Του Θεόδωρου Καλμούκου
Τι κι αν πέρασαν 562 χρόνια από την αποφράδα εκείνη ημέρα της πτώσης της Πόλης, η μνήμη και η θύμηση δεν έχουν σβήσει από το νου και την καρδιά μου. Αλίμονο αν ξεθωριάσει ή το χειρότερο σβήσει η ιστορική μνήμη, είναι τότε που καραδοκεί η παντοτινή σκλαβιά κι ο αφανισμός, δηλαδή ο θάνατος, διότι πεθαίνει ό,τι ξεχνιέται.
Θυμήθηκα πολλά τη σημερινή μέρα και πώς να τα απαριθμήσω! Θυμήθηκα την απέλπιδα προσπάθεια της ένωσης των Εκκλησιών Ανατολής και Δύσης με τη Σύνοδο της Φεράρας – Φλωρεντίας το 1451 με την ελπίδα ότι ο Πάπας να συνέτρεχε για να σωθεί η Πόλη, αλλά ο Πάπας Νικόλαος ο Ε’ έβαλε ως όρο την υποταγή της Ορθόδοξης Εκκλησίας στη Ρωμαιοκαθολική και η απόπειρα βέβαια ναυάγησε.
Θυμήθηκα ακόμα πως ο απεσταλμένος του Πάπα ο Καρδινάλιος Ισίδωρος και ο Αρχιεπίσκοπος Μυτιλήνης Λεονάρδος συλλειτούργησαν (δυστυχώς) στην Αγιά Σοφιά προκαλώντας την μήνιν και την αποδοκιμασία του λαού. Τελικά αν δεν θέλει το Λαϊκό Σώμα της Εκκλησίας ουδέν επιτυγχάνεται.
Θυμήθηκα και κάτι άλλο ακόμα και μάλιστα με αποτροπιασμό διότι εξυπακούεται πως ήταν Χριστιανοί αυτοί, το μέγεθος της βαρβαρότητας των σταυροφόρων λογχευτών της Τέταρτης Σταυροφορίας στην πρώτη Αλωση της Κωνσταντινούπολης το 1204, το χτύπημα των οποίων ήταν η αρχή του τέλους της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Πικρές αλήθειες που ίσως πονούν, αλλά η ιστορία δεν μπορεί να μεταβληθεί, έχει τη δική της αμείλικτη γλώσσα και πορεία και χάραγμα στων ανθρώπων τις καρδιές.
Η Κωνσταντινούπολη τελεί εν αιχμαλωσία 562 χρόνια. Και παρόλα αυτά η σπίθα της Ορθοδοξίας και της Ρωμιοσύνης είναι αναμμένη κι αχνοφέγγει μέσα από την ακοίμητη κανδήλα πάνω στην Αγιά Τράπεζα στον Πατριαρχικό ναό του Αη Γιώργη. Είναι εκεί που βάζει «ευλογητός» τις Κυριακές και τις μεγάλες Μνήμες και Γιορτές των Αγίων και των Μαρτύρων ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος και μεταποιείται η πάλαι ποτέ Βασιλεύουσα Πόλη, σε «Ευλογημένη Βασιλεία του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος». Και προφέροντας την Θεία Ευχαριστία, ανασταίνεται η Εκκλησία αφού Ευχαριστία και Εκκλησία ταυτίζονται και ελπίζει κι εκείνος και μαζί του κι η Παναγιά των Βλαχερνών με τα κλαμένα μάτια, στην οποία θυμίζει διαρκώς ο Απ. Παύλος «τα μη σαλευόμενα». Κι από τα βάθη των 562 χρόνων ακούγεται η ελπιστική και συμπονετική φωνή ενός αγγέλου, έτσι κάτι σαν παρηγοριά και απαντοχή ελπίδας που λέγει «σώπασε κυρά Δέσποινα και μην πολυδακρύζεις».
Ίσως να διερωτηθείτε άραγε μπορούμε να ζούμε με θρύλους και όνειρα; Με απαντοχές και καρτέρεμα; Η απάντηση είναι απλή πως τον τελευταίο λόγο στον ρουν της Ιστορίας τον έχει ο Θεός. Κι αυτό αρκεί.
Πηγή: Εθνικός Κήρυξ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου