Εκλογές, ορκωμοσίες και επικυρώσεις

Του Θεόδωρου Καλμούκου

Για το θέμα των εκλογών στις κοινότητες έχουμε ασχοληθεί και στο παρελθόν. Ο λόγος που επανέρχομαι είναι για να τονίσω ότι όπως αποδεικνύουν τα πράγματα τουλάχιστον σε πλείστες όσες κοινότητες της Νέας Αγγλίας οι εκλογές τείνουν να εκλείψουν πλέον ως θεσμός. Δυστυχώς ακόμα και σε μεγάλες αριθμητικά και πολυπρόσωπες κοινότητες δεν έγιναν εκλογές, αλλά μπήκαν στα συμβούλια είτε οι ίδιοι, είτε ανακυκλώθηκαν μερικοί που είχαν υπηρετήσει στο παρελθόν, κι αυτοί με τα παρακάλια και φυσικά με ανάθεση. Ας αφήσουμε πια κατά μέρος και το ποιον μερικών εξ’ αυτών. Αλλωστε, αφού δεν υπήρχαν υποψήφιοι τι εκλογές να γίνουν; Το πολύ τραγικό της κατάστασης είναι ότι υπήρξαν περιπτώσεις που ούτε και με αυτό τον τρόπο, δηλαδή της ανάθεσης, δεν συμπληρώνονται οι κενές θέσεις.
Διευκρινίζω για μία ακόμα φορά πως χρησιμοποιώ την περιοχή της Νέας Αγγλίας δειγματοληπτικά επειδή διαβιώ σ’ αυτή και γνωρίζω επαρκώς και από πρώτο χέρι πρόσωπα και καταστάσεις.
Αναμφίβολα υπάρχει πρόβλημα και μάλιστα πολύ μεγάλο στις κοινότητες και είναι αδήριτη ανάγκη κάτι να γίνει διότι όλα τα συμβεμβηκότα δείχνουν και κατατείνουν ότι βρισκόμαστε στα προτελεύτεια. Να πούμε επίσης πως ήταν αναμενόμενο πως θα φτάναμε σ’ αυτό το έσχατο σημείο. Εχουμε περάσει από την παρακμή, στην παράλυση και το ιστορικό τέλος καραδοκεί για αρκετές κοινότητες, αρχής γενομένης από το άλλοτε μεγάλο και δυνατό Λόουελ στο οποίο η φθίση είναι πραγματικά έμπονη.
Νομίζω πως απόκαναν οι άνθρωποι, απομακρύνονται και αδιαφορούν λόγω ακριβώς της απαράδεκτης συμπεριφοράς πολλών επαγγελματιών του εκκλησιαστικού μας βίου, οι οποίοι πορίζονται, δηλαδή ζουν από την Εκκλησία, από τις δωρεές και τις συνδρομές των πιστών. Οι φωνές και οι απειλές που ακούγονται και επισύρονται από τις Μητροπόλεις γενικώς με επιστολές και τηλεφωνήματα ότι όσες κοινότητες δεν ακουμπούν μέχρι το τελευταίο δολάριο δεν θα αναγνωρίζονται οι εκλογές του κοινοτικού συμβουλίου τους, δεν θα χορηγούνται πιστοποιητικά γάμου ή θα ανακαλούνται οι ιερείς από τις κοινότητες είναι σίγουρα για γέλια και για κλάματα μαζί.
Αλήθεια τι κι αν δεν αναγνωρίσει η τοπική Μητρόπολη τις εκλογές του συμβουλίου; Μήπως στο τέλος του μήνα αυτό το μη αναγνωρισμένο και μη ορκισμένο συμβούλιο δεν θα υπογράψει την επιταγή του μισθού του παπά; Μήπως αυτό το συμβούλιο δεν θα υπογράψει την επιταγή της συνεισφοράς προς την Αρχιεπισκοπή για να πάρουν τον μισθό τους όλοι αυτοί οι δεσπότες, οι πρωτοσύγκελοι, οι αρχιμανδρίτες και οι λοιποί επαγγελματίες της Εκκλησίας, οι οποίοι ουσιαστικά είναι «υπάλληλοι» των μελών των κοινοτήτων, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους; Και κάτι άλλο ακόμα, ας τολμήσει έστω ένας Μητροπολίτης να πραγματοποιήσει την απειλή να ανακαλέσει τους παπάδες από τις κοινότητες που δεν πληρώνουν όσα τους έχουν οριστεί, κι ας αναλάβει να πληρώνει ο ίδιος τον μισθό και τα ευεργετήματα της ιατρικής ασφάλισής τους, της σύνταξής τους και το σόσιαλ σεκιούριτι τους (social security) για να δει τη γλύκα.
Οπως έχω πει κι άλλες φορές, ευτυχώς που είναι κι αυτά τα θρυλικά ελληνικά φεστιβάλ με τα σουβλιστά γουρουνάκια, κατσικάκια, σουβλάκια και τα λοιπά σφάγια, τις σπανακόπιτες και τους μυθικούς πια λουκουμάδες και συμπληρώνουν οι κοινότητες τη συνδρομή τους προς την Αρχιεπισκοπή και τη συντήρηση όλων, κακά τα ψέματα. Ετσι έχει στηθεί το σύστημα εξ’ ονόματος του Χριστού (φοβερό!), σταράτες κουβέντες.
Η νέα γενιά όμως έχει καταλάβει τι γίνεται και ούτε καν συμμετέχει. Τα παιδιά μας σήμερα έχουν φτάσει στο άλλο επίπεδο και δεν θα δέχονται να ασχολούνται με νοοτροπίες του μεσαίωνα, ούτε με τους «μύθους» περί διακονιών. Φτάσαμε σήμερα σε τέτοιο σημείο γελοιότητας που στήνονται διακονίες μπυροποσίας και οινοποσίας. Για όνομα του Θεού!
Μέχρι τώρα οι φιλότιμοι και πιστοί άνθρωποι των κοινοτήτων μας, συντηρούν όλους τους κληρικούς και τα πάντα: την Αρχιεπισκοπή, τις Μητροπόλεις, τις κατοικίες των Μητροπολιτών με όλα πληρωμένα, τα αυτοκίνητά τους, τις μετακινήσεις τους, τη Θεολογική Σχολή, τις Κατασκηνώσεις, μα όλα, αλλά το σκηνικό αλλάζει άρδην.
Η Ομογένεια αρχίζει και στερεύει εφιαλτικά. Ο αριθμός των εκκλησιαζομένων έχει μειωθεί στο ελάχιστο. Οι κοινότητές μας δείχνουν ήδη σημάδια ερήμωσης λες και μπαίνει κάποιος σε ναούς της Κωνσταντινούπολης όπου επικρατεί το βδέλυγμα της ερημώσεως και οι Αρμένιοι καντηλανάφτες χτυπούν τις καμπάνες για να νομίζουν οι Τούρκοι ότι λειτουργεί ο ναός. Επί τέλους εκεί είναι άλλες οι συνθήκες, η συρρίκνωση εφιαλτική, βρισκόμαστε μικρόν πριν από το ιστορικό μας τέλος και θαύματα νεκρανάστασης δεν γίνονται πια.
Αλλά εδώ στη μεγάλη, την ελεύθερη και καθ’ όλα προσφερόμενη Αμερική πώς γίνεται και χανόμαστε; Οι κληρικοί κάθε βαθμού έχουν τεράστιες ευθύνες. Υπάρχουν ευτυχώς και μερικοί για τους οποίους αξίζει κάθε τιμή και σεβασμός. Είναι λίγοι, αλλά υπάρχουν.
Και κάτι άλλο ακόμα, καιρός να σταματήσει και η γραφικότητα της ορκωμοσίας των κοινοτικών συμβουλίων και της Φιλοπτώχου. Κατ’ αρχήν, όπως έχω αναφέρει κι άλλη φορά, η ορκωμοσία γενικώς αντίκειται στο ήθος και το πολίτευμα των Χριστιανών. Τι θα πει δηλαδή, ορκίζονται για τα αυτονόητα ότι θα υπηρετήσουν την τοπική τους εκκλησία; Μα είναι σοβαρά πράγματα αυτά
;Πηγή: Εθνικός Κήρυξ