Της ΠΕΝΥ ΔΑΛΑΜΠΟΥΡΑ
Λίγες μόλις μέρες μετά την επέτειο του «ΟΧΙ» των Νεοελλήνων στην λιτότητα, στα μνημόνια, στην Ευρωπαϊκή Ένωση, σε εκείνο το αλήστου μνήμης δημοψήφισμα, ζήσαμε ένα ακόμη επεισόδιο σουρεαλισμού από την συγκυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.
Τους περήφανους πανηγυρισμούς για την μετατροπή του περήφανου «ΟΧΙ» σε ατιμωτικό «ΝΑΙ» από τον ίδιο μάλιστα τον αρχηγό του «ΟΧΙ», τον Αλέξη Τσίπρα. Η επόμενη μέρα εκείνης της θλιβερής γιορτής της λαθροχειρίας της ψήφου και όχι της δημοκρατικής διαδικασίας, ήταν θλιβερότερη.
Σύσσωμη η φιλοευρωπαϊκή αντιπολίτευση αντιλαμβανόμενη τις οριακές στιγμές για τη χώρα, έδωσε εν λευκώ τη συναίνεσή της στον Αλέξη Τσίπρα θέτοντας ένα μόνο πλαίσιο: η χώρα έπρεπε να κρατηθεί στην Ευρώπη και στο ευρώ.
Όπως ήταν φυσικό, τα τυχοδιωκτικά ένστικτα των θαμώνων του Μεγάρου Μαξίμου, αναδύθηκαν και πάλι στην επιφάνεια. Η αντιπολίτευση θα υπερψήφιζε το «Μνημόνιο Τσίπρα», όσο αυτός θα καθάριζε το κόμμα του και θα οδηγούσε τη χώρα σε εκλογές. Από τότε και μετά ζούμε το ίδιο έργο σε επανάληψη.
Ο Πρωθυπουργός έχει μονίμως την πρωτοβουλία των κινήσεων και η αντιπολίτευση πιάνεται μονίμως στον ύπνο.
«Φύγετε», «παραιτηθείτε», «οικουμενική κυβέρνηση με όλους μέσα» φάνταζαν ήδη ξεπερασμένα από τις εξελίξεις όταν όλα τα δυσβάσταχτα μέτρα της πρώτης αξιολόγησης ψηφίζονταν με ευκολία από τους βουλευτές της συμπολίτευσης.
Η κυβέρνηση θα κέρδιζε τουλάχιστον ένα εξάμηνο καθαρού πολιτικού χρόνου, όσο η αντιπολίτευση θα μιλούσε ακόμα για επανάληψη του καλοκαιριού του 2015. Με την κατάθεσή του εκλογικού νόμου και την επιβολή της απλής αναλογικής ο Αλέξης Τσίπρας κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα από τον καθένα: μπλόφα και αναποδογύρισμα του τραπέζιου.
Η ψήφιση του νομοσχεδίου αυτού συνιστά βέβαια μια παραδοχή ήττας από την πλευρά του Σύριζα. Ούτε σκέψη πέρυσι το καλοκαίρι για απλή αναλογική όταν ήταν προφανές ότι οι εκλογές κερδίζονται. Φέτος όμως η πάγια θέση της Αριστεράς στη Μεταπολίτευση έπρεπε να γίνει πράξη, αφού ο Τσίπρας ελέω Μνημονίου δεν θα μπορούσε να κάνει και τίποτα άλλο αριστερό.
Παράλληλα, αυτή η θέση της Αριστεράς καθιστά αναπόδραστα το δεύτερο κόμμα ρυθμιστή των εξελίξεων, άρα ο όψιμος αλλά παθιασμένος έρωτας του Σύριζα με την εξουσία, δεν θα τελειώσει σύντομα.
Τέλος, τα παιχνίδια αυτά του Σύριζα αποκάλυψαν και τα προβλήματα που υπάρχουν ή πιθανώς θα ενταθούν στο μέλλον σε ένα συνασπισμό κομμάτων όπως η Δημοκρατική Συμπαράταξη. Ο πόλεμος που προέκυψε με την πρόθεση του Θεοχαρόπουλου να υπερψηφίσει τον νέο εκλογικό νόμο αποκάλυψε τις εύθραστες ισορροπίες που συνεχίζουν να υπάρχουν στο εγχείρημα της Κεντροαριστεράς.
Οι ισορροπίες αυτές είναι που φαλκιδεύουν το εγχείρημα, το οποίο στην πάροδο των χρόνων αφορά όλο και μικρότερο ακροατήριο. Ο ατέρμονος διάλογος που ξεκίνησε πρακτικά λίγο μετά την κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ έχει οδηγήσει σε μία οδύσσεια χωρίς Ιθάκη το χώρο, ο οποίος συρρικνώνεται επικίνδυνα.
Καθίσταται επιτακτική η ανάγκη δρομολόγησης των διαδικασιών που θα οδηγήσουν στο νέο φορέα με την εκλογή ηγεσίας από τη βάση. Διότι, σε κάθε άλλη περίπτωση, η Κεντροαριστερά θα γίνει βορά στα χέρια του Τσίπρα και του Σύριζα, ενώ κάποιοι ακόμα περί άλλων θα τυρβάζουν ή θα λένε: τόσο μπορούμε, τόσο κάνουμε, και πάλι καλά να λέμε…
* Η Πένυ Δαλαμπούρα είναι μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΠΑΣΟΚ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου