Να τολμήσει ο Τσίπρας στα εκκλησιαστικά

Τρίτη, 3 Φεβρουαρίου, 2014

Του Θεόδωρου Καλμούκου

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας και η κυβέρνησή του έχουν ένα τιτάνιο έργο να επιτελέσουν στο επίκεντρο του οποίου βρίσκεται η Οικονομία, αφού τα μνημόνια και τα μέτρα λιτότητας έχουν εξουθενώσει τον ελληνικό λαό. Ο αριθμός των αυτοκτονιών ο οποίος φαίνεται να ξεπερνά τις επτά χιλιάδες τα τελευταία τρία χρόνια -οι γνωστές τουλάχιστον- είναι θαρρώ ο δείκτης της ολικής απόγνωσης που κυριαρχεί.
Θέλω να πω λοιπόν ότι προτεραιότητα είναι η Οικονομία, αλλά δίνεται η ευκαιρία και για εξυγίανση κι άλλων σοβαρών θεμάτων του νεοελληνικού βίου. Ενα από αυτά είναι να τολμήσει ο κ. Τσίπρας και να ασχοληθεί με τα εκκλησιαστικά θέματα τα οποία ταλαιπωρούν χρόνια τώρα την Ελλάδα και τα οποία δεν τόλμησαν μέχρι τώρα οι κυβερνώντες να τα αγγίξουν φοβούμενοι το πολιτικό κόστος. Ιδού μερικά: Αδήριτη ανάγκη θαρρώ να γίνει επί τέλους ο «χωρισμός» Εκκλησίας και Κράτους με την έννοια της θεσμοθετημένης κανονιστικής και δικανικής αλληλοπεριχώρησης που κακώς υφίσταται δυστυχώς σήμερα και κάνει να συνεχίζεται αυτή η μορφή και δομή της «Θεοκρατικής» κατάστασης.
Η Εκκλησία εδώ με την έννοια της Ιδρυματικής Θεσμικής υπόστασης της διοίκησης της Εκκλησίας που ασκείται από το Επισκοπάτο εν πολλοίς και το Ιερατείο γενικότερα. Η σύγχυση μοιάζει ολοκληρωτική επειδή σήμερα με τη χρήση του όρου Εκκλησία πολλοί λαθεμένα εννοούν την Ιεραρχία. Προς Θεού, Εκκλησία δεν είναι οι Μητροπολίτες ή ο κλήρος εν πάση περιπτώσει, αλλά είναι το Λαϊκό Σώμα, εμείς δηλαδή ο λαός. Χωρίς τον λαό δεν υπάρχουν ούτε μητροπολίτες, ούτε παπάδες, ούτε πατριάρχες. Απλά κι αυτοί είναι μέλη της Εκκλησίας κι όχι μία «υπερεκκλησία» πάνω και πέρα από την Εκκλησία.
Εκείνο που τους «διακρίνει» είναι η χαρισματική ιεροσύνη. Κι είναι λάθος η ιδεολογικοποίηση της Εκκλησίας από μέρος των Επισκόπων, η πλειάδα των οποίων προκαλεί και σκανδαλίζει με την νεοπλουτίστικη νοοτροπία, τη στιγμή που ο λαός πεινά και υποφέρει.
Να σταματήσει το κράτος να μισθοδοτεί τους μητροπολίτες, ιερείς, διακόνους για να προσεύχονται, που σημαίνει να πάψουν να είναι δημόσιοι υπάλληλοι, διότι αυτό έχει δημιουργήσει και την ανάλογη νοοτροπία του δημοσιοϋπαλληλισμού κατά κανόνα νοσηρή. Οι επίσκοποι, οι αρχιμανδρίτες και οι άγαμοι γενικώς ιερείς να λαμβάνουν ένα ελάχιστο ποσό από τις Μητροπόλεις ή ενορίες αφού ως άγαμοι δεν έχουν ούτε συζυγικές υποχρεώσεις, ούτε υποχρεώσεις ανατροφής και σπουδής των παιδιών, είναι μόνοι αυτοί και το σαρκίο τους. Οι έγγαμοι ιερείς να πληρώνονται από τις ενορίες και συγκεκριμένα από τον οβολό των κεριών και τις δωρεές των πιστών. Κατανοητό βέβαια ότι με την υπάρχουσα οικονομική κρίση, αλλά και με την απαξίωση που φαίνεται να υπάρχει για τους επισκόπους και ιερείς, κάτι τέτοιο φαντάζει ακατόρθωτο, γι’ αυτό και η πρόσδεση στο άρμα του Κράτους και του Γενικού Ταμείου του Κράτους παρέχει σιγουριά. Αν τόσο πολύ θέλουν να είναι ιερείς, ας εργάζονται κάπου αλλού, είτε ως δάσκαλοι, είτε σε καταστήματα, είτε οπουδήποτε σε κάποια σοβαρά επαγγέλματα και τις Κυριακές και μεγάλες γιορτές να ιερουργούν. Αλλωστε και ο Χριστός και οι Απόστολοι ήταν εργαζόμενοι.
Να σταματήσει το κράτος μέσω των λεγόμενων αδήλωτων κεφαλαίων του υπουργείου Εξωτερικών να συντηρεί τα Πατριαρχεία και να μισθοδοτεί τους πατριάρχες, μητροπολίτες, αρχιμανδρίτες, ιερείς και γενικά το προσωπικό τους και τα ταξίδια τους. Σήμερα η Ελλάδα βρίσκεται σε καθεστώς πείνας, οι άνθρωποι πεινούν, μικρά παιδιά λιποθυμούν στα σχολεία διότι πηγαίνουν νηστικά.
Δεν είναι δυνατόν οι άνθρωποι να μην έχουν τα προς το ζην και να υπάρχουν μοναστήρια που έχουν μετατραπεί σε χρυσορυχεία.
Πηγή: Εθνικός Κήρυξ