Χριστούγεννα σημαίνει ενανθρώπιση του Θεού

Του Θεόδωρου Καλμούκου

Ο Θεός άνθρωπος; Ναι αυτό ακριβώς γίνεται τα Χριστούγεννα. Χρησιμοποίησα ενεστώτα χρόνο διότι ο Χριστός γεννάται σήμερα, όπως άλλωστε το διαλαλεί υπερχρονικά, διαχρονικά, υπερβατικά και εσχατολογικά συνάμα η Εκκλησία με την υμνολογία της. Οι καταβασίες ορίζουν ξεκάθαρα τον ενεστώτα λέγοντας «Χριστός γεννάται, δοξάσατε». Αλλά και το κοντάκιο επίσης με ευκρίνεια τοποθετεί τον ενεστώτα χρόνο λέγοντας «η Παρθένος σήμερον τον υπερούσιον τίκτει».

Χριστούγεννα σημαίνει ενανθρώπιση του Θεού, δηλαδή ο Θεός γίνεται άνθρωπος, κι ο άνθρωπος Θεός κατά χάριν. Αυτό ακριβώς θα βιώσουμε μέσα στην Εκκλησία μεθαύριο. Πρόκειται για μυστήριο μέγα και παράδοξο διότι ο Ενας της Τριάδας από αγάπη υπέρμετρη, παράφορη θα έλεγα, παρέμεινε Αυτός που ήταν, δηλαδή Θεός και έγινε Αυτός που δεν ήταν, δηλαδή άνθρωπος, που πάει να πει ότι η παντοδυναμία Του χώρεσε μέσα στη φάτνη επειδή ακριβώς «εκκένωσε εαυτόν». Πρόκειται για ένα ολοκληρωτικό «άδειασμα», για ένα πέρασμα σ’ έναν άλλο τρόπο υπάρξεως επειδή αγάπησε πολύ. Ο Θεός και ο άνθρωπος, οι δυο μας, με κοινό τρόπο υπάρξεως το πρόσωπο.
Χριστούγεννα! Ενσαρκη παρουσία του Θεού ανάμεσά μας. Μυστήριο μεγάλο και σίγουρα δύσκολο να διανύσει το περατό μυαλό μας την απεραντοσύνη του Γεγονότος, πως, «Θεός το τεχθέν». Η προσέγγιση μπορεί να γίνει μονάχα με τη δύναμη και τη δυναμική της πίστης. Η πίστη όμως όχι σαν ένα θεωρητικό θρησκευτικό ιδεολόγημα, αλλά η πίστη σαν σύναψη σχέσης με τον Θεό, σαν ολοκληρωτική εμπιστοσύνη σ’ Εκείνον. Επειτα από αυτό δεν υπάρχει τίποτε άλλο.
Μένουμε ενεοί μπροστά στο μέγεθος της κενωτικής αγάπης του Θεού, η οποία τόλμησε τα πάντα. Πρόκειται για αγάπη Θεϊκή, αγάπη μεγάλη. Αγάπη λυτρωτική, αγάπη ολοκληρωτική, αγάπη όλα για όλα. Αγάπη δίχως όρους και όρια, αγάπη δίχως τελειωμό. Κι αυτή η σαρκωμένη αγάπη δεν μπορεί να κατανοηθεί με συναισθηματικά κηρυγματάκια, μήτε με λόγους στομφώδεις και ηθικισμούς για τον «γλυκύτατο Ιησού», αλλά μόνο ως υπαρκτική μέθεξη, ως εμπειρία εκκλησιαστική η οποία διαρκώς βιώνεται και συνάμα μένει ανολοκλήρωτη, επειδή ακριβώς η αναζήτηση της λύτρωσης και της σωτηρίας είναι διαρκής και ατέλεστη. Και κάτι άλλο ακόμα, σωτηρία μας δεν είναι η επιβράβευση καλών μας πράξεων, ή συμπεριφοράς, αλλά σωτηρία μας είναι ο Χριστός.
Οι άγγελοι διαλάλησαν και γέμισαν τους ουρανούς «και επί Γης ειρήνη» εκείνη τη μυστηριώδη νύχτα που ο Θεός έλαβε ανθρώπινο κορμί, αλλά φοβάμαι πως η Γη δεν τους άκουσε. Η φωνή τους δεν στάθηκε δυνατή να κομίσει τη λαχτάρα του Θεού μέχρι σ’ εμάς. Γι’ αυτό σήμερα έπειτα από δύο και πλέον χιλιάδες χρόνια από τότε που ενανθρώπησε ο Θεός κι έτμησε στα δύο την ιστορία, αυτή η λαχτάρα του Θεού για «επί Γης ειρήνη» παραμένει (δυστυχώς) ανεκπλήρωτος πόθος δικός Του και φυσικά και δικός μας. Ανόητοι πόλεμοι μαίνονται πάνω στη Γη. Το αίμα εξακολουθεί να ρέει καθημερινά και να την πορφυρώνει. Εκατομμύρια δολάρια σπαταλούνται κάθε μέρα στις βόμβες από τη χώρα μας εδώ στα βόλια και σιδερικά και δυστυχώς εκατοντάδες άνθρωποι άσπιτοι, απέλπιδες και πεινασμένοι ανάμεσά τους και μικρά παιδιά κοιμούνται νηστικοί τα βράδια.
Και εμείς που λέμε πως είμαστε Χριστιανοί, δηλαδή μαθητές και ακολουθητές Εκείνου, ο Οποίος Οντας Θεός έγινε και άνθρωπος περνούμε μια χαρά επ’ ονόματί του. Οι δε επαγγελματίες της Εκκλησίας Του στολίζονται σαν χρυσοκάνθαροι ή σαν παγώνια για να προσευχηθούν σ’ Εκείνον, ο Οποίος γεννήθηκε μέσα σε μια ταπεινή φάτνη έχοντας για θέρμανση τα χνώτα των ζώων. Τι αντινομίες αλήθεια! Οποίο μέγεθος υποκρισίας! Το τραπέζι μας μπορεί να είναι γεμάτο, αλλά πολύ φοβούμαι πως η πείνα μας παραμένει βασανιστική γιατί ζητούμε κάτι παραπάνω από ψωμί και φαγητό και ποτό και κρασί. Είναι αυτή η αλλιώτικη πείνα και δίψα. Η θέρμανσή μας μπορεί να λειτουργεί με ένταση, όμως το κρύο εξακολουθεί να μας παγώνει το κορμί, γιατί η ψυχή μας δεν λέγει να ζεσταθεί.
Γι’ αυτό ο Θεός επιμένει να λαμβάνει κορμί σαν το δικό μας, γιατί επιμένει να μας αγαπά χωρίς όρους και όρια, γι’ αυτό και μας καλεί με το «λάβετε φάγετε» και «πίετε εξ’ αυτού πάντες», ναι πάντες, για να χορτάσουμε την πείνα μας και να ξεδιψάσουμε τη δίψα μας.
Πηγή: Εθνικός Κήρυξ