Του Θεόδωρου καλμουκου
Αν όμως γίνει κάτι τέτοιο, δηλαδή αν αναβληθεί, θα χρονίσει το θέμα ξανά και ουδείς μπορεί να πει με βεβαιότητα πότε θα έλθει το πλήρωμα του χρόνου, αφού όπως δείχνουν οι αιώνες που μεσολάβησαν, η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι φοβερά δυσκίνητη.
Οπως πληροφορούμαι, υπάρχουν τέσσερις Ορθόδοξες Εκκλησίες, με πρώτη την Εκκλησία της Ρωσίας, η οποία βασικά κινεί τα νήματα για την αναβολή της Συνόδου και έπονται και άλλες του Σλαβικού Κόσμου που δεν επιθυμούν τη σύγκλησή της, παρά τις περί του αντιθέτου δοθείσες διαβεβαιώσεις προ έτους ή κι ακόμα πριν από λίγες εβδομάδες. Το παρασκήνιο λέγει άλλα και μερικές φορές το παρασκήνιο είναι πιο ισχυρό από το προσκήνιο.
Από την άλλη μεριά, το θέμα δεν είναι να γίνει απλώς μία εντυπωσιακή Πανορθόδοξη συνάθροιση με όλες τις προδιαγραφές των δημοσίων σχέσεων και με θεματολογία η οποία δεν ενδιαφέρει και άρα δεν αγγίζει την ψυχή και τα ενδιαφέροντα της πλήθουσας Εκκλησίας και μάλιστα των νέων γενιών.
Λίγο ή διόλου για να κυριολεκτούμε ενδιαφέρει το Λαϊκό Σώμα και δη τους νέους τα πρωτεία της σειράς των Πατριαρχών, είτε άλλες αναχρονιστικές διοικητικές συζητήσεις. Αντε τώρα να καταλάβουν οι νέοι το πώς και το γιατί λόγου χάρη προσαγορεύεται ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας Θεόδωρος, «Πάπας και Πατριάρχης Αλεξανδρείας, πατήρ πατέρων, ποιμήν ποιμένων, τρίτος και δέκατος των Αποστόλων και κριτής της οικουμένης». Στα μάτια και τη νοοτροπία των ανθρώπων και μάλιστα των νέων κάτι τέτοια φαντάζουν πλέον γραφικά και μόνο λοιδορία προκαλούν.
Αν η Μεγάλη Σύνοδος δεν ασχοληθεί με τις μεγάλες προκλήσεις των καιρών μας, τα θέματα και τα προβλήματα που απασχολούν τον άνθρωπο του 21ου αιώνα κι όχι του Μεσαίωνα, δεν θα επιτευχθεί τίποτε το ουσιώδες. Τα χρυσοποίκιλτα άμφια, οι πατερίτσες στο χέρι και οι κορώνες στο κεφάλι, οι ξύλινοι λόγοι και η ανερμάτιστη ηθικολογία, η γεμάτη στόμφο και υποκρισία, μάλλον φαντάζουν ως αστειότητες στον σημερινό άνθρωπο και πιο πολύ τον νέο, τον οποίο αφήνουν τελείως αδιάφορο και ασυγκίνητο, κι αυτό φαίνεται από την απουσία του από τους ναούς.
Υπάρχει κι ένα πρόβλημα, σοβαρό κι αυτό, είναι η σχεδόν ολοσχερής έλλειψη πληροφόρησης του Λαϊκού Σώματος περί της Συνόδου. Αν κάνουμε ένα πείραμα την Κυριακή που μας έρχεται ανάμεσα στα εκκλησιάσματα, έστω αυτά τα λιγοστά πια που προσέρχονται στους ναούς, ρωτώντας τους ανθρώπους για την Σύνοδο, φοβούμαι πως θα βρεθούμε μπροστά σε τρομακτική άγνοια. Κι έτσι δεν μπορούμε να μιλούμε για «συμφωνία» ή consensus της Εκκλησίας, διότι Εκκλησία δεν είναι μόνο οι επίσκοποι, οι ιερείς και οι διάκονοι, αλλά είναι και το Λαϊκό Σώμα, άνευ του οποίου οι προαναφερθέντες δεν έχουν λόγο ύπαρξης. Κι ακόμα δεν είναι μία «υπερεκκλησία» πάνω από την Εκκλησία, αλλά είναι και αυτοί μέλη της Εκκλησίας με διακριτή διαφορά τη χαρισματική ιεροσύνη.
Εν τω μεταξύ, δεν πρέπει να μην μας απασχολεί το γεγονός ότι υπάρχει βέβαια και μία ιδιάζουσα πολιτική ρευστότητα σήμερα στην παγκόσμια σκηνή, με αμφίρροπες δυνάμεις και αντιδυνάμεις, συνθέσεις, ανασυνθέσεις και ανακατατάξεις ανάμεσα σε συμμαχίες που μέχρι χτες υπήρχαν ανάμεσα σε συγκεκριμένους λαούς και σήμερα όχι. Ενα τέτοιο παράδειγμα είναι οι τεταμένες σχέσεις Ρωσίας και Τουρκίας, οι οποίες κανείς δεν ξέρει πώς θα εξελιχθούν, αφού στα ηνία αμφοτέρων των χωρών υπάρχουν ηγεσίες που χαρακτηρίζονται από σύνδρομα φρενοληψίας γενικώς. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να το χρησιμοποιήσει το Πατριαρχείο της Μόσχας για να τορπιλίσει τη Μεγάλη Σύνοδο, αλλά όπως έχει γίνει σκορποχώρι η Ορθόδοξη Εκκλησία όλα θα πρέπει να είναι αναμενόμενα. Ο καιρός θα δείξει.
Πηγή: Εθνικός Κληρυξ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου