Του Θεόδωρου Καλμούκου
Το Σάββατο το πρωί γράφτηκε στον Αρχιεπισκοπικό Καθεδρικό Ναό της Αγίας Τριάδος στη Νέα Υόρκη, ο επίλογος της ζωής του αείμνηστου Μάικλ Τζαχάρη, ενός πραγματικά μεγάλου άνδρα κατά πάντα. Συνηθίζουμε να λέμε ότι ουδείς αναντικατάστατος, κι όμως αυτό δεν είναι απόλυτο και φυσικά δεν ισχύει διότι υπάρχουν και πολλοί άνθρωποι οι οποίοι είναι πραγματικά αναντικατάστατοι. Κι ένας τέτοιος αναντικατάστατος άνθρωπος ήταν ο αείμνηστος Μάικλ Τζαχάρης, ο οποίος είχε τις ρίζες και καταβολές του στην ιδιαίτερη πατρίδα μου τη Λέσβο, την οποία αγαπούσε πολύ. Και φανέρωσε αυτή του την αγάπη με το κτίσιμο του Τζαχάρειου Οίκου Ευγηρίας στο χωριό του, την Αγία Παρασκευή, με τις πλέον σύγχρονες προδιαγραφές μέσα στον οποίο βρίσκουν αγάπη, θαλπωρή και φροντίδα δεκάδες γέροντες και γερόντισσες του νησιού μας, ιδιαίτερα σήμερα που η οικονομική κρίση το ταλαιπωρεί, ενώ την κατάσταση την επιδεινώνουν οι χιλιάδες των προσφύγων και μεταναστών που το κατακλύζουν κάθε μέρα.
Πέρα από την κοινή μας καταγωγή, με τον αείμνηστο Μάικλ Τζαχάρη μας συνέδεε στενά και επί πολλά χρόνια η κοινή μας αγάπη και αγωνία για την Εκκλησία της Αμερικής. Ο σύνδεσμος και η επικοινωνία μας ήταν γνωστά μόνο σε ελάχιστα πρόσωπα, όπως στις βοηθούς του στο γραφείο, τη Ρόνι και την Πέγκυ, διότι ήταν άνθρωπος της εχεμύθειας και της ιδιωτικότητας.
Στις συζητήσεις μας λέγαμε πολλά και για πολλά θέματα, στα οποία δεν θα αναφερθώ επειδή ακριβώς ήταν ιδιωτικές μας συζητήσεις. Θα αναφερθώ μόνο σε δύο για τα οποία είχε εκφραστεί δημόσια αρκετές φορές σε ομιλίες του. Τελευταία φορά ήταν τα όσα δημοσιεύσαμε στην εφημερίδα μας, τον «Εθνικό Κήρυκα», στις 12 Ιουλίου του 2014 από την ομιλία του την οποία είχε ετοιμάσει για να εκφωνήσει στην Κληρικολαϊκή Συνέλευση της Φιλαδέλφειας, αλλά τελικά δεν ήλθε. Ηταν τότε που είχε «φύγει» κι ένας καλός κοινός μας φίλος και συμπατριώτης εκ Λέσβου επίσης, ο αείμνηστος δικηγόρος Μανώλης Δήμος.
Σ’ εκείνη λοιπόν την ομιλία του ο μακαριστός Μάικλ Τζαχάρης είχε υποστηρίξει την ανάγκη ενδυνάμωσης της θέσης του Αρχιεπισκόπου ως ένα είδος CEO για την Εκκλησία αναφορικά με τις αποφάσεις. Υπενθύμιζε ότι οι Μητροπολίτες δεν υπάγονται απευθείας στο Πατριαρχείο αλλά «ανήκουν οι Μητροπόλεις και οι Μητροπολίτες στην Ελληνική Ορθόδοξη Αρχιεπισκοπή Αμερικής», ενώ πίστευε ότι «υπάρχει ανάγκη για περαιτέρω διευκρινήσεις του καταστατικού».
Εκανε αναφορά στα μοναστήρια και σημείωνε ότι «η έρευνα συνεχίζεται» για τον θάνατο του δόκιμου μοναχού Σκοτ Νέβινς πριν μερικά χρονιά έξω από το μοναστήρι του π. Εφραίμ στην Αριζόνα. Ανέφερε ότι «πριν από καιρό συστάθηκε επιτροπή για να εξετάσει αρκετές υποθέσεις και διαδόσεις παραβάσεων. Ωστόσο, παρά τις υποψίες για παρατυπίες και απρέπειες, η έλλειψη συνεργασίας κατέστησε αδύνατη την περαιτέρω δράση της Επιτροπής πέρα από τις αρχικές παρατηρήσεις» και συμπλήρωνε πως «εν τω μεταξύ παρά την έλλειψη συνεργασίας συνεχίζουμε τις προσπάθειές μας για να προσδιορίσουμε πιο συγκεκριμένα τι παρατυπίες και απρέπειες υπάρχουν και τι μπορούμε να κάνουμε να τις εξαλείψουμε».
Παρά τις προσπάθειές του δεν στάθηκε δυνατόν δυστυχώς να εξερευνηθεί αυτή η φονταμενταλιστική λοιμική των μοναστηριών, η οποία έχει εξελιχθεί σ’ ένα είδος «αντι-Εκκλησίας» στην Ομογένειά μας. Κι αυτή η λοιμική λαμβάνει μέρα με τη μέρα ανεξέλεγκτες διαστάσεις διότι έχει εισχωρήσει μέσα στις Μητροπόλεις, στις κοινότητες, στον κλήρο, πρεσβεύουσα ενός είδος «αρρωστημένης θεμελιοκρατίας». Για να είμαστε ακριβοδίκαιοι να πούμε ότι ο αείμνηστος Ιάκωβος είχε καταλάβει την επερχόμενη «κατάληψη» της Αρχιεπισκοπής από τον Εφραίμ και τον Εφραιμισμό και αντιστάθηκε. Βέβαια τεράστια ευθύνη έχει και το Φανάρι διότι γνώριζε αρκετά νωρίς και τεκμηριωμένα για τον επερχόμενο λοιμό αλλά ουδέν έπραξε για λόγους που δεν είναι του παρόντος, μερικούς εκ των οποίων πήρε μαζί του στον τάφο ο Μητροπολίτης Σταυρουπόλεως Μάξιμος Ρεπανέλης, ο τελευταίος σχολάρχης της Σχολής της Χάλκης. Είμαι βέβαιος πως ο σημερινός ηγούμενος του Φαναρίου γινώσκει τα γραφόμενα και αναγιγνωσκόμενα εδώ.
Οσον αφορά το ζήτημα της Μητροπολιτοποίησης η οποία στην ουσία είναι ένα εκκλησιολογικό έκτρωμα όπως έχει στηθεί και λειτουργεί, είχε επισημάνει πολύ σωστά ο αείμνηστος Μάικλ Τζάχαρης διότι βίωνε την αποδυνάμωση της Αρχιεπισκοπής λόγω του τεμαχισμού της και της υποδιαίρεσής της σε εννέα μικρές Αρχιεπισκοπές με εννέα μικρούς Αρχιεπισκόπους.
Δεν μπορούσε να κατανοήσει και να δεχθεί την απομείωση που είχε υποστεί ο θεσμός του Αρχιεπισκόπου και πως η ενότητα της Αρχιεπισκοπής απειλείται δυστυχώς, όπως άλλωστε έδειξαν και δείχνουν τα πράγματα σε πολλές περιπτώσεις από τους ίδιους τους Μητροπολίτες.
Από την άλλη μεριά, ο σημερινός Αρχιεπίσκοπος Γέρων Αμερικής κ. Δημήτριος, άνθρωπος εκ φύσεως χαμηλών τόνων μέχρι σημείου «αταραξίας» μερικές φορές, δεν θέλησε από την αρχή να ξεκαθαρίσει τα πράγματα και τους ρόλους, κι έτσι έχουμε φτάσει σήμερα σε διαλυτικές καταστάσεις διότι δεν λέγει στον τάδε ή στον δείνα Μητροπολίτη οι οποίοι διαλύουν κυριολεκτικά κοινότητες το «ουκ έξεστί σοι».
Θυμάμαι όταν είχα γράψει σε μία ανάλυση στην Ελληνική και στην Αγγλική μας έκδοση γι’ αυτό το θέμα, τονίζοντας πως ο μόνος κυρίαρχος ιεράρχης στην Αμερική είναι ο Αρχιεπίσκοπος Δημήτριος κι όλοι οι άλλοι είναι ένα περίεργο μείγμα μεταξύ τιτουλαρίων Μητροπολιτών και βοηθών Επισκόπων, μου τηλεφώνησε ο μακαριστός Μάικλ για να εκφράσει τα συγχαρητήριά του και να του εξηγήσω περισσότερο.
Ηθελε να πάει στο Φανάρι να δει τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο και να του εκφράσει την αγωνία και τις απόψεις του, κι όταν μου το εμπιστεύτηκε του απάντησα «μη χάνεις το χρόνο σου» και στη συνέχεια είπαμε πολλά, γιατί γνώριζε κι εκείνος πάρα πολλά.
Το Σάββατο το πρωί γράφτηκε στον Αρχιεπισκοπικό Καθεδρικό Ναό της Αγίας Τριάδος στη Νέα Υόρκη, ο επίλογος της ζωής του αείμνηστου Μάικλ Τζαχάρη, ενός πραγματικά μεγάλου άνδρα κατά πάντα. Συνηθίζουμε να λέμε ότι ουδείς αναντικατάστατος, κι όμως αυτό δεν είναι απόλυτο και φυσικά δεν ισχύει διότι υπάρχουν και πολλοί άνθρωποι οι οποίοι είναι πραγματικά αναντικατάστατοι. Κι ένας τέτοιος αναντικατάστατος άνθρωπος ήταν ο αείμνηστος Μάικλ Τζαχάρης, ο οποίος είχε τις ρίζες και καταβολές του στην ιδιαίτερη πατρίδα μου τη Λέσβο, την οποία αγαπούσε πολύ. Και φανέρωσε αυτή του την αγάπη με το κτίσιμο του Τζαχάρειου Οίκου Ευγηρίας στο χωριό του, την Αγία Παρασκευή, με τις πλέον σύγχρονες προδιαγραφές μέσα στον οποίο βρίσκουν αγάπη, θαλπωρή και φροντίδα δεκάδες γέροντες και γερόντισσες του νησιού μας, ιδιαίτερα σήμερα που η οικονομική κρίση το ταλαιπωρεί, ενώ την κατάσταση την επιδεινώνουν οι χιλιάδες των προσφύγων και μεταναστών που το κατακλύζουν κάθε μέρα.
Πέρα από την κοινή μας καταγωγή, με τον αείμνηστο Μάικλ Τζαχάρη μας συνέδεε στενά και επί πολλά χρόνια η κοινή μας αγάπη και αγωνία για την Εκκλησία της Αμερικής. Ο σύνδεσμος και η επικοινωνία μας ήταν γνωστά μόνο σε ελάχιστα πρόσωπα, όπως στις βοηθούς του στο γραφείο, τη Ρόνι και την Πέγκυ, διότι ήταν άνθρωπος της εχεμύθειας και της ιδιωτικότητας.
Στις συζητήσεις μας λέγαμε πολλά και για πολλά θέματα, στα οποία δεν θα αναφερθώ επειδή ακριβώς ήταν ιδιωτικές μας συζητήσεις. Θα αναφερθώ μόνο σε δύο για τα οποία είχε εκφραστεί δημόσια αρκετές φορές σε ομιλίες του. Τελευταία φορά ήταν τα όσα δημοσιεύσαμε στην εφημερίδα μας, τον «Εθνικό Κήρυκα», στις 12 Ιουλίου του 2014 από την ομιλία του την οποία είχε ετοιμάσει για να εκφωνήσει στην Κληρικολαϊκή Συνέλευση της Φιλαδέλφειας, αλλά τελικά δεν ήλθε. Ηταν τότε που είχε «φύγει» κι ένας καλός κοινός μας φίλος και συμπατριώτης εκ Λέσβου επίσης, ο αείμνηστος δικηγόρος Μανώλης Δήμος.
Σ’ εκείνη λοιπόν την ομιλία του ο μακαριστός Μάικλ Τζαχάρης είχε υποστηρίξει την ανάγκη ενδυνάμωσης της θέσης του Αρχιεπισκόπου ως ένα είδος CEO για την Εκκλησία αναφορικά με τις αποφάσεις. Υπενθύμιζε ότι οι Μητροπολίτες δεν υπάγονται απευθείας στο Πατριαρχείο αλλά «ανήκουν οι Μητροπόλεις και οι Μητροπολίτες στην Ελληνική Ορθόδοξη Αρχιεπισκοπή Αμερικής», ενώ πίστευε ότι «υπάρχει ανάγκη για περαιτέρω διευκρινήσεις του καταστατικού».
Εκανε αναφορά στα μοναστήρια και σημείωνε ότι «η έρευνα συνεχίζεται» για τον θάνατο του δόκιμου μοναχού Σκοτ Νέβινς πριν μερικά χρονιά έξω από το μοναστήρι του π. Εφραίμ στην Αριζόνα. Ανέφερε ότι «πριν από καιρό συστάθηκε επιτροπή για να εξετάσει αρκετές υποθέσεις και διαδόσεις παραβάσεων. Ωστόσο, παρά τις υποψίες για παρατυπίες και απρέπειες, η έλλειψη συνεργασίας κατέστησε αδύνατη την περαιτέρω δράση της Επιτροπής πέρα από τις αρχικές παρατηρήσεις» και συμπλήρωνε πως «εν τω μεταξύ παρά την έλλειψη συνεργασίας συνεχίζουμε τις προσπάθειές μας για να προσδιορίσουμε πιο συγκεκριμένα τι παρατυπίες και απρέπειες υπάρχουν και τι μπορούμε να κάνουμε να τις εξαλείψουμε».
Παρά τις προσπάθειές του δεν στάθηκε δυνατόν δυστυχώς να εξερευνηθεί αυτή η φονταμενταλιστική λοιμική των μοναστηριών, η οποία έχει εξελιχθεί σ’ ένα είδος «αντι-Εκκλησίας» στην Ομογένειά μας. Κι αυτή η λοιμική λαμβάνει μέρα με τη μέρα ανεξέλεγκτες διαστάσεις διότι έχει εισχωρήσει μέσα στις Μητροπόλεις, στις κοινότητες, στον κλήρο, πρεσβεύουσα ενός είδος «αρρωστημένης θεμελιοκρατίας». Για να είμαστε ακριβοδίκαιοι να πούμε ότι ο αείμνηστος Ιάκωβος είχε καταλάβει την επερχόμενη «κατάληψη» της Αρχιεπισκοπής από τον Εφραίμ και τον Εφραιμισμό και αντιστάθηκε. Βέβαια τεράστια ευθύνη έχει και το Φανάρι διότι γνώριζε αρκετά νωρίς και τεκμηριωμένα για τον επερχόμενο λοιμό αλλά ουδέν έπραξε για λόγους που δεν είναι του παρόντος, μερικούς εκ των οποίων πήρε μαζί του στον τάφο ο Μητροπολίτης Σταυρουπόλεως Μάξιμος Ρεπανέλης, ο τελευταίος σχολάρχης της Σχολής της Χάλκης. Είμαι βέβαιος πως ο σημερινός ηγούμενος του Φαναρίου γινώσκει τα γραφόμενα και αναγιγνωσκόμενα εδώ.
Οσον αφορά το ζήτημα της Μητροπολιτοποίησης η οποία στην ουσία είναι ένα εκκλησιολογικό έκτρωμα όπως έχει στηθεί και λειτουργεί, είχε επισημάνει πολύ σωστά ο αείμνηστος Μάικλ Τζάχαρης διότι βίωνε την αποδυνάμωση της Αρχιεπισκοπής λόγω του τεμαχισμού της και της υποδιαίρεσής της σε εννέα μικρές Αρχιεπισκοπές με εννέα μικρούς Αρχιεπισκόπους.
Δεν μπορούσε να κατανοήσει και να δεχθεί την απομείωση που είχε υποστεί ο θεσμός του Αρχιεπισκόπου και πως η ενότητα της Αρχιεπισκοπής απειλείται δυστυχώς, όπως άλλωστε έδειξαν και δείχνουν τα πράγματα σε πολλές περιπτώσεις από τους ίδιους τους Μητροπολίτες.
Από την άλλη μεριά, ο σημερινός Αρχιεπίσκοπος Γέρων Αμερικής κ. Δημήτριος, άνθρωπος εκ φύσεως χαμηλών τόνων μέχρι σημείου «αταραξίας» μερικές φορές, δεν θέλησε από την αρχή να ξεκαθαρίσει τα πράγματα και τους ρόλους, κι έτσι έχουμε φτάσει σήμερα σε διαλυτικές καταστάσεις διότι δεν λέγει στον τάδε ή στον δείνα Μητροπολίτη οι οποίοι διαλύουν κυριολεκτικά κοινότητες το «ουκ έξεστί σοι».
Θυμάμαι όταν είχα γράψει σε μία ανάλυση στην Ελληνική και στην Αγγλική μας έκδοση γι’ αυτό το θέμα, τονίζοντας πως ο μόνος κυρίαρχος ιεράρχης στην Αμερική είναι ο Αρχιεπίσκοπος Δημήτριος κι όλοι οι άλλοι είναι ένα περίεργο μείγμα μεταξύ τιτουλαρίων Μητροπολιτών και βοηθών Επισκόπων, μου τηλεφώνησε ο μακαριστός Μάικλ για να εκφράσει τα συγχαρητήριά του και να του εξηγήσω περισσότερο.
Ηθελε να πάει στο Φανάρι να δει τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο και να του εκφράσει την αγωνία και τις απόψεις του, κι όταν μου το εμπιστεύτηκε του απάντησα «μη χάνεις το χρόνο σου» και στη συνέχεια είπαμε πολλά, γιατί γνώριζε κι εκείνος πάρα πολλά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου