Του Θεόδωρου Καλμούκου
ΒΟΣΤΩΝΗ. Απεβίωσε στην Κωνσταντινούπολη πλήρης ημερών, σε ηλικία 97 ετών, η Ζωή Κοματά, σεβαστή και αγαπητή μητέρα του Μητροπολίτη Σεβαστείας Δημητρίου, εκ των κορυφαίων ιεραρχών του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Η Νεκρώσιμη Ακολουθία της τελέστηκε χτες, Κυριακή 14 Σεπτεμβρίου, στον ιερό ναό του Αγίου Δημητρίου Ταταούλων.Της Νεκρώσιμης Ακολουθίας προέστη ο Μητροπολίτης Φιλαδελφείας Μελίτων συμπαριστάμενος από τους Μητροπολίτες Βεροίας Παντελεήμονα και Αρκαλοχωρίου Ανδρέα. Παρέστη συμπροσευχόμενος ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος, ο οποίος στο τέλος απέδωσε και τον τελευταίον ασπασμό στην εκδημήσασα. Επίσης, παρευρέθησαν και πολλοί Μητροπολίτες του Πατριαρχείου, καθώς επίσης και ο Αρχιγραμματέας της Ιεράς Συνόδου Αρχιμανδρίτης Βαρθολομαίος Σαμαράς.
Η αείμνηστη ήταν άνθρωπος βαθιάς πίστεως στο Θεό και στα ουσιώδη του Γένους στοιχεία, τα οποία επηρέασαν τον γιο της για να γίνει κληρικός.
Ο Μητροπολίτης Σεβαστείας Δημήτριος, ο οποίος λάτρευε την σεβαστή μητέρα, μέχρι πριν δύο χρόνια την περιποιούταν ο ίδιος στο σπίτι τους στην Κωνσταντινούπολη και μόνο όταν χρειάστηκε εξιδανικευμένη ιατρική παρακολούθηση και περίθαλψη την έβαλε στον νοσοκομειακό οίκο ευγηρίας Μπαλουκλή όπου και την επισκεπτόταν καθημερινώς.
Σε τηλεφωνική επικοινωνία του «Ε.Κ.» με τον Μητροπολίτη Δημήτριο, είπε ότι «η μητέρα ήταν βέβαια Κωνσταντινουπολίτισσα αλλά είχε καταγωγή από πατέρα από την Αιτωλοακαρνανία». Οταν τον ρωτήσαμε πώς θυμάται τη μητέρα του από μικρό παιδί μέχρι σήμερα, είπε ότι «ήταν άνθρωπος απλός, πίστεως ου της τυχούσης που δεν την συναντάς σήμερα σε κανέναν και μιας βαθιάς φιλανθρωπίας». Ο Μητροπολίτης Δημήτριος τόνισε πως «εκείνη ήταν το πρότυπό μου για την Εκκλησία και μετά ο Πατριάρχης Δημήτριος». Πρόσθεσε πως «εκείνο που θυμάμαι περισσότερο ήταν η αδιάλειπτη προσευχή της και ως το τέλος στην προσευχή αυτή ποτέ δεν προηγείτο το δικό μου όνομα, πάντοτε προηγούντο οι άλλοι και έλεγε αυτό το χαρακτηριστικό ‘και τελευταία το παιδί μου Θεέ μου’».
Τελευταία φορά που μίλησαν ήταν λίγες ώρες πριν την εκδημία της. Ο Μητροπολίτης Δημήτριος είπε ότι «είχαμε μιλήσει λίγες ώρες πριν, βέβαια με κάποια δυσφορία που αισθανόταν διότι εδώ και έξι μήνες, από τον Φεβρουάριο και εντεύθεν, υπέστη κάποιο αγγειακό επεισόδιο και εκ θαύματος την επανέφεραν αλλά έκτοτε σιτιζόταν από τη μύτη και αυτό της έφερε μείζονα εξάντληση διότι η υγρή τροφή δεν πιάνει τη θέση της στερεάς. Οταν την είδα γύρω στις 2:30 η ώρα ήταν η ίδια εικόνα, δεν προμηνούσε κάτι το υπερέκτακτο, δεν παρατήρησα κάτι. Τελικά στις 6 η ώρα με ειδοποίησαν ότι βάρυνε και ο γιατρός μου είπε ότι ήταν κατά κάποιο τρόπο μία ανακοπή από αναπνευστική ανεπάρκεια αλλά έφυγε όμως ήρεμα».
Ο Μητροπολίτης Δημήτριος είπε ακόμα πως «έζησε ένα βίο δύσκολο διότι καταλαβαίνετε ένας άνθρωπος ο οποίος γεννήθηκε το 1917 τι έζησε. Ακόμα και από μικρή που ήταν θυμόταν την καταστροφή, τις συνέπειες. Τα χρόνια ήταν δύσκολα. Εζησε όλες τις περιπέτειες του 1940, διαιρέθηκε η οικογένειά μας λόγω απελάσεων, παρ’ ολίγο να απελαθεί και η γιαγιά, δηλαδή η μητέρα της, αλλά απετράπη αυτό λόγω ηλικίας τότε, έζησε δύσκολα χρόνια, γι’ αυτό λέγω ότι με εντυπωσίασε όλα αυτά τα χρόνια αυτή η βαθιά προσευχή και η πολύ πλούσια ψυχή της».
Πηγή― Εθνικόσ Κήρυξ
Ο Μητροπολίτης Σεβαστείας Δημήτριος, ο οποίος λάτρευε την σεβαστή μητέρα, μέχρι πριν δύο χρόνια την περιποιούταν ο ίδιος στο σπίτι τους στην Κωνσταντινούπολη και μόνο όταν χρειάστηκε εξιδανικευμένη ιατρική παρακολούθηση και περίθαλψη την έβαλε στον νοσοκομειακό οίκο ευγηρίας Μπαλουκλή όπου και την επισκεπτόταν καθημερινώς.
Σε τηλεφωνική επικοινωνία του «Ε.Κ.» με τον Μητροπολίτη Δημήτριο, είπε ότι «η μητέρα ήταν βέβαια Κωνσταντινουπολίτισσα αλλά είχε καταγωγή από πατέρα από την Αιτωλοακαρνανία». Οταν τον ρωτήσαμε πώς θυμάται τη μητέρα του από μικρό παιδί μέχρι σήμερα, είπε ότι «ήταν άνθρωπος απλός, πίστεως ου της τυχούσης που δεν την συναντάς σήμερα σε κανέναν και μιας βαθιάς φιλανθρωπίας». Ο Μητροπολίτης Δημήτριος τόνισε πως «εκείνη ήταν το πρότυπό μου για την Εκκλησία και μετά ο Πατριάρχης Δημήτριος». Πρόσθεσε πως «εκείνο που θυμάμαι περισσότερο ήταν η αδιάλειπτη προσευχή της και ως το τέλος στην προσευχή αυτή ποτέ δεν προηγείτο το δικό μου όνομα, πάντοτε προηγούντο οι άλλοι και έλεγε αυτό το χαρακτηριστικό ‘και τελευταία το παιδί μου Θεέ μου’».
Τελευταία φορά που μίλησαν ήταν λίγες ώρες πριν την εκδημία της. Ο Μητροπολίτης Δημήτριος είπε ότι «είχαμε μιλήσει λίγες ώρες πριν, βέβαια με κάποια δυσφορία που αισθανόταν διότι εδώ και έξι μήνες, από τον Φεβρουάριο και εντεύθεν, υπέστη κάποιο αγγειακό επεισόδιο και εκ θαύματος την επανέφεραν αλλά έκτοτε σιτιζόταν από τη μύτη και αυτό της έφερε μείζονα εξάντληση διότι η υγρή τροφή δεν πιάνει τη θέση της στερεάς. Οταν την είδα γύρω στις 2:30 η ώρα ήταν η ίδια εικόνα, δεν προμηνούσε κάτι το υπερέκτακτο, δεν παρατήρησα κάτι. Τελικά στις 6 η ώρα με ειδοποίησαν ότι βάρυνε και ο γιατρός μου είπε ότι ήταν κατά κάποιο τρόπο μία ανακοπή από αναπνευστική ανεπάρκεια αλλά έφυγε όμως ήρεμα».
Ο Μητροπολίτης Δημήτριος είπε ακόμα πως «έζησε ένα βίο δύσκολο διότι καταλαβαίνετε ένας άνθρωπος ο οποίος γεννήθηκε το 1917 τι έζησε. Ακόμα και από μικρή που ήταν θυμόταν την καταστροφή, τις συνέπειες. Τα χρόνια ήταν δύσκολα. Εζησε όλες τις περιπέτειες του 1940, διαιρέθηκε η οικογένειά μας λόγω απελάσεων, παρ’ ολίγο να απελαθεί και η γιαγιά, δηλαδή η μητέρα της, αλλά απετράπη αυτό λόγω ηλικίας τότε, έζησε δύσκολα χρόνια, γι’ αυτό λέγω ότι με εντυπωσίασε όλα αυτά τα χρόνια αυτή η βαθιά προσευχή και η πολύ πλούσια ψυχή της».
Πηγή― Εθνικόσ Κήρυξ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου