Του Θεόδωρου Καλμούκου
Βέβαια το ενδιαφέρον προκλήθηκε από το γεγονός ότι ο κ. Ιωάννης Χαιρόπουλος υπήρξε κληρικός της Εκκλησίας και μάλιστα είχε προχειριστεί σε Αρχιμανδρίτη. Υπηρέτησε σε κορυφαίες εκκλησιαστικές θέσεις και η Εκκλησία του είχε εμπιστευτεί την καθοδήγηση ανθρώπων όλων των ηλικιών σε επιφανείς κοινότητες. Είχε μάλιστα φτάσει στα πρόθυρα να γίνει Μητροπολίτης. Ευτυχώς που δεν έγινε διότι αν είχε εγκαταλείψει την αρχιεροσύνη για να παντρευτεί με άνδρα, τότε ακόμα και «οι λίθοι» θα έκραζαν. Αν δεν είχε διατελέσει κληρικός δεν θα μας απασχολούσε προφανώς το θέμα ούτε σαν είδηση, διότι τόσοι και τόσοι παντρεύονται μεταξύ τους κάθε μέρα και μάλιστα το θεωρούν αντί για αισχύνη, κατόρθωμα. Τι να πεις;
Κατανοητό πως ο κόσμος άλλαξε άλλαξαν οι καιροί και η κοινωνική κουλτούρα έχει μεταβληθεί άρδην σε σημείο που το μέχρι χτες αφύσικο και ανώμαλο, να λανσάρεται ως ομαλό και φυσικό, ωστόσο είναι και μερικά πράγματα τα οποία βοούν από μόνα τους ως αφύσικα επειδή ακριβώς το υπαγορεύει η ίδια η φύση.
Η συντριπτική πλειάδα των σχολίων, μερικά μάλιστα από τα οποία τα δημοσιεύσαμε εν μορφή απανθίσματος στην έκδοσή μας του Σαββατοκύριακου, είναι διατυπωμένα σε σοβαρό και κόσμιο ύφος και δομή με το οποίο οι αποστολείς τους εκφράζουν τη γνώμη και τον προβληματισμό τους. Υπάρχουν και μερικά τα οποία εμπίπτουν στην κατηγορία του ανάγωγου καθότι χρησιμοποιούν πεζοδρομιακή γλώσσα, η οποία απάδει σε αξιοπρεπείς ανθρώπους και ανήκει σε πεζοδρομιακούς. Αλλωστε, ο καθένας είναι με το δικό του επίπεδο και ήθος.
Ανταποκρινόμενος στο αίτημα πολλών να εκφράσω την προσωπική μου άποψη επί του θέματος ξεκινώ με την υπενθύμιση ότι οι απόψεις μου τις οποίες έχω διατυπώσει αυτά τα τριάντα πέντε χρόνια στην αρθρογραφία μου στον «Ε.Κ.» για την ομοφυλοφιλία, την αμφισεξουαλικότητα και το χείριστο όλων την παιδεραστία, που είναι κατά κυριολεξία εγκληματική πράξη, είναι γνωστές. Χωρίς να κατατρύχομαι από ομοφοβικά σύνδρομα ή εισαγγελικές τάσεις, οφείλω να πω ότι πρόκειται για διαστροφή με ψυχολογικές, ανθρωπολογικές, ανατομικές και σίγουρα πνευματικές διαστάσεις, αφού αποτελεί μία απόκλιση της φυσιολογικής δομής, τροπής, σύνθεσης και ψυχοσύνθεσης του ανθρώπινου προσώπου, το οποίο είναι διακριτό εις «άρσεν και θήλυ».
Μία απλουστευμένη, έστω, προσέγγιση θα ήταν ότι η ανδρικότητα του άνδρα και η θηλυκότητα της γυναίκας είναι χαρίσματα, δώρα, αν προτιμάτε του Δημιουργού Θεού.
Υπάρχει και ο ισχυρισμός ότι η ομοφυλοφιλία είναι μία εκ γενετής βιολογική συγκρότηση συγκεκριμένων ανθρώπων, πράγμα το οποίο επικαλέστηκε και ο κ. Χαιρόπουλος στη διάρκεια της συνέντευξής μας. Ιδού η συγκεκριμένη στιχομυθία: «Στην ερώτηση ‘σας προσήλκυαν οι άνδρες καθ’ όλη σας τη ζωή ή πρόσφατα αρχίσατε να έχετε τέτοιες τάσεις;», είπε πως «ένας γκέι γεννιέται γκέι, δεν είναι κάτι που το επιλέγεις. Εγώ γεννήθηκα γκέι και προσπαθούσα να είμαι όσο πιο καλός μπορούσα στη ζωή μου. Ως ιερεύς ένιωσα μοναξιά και αποφάσισα να αναζητήσω συντροφικότητα».
Επειδή εν προκειμένω το θέμα ανάγεται στην επιστήμη της Βιολογίας ίσως θα άξιζε να αναζητηθούν εκεί τα αίτια, πλην όμως δεν θα πρέπει να αποκλείεται και το επίκτητο λόγω της επιρροής του περιβάλλοντος ή και της ανατροφής ακόμα. Εστω κι αν έτσι έχουν τα πράγματα, η σύναψη γάμου ατόμων του ιδίου φύλου είναι θαρρώ μία άλλη κατάσταση και διάσταση. Πρέπει να υπάρχουν και κάποια όρια που να οριοθετούν αυτό που είναι φυσικό, από αυτό που δεν είναι, κι ακόμα αυτό που είναι ομαλό από αυτό που δεν είναι. Ο καθένας βέβαια κρίνεται από τις επιλογές του. Αλλωστε, όπως σοφά το είπε ο Ντοστογιέφσκι «ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να είναι ελεύθερος». Δεν αντιλέγει κανείς ότι όλοι, μα όλοι οι άνθρωποι, όποιοι κι αν είναι, ό,τι κι αν είναι, όπως κι αν είναι, δεν παύουν να είναι παιδιά του Θεού. Το ερώτημα είναι η στάση του καθενός έναντι του Θεού και ο βαθμός σχέσης μαζί Του, δίχως τούτο να καταργεί την ελευθερία μας.
Εχω την αίσθηση πως το λάθος στο οποίο υποπίπτουν οι ομοφυλόφιλοι είναι ότι επιδίδονται σε μία πείσμονα επιβολή και εκζήτηση αποδεκτικότητας, με αποτέλεσμα οι ίδιοι να δημιουργούν θέμα διαχωρισμού και διάκρισης για τον εαυτό τους.
Και κάτι άλλο ακόμα, δεν λανθάνει της γνώσης μας ότι ο κλήρος όλων των βαθμίδων δυστυχώς, Διάκονοι, Πρεσβύτεροι και Επίσκοποι, βρίθει ομοφυλόφιλων και διαστροφικών τύπων. Ο Ρωμαιοκαθολικισμός λίγο έλλειψε να καταρρεύσει σαν χάρτινος πύργος από την παιδεραστία και ομοφυλοφιλία των Ιερέων και Επισκόπων του. Το θέμα όμως τίθεται στο έρεβος της υποκρισίας τους όταν ντύνονται σαν χρυσοκάνθαροι με τα ακριβά και φανταχτερά άμφια, με τις κορώνες στο κεφάλι και τις πατερίτσες στα χέρια και ηθικολογούν καταγγέλλοντες τους «αμαρτωλούς» ενορίτες, οι οποίοι όμως πληρώνουν τους μισθούς τους. Και το κάνουν αυτό για να είναι, δήθεν, υπεράνω υποψίας ενώ κατ’ ουσία πολλοί από αυτούς ανήκουν σ’ εκείνους οι οποίοι «κινούν την αιδώ». Πρόκειται για ένα κύκλωμα και μάλιστα παντοδύναμο στο οποίο ο ένας καλύπτει τον άλλον, ο ένας προωθεί τον άλλον και επικρατεί ο νόμος της σιωπηρής επιβολής τους. Η δε συμπεριφορά τους για να δείξουν πως είναι αυστηροί και άτεγκτοι είναι απάνθρωπη έναντι των εγγάμων ιερέων και των απλών ανθρώπων.
Και για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, όχι, οι κίναιδοι, οι διπολικοί, δηλαδή αυτοί που είναι και από τα δύο, οι παιδεραστές, δεν πρέπει να εισέρχονται στην ιεροσύνη. Το ερώτημα όμως είναι ποιος θα τους εμποδίσει; Φτάσαμε σήμερα στο σημείο να θεωρείται η ομοφυλοφιλία «προσόν» για την προαγωγή εις Επίσκοπο.
Κλείνω τις σημερινές σκέψεις της ανάλυσης για τον τραγέλαφο του γάμου του κ. Χαιρόπουλου με το σημείωμα που μου έστειλε ένας εκ των πλέον λογίων εγγάμων ιερέων της Εκκλησίας της Ελλάδος, ο οποίος ανάμεσα στα άλλα έγραψε: «Σήμερα διάβασα το κείμενο που δημοσιεύθηκε στο ‘Romfea’ σχετικά με το ομόφυλο γάμο αποσχηματισμένου αρχιμανδρίτη, και ξέρετε τι σκεπτόμουν; Πόσοι άραγε άγαμοι βρίσκονται σε κατάσταση παρενδυσίας (travesty) μέσα στην Εκκλησία για να καμουφλάρουν την όποια σεξουαλική τους ιδιαιτερότητα, ασκώντας από την άλλη διοίκηση με σκληρότητα και απανθρωπιά. Πραγματικά εντυπωσιακό το ρεπορτάζ σας».
Πηγή: Εθνικός Κήρυξ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου