Η Φώφη ονειρεύεται, ο Αλέξης προσπαθεί να πείσει, ο Βαγγέλης λέει μαγκιές, ο Πάνος ψεκάστηκε

Του Θεόδωρου Καλμούκου

Από τη σειρά "ΑΔΕΡΦΙΑ ΜΟΥ"

Κι έτσι έφτασε η ημέρα της κρίσεως, δηλαδή η ημέρα της κάλπης μπροστά στην οποία τα πάντα τελειώνουν, Αδέλφια μου Ελληνες. Η λεξιλαγνεία -προτιμώ αυτή τη λέξη από το ψέμα- σταματά πανταχόθεν. Οι υπερβολές περνούν πια στο περιθώριο. Η αμετροέπεια με όλα όσα συνεπάγεται, τους χαρακτηρισμούς, τις παντοειδείς επιθέσεις, τις μικρόνοιες και τις μικρότητες, όλα αυτά γίνονται πια ντροπή γι’ αυτούς που τις εξακόντιζαν. Ο στροβιλισμός λόγων και εννοιών δεν έχει άλλα χρονικά περιθώρια, τελειώνει εδώ κι αυτός. Τώρα πλέον η κάλπη θα επαναφέρει το μέτρο και τη στοιχειώδη διαπροσωπική ευγένεια.

Σε 48 ώρες από τώρα τον λόγο έχει ο λαός, ο μόνος αφέντης και κυρίαρχος της πορείας και της ζωής του. Με τη δύναμη και τη δυναμική της ψήφου του θα ορίσει ελεύθερα και αβίαστα εκείνους που θα διαφεντέψουν τη ζωή του για τα επόμενα χρόνια. Κι επειδή λοιπόν η επιλογή θα είναι δική του, κατά συνέπεια και οι ευθύνες θα είναι δικές του.
Κατανοητό, Αδέλφια μου Ελληνες, πως οι επιλογές είναι ασφυκτικά περιορισμένες, ενώ η χαρισματικότητα και η ηγεσία είναι από τα στοιχεία που λείπουν δυστυχώς από τον πολιτικό κόσμο της σημερινής Ελλάδος. Αν κρίνει κανείς από τα σπιθαμιαία αναστήματα που είχαν μπει στη Βουλή τους περασμένους μήνες και τα περασμένα χρόνια, δεν μπορεί παρά να μελαγχολήσει, διότι δεν μιλούμε πλέον απλώς για μετριότητες, αλλά για εξέχουσες μετριότητες. Κι αυτό θαρρώ πως είναι ένα από τα βασικά δράματα της Ελλάδος που την οδήγησαν στον σημερινό της Γολγοθά, από τον οποίον δεν φαίνεται να αχνοφέγγει κάποια αμυδρή έστω ελπίδα ανάστασης.
Οταν τους άκουγα τον Αύγουστο που τον πέρασα φέτος στη γενέτειρα να μιλούν ή μάλλον να τσιρίζουν στα γραφικά εκείνα τηλεπαράθυρα ήταν σαν να κήδευαν την πατρίδα. Μιλούμε για ένα άλλο επίπεδο, όχι λόγου, αλλά αλογίας απερίγραπτης οδύνης που μου έκανε πολλές φορές να διερωτώμαι το πώς και το γιατί δεν μπορεί η Ελλάδα να γεννήσει 10, 20, 30, 50, σωστούς, σοβαρούς, και ευπαίδευτους ανθρώπους, με αξιοπρέπεια και ήθος, με αξία και πραγματική αγάπη να κυβερνήσουν αυτό το διαμάντι της γης από πάσης απόψεως;
Οταν έκανα την ερώτηση αυτή σε συναντήσεις και γεύματα με φίλους σοβαρούς και σκεπτόμενους, η απάντησή τους ήταν στερεότυπη, πως και βέβαια έχει η Ελλάδα σωστούς και ικανούς ανθρώπους αλλά επειδή ακριβώς είναι σωστοί και ικανοί δεν αναμειγνύονται διότι ο ορυμαγδός της ολιγότητας, της διαφθοράς και της διαπλοκής δεν τους αφήνει. Λειτουργεί σαν τσουνάμι που ισοπεδώσει στο πέρασμά του κάθε ανθρώπινη ποιότητα.
Κι αυτή η ολιγότητα ήταν εξόχως θεατή στις τηλεμαχίες τόσο στη γενική, όσο και στη μοναχική με πρωταγωνιστές τους δύο μονομάχους των φερόμενων ως μεγάλων κομμάτων, που η παιδαριωδία και το χαμηλό επίπεδο ήταν τόσο φωναχτά. Κι έτσι βγήκε προς τα έξω ότι η Φώφη ονειρευόταν, ο Αλέξης προσπαθούσε να πείσει και να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, ο Βαγγέλης με το μάγκικο ύφος να εξιλεώσει την εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα παράταξή του, ο Σταύρος βαλμένος στο ποτάμι χωρίς κολύμπι, ο Πάνος με ψεκασμένα τα φτερά, ο Κουτσούμπας συνεπής στην ουτοπία του άλλου κόσμου του κομμουνισμού κι ο Λαφαζάνης τραύλιζε τη δική του αδιέξοδη πορεία. Αν ο Λαφαζάνης δεν κόμιζε τις αναχρονιστικές αγκυλώσεις του παρελθόντος θα μπορούσε ίσως να πει πειστικά ότι υπάρχει ζωή και εκτός ευρώ, αφού τώρα το ευρώ μόνο θλίψη και θάνατο έχει κομίσει και κυριολεκτώ έχοντας κατά νουν τις 12 και πλέον χιλιάδες αυτοκτονίες. Η Κυριακή πλησιάζει σίγουρα, αλλά το μόνο αβέβαιο παραμένει το μέλλον της Ελλάδος. Κρίμα!
Πηγή: Εθνικός Κήρυξ