Μάθημα ζωής

Τετάρτη, 18 Φεβρουαρίου, 2015

Του Θεόδωρου Καλμούκου

Είναι γεγονός ότι μας έχει ταράξει ο φετινός χειμώνας στη Νέα Αγγλία με τις διαρκείς χιονοπτώσεις, κι όπως είναι φυσικό δημιουργούνται δυσκολίες στην οδήγηση και στις μετακινήσεις γενικότερα. Μία μεγάλη δυσκολία που μου συνέβη πριν λίγες μέρες, ήταν η απώλεια της σύνδεσης του Ιντερνετ για μερικές ώρες οπότε αυτόματα χάθηκε η επικοινωνία μου με τα γραφεία μας στη Νέα Υόρκη και Αθήνα, γεγονός το οποίο μου δημιούργησε μία φοβερή αγωνία επειδή έπρεπε να στείλω θέματα και ομολογουμένως είχα στενοχωρηθεί και δυσανασχετήσει πολύ, λέγοντας καθ’ εαυτόν μα τώρα βρήκε να κοπεί κι αυτό το Ιντερνετ; Επανήλθε όμως η σύνδεση την τελευταία στιγμή κι όλα εξελίχθηκαν ομαλώς, πλην όμως απόμεινε η γεύση του παράπονου, της αγωνίας και της δυσανασχέτησης.
Το απόγευμα της ίδιας μέρας μ’ έστειλε η σύζυγός μου στο κατάστημα «Whole Foods» για να αγοράσω κάποια είδη διατροφής οπότε μπροστά μου βρέθηκε ένας άνδρας περίπου 60 ετών, ο οποίος με κομμένα και τα δυο του πόδια ήταν καθισμένος πάνω στο ηλεκτροκίνητο αναπηρικό του καροτσάκι προσπαθούσε να ανεβεί το μικρό ανηφοράκι που οδηγούσε στο κατάστημα αλλά στο χώρο στάθμευσης είχε δημιουργηθεί επίστρωμα πάγου και το χιόνι που είχε πέσει πάνω από τον πάγο έκανε το αναπηρικό καροτσάκι να γλιστρά κι ο δύσμοιρος άνθρωπος δεν μπορούσε να κάνει βήμα.
Τον πλησίασα και τον ρώτησα αν χρειαζόταν βοήθεια, κι εκείνος με ανακουφισμένη φωνή μου αποκρίθηκε «ποιος άγγελος σας έστειλε»; Ανοίξαμε συζήτηση και μου είπε πως του είχαν κόψει και τα δυο του πόδια λόγω διαβήτη. Μου είπε χαρακτηριστικά, πως «δεν είχα πολλές επιλογές είτε έπρεπε να χάσω τα πόδια μου, είτε τη ζωή μου».
Είπαμε πολλά. Ηθελε να μιλήσει, γιατί από όσο κατάλαβα η μοναξιά ήταν πιο επώδυνη από τα κομμένα του πόδια. Μου είπε ότι ήταν απόμαχος κι είχε ζήσει από κοντά τη φρίκη του πολέμου.
Αφού τελειώσαμε τα ψώνια τον έβαλα μέσα στο van του και χωρίσαμε ενώ του υποσχέθηκα όταν ανοίξει ο καιρός να συναντηθούμε. Ηταν φιλοσοφημένος άνθρωπος, χτυπημένος και μάλιστα ανάλγητα από τη ζωή, αλλά αισιόδοξος και χαμογελαστός, πράγμα το οποίο με προβλημάτισε διότι εγώ την ίδια μέρα είχα δυσανασχετήσει και λυπηθεί επειδή υπήρξε για κάποιες ώρες διακοπή στη σύνδεση με το Ιντερνετ. Κι αμέσως μονολόγησα τη ρήση πως «ήμουν δίχως κέφι επειδή δεν είχα παπούτσια έως ότου αντάμωσα κάποιον που δεν είχε πόδια». Βλέποντας τον άγνωστο άνδρα με τα κομμένα πόδια, την αισιοδοξία και το χαμόγελο που ανέδυε, έδωσα υπόσχεση πως δεν θα παραπονεθώ ποτέ πια κι ούτε θα δυσανασχετήσω ποτέ πια για πράγματα τόσο μικρά και ασήμαντα όπως η διακοπή της σύνδεσης του Ιντερνετ. Οχι ποτέ, διότι ο άγνωστος άνθρωπος ο οποίος τυχαία βρέθηκε στο διάβα μου μου έδωσε ένα δυνατό μάθημα ζωής. Εκείνος είχε χάσει τα πόδια του και δεν παραπονιόταν, κι εγώ έχοντας χάσει τη σύνδεση με το Ιντερνετ είχα δυσανασχετήσει. Τι δεν θα έδινε αυτός ο άνθρωπος να είχε τα δυο του πόδια κι ας μην είχε ποτέ σύνδεση με το Ιντερνετ
.Πηγή: Εθνικός Κήρυξ