Να αποφασίζουν οι κοινότητες το ποσό

Του Θεόδωρου Καλμούκου

Το θέμα της οικονομικής συνεισφοράς των κοινοτήτων προς την Αρχιεπισκοπή είναι από τα θέματα εκείνα τα οποία απασχολούν έντονα τις κοινότητες και κατ’ επέκταση τους ενορίτες διότι σε τελική ανάλυση αυτοί τα πληρώνουν με τις συνεισφορές τους, με τις δωρεές τους και το άναμμα των κεριών τους. Εχουμε ασχοληθεί με το θέμα κατά καιρούς, είτε έμμεσα όταν κάθε λίγο και λιγάκι αυξάνεται η «φορολογία» διότι περί αυτού πρόκειται ουσιαστικά, είτε όταν δημιουργούνται προβλήματα από κοινότητες οι οποίες αδυνατούν να τα βγάλουν πέρα οικονομικώς και να ανταποκριθούν στην ολοένα αυξανόμενη επαιτεία από την Αρχιεπισκοπή, τις Μητροπόλεις και τις κοινότητες. Υπάρχει ένα αλυσιδωτό σύστημα το οποίο στο τέλος καταλήγει στον πιστό άνθρωπο, ο οποίος δεν περνά εβδομάδα που να μην βομβαρδιστεί από δώστε και ξαναδώστε, και δώστε περισσότερα σε σημείο που απαυδούν πλέον οι άνθρωποι.

Υπενθυμίζω τα όσα διαμείφθηκαν στην Επιτροπή των Οικονομικών στην Κληρικολαϊκή Συνέλευση τον περασμένο Ιούλιο στη Φιλαδέλφεια τα οποία ο «Εθνικός Κήρυξ» είχε γράψει λεπτομερώς αναφορικά με τον τρόπο αύξησης της οικονομικής συνεισφοράς των κοινοτήτων προς την Αρχιεπισκοπή. Συγκεκριμένα, θυμάμαι πως ο Λάζαρος Χοτζόγλου, αντιπρόσωπος της κοινότητας του Αγίου Νικολάου του Φλάσινγκ, έθεσε το ερώτημα πώς και γιατί αυξήθηκε η οικονομική συνδρομή της κοινότητάς του προς την Αρχιεπισκοπή κατά 40% τη στιγμή που δεν αυξήθηκαν τα έξοδα της κοινότητας βάσει των οποίων υπολογίζεται και το ποσό της συνεισφοράς; Η Επιτροπή Οικονομικών της Αρχιεπισκοπής επικαλείτο τις αυξομειώσεις άλλων κοινοτήτων δίχως να μπορεί να δώσει ουσιαστική απάντηση.
Εμειναν οι πάντες κατάπληκτοι όταν σηκώθηκε ο ιερατικός προϊστάμενος της κοινότητας π. Παύλος Παλαίστης και αποκάλυψε ότι δεν υπήρξε καμία επικοινωνία από την Αρχιεπισκοπή, απλώς μας ήλθε η ειδοποίηση της αύξησης, προσθέτοντας πως «εάν αντιμετώπιζα το θέμα των οικονομικών στην κοινότητά μου όπως μας αντιμετώπισε η Αρχιεπισκοπή θα έχανα όλους τους ανθρώπους». Αυτή η ομολογία του π. Παλαίστη ήταν πραγματικά αποκαλυπτική και όφειλε να είχε προβληματίσει όλους.
Αυτό που συνέβη στην κοινότητα του Αγίου Νικολάου είναι ένα κλασσικό παράδειγμα των όσων συμβαίνουν και σε άλλες κοινότητες όπως είμαι σε θέση να γνωρίζω. Μιλούμε πια για τραγελαφικές καταστάσεις.
Οι κοινότητες γενικώς αγκομαχούν να τα βγάλουν πέρα οικονομικώς κι αν δεν ήταν αυτά τα θρυλικά φεστιβάλ ίσως να είχαν κλείσει και μερικές. Αλλες πάλι έχουν φτάσει στο σημείο να παίρνουν δάνεια από τις τράπεζες μέρος των οποίων διατίθεται για την πληρωμή της Αρχιεπισκοπής. Αυτή είναι η ωμή πραγματικότητα άσχετα με τις Αρχιεπισκοπικές μεγαλαυχίες και ξιπασιές ότι είμαστε μεγάλοι, τρανοί και δυνατοί και τα λοιπά του υπερθετικού βαθμού. Είμαστε δυστυχώς μια Εκκλησία του Διονυσιασμού και των ελληνικών φεστιβάλ. Οι κοινότητές μας μετατρέπονται σε ελληνικά εστιατόρια για να επιβιώσουν. Δύο είναι τα μεγαλύτερα έξοδα των κοινοτήτων, ο μισθός των ιερέων και η συνεισφορά προς την Αρχιεπισκοπή. Αυτά τα δύο απορροφούν την ικμάδα των οικονομικών των κοινοτήτων γι’ αυτό και δεν απομένουν χρήματα για ουσιαστικά έργα όπως είναι η Ελληνική Παιδεία.
Οι υπάλληλοι κληρικοί και λαϊκοί όλων των διαβαθμίσεων στην Αρχιεπισκοπή και στις Μητροπόλεις από την άνεση των κλιματιζόμενων γραφείων τους με όλα πληρωμένα από τον οβολό της ευσέβειας των ανθρώπων μας, κάθονται μπροστά στον ηλεκτρονικό τους υπολογιστή και κανονίζουν το «χαράτσι» των κοινοτήτων χωρίς να ρωτούν κανέναν και χωρίς να νοιάζονται πώς θα βγουν αυτά τα χρήματα. Μερικοί μάλιστα έχουν το θράσος να λέγουν στους ανθρώπους αντί να πίνετε ένα καφέ από το Dunkin Donuts να δίνετε το αντίτιμο στην κοινότητά σας.
Νομίζω πως έφτασε ο καιρός να γίνει η μεγάλη «ανατροπή» γιατί δεν πάει άλλο, το κακό παράγινε. Πρόταση: Η κάθε κοινότητα να αποφασίζει από μόνη της πόσα να δίνει ετησίως στην Αρχιεπισκοπή, κι όχι να της επιβάλλει η Αρχιεπισκοπή χωρίς να τη ρωτά αλλά απλώς να απαιτεί για να συντηρείται ο «μύθος» των διακονιών ή ministries. Η πραγματικότητα είναι πως έχει στηθεί ένα σύστημα το οποίο συντηρεί την τρυφηλή ζωή των επαγγελματιών του εκκλησιαστικού μας βίου εν ονόματι του Χριστού και της Εκκλησίας Του. Καθαρές κουβέντες.
Να αποφασίζουν λοιπόν οι κοινότητες λέγοντας πως τόσα μπορούμε να δώσουμε, αν θέλετε τα παίρνετε, αν όχι θα τα χρησιμοποιήσουμε για καλύτερους σκοπούς. Κι αν οι τοπικοί Μητροπολίτες αρχίσουν τις απειλές προς τις κοινότητες πως αν δεν πληρώσετε τόσα θα σας πάρω τον ιερέα, η απάντηση θα πρέπει να έλθει πανομοιότυπη από 50 ή 100 ή 200 κοινότητες, και βέβαια να τους πάρετε και να τους πληρώνετε εσείς. Οταν η πλήθουσα Εκκλησία, ο λαός του Θεού δηλαδή, συνειδητοποιήσει ότι χωρίς αυτόν δεν μπορούν να υπάρξουν ούτε Αρχιεπίσκοποι, ούτε Μητροπολίτες ούτε Διάκοι και πως όλοι αυτοί ουσιαστικά είναι «υπάλληλοι» του λαού, τότε θα αρχίσει η μεγάλη αλλαγή και εξυγίανση.