Αλλαγή νοοτροπίας και πλεύσης

Του Θεόδωρου Καλμούκου

Αυτό που χαρακτηρίζει τον εκκλησιαστικό μας βίο σήμερα στην Αμερική είναι μία νοοτροπία εμμονής για σύσταση επιτροπών και υποεπιτροπών που επιδίδονται σε μία ακατάσχετη γραφειοκρατική κινητικότητα. Διοργανώνονται συνεδριάσεις και συσκέψεις εν ευρύ και στενώ κύκλω, ορίζονται επιτροπές με βαρύγδουπες ονομασίες όπως εκτελεστική επιτροπή, διοικητικό συμβούλιο, συνοδική επιτροπή, Αρχιεπισκοπικό συμβούλιο, Μητροπολιτικό συμβούλιο που συνήθως έχουν μία κοινή εν πολλοίς κεντρική στόχευση και επιδίωξη την εξεύρεση και θέσπιση τρόπων και μεθόδων για τη συγκέντρωση όσο το δυνατόν περισσότερων χρημάτων. Δυστυχώς εκεί φαίνεται να εξαντλούνται όλες οι προσπάθειες, στο χρήμα.
Αυτό ήταν βασικό και το γενικό κλίμα που επικράτησε στην Κληρικολαϊκή της Φιλαδέλφειας, ο μύθος του stewardship περιτυλιγμένος με μία διαρκή και συστηματική πλύση εγκεφάλου με τη χρήση του Αγίου ονόματος του Χριστού και της σωστικής αποστολής της Εκκλησίας Του. Είναι το μόνο θέμα, δηλαδή, το δολαριομάζεμα στο οποίο άπαντες οι επαγγελματίες του εκκλησιαστικού βίου συμφωνούν, επειδή ακριβώς από αυτό εξαρτάται η άνετη και τρυφηλή ζωή τους. Η ζωή έξω στον κόσμο είναι σκληρή και απαιτητική και δεν μπορεί κανείς να επιβιώσει αν δεν εργαστεί σκληρά ή κι ακόμα θυσιαστικά θα έλεγα.
Βλέποντας στην Κληρικολαϊκή συμμαζεμένο όλο αυτό το σύστημα, Μητροπολίτες, βοηθοί Επίσκοποι, πρωτοσύγκελοι, διάκοι, τμηματάρχες, γραμματείς, βοηθοί γραμματέων, διερωτόμουν άραγε χρειάζονται όλοι αυτοί; Τι ακριβώς κάνουν; Ποιο το έργο τους μετρημένο με ουσιαστική αποτελεσματικότητα; Ποια η ευεργετικότητα ή έστω η χρηστική προσφορά αυτών των λεγόμενων διακονιών ή ministries επί το αμερικανικότερο, στις κατά τόπους κοινότητες; Προς τι όλος αυτός ο υπαλληλικός υδροκεφαλισμός, διότι εδώ που τα λέμε είναι υπάλληλοι της Εκκλησίας, δηλαδή δικοί μας, του λαού, διότι εμείς τους πληρώνουμε κατ’ ουσία αν το καλοσκεφθούμε.
Κι έτσι το σύστημα στήθηκε κατά τέτοιο τρόπο που η εθελούσια λογία προς φιλανθρωπία που γινόταν κατά την Αποστολική εποχή και στην οποία αναφέρεται ο Απ. Παύλος, έχει μεταποιηθεί σήμερα σε υποχρεωτική συνεισφορά για τη μετοχή μας στην τοπική Εκκλησία, στην ενορία δηλαδή, που σημαίνει μία φοβερή αλλοτρίωση της Εκκλησίας, σε Λέσχη, δηλαδή πληρώνεις για να ανήκεις. Κι είναι τρομακτικό να παρεμποδίζεται ή κι ακόμα να στερείται η Θεία Χάρη από το βάπτισμα ενός νηπίου, που σημαίνει πολιτογράφηση ενός ανθρώπου στην πολιτεία του Θεού που είναι η Εκκλησία, αν οι γονείς και ανάδοχοί του δεν γίνουν πρώτα «μέλη» επί καταβολή χρημάτων στην κοινότητα. Το ίδιο ισχύει και για το μυστήριο του γάμου, ακόμα και για τις κηδείες, αν είναι δυνατόν!
Ας μου συγχωρεθεί το τόλμημα αλλά τούτο το πράγμα δεν είναι και δεν μπορεί να είναι Εκκλησία, είναι απλά Λέσχη. Δεν λέγω να μην συνεισφέρουν οι πιστοί τον οβολό τους για να καλύπτονται τα λειτουργικά έξοδα του Οίκου Λατρείας που είναι ο Ναός, αλλά να αφεθούν οι άνθρωποι ελεύθεροι να προσφέρουν ό,τι βούλεται και ό,τι δύναται ο καθένας, κι όχι με τον καταναγκαστικό τρόπο που γίνεται σήμερα. Είμαι βέβαιος πως το μέγεθος του φιλότιμου των ανθρώπων και μάλιστα ημών των Ελλήνων είναι τόσο μεγάλο που θα συμβάλλει πολλά περισσότερα από τα αναγκαία χρηματικά ποσά για τη συντήρηση της κοινότητας αν και εφόσον βλέπουν πως πιάνουν τόπο τα χρήματα. Καθαρές κουβέντες.
Ας μη ξεγελιόμαστε, η νέα γενιά δεν θα ανεχθεί, ούτε θα συντηρήσει συστήματα και καταστάσεις με φεστιβάλ με γουρουνάκια και σουβλάκια για να συντηρείται το Αρχιεπισκοπικό σύστημα. Ηδη η απαξίωση των νέων επιστημόνων κάθε διαλογής προς τους επαγγελματίες του εκκλησιαστικού μας βίου κάθε βαθμίδας και μορφής είναι τόσο θεατή, γι’ αυτό και οι ναοί ερήμωσαν. Υπάρχουν ναοί στη Νέα Αγγλία, λόγου χάρη, που οι πιστοί τις Κυριακές είναι λιγότεροι από ό,τι είναι στους ναούς της Κωνσταντινούπολης, μετρημένοι στα δάχτυλα των δύο χειρών.
Τα ηλεκτρονικά κινητά και ακίνητα μέσα, από τα ιντερνετικά .com, μέχρι το Facebook, το twitter, το e-mail, τα text messages αποδείχθηκαν ανίκανα για να γεμίσουν τους ναούς. Ούτε φυσικά η κατάργηση της ελληνικής γλώσσας βοήθησε να γεμίσουν οι ναοί από προσήλυτους ή συζύγους μεικτών γάμων, απεναντίας χάθηκαν και εκείνοι που πήγαιναν κάθε Κυριακή.
Η ίδια κατάσταση ισχύει και για τις συνεδριάσεις κάθε είδους και μορφής. Συγκεντρώνονται όλο οι ίδιοι και οι ίδιοι σε μικρούς αριθμούς σε σημείο που να μην υπάρχει απαρτία για να γίνει η συνεδρίαση όπως συμβαίνει πολλές φορές στην περίπτωση του Αρχιεπισκοπικού Συμβουλίου, ή κοινοτικών συμβουλίων.
Εκεί δε που η κατάσταση είναι εντελώς αποκαλυπτική της ολιγότητας είναι οι γενικές συνελεύσεις των κοινοτήτων. Είναι νεκρική η σκηνογραφία να βλέπει κανείς κοινότητες οι οποίες απαρτίζονται από 500 οικογένειες να εμφανίζονται καμιά τριανταριά κοντοχωριανοί κουρασμένοι και αποκαμωμένοι, οι οποίοι όμως να λαμβάνουν, παρακαλώ, αποφάσεις οικονομικές, σχολικές -όταν πρόκειται για Ημερήσιο Σχολείο- δεσμευτικές για την κοινότητα.
Εδώ που φτάσαμε, τεράστια ευθύνη έχει ο Αρχιεπίσκοπος ο οποίος είναι ουσιαστικά «ανύπαρκτος», επίσης πολλοί εκ των επισκόπων και ιερέων, οι οποίοι με τις ανίερες συμπεριφορές και τα καμώματά τους «νέκρωσαν» την Εκκλησία του Χριστού και κατάντησαν οι κηδειάδες της. Εδιωξαν τους ανθρώπους με τις φωνές τους, τις απαγορεύσεις, ακόμα και μυστηρίων -φοβερό ε;- με ανόητα και μεσαιωνικού τύπου πνευματικά δικαστήρια (μιλούμε για γελοιότητες), με την παντελή απουσία αγάπης και καταλλαγής. Και χωρίς αγάπη και συγχώρηση δεν μπορεί να σταθεί Εκκλησία. Χάσαμε τον «νουν» του Χριστού και γι’ αυτό χανόμαστε.
Πηγή― Εθνικός Κήρυξ