνονται και να αποφασίζουν για τα θέματα λόγου χάρη της εν Αμερική Εκκλησίας;
Κι επειδή έχουν αρχίσει απροκάλυπτα πλέον κάποιες ενέργειες των Τούρκων στη Θράκη, ο Ελληνισμός ανά τον Κόσμο οφείλει να αγρυπνεί και να παρακολουθεί, αφού το Αθηνοκεντρικό κράτος ζει στον δικό του κόσμο. Διερωτώμαι πολλές φορές έμπονα καθ’ εαυτόν αλήθεια κι αυτός ο Πατριάρχης τι μπορεί να κάνει εκεί αφημένος μόνος του; Και τόσα που κάνει, τα κάνει μόνο με τη δύναμη του Θεού