Γερμανικές αποζημιώσεις: κάτι μπορούμε...

Του Χρίστου Πλεύρια

Προκαλούνται ήδη κυρίως νομικές και πολιτικές εξελίξεις και η Ελλάδα οφείλει να είναι μπροστά τους. Τώρα άλλωστε φαίνεται ότι μπορεί να έχει και «συμμάχους...»

Είναι μια μεγάλη εθνική επέτειος αυτή που γιορτάζουμε αύριο και με ιδιαίτερη μάλιστα σημασία αν αναλογιστούμε από ποιους δεινοπαθήσαμε τα χρόνια της κατοχής, και απέναντι σε ποιους αντισταθήκαμε ως χώρα, παρά την εσωτερική εμφυλιοπολεμική κατάστασή μας, και την... κατάρα «που μας δέρνει» από τα βάθη των αιώνων, να σκοτωνόμαστε και μεταξύ μας...

Το ζήτημα των γερμανικών αποζημιώσεων, επανέρχεται και πάλι επίκαιρο «ξαναζωντανεύοντας» θλιβερές μνήμες από ένα τραγικό παρελθόν μέσα από το οποίο η Ελλάδα επέζησε, αλλά «τραυματισμένη» και αποδεκατισμένη ουσιαστικώς σε όλους σχεδόν τους τομείς ανάπτυξης και λειτουργίας της.

Σύμφωνα με τον Διεθνή Ερυθρό Σταυρό, τουλάχιστον 300.000 πολίτες της, πέθαναν μόνο από την πείνα, αποτέλεσμα της Γερμανικής απανθρωπιάς και λεηλασίας.

Μέχρι και ο Μουσολίνι, που γνώρισε ταπεινωτική ήττα από τον ηρωισμό των προγόνων μας, είπε την χαρακτηριστική φράση στον υπουργό των Εξωτερικών του, ότι «οι Γερμανοί έχουν αρπάξει από τους Έλληνες ακόμα και τα γορδόνια των παπουτσιών τους!»

Μετά το τέλος του πολέμου, η Συνδιάσκεψη των Παρισίων επιδίκασε στην Ελλάδα, τότε, 7,1 δισεκατομμύρια δολάρια για πολεμικές επανορθώσεις, δηλαδή τα μισά που εκείνα που είχαμε εκτιμήσει και αξιώναμε...

Η Βουλγαρία και η Ιταλία ανταποκρίθηκαν, πληρώνοντας το μερίδιό τους. Η Γερμανία το αρνήθηκε αν και εκπλήρωσε την αντίστοιχη υποχρέωσή της για τις καταστροφές που προκάλεσε στη Γιουγκοσλαβία και την Πολωνία.

Το ίδιο κάνει και σήμερα ενώ συστηματικά έχει πει «όχι» τουλάχιστον σε δέκα περιπτώσεις που διατυπώθηκε επισήμως το αίτημα από την ελληνική κυβέρνηση μέχρι σήμερα. Ακόμα, και όταν για μία και μοναδική φορά, η Γερμανική καγκελαρία υποσχέθηκε την πληρωμή, μετά τη γερμανική ενοποίηση του 1990, δεν υπήρξε η υλοποίηση της υπόσχεσης, με... χαλαρή ωστόσο και τη δική μας πίεση τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο.

Το ζήτημα «φωνάζει» και πάλι μετά την πρόσφατη απόφαση (μόλις την περ. εβδομάδα) του Ιταλικού Συνταγματικού Δικαστηρίου, που αναγνωρίζει υποχρέωση του γερμανικού δημοσίου, να καταβάλλει σε Ιταλούς πολίτες, πολεμικές αποζημιώσεις. Δεν συμμερίζεται επίσης το δικαίωμα ετεροδικίας στη Γερμανία όσον αφορά εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.

Προκαλούνται αναμφιβόλως κυρίως νομικές, ίσως και πολιτικές εξελίξεις για τις γερμανικές αποζημιώσεις και η Ελλάδα οφείλει να είναι μπροστά τους. Άλλοτε «κυνηγούσε» μόνη της ένα θέμα που αν και είχε δικαστική βάση διεκδίκησης, έδειχνε να είναι χαμένο από την αρχή.

Τώρα φαίνεται ότι μπορεί να υπάρξουν και οι ανάλογες «συμμαχίες». Αρκεί να μην κάνουμε και πάλι βήματα πίσω, όπως ακριβώς είχε κάνει πριν μερικά χρόνια η κυβέρνηση Σημίτη. Όταν το δικηγορικό γραφείο Σταμούλη «έφθασε στην πηγή» αλλά, αδιανοήτως όπως κατήγγειλαν οι συγγενείς των θυμάτων της κατοχής, υπήρξε πρωτοβουλία εσωτερική (!) που «μπλόκαρε» τη διαδικασία εκποίησης Γερμανικών περιουσιακών στοιχείων στην Ελλάδα...

Προφανώς τότε κάποιοι (όπως συμβαίνει δυστυχώς και τώρα) είχαν «ξεχάσει» ότι οι Γερμανοί κατακτητές δολοφόνησαν πολλούς από τους κατοίκους του τόπου μας, έκαψαν πάνω από 1.700 χωριά, και εκτέλεσαν τους αγωνιστές μιας πραγματικής και ηρωικής αντίστασης...

Πηγή: ΠΑΤΡΙΣ