Γιατρός χωρίς εξειδίκευση δεν γίνεται
Ελληνες επιστήμονες που προτίμησαν την πατρίδα τους από τις σειρήνες του εξωτερικού
Τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότεροι έλληνες επιστήμονες αναγκάζονται, λόγω κρίσης, να μεταναστεύσουν στο εξωτερικό, προκειμένου να βρουν μια καλύτερη επαγγελματική τύχη. Υπάρχουν, ωστόσο, κι εκείνοι οι οποίοι έζησαν και εργάστηκαν για κάποια χρόνια σε χώρες της Ευρώπης και στην Αμερική, πήραν όμως την απόφαση να επιστρέψουν στην Ελλάδα και να μεταφέρουν τις γνώσεις και την επαγγελματική εμπειρία που απέκτησαν έξω σε ελληνικό πια έδαφος.
Πέντε έλληνες επιστήμονες, οι οποίοι είχαν γενναιόδωρες προτάσεις για να παραμείνουν σε πανεπιστήμια του εξωτερικού, όπως το Χάρβαρντ, το ΜΙΤ και αυτό της Οξφόρδης, επιλέγουν τελικά τα Πανεπιστήμια της Λάρισας και της Αθήνας. Οι ίδιοι εξηγούν στα «ΝΕΑ» για ποιους λόγους επέστρεψαν στην Ελλάδα, αλλά και ποια είναι η «μαγική συνταγή» για να μη μείνει ένας γιατρός, οδοντίατρος ή βιολόγος, άνεργος, ακόμη και εάν δεν είναι συμβεβλημένος με τον ΕΟΠΥΥ.
Οπως προκύπτει από τις μαρτυρίες τους, στους συγκεκριμένους κλάδους χρειάζονται επενδύσεις όχι μόνο οικονομικές για περαιτέρω επιμόρφωση και εξειδίκευση, αλλά και ψυχής, καθώς η απόσταση από τους αγαπημένους τους ανθρώπους δεν ήταν σε κανέναν ευχάριστη.
Χριστίνα Πιπέρη
Από την Οξφόρδη στο Πανεπιστήμιο Αθηνών
Εχω κάνει όλες μου τις σπουδές στη Βρετανία. Το πρώτο πτυχίο στην Ιατρική Βιοχημεία στο Πανεπιστήμιο του Σάρεϊ και με υποτροφία έκανα διδακτορικό στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης. Το σύστημα των Πανελλαδικών στην Ελλάδα δεν μου είχε επιτρέψει να περάσω στην Ιατρική… Τελειώνοντας το πτυχίο της Βιοχημείας, ήθελα να ασχοληθώ με την έρευνα. Στην Ελλάδα η βιοχημεία υπάρχει μόνο μέσω της ιατρικής και για να ολοκληρώσεις τις σπουδές σου χρειάζονται τουλάχιστον εννιά χρόνια. Αυτό το έκανα σε τέσσερα χρόνια στη Βρετανία. Στην Ελλάδα θα μπορούσα να εργαστώ σε διαγνωστικό κέντρο ή εργαστήριο, καθώς η ειδικότητά μου δεν είχε αντιστοιχία. Επίσης, θα μπορούσα να εργαστώ στο Ινστιτούτο Παστέρ ή το Εθνικό Ιδρυμα Ερευνών. Θεωρούσα όμως ότι ήταν νωρίς να επιστρέψω και είχα και άλλα πολλά να πάρω από το βρετανικό εκπαιδευτικό σύστημα. Γι’ αυτό και παρέμεινα, έκανα αιτήσεις σε διάφορους ερευνητικούς φορείς για να κάνω ένα διδακτορικό ή μεταπτυχιακό. Τελικά με επέλεξε ένα από τα καλύτερα πανεπιστήμια της Ευρώπης.
Εκανα τριάμισι χρόνια έρευνας στον τομέα παθολογίας και στη μοριακή και κυτταρική ανοσολογία. Τελειώνοντας και αυτό, αρχικά αισθάνθηκα ώριμη να επιστρέψω στην Ελλάδα. Η πρώτη εργασία που βρήκα ήταν σε ιδιωτικό κέντρο έρευνας που έβγαζε τα βιολογικά φίλτρα για τα τσιγάρα BF, όπου κάναμε έρευνα για το πώς θα βελτιώσουμε τις συνθήκες του φίλτρου ώστε το κάπνισμα να γίνει λιγότερο τοξικό. Παράλληλα κατέθεσα τα χαρτιά μου στο Εργαστήριο Βιοχημείας της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών όταν άνοιξε θέση για λέκτορα. Ξεκίνησα βέβαια ως επιστημονικός συνεργάτης, δηλαδή με ετήσια σύμβαση. Εκτοτε εργάζομαι εκεί. Ασχολούμαι με μοριακή ογκολογία όπου αναζητούμε τους μηχανισμούς της δημιουργίας καρκίνου σε επίπεδο κυττάρου και έχουμε αναπτύξει έναν νέο τομέα της εμβιομηχανικής, όπως ονομάζεται, όπου συνεργαζόμαστε με οδοντιάτρους και μελετάμε τη μηχανική πίεση στα κύτταρα. Οι περισσότεροι στην ομάδα μου έχουν σπουδάσει στο εξωτερικό. Εχω διακριθεί επίσης με το βραβείο της L’Οreal - UNESCO που αναδεικνύει τις καλύτερες γυναίκες από τον επιστημονικό χώρο παγκοσμίως.
Γιώργος Σφυρόερας
Από την Αριζόνα στο Νοσοκομείο Αττικόν
Ολοκλήρωσα τις σπουδές μου στην Ιατρική Σχολή Θεσσαλονίκης και την ειδικότητα Αγγειοχειρουργού στο Ιπποκράτειο Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης και στο Νοσοκομείο «Κοργιαλένειο – Μπενάκειο» Ε.Ε.Σ. στην Αθήνα. Υπάρχουν όμως ήδη πολλοί αγγειοχειρουργοί στην Ελλάδα που κάνουν εξαιρετική δουλειά με τις τεχνικές που εφαρμόζουν. Ετσι, θα έπρεπε κάπως να διαφοροποιηθώ, να επεκτείνω τις γνώσεις και την εμπειρία μου και να προετοιμάσω τον εαυτό μου για τον επαγγελματικό στίβο. Το γεγονός ότι έγινες γιατρός σήμερα δεν σημαίνει το ίδιο που σήμαινε και πριν από 30 χρόνια. Δεν είναι σίγουρο ότι θα έχεις δουλειά σε ένα μεγάλο νοσοκομείο και θα μπορέσεις να εφαρμόσεις πλήρως τις γνώσεις σου πάνω στην ειδικότητα σου. Ετσι, αποφάσισαν να κάνω μετεκπαίδευση σε κάποιες ειδικές αγγειοχειρουργικές τεχνικές και στον τομέα που ονομάζεται ενδαγγειακή χειρουργική. Αυτές, ενώ εφαρμόζονται από κάποιους γιατρούς στην Ελλάδα, δεν παρέχονται ως εκπαίδευση απο κάποιο εξειδικευμένο πρόγραμμα. Τελειώνοντας την ειδικότητά μου ξεκίνησα να εργάζομαι ως επικουρικός ιατρός στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Λάρισας. Δεν άφησα όμως το όνειρό μου και την επαγγελματική μου ασφάλεια… Το κυνήγησα, πήρα υποτροφία από ευρωπαϊκό οργανισμό και μετά από τα απαραίτητα βρέθηκα στο κέντρο Arizοna Heart Hospital, με εξειδίκευση σε παθήσεις της καρδιάς και των αγγείων. Εγινα δεκτός το 2009 και παρέμεινα έως το 2010. Επίσης, ασχολήθηκα με έρευνα πάνω στο συγκεκριμένο αντικείμενο. Στόχος μου ήταν να αποκτήσω μια προηγμένη εμπειρία και να επιστρέψω στην Ελλάδα. Δεν με ενδιέφερε να παραμείνω στις ΗΠΑ. Ετσι, επέστρεψα στην Ελλάδα και συνέχισα την επιμόρφωσή μου, καθώς πήρα διεθνές μάστερ στις ενδαγγειακές τεχνικές από το Πανεπιστήμιο Αθηνών. Στις ΗΠΑ η εμπειρία ήταν εξαιρετική, διότι είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω σύνθετες και πολύ υψηλού επιπέδου ενδαγγειακές αγγειοχειρουργικές επεμβάσεις όπως είναι η αποκατάσταση ανευρυσμάτων κοιλιακής και θωρακικής αορτής. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, εργάστηκα στη Λάρισα ως επικουρικός ιατρός για ακόμη ένα χρόνο και ακολούθως διορίστηκα στο νοσοκομείο «Αττικόν» ως Επιμελητής στην Αγγειοχειρουργική Κλινική του Πανεπιστημίου Αθηνών. Σε αυτό βέβαια βοήθησε η εμπειρία που απέκτησα αλλά πάντα σε συνδυασμό με τις δημοσιεύσεις που είχα κάνει σε επιστημονικές επιθεωρήσεις από την έρευνα μου. Επίσης, συνυπολογίσθηκε και το διδακτορικό δίπλωμα που είχα αποκτήσει σ την Ελλάδα. Στις ΗΠΑ δεν θα ήθελα να επιστρέψω αν και η υποστήριξη που παρέχει το κράτος στους γιατρούς εκεί είναι πολύ ιδιαίτερη και τα οικονομικά ήταν πολύ καλύτερα. Στόχος μου ήταν και είναι με τη γνώση που απέκτησα να διασφαλίσω τον εαυτό μου σε ένα ανταγωνιστικό περιβάλλον και παράλληλα να προσφέρω υψηλού επιπέδου ιατρική περίθαλψη στους έλληνες ασθενείς.
Ελένη Βασταρδή
Από τη Νέα Υόρκη στο Πανεπιστήμιο Αθηνών
Τελείωσα την Οδοντιατρική Σχολή στην Αθήνα με στόχο να εξειδικευτώ στην Ορθοδοντική. Ωστόσο, όταν ολοκλήρωσα τις σπουδές μου δεν υπήρχε μεταπτυχιακό πρόγραμμα Ορθοδοντικής στην Ελλάδα. Κατάφερα να γίνω δεκτή στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ στη Βοστώνη, όπου και παρέμεινα για τα επόμενα πέντε χρόνια, κατά τη διάρκεια των οποίων εξειδικεύτηκα στην Ορθοδοντική, εκπόνησα διδακτορική διατριβή στη Βιολογία Στόματος και Γενετική, ενώ τον τελευταίο χρόνο έκανα μεταδιδακτορικό στη Μοριακή Γενετική. Με τη βοήθεια του παγκόσμιου Προγράμματος Χαρτογράφησης του Ανθρώπινου Γονιδιώματος ανακάλυψα την πρώτη μετάλλαξη στην οποία οφείλεται η κληρονομική έλλειψη δοντιών, παρέχοντας απόδειξη της άρρηκτης σχέσης μεταξύ γονιδίων και δοντιών. Ακολούθως πήγα στη Νέα Υόρκη όπου έγινα επίκουρη καθηγήτρια στο Τμήμα της Ορθοδοντικής στο New York University. Εκεί, παρέμεινα για τρία χρόνια. Μπαίνοντας σε ένα τέτοιο εκπαιδευτικό και επαγγελματικό σύστημα όπως είναι αυτό των ΗΠΑ λαμβάνεις τελείως διαφορετικά ερεθίσματα που σε παροτρύνουν να ακολουθήσεις ακαδημαϊκή καριέρα. Εκεί για πρώτη φορά αισθάνθηκα ότι ήμουν επιστημονικά επαρκής, είχα μάθει να εργάζομαι σε ομάδα και γενικά είχα την αίσθηση και την ανάγκη ότι πρέπει συνεχώς να εξελίσσομαι.
Οι καθηγητές στην Αμερική είχαν πάντα ανοιχτή την πόρτα του γραφείου τους. Την ίδια πολιτική «open door policy» εφάρμοσα κι εγώ επιστρέφοντας στην Ελλάδα. Στο Χάρβαρντ μας έλεγαν ότι «βγάζουμε ηγέτες», όχι τελειόφοιτους. Ολο αυτό βέβαια με σκληρή δουλειά που είναι επίσης μία από τις βάσεις του αμερικανικού συστήματος. Και ενώ με την έρευνά μου είχα γίνει γνωστή στον χώρο και είχα πολλές προτάσεις και από άλλα αμερικανικά πανεπιστήμια, η επιθυμία μου να επιστρέψω στην Ελλάδα με οδήγησε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Σήμερα εργάζομαι ως επίκουρη καθηγήτρια στην Οδοντιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Παρότι διδάσκω στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα της Ορθοδοντικής στην Ελλάδα, προτείνω σε όσους τελειώνουν την Οδοντιατρική να κάνουν μεταπτυχιακά και ειδικά στις ΗΠΑ γιατί πρόκειται για μοναδική εμπειρία που θα τους αλλάξει τη ζωή.
Γιώργος Χαραμής
Από το Κολούμπια, ιδιώτης γιατρός στην Αθήνα
Σπούδασα Ιατρική σε μία από τις πιο αυστηρές ιατρικές σχολές της Ευρώπης, αυτή της Βουδαπέστης και επέστρεψα στην Ελλάδα. Αν δεν περνούσες όλα τα μαθήματα ένα εξάμηνο, είχες δικαίωμα μόνο μία φορά να δώσεις το μάθημα, διαφορετικά έπρεπε να φύγεις από τη σχολή. Μπορεί να αισθανόμουν τότε τρομερή πίεση, υπήρχε όμως και η δημιουργική πλευρά της κατάστασης καθώς και χρόνο κέρδιζες και η ποιότητα των σπουδών ήταν εξαιρετικά υψηλή. Μάθαινες από νωρίς να μπαίνεις σε προγραμματισμό και να τηρείς τις προθεσμίες. Στην πραγματικότητα σου δίδασκαν την υπευθυνότητα στη δουλειά που σε ακολουθεί για όλη σου τη ζωή και διαμορφώνει έναν πολύ καλό επαγγελματικό χαρακτήρα. Επέστρεψα Ελλάδα για τον στρατό και έκανα ειδικότητα Ουρολογία στο Νοσοκομείο Κωνσταντοπούλειο - Αγία Ολγα. Κατά τη διάρκεια της ειδικότητας βλέπεις τι είναι αυτό που λείπει στον χώρο και για τι υπάρχει μεγάλη ζήτηση. Αυτό που είδα λοιπόν είναι ότι η δουλειά μου ζητούσε λιγότερα ανοιχτά χειρουργεία, λιγότερο επεμβατική ιατρική. Δηλαδή μικρότερες τομές στα χειρουργεία και πιο προσεκτική προσπέλαση από ευαίσθητα σημεία όπως είναι τα νεύρα της στύσης και της ούρησης όταν κάνεις για παράδειγμα μια προστατεκτομή. Τότε στην Ελλάδα γίνονταν μόνο κλασικά χειρουργεία. Φυσικά είναι χρήσιμα, εφόσον όμως υπήρχε κάτι που στο μέλλον θα άλλαζε το πεδίο και μου άρεσε έπρεπε να διαφοροποιηθώ.
Ετσι, έφυγα στη Νέα Υόρκη στο Πανεπιστήμιο της Κολούμπια, ένα από τα καλύτερα στις ΗΠΑ για ρομποτική χειρουργική. Ξαφνικά βρέθηκα σε έναν άλλον κόσμο! Μου ανέθεσαν ερευνητικά κομμάτια από την πρώτη ημέρα. Κάτι πολύ σημαντικό, αλλά τελείως παραγκωνισμένο στην Ελλάδα, διότι καταρχάς η έρευνα θέλει πόρους. Και φυσικά ο τρόπος εργασίας και συνεργασίας είναι πολύ διαφορετικός από ό,τι στην Ελλάδα. Επιστρέφοντας έπειτα από δύο χρόνια, βρήκα πεδίο εργασίας παρά την κρίση, καθώς αυτό που είχα να προσφέρω δεν είχε καμία σχέση με τα κλασικά και τα τετριμμένα. Αν δεν πήγαινα στο εξωτερικό δεν θα είχα τη δουλειά που έχω σήμερα. Αυτό δε που με ικανοποιεί περισσότερο από όλα είναι ότι οι ασθενείς μου είναι πολύ ικανοποιημένοι.
Καλλιόπη Λιαδάκη
Από τη Μασαχουσέτη στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας
Απέκτησα το πτυχίο Βιολογίας και τον μεταπτυχιακό τίτλο ειδίκευσης από το Πανεπιστήμιο Κρήτης. Οταν άρχισα το διδακτορικό μου στο ίδιο Πανεπιστήμιο είχα τη δυνατότητα να πραγματοποιήσω το πειραματικό κομμάτι είτε στην Κρήτη είτε στο εξωτερικό. Θεώρησα ότι είχα μια μοναδική ευκαιρία να έρθω σε επαφή με τον τρόπο εργασίας του εξωτερικού και έτσι αναχώρησα για τις ΗΠΑ. Ξεκίνησα ως υπότροφος στο Boston University, όπου έκανα έρευνα σχετικά με το πώς η δομή επηρεάζει τις λειτουργίες της απολιποπρωτεΐνης Α1 (βασικό συστατικό της καλής χοληστερίνης). Στο διάστημα των τεσσάρων ετών συνεργάστηκα για 12 μήνες και με το ΜΙΤ.
Το 2000 αποφάσισα να επιστρέψω στην Ελλάδα και να διεκδικήσω μια θέση εργασίας. Ταυτόχρονα, όμως, έκανα αιτήσεις και στο εξωτερικό. Η πρόταση από το Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ ήταν ελκυστική και το 2001 ξεκίνησα το μεταδιδακτορικό μου στην Ιατρική Σχολή. Εκεί δούλεψα έξι χρόνια στη θεραπευτική αντιμετώπιση της μυϊκής δυστροφίας Duchenne με τη χρήση βλαστικών κυττάρων. Είχα υψηλές αποδοχές αναλογικά με έναν πρωτοβάθμιο καθηγητή σε ελληνικό πανεπιστήμιο. Στόχος μου ήταν να αποκτήσω γνώσεις και εμπειρία ώστε να επιστρέψω στην Ελλάδα και να διεκδικήσω μια πανεπιστημιακή θέση. Επέλεξα να επιστρέψω τόσο για προσωπικούς λόγους όσο και για να προσφέρω την ερευνητική μου εμπειρία. Ημουν επιφυλακτική σχετικά με το αν θα μπορούσα να διεκδικήσω μια θέση με αξιοκρατικά κριτήρια. Εκανα τα χαρτιά μου για το Πανεπιστήμιο της Θεσσαλίας και εκλέχθηκα από το Τμήμα Bιοχημείας και Bιοτεχνολογίας στη θέση του λέκτορα. Πέντε χρόνια μετά εξελίχθηκα στη βαθμίδα της επίκουρης καθηγήτριας. Ερευνητικά, ασχολούμαι με τη μοριακή διάγνωση του καρκίνου. Κύρια δυσκολία; Η εξασφάλιση χρηματοδότησης για ερευνητικούς σκοπούς, η οποία έχει περιοριστεί σημαντικά.
Ενθαρρύνω τους φοιτητές να αποκτήσουν την εμπειρία σπουδών στο εξωτερικό, τόσο στο πλαίσιο των ανταλλαγών φοιτητών όσο και στα πλαίσια μεταπτυχιακών σπουδών. Είμαι ευτυχισμένη με τις επιλογές μου, δεν θέλω να επιστρέψω στην Αμερική. Αλλωστε, οι σπουδές μου στο εξωτερικό με βοήθησαν να κατέχω τη σημερινή μου θέση.
Χριστίνα Πιπέρη
Από την Οξφόρδη στο Πανεπιστήμιο Αθηνών
Εχω κάνει όλες μου τις σπουδές στη Βρετανία. Το πρώτο πτυχίο στην Ιατρική Βιοχημεία στο Πανεπιστήμιο του Σάρεϊ και με υποτροφία έκανα διδακτορικό στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης. Το σύστημα των Πανελλαδικών στην Ελλάδα δεν μου είχε επιτρέψει να περάσω στην Ιατρική… Τελειώνοντας το πτυχίο της Βιοχημείας, ήθελα να ασχοληθώ με την έρευνα. Στην Ελλάδα η βιοχημεία υπάρχει μόνο μέσω της ιατρικής και για να ολοκληρώσεις τις σπουδές σου χρειάζονται τουλάχιστον εννιά χρόνια. Αυτό το έκανα σε τέσσερα χρόνια στη Βρετανία. Στην Ελλάδα θα μπορούσα να εργαστώ σε διαγνωστικό κέντρο ή εργαστήριο, καθώς η ειδικότητά μου δεν είχε αντιστοιχία. Επίσης, θα μπορούσα να εργαστώ στο Ινστιτούτο Παστέρ ή το Εθνικό Ιδρυμα Ερευνών. Θεωρούσα όμως ότι ήταν νωρίς να επιστρέψω και είχα και άλλα πολλά να πάρω από το βρετανικό εκπαιδευτικό σύστημα. Γι’ αυτό και παρέμεινα, έκανα αιτήσεις σε διάφορους ερευνητικούς φορείς για να κάνω ένα διδακτορικό ή μεταπτυχιακό. Τελικά με επέλεξε ένα από τα καλύτερα πανεπιστήμια της Ευρώπης.
Εκανα τριάμισι χρόνια έρευνας στον τομέα παθολογίας και στη μοριακή και κυτταρική ανοσολογία. Τελειώνοντας και αυτό, αρχικά αισθάνθηκα ώριμη να επιστρέψω στην Ελλάδα. Η πρώτη εργασία που βρήκα ήταν σε ιδιωτικό κέντρο έρευνας που έβγαζε τα βιολογικά φίλτρα για τα τσιγάρα BF, όπου κάναμε έρευνα για το πώς θα βελτιώσουμε τις συνθήκες του φίλτρου ώστε το κάπνισμα να γίνει λιγότερο τοξικό. Παράλληλα κατέθεσα τα χαρτιά μου στο Εργαστήριο Βιοχημείας της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών όταν άνοιξε θέση για λέκτορα. Ξεκίνησα βέβαια ως επιστημονικός συνεργάτης, δηλαδή με ετήσια σύμβαση. Εκτοτε εργάζομαι εκεί. Ασχολούμαι με μοριακή ογκολογία όπου αναζητούμε τους μηχανισμούς της δημιουργίας καρκίνου σε επίπεδο κυττάρου και έχουμε αναπτύξει έναν νέο τομέα της εμβιομηχανικής, όπως ονομάζεται, όπου συνεργαζόμαστε με οδοντιάτρους και μελετάμε τη μηχανική πίεση στα κύτταρα. Οι περισσότεροι στην ομάδα μου έχουν σπουδάσει στο εξωτερικό. Εχω διακριθεί επίσης με το βραβείο της L’Οreal - UNESCO που αναδεικνύει τις καλύτερες γυναίκες από τον επιστημονικό χώρο παγκοσμίως.
Γιώργος Σφυρόερας
Από την Αριζόνα στο Νοσοκομείο Αττικόν
Ολοκλήρωσα τις σπουδές μου στην Ιατρική Σχολή Θεσσαλονίκης και την ειδικότητα Αγγειοχειρουργού στο Ιπποκράτειο Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης και στο Νοσοκομείο «Κοργιαλένειο – Μπενάκειο» Ε.Ε.Σ. στην Αθήνα. Υπάρχουν όμως ήδη πολλοί αγγειοχειρουργοί στην Ελλάδα που κάνουν εξαιρετική δουλειά με τις τεχνικές που εφαρμόζουν. Ετσι, θα έπρεπε κάπως να διαφοροποιηθώ, να επεκτείνω τις γνώσεις και την εμπειρία μου και να προετοιμάσω τον εαυτό μου για τον επαγγελματικό στίβο. Το γεγονός ότι έγινες γιατρός σήμερα δεν σημαίνει το ίδιο που σήμαινε και πριν από 30 χρόνια. Δεν είναι σίγουρο ότι θα έχεις δουλειά σε ένα μεγάλο νοσοκομείο και θα μπορέσεις να εφαρμόσεις πλήρως τις γνώσεις σου πάνω στην ειδικότητα σου. Ετσι, αποφάσισαν να κάνω μετεκπαίδευση σε κάποιες ειδικές αγγειοχειρουργικές τεχνικές και στον τομέα που ονομάζεται ενδαγγειακή χειρουργική. Αυτές, ενώ εφαρμόζονται από κάποιους γιατρούς στην Ελλάδα, δεν παρέχονται ως εκπαίδευση απο κάποιο εξειδικευμένο πρόγραμμα. Τελειώνοντας την ειδικότητά μου ξεκίνησα να εργάζομαι ως επικουρικός ιατρός στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Λάρισας. Δεν άφησα όμως το όνειρό μου και την επαγγελματική μου ασφάλεια… Το κυνήγησα, πήρα υποτροφία από ευρωπαϊκό οργανισμό και μετά από τα απαραίτητα βρέθηκα στο κέντρο Arizοna Heart Hospital, με εξειδίκευση σε παθήσεις της καρδιάς και των αγγείων. Εγινα δεκτός το 2009 και παρέμεινα έως το 2010. Επίσης, ασχολήθηκα με έρευνα πάνω στο συγκεκριμένο αντικείμενο. Στόχος μου ήταν να αποκτήσω μια προηγμένη εμπειρία και να επιστρέψω στην Ελλάδα. Δεν με ενδιέφερε να παραμείνω στις ΗΠΑ. Ετσι, επέστρεψα στην Ελλάδα και συνέχισα την επιμόρφωσή μου, καθώς πήρα διεθνές μάστερ στις ενδαγγειακές τεχνικές από το Πανεπιστήμιο Αθηνών. Στις ΗΠΑ η εμπειρία ήταν εξαιρετική, διότι είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω σύνθετες και πολύ υψηλού επιπέδου ενδαγγειακές αγγειοχειρουργικές επεμβάσεις όπως είναι η αποκατάσταση ανευρυσμάτων κοιλιακής και θωρακικής αορτής. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, εργάστηκα στη Λάρισα ως επικουρικός ιατρός για ακόμη ένα χρόνο και ακολούθως διορίστηκα στο νοσοκομείο «Αττικόν» ως Επιμελητής στην Αγγειοχειρουργική Κλινική του Πανεπιστημίου Αθηνών. Σε αυτό βέβαια βοήθησε η εμπειρία που απέκτησα αλλά πάντα σε συνδυασμό με τις δημοσιεύσεις που είχα κάνει σε επιστημονικές επιθεωρήσεις από την έρευνα μου. Επίσης, συνυπολογίσθηκε και το διδακτορικό δίπλωμα που είχα αποκτήσει σ την Ελλάδα. Στις ΗΠΑ δεν θα ήθελα να επιστρέψω αν και η υποστήριξη που παρέχει το κράτος στους γιατρούς εκεί είναι πολύ ιδιαίτερη και τα οικονομικά ήταν πολύ καλύτερα. Στόχος μου ήταν και είναι με τη γνώση που απέκτησα να διασφαλίσω τον εαυτό μου σε ένα ανταγωνιστικό περιβάλλον και παράλληλα να προσφέρω υψηλού επιπέδου ιατρική περίθαλψη στους έλληνες ασθενείς.
Ελένη Βασταρδή
Από τη Νέα Υόρκη στο Πανεπιστήμιο Αθηνών
Τελείωσα την Οδοντιατρική Σχολή στην Αθήνα με στόχο να εξειδικευτώ στην Ορθοδοντική. Ωστόσο, όταν ολοκλήρωσα τις σπουδές μου δεν υπήρχε μεταπτυχιακό πρόγραμμα Ορθοδοντικής στην Ελλάδα. Κατάφερα να γίνω δεκτή στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ στη Βοστώνη, όπου και παρέμεινα για τα επόμενα πέντε χρόνια, κατά τη διάρκεια των οποίων εξειδικεύτηκα στην Ορθοδοντική, εκπόνησα διδακτορική διατριβή στη Βιολογία Στόματος και Γενετική, ενώ τον τελευταίο χρόνο έκανα μεταδιδακτορικό στη Μοριακή Γενετική. Με τη βοήθεια του παγκόσμιου Προγράμματος Χαρτογράφησης του Ανθρώπινου Γονιδιώματος ανακάλυψα την πρώτη μετάλλαξη στην οποία οφείλεται η κληρονομική έλλειψη δοντιών, παρέχοντας απόδειξη της άρρηκτης σχέσης μεταξύ γονιδίων και δοντιών. Ακολούθως πήγα στη Νέα Υόρκη όπου έγινα επίκουρη καθηγήτρια στο Τμήμα της Ορθοδοντικής στο New York University. Εκεί, παρέμεινα για τρία χρόνια. Μπαίνοντας σε ένα τέτοιο εκπαιδευτικό και επαγγελματικό σύστημα όπως είναι αυτό των ΗΠΑ λαμβάνεις τελείως διαφορετικά ερεθίσματα που σε παροτρύνουν να ακολουθήσεις ακαδημαϊκή καριέρα. Εκεί για πρώτη φορά αισθάνθηκα ότι ήμουν επιστημονικά επαρκής, είχα μάθει να εργάζομαι σε ομάδα και γενικά είχα την αίσθηση και την ανάγκη ότι πρέπει συνεχώς να εξελίσσομαι.
Οι καθηγητές στην Αμερική είχαν πάντα ανοιχτή την πόρτα του γραφείου τους. Την ίδια πολιτική «open door policy» εφάρμοσα κι εγώ επιστρέφοντας στην Ελλάδα. Στο Χάρβαρντ μας έλεγαν ότι «βγάζουμε ηγέτες», όχι τελειόφοιτους. Ολο αυτό βέβαια με σκληρή δουλειά που είναι επίσης μία από τις βάσεις του αμερικανικού συστήματος. Και ενώ με την έρευνά μου είχα γίνει γνωστή στον χώρο και είχα πολλές προτάσεις και από άλλα αμερικανικά πανεπιστήμια, η επιθυμία μου να επιστρέψω στην Ελλάδα με οδήγησε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Σήμερα εργάζομαι ως επίκουρη καθηγήτρια στην Οδοντιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Παρότι διδάσκω στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα της Ορθοδοντικής στην Ελλάδα, προτείνω σε όσους τελειώνουν την Οδοντιατρική να κάνουν μεταπτυχιακά και ειδικά στις ΗΠΑ γιατί πρόκειται για μοναδική εμπειρία που θα τους αλλάξει τη ζωή.
Γιώργος Χαραμής
Από το Κολούμπια, ιδιώτης γιατρός στην Αθήνα
Σπούδασα Ιατρική σε μία από τις πιο αυστηρές ιατρικές σχολές της Ευρώπης, αυτή της Βουδαπέστης και επέστρεψα στην Ελλάδα. Αν δεν περνούσες όλα τα μαθήματα ένα εξάμηνο, είχες δικαίωμα μόνο μία φορά να δώσεις το μάθημα, διαφορετικά έπρεπε να φύγεις από τη σχολή. Μπορεί να αισθανόμουν τότε τρομερή πίεση, υπήρχε όμως και η δημιουργική πλευρά της κατάστασης καθώς και χρόνο κέρδιζες και η ποιότητα των σπουδών ήταν εξαιρετικά υψηλή. Μάθαινες από νωρίς να μπαίνεις σε προγραμματισμό και να τηρείς τις προθεσμίες. Στην πραγματικότητα σου δίδασκαν την υπευθυνότητα στη δουλειά που σε ακολουθεί για όλη σου τη ζωή και διαμορφώνει έναν πολύ καλό επαγγελματικό χαρακτήρα. Επέστρεψα Ελλάδα για τον στρατό και έκανα ειδικότητα Ουρολογία στο Νοσοκομείο Κωνσταντοπούλειο - Αγία Ολγα. Κατά τη διάρκεια της ειδικότητας βλέπεις τι είναι αυτό που λείπει στον χώρο και για τι υπάρχει μεγάλη ζήτηση. Αυτό που είδα λοιπόν είναι ότι η δουλειά μου ζητούσε λιγότερα ανοιχτά χειρουργεία, λιγότερο επεμβατική ιατρική. Δηλαδή μικρότερες τομές στα χειρουργεία και πιο προσεκτική προσπέλαση από ευαίσθητα σημεία όπως είναι τα νεύρα της στύσης και της ούρησης όταν κάνεις για παράδειγμα μια προστατεκτομή. Τότε στην Ελλάδα γίνονταν μόνο κλασικά χειρουργεία. Φυσικά είναι χρήσιμα, εφόσον όμως υπήρχε κάτι που στο μέλλον θα άλλαζε το πεδίο και μου άρεσε έπρεπε να διαφοροποιηθώ.
Ετσι, έφυγα στη Νέα Υόρκη στο Πανεπιστήμιο της Κολούμπια, ένα από τα καλύτερα στις ΗΠΑ για ρομποτική χειρουργική. Ξαφνικά βρέθηκα σε έναν άλλον κόσμο! Μου ανέθεσαν ερευνητικά κομμάτια από την πρώτη ημέρα. Κάτι πολύ σημαντικό, αλλά τελείως παραγκωνισμένο στην Ελλάδα, διότι καταρχάς η έρευνα θέλει πόρους. Και φυσικά ο τρόπος εργασίας και συνεργασίας είναι πολύ διαφορετικός από ό,τι στην Ελλάδα. Επιστρέφοντας έπειτα από δύο χρόνια, βρήκα πεδίο εργασίας παρά την κρίση, καθώς αυτό που είχα να προσφέρω δεν είχε καμία σχέση με τα κλασικά και τα τετριμμένα. Αν δεν πήγαινα στο εξωτερικό δεν θα είχα τη δουλειά που έχω σήμερα. Αυτό δε που με ικανοποιεί περισσότερο από όλα είναι ότι οι ασθενείς μου είναι πολύ ικανοποιημένοι.
Καλλιόπη Λιαδάκη
Από τη Μασαχουσέτη στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας
Απέκτησα το πτυχίο Βιολογίας και τον μεταπτυχιακό τίτλο ειδίκευσης από το Πανεπιστήμιο Κρήτης. Οταν άρχισα το διδακτορικό μου στο ίδιο Πανεπιστήμιο είχα τη δυνατότητα να πραγματοποιήσω το πειραματικό κομμάτι είτε στην Κρήτη είτε στο εξωτερικό. Θεώρησα ότι είχα μια μοναδική ευκαιρία να έρθω σε επαφή με τον τρόπο εργασίας του εξωτερικού και έτσι αναχώρησα για τις ΗΠΑ. Ξεκίνησα ως υπότροφος στο Boston University, όπου έκανα έρευνα σχετικά με το πώς η δομή επηρεάζει τις λειτουργίες της απολιποπρωτεΐνης Α1 (βασικό συστατικό της καλής χοληστερίνης). Στο διάστημα των τεσσάρων ετών συνεργάστηκα για 12 μήνες και με το ΜΙΤ.
Το 2000 αποφάσισα να επιστρέψω στην Ελλάδα και να διεκδικήσω μια θέση εργασίας. Ταυτόχρονα, όμως, έκανα αιτήσεις και στο εξωτερικό. Η πρόταση από το Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ ήταν ελκυστική και το 2001 ξεκίνησα το μεταδιδακτορικό μου στην Ιατρική Σχολή. Εκεί δούλεψα έξι χρόνια στη θεραπευτική αντιμετώπιση της μυϊκής δυστροφίας Duchenne με τη χρήση βλαστικών κυττάρων. Είχα υψηλές αποδοχές αναλογικά με έναν πρωτοβάθμιο καθηγητή σε ελληνικό πανεπιστήμιο. Στόχος μου ήταν να αποκτήσω γνώσεις και εμπειρία ώστε να επιστρέψω στην Ελλάδα και να διεκδικήσω μια πανεπιστημιακή θέση. Επέλεξα να επιστρέψω τόσο για προσωπικούς λόγους όσο και για να προσφέρω την ερευνητική μου εμπειρία. Ημουν επιφυλακτική σχετικά με το αν θα μπορούσα να διεκδικήσω μια θέση με αξιοκρατικά κριτήρια. Εκανα τα χαρτιά μου για το Πανεπιστήμιο της Θεσσαλίας και εκλέχθηκα από το Τμήμα Bιοχημείας και Bιοτεχνολογίας στη θέση του λέκτορα. Πέντε χρόνια μετά εξελίχθηκα στη βαθμίδα της επίκουρης καθηγήτριας. Ερευνητικά, ασχολούμαι με τη μοριακή διάγνωση του καρκίνου. Κύρια δυσκολία; Η εξασφάλιση χρηματοδότησης για ερευνητικούς σκοπούς, η οποία έχει περιοριστεί σημαντικά.
Ενθαρρύνω τους φοιτητές να αποκτήσουν την εμπειρία σπουδών στο εξωτερικό, τόσο στο πλαίσιο των ανταλλαγών φοιτητών όσο και στα πλαίσια μεταπτυχιακών σπουδών. Είμαι ευτυχισμένη με τις επιλογές μου, δεν θέλω να επιστρέψω στην Αμερική. Αλλωστε, οι σπουδές μου στο εξωτερικό με βοήθησαν να κατέχω τη σημερινή μου θέση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου