Του Θεόδωρου Καλμούκου
Για το θέμα των Ολυμπιακών Αγώνων έχουμε γράψει και στο παρελθόν. Αφορμή τούτη τη φορά παίρνουμε από μία συζήτηση το βράδυ του Σαββάτου με μερικούς καλούς και αγαπητούς φίλους για τους Ολυμπιακούς που ξεκίνησαν το βράδυ της Παρασκευής στο Ρίο της Βραζιλίας με όλα τα σκηνικά και παρασκήνια.
Εχω την αίσθηση πως δεν ήταν και τόσο εντυπωσιακό το θέαμα για ένα θέμα τόσο μεγάλο, ιστορικό, και πολιτιστικό του οποίου η ψυχή είναι Ελληνική. Αλλωστε όλα τα μεγάλα θέματα, θεωρήματα, σοφίες και φιλοσοφίες, επιστήμες και τέχνες, γραφές και συγγράμματα, λογοτεχνήματα και ποιήματα από την Ελλάδα ξεκίνησαν.
Εκεί γεννήθηκαν. Σ’ αυτήν ανήκουν. Στην Ελλάδα της γης, στην Ελλάδα της οικουμένης. Να μην ξεχνούμε πως η Ελλάδα και ο Ελληνισμός δεν περιορίστηκαν ποτέ σε σύνορα και όρια. Θα τολμήσω τη διακινδύνευση της έκφρασης πως η Ελλάδα είναι πιο πολύ «ου-τόπος», αλλά «τρόπος» ή αν προτιμάτε «τόπος νοητός».
Κι όπως έχει αποδειχθεί ανά τους αιώνες, όταν υλικά πράγματα, σύνορα και όρια καταλυθούν όπως συνέβη άλλωστε, εκείνο που δεν καταλύεται είναι το πνεύμα που συνέλαβε και πραγματοποίησε τα οράματα. Γιατί και οι Ολυμπιακοί Αγώνες ήταν ένα από τα υλοποιημένα οράματα της Ελλάδας, γι’ αυτό και διασώζονται και ως θέμα και ως θέαμα, έστω με τις άκομψες παραφθορές του.
Ας σταματήσω όμως εδώ γιατί μοιάζει να συμπαρασύρομαι στο απεριχώρητο του νου της Ελλάδας, για το οποίο θα επανέλθω μια άλλη φορά. Σήμερα απλά θέλω να κάνω μια ερώτηση, η οποία μπορεί να ακούγεται πεζή στην αρχή, αλλά εμπερικλείει μέσα της αγωνία και πολλά αναπάντητα «Γιατί».
Αλήθεια γιατί να μην γίνονται μόνιμα στην Ελλάδα οι Ολυμπιακοί Αγώνες; Η σημερινή τους «περιφορά» από χώρα σε χώρα και το διαφέντεμά τους από μία Επιτροπή η οποία εξελίχθηκε σε παντοδύναμη διότι παίζεται πακτωλός χρημάτων, είναι θαρρώ ένα είδος απροκάλυπτης εκμετάλλευσης και μία εμπορευματοποίηση έσχατης μορφής του Ολυμπισμού και του πρωταρχικού του πνεύματος.
Δεν είναι δυνατόν η Ολυμπιακή Επιτροπή να «εκμεταλλεύεται» έτσι ωμά και απροσχημάτιστα την πολιτιστική κληρονομιά της Ελλάδος και του Ελληνισμού και μάλιστα με τόση δόση «μαφιόζικης» υπεροψίας.
Βλέποντας στην έναρξη κάποιες εκφάνσεις της σημερινής παγκόσμιας υποκουλτούρας στο Ρίο (το ίδιο είχε συμβεί και στο Λονδίνο θυμάμαι και αλλού) διερωτήθηκα άραγε τι κοινό έχουν με την ατίμητη παρακαταθήκη της Ολυμπιακής παράδοσης;
Φαίνεται πως είμαστε ανυποψίαστοι ότι η Ελλάδα θα μπορούσε να ήταν η πολιτιστική υπερδύναμη του κόσμου, δηλαδή το νόημα του κόσμου. Αλλωστε, οι υπερδυνάμεις δεν δημιουργούνται μόνο με βόμβες και εξοπλισμούς, ούτε από το χρήμα, αλλά δημιουργούνται και επιβάλλονται και με τον πολιτισμό, ο οποίος μπορεί ακόμα και τα θηρία να ημερέψει.
Το Ολυμπιακό έτος 2004 ήταν πράγματι ένας χρόνος σταθμός για την Ελλάδα διότι απέδειξε πως όταν θέλει μπορεί να θαυματουργήσει. Αλλωστε, αυτό είναι που χαρακτηρίζει τους Ελληνες, το γεγονός πως όταν πιστέψουν σε κάτι, το πετυχαίνουν αδιαφορώντας αν υπενάντιοί τους είναι δαίμονες και διάβολοι πολλοί και διαβάλλουν και υπονομεύουν διαρκώς.
Βέβαια δεν έλειψαν και τα παρατράγουδα τότε, ίδιον κι αυτό της ιδιοσυγκρασίας και του ψυχισμού μας. Ξοδεύτηκαν επίσημα τότε δώδεκα δισεκατομμύρια ευρώ, όπως είχε λεχθεί, ενώ μόνο ένας Θεός ξέρει το «επίσημο ακριβές» ποσό που δαπανήθηκε για τα έργα και τη διοργάνωση, διότι οι παράγοντες της προμήθειας, της μίζας, της διαπλοκής, του κρατισμού και της διαφθοράς είναι αστάθμητοι σε τέτοιες περιπτώσεις που το «χουβαρνταλίκι» δίνει και παίρνει καθότι ήταν πολύ το χρήμα έστω και δανεικό, κι είναι εύκολο να μνημονεύει κάποιος με ξένα κόλλυβα.
Αραγε δεν έχει μερίδιο ευθύνης μέχρις ενός σημείου κι αυτός ο δανεισμός για το σημερινό παραλυτικό κατάντημα της Ελλάδας;
Οχι μόνο δεν κρατήσαμε τη διεξαγωγή τους μόνιμα στην πατρίδα τους, αλλά ούτε και το πολυδάπανο Ολυμπιακό Χωριό και τις εγκαταστάσεις αξιοποιήσαμε έκτοτε, αλλά τα αφήσαμε και ρημάζουν βυθισμένα στην εγκατάλειψη και την αμεριμνησία, ενώ δεν θα εκπλαγώ αν οι τοκογλύφοι της Εσπερίας και του ΔΝΤ που κυβερνούν ουσιαστικά δεν ζητήσουν να βγουν κι αυτά στο σφυρί όσο – όσο. Το ερώτημα είναι, εδώ που φτάσαμε αλήθεια ποιον να εμπιστευθεί κανείς; Να ελπίσει πού;
Πηγή: ΕΘΝΙΚΟΣ ΚΗΡΥΞ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου