Του Χρίστου Πλευριά
Θα μπορούσαμε πριν κορυφωθεί
η κρίση να μεταφέρουμε τον
“Απο” στα γραφεία του ΟΗΕ στην
Κένυα. Το λάθος είναι ότι ζητήσαμε
την άδεια της Αθήνας γι’αυτό. Και
η Αθήνα δεν μας την έδωσε!....
Σε μία εβδομάδα περίπου θα εξελιχθεί στα Ελληνικά Δικαστήρια, η αγωγή του Αμπντουλάχ Οτσαλάν κατά της χώρας μας για παραβίαση των δικαιωμάτων του, ως πολίτη κυνηγημένου που ζητούσε άσυλο στην πατρίδα μας.
Ο ηγέτης των Κούρδων μετά από μια περιπετειώδη περιπλάνηση διαφυγής από κράτος σε κράτος και από αερόπλανο σε αεροπλάνο κατέληξε τελικά από τα δικά μας χέρια, σε εκείνα των Τούρκων κάτω από περίεργες συνθήκες με τη συνδρομή μυστικών υπηρεσιών στη μακρινή Κένυα.
Από τότε δεκαέξι (16) και πλέον χρόνια μετά βρίσκεται φυλακισμένος και “όμηρος” των πολιτικών και των διαθέσεων της Άγκυρας, ενώ η μόνη αξιόπιστη ίσως μαρτυρία για τα όσα συνέβησαν το Φεβρουάριο του 1999 είναι το αποκαλυτικό βιβλίο του αντισυνταγματάρχη Σάββα Καλεντερίδη υπό τον τίτλο: “ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΟΤΣΑΛΑΝ – Η ώρα της αλήθειας”
Με την ευκαιρία της αγωγής αλλά και την πρόσφατη παρουσία Καλεντερίδη στην Ηλεία, είχα τη δυνατότητα να συνομιλήσω μαζί του, αποτυπώνοντας τις σκέψεις του για το θέμα σήμερα μετά από ‘κείνη την έκδοση που περιγράφει όλη τη διαδρομή του “Απο”, από την πρώτη έλευσή του στην Αθήνα τον Οκτώβριο του 1998.
Αν δεν καταδικαστεί η Ελλάδα, αυτό θα οφείλεται στο σώφρονα τρόπο με τον οποίο χειριστήκαμε την κρίση μαζί με τον τότε πρέσβη Κωστούλα, παρά τις αντίθετες εντολές που μας έλεγαν “πετάξτε τον έξω...” ήταν η αντίδρασή του στην αρχική μας συζήτηση.
Τους φέρνω αυτομάτως στο νου τις εικόνες της “παράδοσης” στο μυαλό του για την οποία ο ίδιος προσπάθησε όσο μπορούσε να αποφύγει. Θυμίζω επίσης ότι εδώ ο Σάββας Καλεντερίδης υπήρξε η “σκιά” του Οτσαλάν στα αλλεπάλληλα ταξίδια και στο “κρυπτό” παιχνίδι με όσους τον καταδιώκουν.
Επιλογή της Ρωσίας μετά την Αθήνα που δεν μπορούσε να τον κρατήσει, από τη στιγμή που τον έδιωξε η Συρία μετά τη σοβαρή απειλή της Τουρκίας... Η τελευταία εντοπίζει τον “Απο” και στη Μόσχα και ‘κει αρχίζει η διαδρομή προς τη γειτονική Ιταλία... Επιστροφή στη Ρωσία και ακολουθεί το Τατζικιστάν για να συνεχίσει δεύτερη έλευση στην Ελλάδα και την Αθήνα. Ανοίγει κύκλος σκληρών διαπραγματεύσεων και νέο ταξίδι αυτή τη φορά στο Μίνσκ... Μετά από πολύωρη αναμονή, νέα επιστροφή στην Ελλάδα και απογείωση για καινούργιο προορισμό... Άραξος, Κέρκυρα και τέλος το Ναϊρόμπι της Κένυας...
Έχετε μετανιώσει για κάτι; Ρωτώ ευθέως τον Μακεδόνα πρώην στρατιωτικό. Μου απαντά:
Για κάτι που έκανα δεν έχω μετανιώσει εκείνες τις μέρες. Για κάτι όμως που δεν έκανα έχω μετανιώσει. Αλλά, ξέρετε, όταν είσαι αξιωματικός και έχεις κάθε μέρα τον όρκο πάνω από το κεφάλι σου, να υπηρετείς την πατρίδα με πίστη και αφοσίωση, δεν μπορείς να απειθαρχήσεις, είναι αδιανόητο...
Γι’ αυτό όμως που μετανιώνω, είναι ότι, θα μπορούσαμε τη δεύτερη μέρα πριν να κορυφωθεί η κρίση, να τον μεταφέρουμε στα γραφεία του ΟΗΕ στην Κένυα και να είναι ο Οτσαλάν, όχι μόνο πρόβλημα δικό μας αλλά του ΟΗΕ. Το λάθος είναι, ότι ζητήσαμε της άδεια της Αθήνας γι’αυτό. Και η Αθήνα δεν μας την έδωσε!
Έπρεπε να το κάνουμε μόνοι μας. Φυσικά μετά θα μας είχαν κρεμάσει ανάποδα...
Ερωτώ και για τη σχέση του με το Θόδωρο Πάγκαλο, τότε υπουργό Εξωτερικών που κατά το βιβλίο του απαιτούσε να απομακρυνθεί όσο πιο γρήγορα γινότανο Οτσαλάν από την Ελληνική Πρεσβεία ακόμη και με τη βία χωρία καμιά προστασία!
Ο Πάγκαλος ήταν υποστηρικτής του Κουρδικού ζητήματος, όμως όταν κάποια στιγμή ένας πολιτικός δει ότι κινδυνεύει η πολιτική του καριέρα, τότε γίνεται κυνικός και αυτό έγινε και ο Πάγκαλος στη συγκεκριμένη περίπτωση... μου απαντά χωρίς περιστροφές.
Όταν έκλεισε η υπόθεση, ο Σάββας Καλεντερίδης έκλεισε κάπως σύντομα και τον κύκλο του στον Ελληνικό στρατό. Να πώς μου το εξήγησε:
Μετά από εκείνη τη σύγκρουση δεν μπορούσε πια να είμαι Αξ/κός εν ενεργεία στον Ελληνικό Στρατό. Ήταν αδύνατον... Όταν σου λένε τρεις υπουργοί της τότε κυβέρνησης “θα σε ξηλώσουμε...θα σου κάνουμε...” από’κει και πέρα θα φύγεις. Διαφορετικά θα πρέπει να συμβιβαστείς, να γονατίσεις, είτε να κάνεις επικύψεις και τέτοια εμείς οι Πόντιοι δεν έχουμε μάθει να κάνουμε...
Πηγή: ΠΑΤΡΙΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου