Αλεξάνδρα ή Αλέξανδρος παιδί του Θεού

Τρίτη, 1η Δεκεμβρίου, 2015Του Θεόδωρου Καλμούκου

Αυτό που φανέρωσε το αποκαλυπτικό δημοσίευμα στην έκδοσή μας του Σαββατοκύριακου, με τίτλο «το δράμα της Αλεξάνδρας που έγινε Αλέξανδρος» είναι το γεγονός ότι τέτοιου είδους κοινωνικά και βαθιά ανθρώπινα θέματα απασχολούν, όπως είναι άλλωστε φυσικό, και τη δική μας Ομογενειακή Κοινότητα. Βέβαια το μεγάλο ερώτημα είναι ο τρόπος με τον οποίο τα αντιμετωπίζουμε.
Μέσα στα αυτιά μου αντηχεί ακόμα η πονεμένη φωνή του κ. Γιώργου Μίλερ ή Μηλιώνη από την πόλη Σολτ Λέικ Σίτι της Γιούτα, ο οποίος αρκετές φορές δεν μπορούσε να συγκρατηθεί και έσπαγε σε λυγμούς και αναφιλητά καθώς μου διηγιόταν το δράμα του υιοθετημένου παιδιού του, της Αλεξάνδρας στην αρχή, που στη συνέχεια έγινε Αλέξανδρος και που εξακολουθούσε να το αγαπά και να νοιάζεται γι’ αυτό ό,τι κι αν είχε συμβεί, όπως κι αν είχε διαμορφωθεί, όποια ανατομική δομή είχε αποκτήσει το κορμί του και η ψυχή του.
Υπενθυμίζω ότι η Αλεξάνδρα τότε στην εξαιρετικά τρυφερή ηλικία των δέκα ετών με την αθωότητα διάχυτη στην ύπαρξή της, έπεσε θύμα σεξουαλικής κακοποίησης από στενό συγγενικό πρόσωπο και συγκεκριμένα πρώτο εξάδελφο, όπως απεκάλυψε ο κ. Μίλερ, από το σόι της μητέρας της. Επαληθεύθηκε και στην προκειμένη περίπτωση ότι συχνά –πυκνά είναι συγγενικά πρόσωπα που επιδίδονται σε παιδεραστικές κακοποιήσεις σε βάρος παιδιών συγγενών διότι λόγω της εγγύτητας και συνάφειας με την οικογένεια αποκτούν πιο εύκολα σχέση εμπιστοσύνης με τα θύματά τους και ταυτόχρονα είναι υπεράνω υποψίας. Αναμφίβολα πως μόνο διαστροφικοί και ψυχανώμαλοι τύποι χωρίς αναστολές επειδή ακριβώς δεν λειτουργεί η συνείδησή τους μπορούν να επιδοθούν σε τέτοιου είδους εγκληματικές πράξεις. Γι’ αυτούς τους παιδεραστικούς ανώμαλους εγκληματίες δεν πρέπει να υπάρχει κανενός είδος ανοχή ή επικάλυψη, αλλά να μπαίνουν εκεί που ανήκουν, στη φυλακή και να μην ξαναβλέπουν το φως της ημέρας ποτέ πια.
Δυστυχώς υπάρχουν αρκετοί από αυτήν την κάστα και το ακόμα χειρότερο, όπως έχει αποκαλύψει ο «Εθνικός Κήρυξ» κατά καιρούς, υπάρχουν δυστυχώς και μέσα στον κλήρο. Στη Ρωμαιοκαθολική πια Ομολογία το θέμα έχει πάρει διαστάσεις λοιμικής. Ας είναι καλά η εφημερίδα «Boston Globe» της Βοστώνης η οποία πριν από δέκα χρόνια ξεκίνησε την εκκαθάρισή τους, με τα γνωστά αποκαλυφθέντα που συγκλόνισαν συθέμελα το Βατικανό και τους υποκριτές επαγγελματίες του, με κορυφαίο τον τότε καρδινάλιο Βοστώνης Βερνάρδο Λο. Οχι βέβαια πως οι δικοί μας είναι καλύτεροι, αλλά επί τέλους δεν είναι τόσο διαδομένο το εγκληματικό κακό της παιδεραστίας διότι επιτρέπεται ο γάμος στους ιερείς σε αντίθεση με το υποχρεωτικό στερητικό δράμα του Ρωμαιοκαθολικού κλήρου. Βέβαια ο κιναιδισμός ανάμεσα στους αγάμους είναι κοινό μυστικό, αλλά το κύκλωμα είναι ισχυρό και αλληλοπροστατεύονται.
Τον πόνο και το δράμα του θετού πατέρα της Αλεξάνδρας που έγινε Αλέξανδρος, του κ. Γεωργίου Μίλερ, ενέτεινε η ανάλγητη ντιρεκτίβα του Μητροπολίτη Ησαΐα να μην τελεστεί η Νεκρώσιμη Ακολουθία του στην Ελληνορθόδοξη Εκκλησία αν δεν μνημονευτεί ως κορίτσι ή να μην αναφερθεί διόλου το όνομα. Αναμφίβολα το παιδί είχε βαπτιστεί ως κορίτσι – Αλεξάνδρα – και στη συνέχεια έγινε Αλέξανδρος λόγω της ροπής της φύσης της έστω ανεξήγητης και σε αυτούς ακόμα τους ειδήμονες, όπως άλλωστε και τόσα άλλα, ωστόσο ό,τι κι αν έγινε, όπως κι αν έγινε, δεν έπαψε να είναι παιδί του Θεού. Δεν έπαψε ο Θεός να το αγαπά λιγότερο ή να μην το αγαπά. Κι όμως, οι επαγγελματίες της Εκκλησίας για τους οποίους ταιριάζουν τα αμείλικτα εκείνα «ουαί» του Χριστού εφάρμοσαν το γράμμα του νόμου. Κι όταν μάλιστα συμβαίνει να γνωρίζεις πρόσωπα και καταστάσεις εκείνων που αποφαίνονται με τέτοιες ντιρεκτίβες ανάλγητης συμπεριφοράς του είδους πάρε το παιδί και πήγαινέ το αλλού να το διαβάσουν, τότε απορείς με το έρεβος της υποκρισίας και λες μα για όνομα του Θεού!
Ο κ. Μίλερ με λυγμούς και κλάμα μας είπε, πως «βρέθηκα σε φοβερά δύσκολη θέση, έπρεπε να βρω εκκλησία να πει μια ευχή στο παιδί να κηδευθεί σαν χριστιανός κι έτσι πήγαμε στην First Unitarian Church (Προτεσταντική παραφυάδα) και έγινε εκεί η κηδεία».
Κρίμα που ο πονεμένος πατέρας δεν ζήτησε την παρέμβαση του Αρχιεπισκόπου κ. Δημητρίου, διότι θέλω να πιστεύω ότι η έκβαση θα ήταν διαφορετική.
Κι όμως έπρεπε να το είχε κάνει διότι το επαναλαμβάνω για μία ακόμα φορά πως μόνο ο Αρχιεπίσκοπος Γέρων Αμερικής Δημήτριος είναι ο κατ’ εξοχήν ποιμενάρχης απάσης της Αρχιεπισκοπής Αμερικής, κι εκείνος οφείλει να έχει τον τελευταίο λόγο σε όλα
Πηγή: Εθνικός Κήρυξ