Θεόφιλος Καμπερίδης: Ο αγωνιστής, ο οραματιστής, ο άνθρωπος της Ομογένειας

Του Θεόδωρου Καλμούκου

ΒΟΣΤΩΝΗ. Ο Θεόφιλος Καμπερίδης είναι ο εμπνευστής και ιδρυτής της Ομοσπονδίας Σωματείων Νέας Αγγλίας. Ο δρόμος όμως της ζωής του είχε τη δική του ιστορία, τη γεμάτη αγώνες και αγωνίες για την Ελλάδα και πιο ειδικά την Κατερίνη από την οποία κατάγεται και της οποίας διετέλεσε δήμαρχος ο οποίος την ανάπλασε κυριολεκτικά.
Γεννήθηκε στην Κατερίνη, μετά το Λύκειο εισήχθη στη Σχολή Οικονομικών και Πολιτικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης από την οποία αποφοίτησε το 1956. Τον Φεβρουάριο του 1964 εκλέχτηκε βουλευτής Πιερίας με την Ενωση Κέντρου και ήταν ο νεότερος ηλικιακά βουλευτής στη Βουλή. Το 1966 κατήγγειλε στη Βουλή απόπειρα εξαγοράς του. Το 1967 με την επιβολή της δικτατορίας κατόρθωσε και έφυγε από την Ελλάδα και ήλθε στην Αμερική επικαλεσθείς οικογενειακούς λόγους υγείας και με τη βοήθεια του βουλευτή Τιπ Ο’Νιλ και του γερουσιαστή Τεντ Κένεντι πήρε προσωρινή παραμονή στις ΗΠΑ με την κατάθεση ειδικού νομοσχεδίου στη Βουλή των Αντιπροσώπων. Δραστηριοποιήθηκε δυναμικά εναντίον της χούντας. Το 1982 ίδρυσε την Ομοσπονδία Σωματείων Νέας Αγγλίας. Το 1986 εκλέχτηκε δήμαρχος Κατερίνης. Πιστός αναγνώστης του «Ε.Κ.» με πενήντα έτη.

Σε συνέντευξή του στον «Ε.Κ.» και στην ερώτηση τι τον προσέλκυσε στην πολιτική, είπε πως «από τα μαθητικά και φοιτητικά μου χρόνια και μέσα στον Εμφύλιο πόλεμο, έβλεπα τις μεγάλες αδικίες που γίνονταν από την κυβέρνηση και τον εντόπιο πληθυσμό, προς τους πρόσφυγες γενικά (Πόντιους, Μικρασιάτες, Θράκες, Θρακομακεδόνες κ.λπ.), αποφάσισα να αναμιχθώ στην πολιτική, διότι μόνο από εκεί μπορεί να βρει τα δικαιώματά του ο πολίτης». Πρόσθεσε πως «γνωρίστηκα με τον αείμνηστο Γεώργιο Παπανδρέου, παρακολουθώντας την ιστορική του πορεία, τις θέσεις του, τους χειρισμούς του, την ευγλωττία του και την εντιμότητά του. Ως πρόεδρος της Νεολαίας Ενωσης Κέντρου Πιερίας, απέκτησα στενή γνωριμία και με γνώρισε μέσα απ’ τους αγώνες και τις δραστηριότητές μου στην Πιερία».
Μίλησε με δέος για τον Γεώργιο Παπανδρέου, λέγοντας πως «ήταν αγωνιστής, έντιμος πολιτικός, με όραμα, ενδιαφέρον για τη Νεολαία και την Παιδεία. Το απέδειξε άλλωστε ως υπουργός Παιδείας το 1932, υπό τον Ελευθέριο Βενιζέλο, τον αναγεννητή της Ελλάδος». Αν θα τολμούσε να τον συγκρίνει με τον γιο του τον Ανδρέα και τον εγγονό του Γιώργο, ο κ. Καμπερίδης είπε ότι «δεν υπάρχουν δυνατότητες σύγκρισης, διότι ο Ανδρέας ήταν άλλος χαρακτήρας, είχε χαρίσματα πολλά, αλλά δεν θέλησε να τα διαθέσει για την ανάπτυξη της χώρας, λόγω των ανθρώπινων αδυναμιών που είχε. Κι έτσι κατά την ταπεινή μου γνώμη, κατέστρεψε την υστεροφημία του. Τον δε Γιώργο, τον γνώρισα από παιδί ακόμη, είναι πολύ δύσκολη η σύγκριση, και έτσι το πιο ελαφρυντικό είναι, ο γενικός κανόνας, ότι οι γιοι των μεγάλων ανδρών βρίσκονται σε δυσμενή θέση στη σύγκριση».
Για τη χούντα είπε πως «οι χούντες δικαιολογούνται μόνον σπάνιες φορές, όταν επιβάλλεται ο στρατός σε ταραγμένες χώρες και για ελάχιστο χρόνο, όχι προγραμματισμένες για κάποιο ανίερο στόχο, μεγάλων συμφερόντων. Για τη χώρα μας ήταν καταστροφή».

Το 1985 επανήλθε στην Ιθάκη του, την Κατερίνη, και εκλέχτηκε δήμαρχος. Οταν τον ρωτήσαμε πόσο δύσκολο εγχείρημα ήταν να επιστρέψει στον πολιτικό βίο μετά από 20 χρόνια και να εκλεγεί, υπογράμμισε πως «από τα πρώτα χρόνια που ήλθαμε στις ΗΠΑ, η σύζυγός μου αρρώστησε με νεφρική ανεπάρκεια και έπειτα από λίγο καιρό χάνει και τους δύο νεφρούς και έπρεπε να κάνει αιμοκάθαρση τρεις φορές την εβδομάδα, κι έτσι αναγκαστήκαμε να παραμείνουμε στις ΗΠΑ και μετά την πτώση της χούντας. Το 1985 προκηρύσσονται εκλογές στην Ελλάδα με το σύστημα της λίστας. Επιστρέφω και παίρνω μέρος σε μη εκλόγιμη θέση, όπου γνωρίζομαι με τη νεολαία και πρωτοστατώ στην επιτυχία του Συνδυασμού. Με το πέρας των εκλογών επιστρέφω στη Βοστώνη, λόγω των οικογενειακών και επαγγελματικών μου υποχρεώσεων. Τον επόμενο χρόνο το 1986 είναι οι Δημοτικές εκλογές. Γίνονται υποδείξεις από μέλη του κόμματος σε κάθε Δήμο. Εκεί ψηφίζουν 80% Καμπερίδη εν τη απουσία μου και χωρίς να έχω επαφή με τη βάση, και χωρίς να έχω θέσει υποψηφιότητα. Η Κεντρική Επιτροπή του κόμματος δίδει το χρίσμα σε άλλο πρόσωπο. Δέχομαι ένα τηλεφώνημα από την Τοπική Οργάνωση ότι με έχουν προτείνει για υποψήφιο Δήμαρχο και αν δέχομαι την υποψηφιότητα. Απαντώ θετικά. Συγχρόνως στέλνω επιστολή στο κόμμα στην Αθήνα, ότι εφόσον η βάση πρότεινε Καμπερίδη θα κατέλθω υποψήφιος ως ανεξάρτητος του ΠΑΣΟΚ. Οταν έφθασα στην Κατερίνη, παραιτήθηκε ο λαβών το χρίσμα και το κέντρο δήλωσε ότι θα με στήριζε. Δίνοντας σκληρό αγώνα και γνωρίζοντας οι ψηφοφόροι τους προηγούμενους αγώνες μου, με τίμησαν με το αξίωμα του Δημάρχου».
Αναφορικά για το πώς συνέλαβε την ιδέα ίδρυσης της Ομοσπονδίας, υπογράμμισε ότι «κατά την εποχή που έγινε η μεγάλη εισβολή στην Κύπρο από τους Τούρκους με συνεννόηση Κίσινγκερ – Ετζεβίτ, είχε ξεσηκωθεί ο Ελληνισμός και δεν υπήρχε ένας φορέας να τον εκπροσωπήσει, εκτός των εθνικοτοπικών Συλλόγων. Ετσι σκέφθηκα μόνον μια ένωση των Ελληνικών Σωματείων είναι μπορετό να πλησιάσουμε και επηρεάσουμε τους πολιτικούς και να βοηθήσουμε σαν Ομογένεια στα εθνικά μας θέματα». Είπε ακόμα, πως «στο ξεκίνημα ιδρύσεως της Ομοσπονδίας είχα δυσκολίες να πεισθούν οι σύλλογοι για το ρόλο του νέου φορέα. Ετσι ξεκινήσαμε με 13 συλλόγους. Σύντομα ενώθηκαν κι άλλοι κι έτσι φθάσαμε στους 50 σε όλη τη Νέα Αγγλία, παρά την αδιαφορία που επέδειξε η τοπική Εκκλησία, οι συμπατριώτες μπορούν να βγάλουν τα συμπεράσματά τους. Διότι η Ομοσπονδία δεν είναι μόνο να υποστηρίζει τα εθνικά θέματα. Είναι βάσει καταστατικού, για τη διατήρηση των ηθών και εθίμων, για τις ελληνικές και χριστιανικές παραδόσεις, για τη διατήρηση της πλούσιας ελληνικής γλώσσας και όλων των διαχρονικών ηθικών αξιών που διέπουν τον Ελληνισμό».

Για τη σημερινή πορεία της Ομοσπονδίας και της Ομογένειας, ο κ. Καμπερίδης υπογράμμισε πως «το όραμα με το οποίο ξεκινήσαμε και τα όνειρα που είχαμε στο ξεκίνημα, δυστυχώς δεν πραγματοποιήθηκαν. Τα αποτελέσματα δεν είναι και πολύ ευχάριστα. Θέλω να είμαι ρεαλιστής, κρίμα. Τι δεν θα μπορούμε να πετύχουμε αν δείχναμε περισσότερο ενδιαφέρον για το καλό του συνόλου και της κοινωνίας που ζούμε, αν αφήναμε το εγώ και το κάναμε εμείς. Βεβαίως υπάρχουν κι άλλοι λόγοι για το φαινόμενο αυτό, όπως η τεχνολογία που αλλάζει τα ενδιαφέροντα της κοινωνίας, αλλάζει τον τρόπο ζωής, πλην όμως πρέπει να παραδεχτούμε ότι η αδιαφορία μας είναι υπερβολική». Τόνισε πως «πρέπει να βρούμε τρόπους, κίνητρα, έστω και με κόστος να φέρουμε κοντά τους νέους μας. Φέρουμε μεγάλη ευθύνη. Μεγάλη ευθύνη φέρει και η Εκκλησία μας με τη μέχρι τώρα στάση και πολιτική της σε θέματα ελληνικότητας αυτής και κατ’ επέκταση της Ομογένειας. Η συμπεριφορά μας και οι πράξεις μας να είναι παράδειγμα για μίμηση, η ταπεινότης και ο τρόπος ζωής μας θα διδάξει καλύτερα από τα λόγια. Η Παιδεία ξεκινάει από τα μικρά παιδιά, από το σπίτι πρώτα κι από τους γονείς, ό,τι πολυτιμότερο έχουμε είναι τα παιδιά, κι οφείλουμε να δώσουμε περισσότερη προσοχή και να ξοδέψουμε όταν χρειαστεί για να δώσουμε την πρέπουσα αγωγή».

Στην ερώτηση σε μία κλίμακα από το μηδέν έως το δέκα σε ποια βαθμίδα βρίσκεται η Ελληνική Παιδεία; ο κ. Καμπερίδης είπε, πως «είναι τόσο χαμηλά που φοβούμαι να βάλω νούμερο. Πού αφήνουμε αυτόν τον ανεπανάληπτο Ελληνα αναξιοποίητο; Την ευκαιρία θα ήθελα να τονίσω, δίχως να παρεξηγηθώ, την ελίτ του πνευματικού κόσμου των Ελλήνων, που έχουμε πάνω από 3.000 καθηγητές σε Πανεπιστήμια και κολλέγια, αυτοί και μόνο αν εκινούντο μεθοδευμένα μέσα στις ελληνικές κοινότητες θα έκαναν τεράστια διαφορά. Προσωπικά τους εκτιμώ απεριόριστα και νοιώθω περήφανος γι’ αυτούς, πλην όμως πρέπει να γνωρίζουν ότι πρέπει να πάρουν μέρος και να ηγηθούν της Ομογένειας».

Στην ερώτηση πώς εξηγεί το γεγονός ότι στη Βοστώνη, στην κατ’ εξοχήν πόλη της ακαδημαϊκότητας, δεν λειτουργεί ούτε ένα Ημερήσιο ελληνικό σχολείο; απάντησε: «η Νέα Αγγλία θα έπρεπε να προηγείται στον τομέα αυτό, σ’ όλη την Αμερική και το μπορεί. Δυστυχώς, όμως, ατυχείς συγκυρίες και η μη ενεργοποίηση των φορέων της Ομογένειας στο θέμα της Παιδείας και της ελληνικής γλώσσας μάς οδήγησε στην παρούσα κατάσταση η οποία κατά τη γνώμη μου είναι ακόμη αναστρέψιμη».
Οταν τον ρωτήσαμε τι είναι Ομογένεια για εκείνον, επεσήμανε πως «είναι οι Τραντέλληνες (Ποντιακή έκφραση) 30 φορές Ελληνες, το άλας της γης».