Το ψευτοδίλημμα «μνημόνιο-αντιμνημόνιο» και ο επόμενος αρχηγός της ΝΔ

Του Δημήτρη Βλάχου

Από τη χρεοκοπία της χώρας το 2010 πέρασαν πέντε χρόνια μνημονίων όπου οι αλλεπάλληλες πολιτικές ηγεσίες της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης έπαιζαν ένα κουτοπόνηρο κρυφτό με τους πολίτες, τους ξένους και εν τέλει με την ίδια την πραγματικότητα. Ως κυβερνώντες, ψήφιζαν μέτρα που ποτέ δεν εφάρμοζαν,αντάλλαζαν τις στοχευμένες μεταρρυθμίσεις με οριζόντιες περικοπές και φοροεπιδρομές για να αποφύγουν το πολιτικό κόστος, και όποτε έπρεπε να πάρουν σκληρές αποφάσεις κρυβόντουσαν πίσω από τους «κακούς ξένους» αντί να αναλάβουν πλήρως τις ευθύνες τους. Ως αντιπολιτευόμενοι, άλλοι σε λιγότερο και άλλοι σε μεγαλύτερο βαθμό, επέλεξαν την ανεύθυνη στάση της αντιπαράθεσης στα πάντα και της ακατάσχετης παροχολογίας. Σε αυτό το παιχνίδι δυστυχώς συμμετείχαμε και εμείς ως κοινωνία, παρά το μεγάλο κόστος που επέφερε η χρεωκοπία και η μετέπειτα κυβερνητική ατολμία. Επιλέξαμε να κλείνουμε τα μάτια μας και να μετράμε μέχρι τη στιγμή που ο εφιάλτης ως δια μαγείας θα τελείωνε αντί να προσαρμοστούμε και να κοιτάξουμε την πραγματικότητα στα μάτια. Επιβραβεύσαμε το λαϊκισμό και τα ευχάριστα ψέμματα τα οποία πληρώσαμε ακριβά, και στείλαμε σπίτι τους πολλούς αξιόλογους πολιτικούς που σήκωσαν δυσανάλογα το βάρος των προσαρμογών ή είπαν δυσάρεστες αλήθειες.

Το καλό με τις εκλογές της 20ής Σεπτεμβρίου είναι ότι τουλάχιστον η χώρα έβαλε επιτέλους οριστικά πίσω της το διχαστικό ψευτοδίλημμα μνημόνιο/αντιμνημόνιο, καθώς πάνω από το 82% των ψηφισάντων επέλεξαν μνημονιακά (πλέον) κόμματα. Επίσης, έδωσαν ξεκάθαρη εντολή στον Αλέξη Τσίπρα και στον Πάνο Καμμένο να κυβερνήσουν, και αντίστοιχα στη Νέα Δημοκρατία να τους αντιπολιτευθεί. Δεδομένου της κρισιμότητας της κατάστασης, η εκλογή προέδρου στη Νέα Δημοκρατία θα είναι καθοριστική, όχι μόνο για την πορεία και φυσιογνωμία της Κεντροδεξιάς Παράταξης, αλλά και της χώρας, καθώς αργά ή γρήγορα η πραγματικότητα θα μας αναγκάσει να πάρουμε ορισμένες αποφάσεις, είτε απευθείας είτε μέσω των εκλεγμένων αντιπροσώπων μας, που θα προδιαγράψουν το μέλλον μας.

Η ΝΔ πρέπει να πάψει να δίνει την εικόνα μιας κλειστής επετηρίδας ανεπάγγελτων βαρόνων της πολιτικής που θεωρούν τα πολιτικά τους αξιώματα και τις δημόσιες θέσεις προσωπική προίκα τους.

Ο επόμενος πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας θα πρέπει πρώτα από όλα να κερδίσει τη μάχη των ιδεών, και εντός και εκτός του κόμματος. Η μόνη περίπτωση να επιστρέψει η χώρα στην ανάπτυξη και την ευημερία είναι να αποφασίσουμε όλοι μαζί ότι οι στρεβλώσεις και οι νοοτροπίες που μας κρατάνε πίσω πρέπει να αλλάξουν, όχι επειδή μας το επιβάλλει το Μνημόνιο ή η Τρόικα, αλλά επειδή πραγματικά πιστεύουμε πως αυτό θα κάνει τη χώρα μας καλύτερη. Η Κεντροδεξιά Παράταξη θα πρέπει να ξεπεράσει τις φοβίες της και να υπερασπιστεί με τόλμη την ιδεολογική της πλατφόρμα, μια πλατφόρμα που ιστορικά έχει φέρει πρόοδο και άνοδο σε όποια χώρα την ενστερνίστηκε. Οι αρχές της αξιοκρατίας, τωνίσων ευκαιριών για όλους άλλα όχι του ίσου αποτελέσματος, των ατομικών ελευθεριών, της ισονομίας, της επιχειρηματικότητας, της καινοτομίας, τηςεπιβράβευσης της αριστείας, της έννομης τάξης και της θεσμικής ανεξαρτησίας αποτελούν τους πυλώνες της ιδεολογίας αυτής. Δυστυχώς, στην Ελλάδα της αριστερής ιδεοληψίας, τέτοια πράγματα έχουν καταστεί πρωτόγνωρα, ξένα και ανεφάρμοστα. Αν όμως δεν κάνουμε κτήμα μας την ανάγκη να αναμορφώσουμε τους θεσμούς, τις συμπεριφορές και τις δομές μας, θα είμαστε καταδικασμένοι σε ένα ατελείωτο σπιράλ μιζέριας, παρακμής και εξάρτησης.

Για να αλλάξει προς αυτήν την κατεύθυνση η κοινωνία, πρέπει πρώτα να αλλάξει η ίδια η Νέα Δημοκρατία. Πρέπει να πάψει να ετεροπροσδιορίζεται. Πρέπει να πάψει να ντρέπεται για την κεντροδεξιά, φιλελεύθερη ιδεολογία της αλλά να την ενσωματώσει σε κάθε δράση και έκφρασή της. Πρέπει να πάψει να δίνει την εικόνα μιας κλειστής επετηρίδας ανεπάγγελτων βαρόνων της πολιτικής που θεωρούν τα πολιτικά τους αξιώματα και τις δημόσιες θέσεις προσωπική προίκα τους. Πρέπει να αφήσει πίσω το λαϊκισμό και τον κρατισμό που, καθώς διέβρωσαν μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας, διέβρωσαν και την ίδια. Πρέπει να δουλέψει σκληρά και να μην αφήσει ούτε μία μέρα να πάει χαμένη. Πρέπει να επαναπροσεγγίσει την κοινωνία και να κάνει πράξη την αναστήλωση της μεσαίας τάξης και του ιδιωτικού τομέα, που τόσο έχουν καταβαραθρωθεί από την κρίση.

Πυρήνας και πρωτεργάτης όλης αυτής της ανασύστασης θα είναι ο επόμενος Πρόεδρος. Αυτός θα δώσει τον τόνο και το ύφος αρχικά της αντιπολίτευσης και μετέπειτα της διακυβέρνησης. Αυτός θα διαγράφει την πολιτική και θα επιβλέπει την εφαρμογή της. Αυτός θα αναγκαστεί να «ιδρώσει τη φανέλα» για να βγάλει τη χώρα από το τέλμα. Αν κάτι μας δίδαξαν οι τελευταίοι μήνες, είναι πως το παραμύθι δεν έχει δράκο. Ούτε σκληρή διαπραγμάτευση υπάρχει, ούτε άλλος πρόθυμος δανειστής, ούτε κάποιο παράλληλο πρόγραμμα. Η μόνη εναλλακτική που έχει η χώρα είναι η δραχμή, η άτακτη χρεοκοπία και η εθνική απομόνωση. Δυστυχώς ο κίνδυνος δεν έχει περάσει, και η χώρα θα συνεχίσει να μάχεται για τα επόμενα χρόνια ώστε να σταθεί όρθια και να διατηρήσει τα κεκτημένα της. Και μπορεί η ευθύνη να βαραίνει τον εκάστοτε Πρωθυπουργό, όμως και εμείς έχουμε τη δική μας υποχρέωση και ευθύνη. Πρέπει επιτέλους να δώσουμε το τιμόνι σε κάποιον που θα κερδίσει αυτή τη μάχη, και του οποίου τα όπλα δεν θα είναι τα συμφέροντα ή το επώνυμό του, αλλά οι ιδέες του και το πάθος του να δουλέψει σκληρά ώστε να τις εφαρμόσει.

Στις εσωκομματικές εκλογές που έρχονται, καλούμαστε να διαλέξουμε ανάμεσα σε τέσσερις κατατεθειμένες προτάσεις. Για μένα, ο μόνος από τους υποψηφίους που διαθέτει τις απαραίτητες ικανότητες και είναι σε θέση να φέρει εις πέρας τις προκλήσεις που θα τον περιμένουν, όπως τις περιέγραψα παραπάνω, είναι ο Άδωνις Γεωργιάδης. Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει πως ο Άδωνις είναι δεινός μαχητής των ιδεών του, υπερασπίστηκε όσο κανένας άλλος τις μεταρρυθμίσεις, δούλεψε σκληρά αφήνοντας σημαντικό έργο πίσω του και στα δύο Υπουργεία που θήτευσε, βγήκε μπροστά και εκτέθηκε υπερασπιζόμενος την Παράταξη και την ιδεολογία της σε κάθε δύσκολη στιγμή, και κυρίως έχει κολλήσει ένσημα στη ζωή του και αντιλαμβάνεται πλήρως τι σημαίνει πραγματική οικονομία, αντί να αποτελεί ένα ακόμα προϊόν του κομματικού σωλήνα.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα των παραπάνω είναι η πρόσφατη διαδικασία συλλογής υπογραφών, που ανέδειξε τόσο την αντισυστημικότητά του όσο και την επιμονή και αποτελεσματικότητά του. Αν η εκλογική βάση επιλέξει για ηγέτη της έναν ανώνυμο βιβλιοπώλη ο οποίος, σε αντίθεση με τους συνυποψηφίους του, δεν προέρχεται απόπολιτικό τζάκι και δε διαθέτει κομματικούς μηχανισμούς, θα στείλει το πιο ηχηρό μήνυμα ανανέωσης και ανοίγματος της Παράταξης που τόσο απεγνωσμένα χρειάζεται, διώχνοντας μια και καλή το στίγμα της κλειστής επιτροπείας που δήθεν ελέγχει τις διαδικασίες και μοιράζει τα δαχτυλίδια.

Εκτιμώ ότι, επειδή πραγματικά πιστεύει και προασπίζεται με θάρρος τις ιδέες της Κεντροδεξιάς και θα εργαστεί ακατάπαυστα προς αυτό το σκοπό, ο Άδωνις Γεωργιάδης είναι ο καταλληλότερος υποψήφιος για να συσπειρώσει και να πείσει το εκλογικό σώμα, καταδεικνύοντας τον Αλέξη Τσίπρα γι' αυτό που πραγματικά είναι: ένας επικίνδυνος και άσχετος λαϊκιστής, παντελώς ανίκανος να κυβερνήσει. Αυτή η πολιτική και ιδεολογική μάχη πρέπει οπωσδήποτε να δοθεί στο επίπεδο των δύο αρχηγών, και στο κοινοβούλιο και στην κοινωνία, και πρέπει να δοθεί άμεσα και με σθένος, χωρίς υποχωρήσεις και νομιμοποιήσεις των καταστροφικών χειρισμών της κυβέρνησης. Μόνο έτσι θα μπορέσει να απομυθοποιηθεί και να καταρρεύσει η πολιτική ηγεμονία που απολαμβάνει αυτή τη στιγμή ο Πρωθυπουργός.

Διαφορετικά, όσο η Νέα Δημοκρατία ακολουθεί στρατηγικές συναίνεσης, ατολμίας και «ώριμων φρούτων», ούτε θα πείσει ούτε θα εμπνεύσει όσους πολίτες της έχουν γυρίσει μαζικά την πλάτη, κυρίως δηλαδή τους νέους και τους ανέργους. Και το κρισιμότερο, ακόμα και όταν βρεθεί κάποια στιγμή στην εξουσία, δεν θα μπορέσει να εφαρμόσει αποφασιστικά και με θάρρος την πολιτική που χρειάζεται η χώρα για να βγει επιτέλους από την κρίση.

Πηγή: Huffpost