Ηταν επόμενο κάποτε να έφτανε η γενέτειρα στο σημερινό της πνιγηρό αδιέξοδο, κυριολεκτικά στα προτελεύτεια, βρισκόμαστε λίγο πριν αρχίσει το λυπητερό της ξόδι. Η συσσώρευση λαθών, παραλείψεων, ασυνάρτητων και αψυχολόγητων πολιτικών και συμπεριφορών ολόκληρων δεκαετιών από μικρονοϊκούς πολιτικούς και νανικά κομματικά αναστήματα, γεννήματα μιας θανατερής κομματοκρατίας σήμερα κηδεύουν την πατρίδα. Το έχω επισημαίνω πολλές φορές από την εβδομαδιαία στήλη «Αδέλφια μου Ελληνες» και το επαναλαμβάνω και σήμερα πως οι χτεσινοί κυριολεκτικοί ολετήρες, δηλαδή οι καταστροφείς της Ελλάδας, έχουν το απύθμενο θράσος να εμφανίζονται σήμερα ως σωτήρες της σβήνοντας με μια μονοκοντυλιά τα ανομήματά τους.Εκείνο που ακούστηκε και που εξακολουθεί να ακούγεται και πάλι από χείλη ανθρώπων με θεσμική και κομματική ιδιότητα ότι πρέπει δηλαδή να ξεχάσουμε τι έγινε χτες και να δούμε τι θα γίνει από εδώ και πέρα θέλοντας να καλύψουν με αυτό τον τρόπο το μερίδιο της ευθύνης τους για το σημερινό κατάντημα είναι απλώς μία φτηνή υπεκφυγή. Δεν λέγει κανείς να παραμείνουμε στο χτες και να εγκλωβιστούμε μέσα σε μία παρελθοντολογία, αλλά από την άλλη μεριά δεν μπορεί να οικοδομηθεί καινούργιο στέρεο οικοδόμημα με παλιά και φθαρμένα υλικά.
Είναι παρήγορο το γεγονός ότι ο ίδιος ο λαός ο οποίος ομολογουμένως διαθέτει ένα αλάθητο αισθητήριο βρίσκει τρόπο με την ετυμηγορία της ψήφου του και αποβάλλει κάθε τι το αποτυχημένο και σαθρό, ρίχνοντας στο περιθώριο της πολιτικής ζωής και στο έρεβος της ανυποληψίας εκείνους οι οποίοι τον ενέπαιξαν και τον ταπείνωσαν. Κι έτσι όπως με την ψήφο του τους εκλέγει και τους αναδεικνύει στην κορυφή, το ίδιο με την ψήφο του τους καθηλώνει και τους απομονώνει στη λήθη και στα αζήτητα.
Τον τελευταίο καιρό έχομε τρία τέτοια βοερά και βαρύγδουπα παραδείγματα, ας τα θυμηθούμε; Πρώτον, την πανωλεθρία του ΠΑΣΟΚ και την αποκαθήλωση του εκπροσώπου της δυναστείας Παπανδρέου. Την αναγκαστική έξοδο του διαδόχου του, του Βενιζέλου. Προχθές την ταπεινωτική φυγή του Σαμαρά, ο οποίος όπως σημείωσα και χτες από τη στήλη «Πρακτορικά» δεν έπρεπε ποτέ να είχε επιστρέψει στη Νέα Δημοκρατία έπειτα από την πτώση της κυβέρνησης Μητσοτάκη, ο οποίος όπως ομολογείται πανταχόθεν είχε αρχίσει να βάζει ένα νοικοκύρεμα στη χώρα, κι αν δεν έπεφτε πρόωρα ίσως η Ελλάδα να μην είχε φτάσει στο σημερινό της κατάντημα.
Κι αν δεν είχαν προηγηθεί όλες εκείνες οι αποτυχίες της κομματοκρατίας τεσσάρων δεκαετιών, αν δεν είχε συληθεί το δημόσιο χρήμα, αν είχε λειτουργήσει η αξιοκρατία, η καταπολέμηση της Λερναίας Υδρας της γραφειοκρατίας, αν είχε τιθασευτεί το θεριό της δημοσιοϋπαλληλικής λεγεώνας, ο Αλέξης Τσίπρας και το σημερινό ασκέρι των Συριζαίων δεν θα είχε ξεπεράσει το 5%, δηλαδή θα έβραζε στο ζουμί του όπως γινόταν αρχικά, κι όπως άλλωστε βράζει στο ζουμί του και ο Αλλος Κόσμος του Κομμουνισμού ο οποίος παραμένει εκεί που παραμένει.
Ενιωσα θλίψη βλέποντας την ομήγυρη των κομματικών αρχηγών προχτές στη σύσκεψη στο Προεδρικό Μέγαρο και τον Προκόπη Παυλόπουλο στη μέση και είπα καθ’ εαυτόν μα για όνομα του Θεού δεν μπορεί η Ελλάδα να γεννήσει πέντε σωστούς και χαρισματικούς ανθρώπους να την κυβερνήσουν;
Αν κάτι καλό βγήκε από αυτή την κρίση είναι η νέκρωση των κομμάτων που νέκρωσαν την Ελλάδα. Το ζήτημα είναι η ανάσταση από πού θα έλθει.
Πηγή: Εθνικός Κήρυξ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου