Ο κ. Τραμπ έχοντας υπογράψει το επίμαχο διάταγμα. AP Photo/Susan Walsh.
Του Θεοδώρου Καλμούκου
Αν κάτι έδειξε η πρόσφατη Προεδρική διάταξη του κ. Τραμπ και μάλιστα ιδιαίτερα με τον τρόπο που έγινε, δηλαδή άνευ κρίσεως και διακρίσεως, για τον αποκλεισμό εισόδου ανθρώπων μουσουλμανικής πίστης και παράδοσης στις Ηνωμένες Πολιτείες, είναι αναμφίβολα μία ακραία αντίληψη ενός αρρωστημένου θρησκευτισμού. Δεν είναι δυνατόν να ισοπεδώνονται αδιακρίτως όλοι οι πιστοί μιας συγκεκριμένης Πίστης και Παράδοσης με το στίγμα του «τρομοκράτη» γιατί κάτι τέτοιο θα άγγιζε αναμφίβολα τα όρια της αλογίας.
Η τρομοκρατία είναι απόρροια ενός αρρωστημένου θρησκευτικού φονταμενταλισμού, ο οποίος κατατρύχεται κυριολεκτικά από το βασανιστικό σύνδρομο του Μεσσιανισμού το οποίο προσπαθεί να επιβληθεί στους άλλους με κάθε τρόπο και μέσο, ακόμα και με την τρομοκρατία εξ’ ονόματος του Θεού.
Το στοιχείο που ενώνει όλους αυτούς τους πάσχοντες είναι η θεμελιοκρατία ή φονταμενταλισμός, όπως συνηθίζεται να λέγεται στις μέρες μας. Μιλούμε για ένα περίεργο μείγμα παραφθαρμένης θρησκευτικότητας, η οποία σώνει και καλά να επενδύσει με μία μορφή Θεοκρατίας το πολιτικό γίγνεσθαι.
Δεν πρόκειται απλά για την έκφραση γνώμης-θέσης-πρότασης επί θεμάτων κοινωνικής χροιάς, τα οποία αφορούν την πόλη και τον πολίτη, αλλά για την ετσιθελική επιβολή πολιτικής γραμμής και τακτικής. Η σημερινή γενιά των «αναγεννημένων» της πολιτικής σκηνής των Ηνωμένων Πολιτειών με την περισσή υποκρισία κρατά τη Γραφή στο ένα χέρι και με το άλλο δίνει εντολή για πόλεμο και ως επισφράγισμα επαναλαμβάνει την ευχή «ο Θεός να σας ευλογεί». Φοβερό!
Πρόκειται για το φαινόμενο του φονταμενταλισμού, το οποίο προσπαθεί να συζεύξει ηθικιστικές εντολές και κατευθύνσεις στο δημόσιο βίο και λόγο και σίγουρα στην πολιτική και διακυβέρνηση χωρών και λαών.
Ο πυρήνας της σημερινής πολιτικής τάξης είναι ορατά ένας πυρήνας Χριστιανικού νεοφονταμενταλισμού, του οποίου ο Θεοκρατικός χαρακτήρας διαφέρει απλά κατά την ερμηνεία από άλλα Θεοκρατικά φονταμενταλιστικά πιστεύματα, όπως λόγου χάρη του Ισλαμισμού.
Βέβαια και ο Ρωμαιοκαθολικισμός διαθέτει τη δική του φονταμενταλιστική πτέρυγα, η οποία όχι λίγες φορές επιχειρεί να επιβάλλει την πολιτική και φιλοσοφική γραμμή του κράτους του Βατικανού, αφού πλέον εκεί λειτουργεί απροκάλυπτα η Θεοκρατία με γνήσιο εκφραστή της τον Παποκαισαρισμό, σε σημείο που από καθαρώς εκκλησιολογικής πλευράς θα μπορούσε να τεθεί θέμα αν το Βατικανό συνιστά Εκκλησία. Ομως, αυτό είναι άλλο θέμα για ξεχωριστή ανάλυση.
Αλλά και η Ορθοδοξία δεν είναι απαλλαγμένη από τις δικές της εκφάνσεις θεμελιοκρατίας, όχι μόνο στις ακραίες μορφές των αλληλοσπαρασσόμενων Παλαιοημερολογίτικων Ομάδων, ιδιαίτερα στην Ελλάδα που υπερβαίνουν τις οκτώ, η κάθε μία εκ των οποίων αξιώνει να είναι «γνήσια» κι όλες οι άλλες όχι και τόσο γνήσιες, αλλά και στις λογής-λογής παραεκκλησιαστικές Οργανώσεις, οι οποίες δρουν ανεξάρτητα από την Εκκλησία και το δομικό-εκκλησιαστικό κύτταρό της που είναι η ενορία, σε αίθουσες και «στέκια» θρησκευτικής υφής.
Η «Ζωή», ο «Σωτήρας», ο «Σταυρός» τού επί δεκαετίες Καντιώτη, η «Χρυσοπηγή» του πρώην Πειραιώς Καλλίνικου και άλλες πολλές, λες και η Εκκλησία δεν είναι αρκετή.
Οι παραπάνω Οργανώσεις επηρέασαν κατά καιρούς και εξακολουθούν να επηρεάζουν (λιγότερο σήμερα) κατά τρόπο θεμελιοκρατικό την πολιτική σκέψη και γίγνεσθαι στην Ελλάδα, αφού σε κάθε περίπτωση στόχος ήταν η κατάληψη της εξουσίας, εκκλησιαστικής και πολιτικής, από «δικούς τους» ανθρώπους.
Η δε περίπτωση του αείμνηστου Αρχιεπισκόπου Κύπρου Μακάριου, ο οποίος εξ’ ονόματος της εμπερίστατης κατάστασης της Μεγαλονήσου αναδείχθηκε στα συναμφότερα, δηλαδή αρχηγός της Εκκλησίας και Πρόεδρος της Πολιτείας, με τη σημαία της Εθναρχίας, ήταν η πλέον θεατή και απροσχημάτιστη μορφή Θεοκρατικής συμμετοχής στην πολιτική.
Πηγή: ΕΘΝΙΚΟΣ ΚΗΡΥΞ
Η τρομοκρατία είναι απόρροια ενός αρρωστημένου θρησκευτικού φονταμενταλισμού, ο οποίος κατατρύχεται κυριολεκτικά από το βασανιστικό σύνδρομο του Μεσσιανισμού το οποίο προσπαθεί να επιβληθεί στους άλλους με κάθε τρόπο και μέσο, ακόμα και με την τρομοκρατία εξ’ ονόματος του Θεού.
Το στοιχείο που ενώνει όλους αυτούς τους πάσχοντες είναι η θεμελιοκρατία ή φονταμενταλισμός, όπως συνηθίζεται να λέγεται στις μέρες μας. Μιλούμε για ένα περίεργο μείγμα παραφθαρμένης θρησκευτικότητας, η οποία σώνει και καλά να επενδύσει με μία μορφή Θεοκρατίας το πολιτικό γίγνεσθαι.
Δεν πρόκειται απλά για την έκφραση γνώμης-θέσης-πρότασης επί θεμάτων κοινωνικής χροιάς, τα οποία αφορούν την πόλη και τον πολίτη, αλλά για την ετσιθελική επιβολή πολιτικής γραμμής και τακτικής. Η σημερινή γενιά των «αναγεννημένων» της πολιτικής σκηνής των Ηνωμένων Πολιτειών με την περισσή υποκρισία κρατά τη Γραφή στο ένα χέρι και με το άλλο δίνει εντολή για πόλεμο και ως επισφράγισμα επαναλαμβάνει την ευχή «ο Θεός να σας ευλογεί». Φοβερό!
Πρόκειται για το φαινόμενο του φονταμενταλισμού, το οποίο προσπαθεί να συζεύξει ηθικιστικές εντολές και κατευθύνσεις στο δημόσιο βίο και λόγο και σίγουρα στην πολιτική και διακυβέρνηση χωρών και λαών.
Ο πυρήνας της σημερινής πολιτικής τάξης είναι ορατά ένας πυρήνας Χριστιανικού νεοφονταμενταλισμού, του οποίου ο Θεοκρατικός χαρακτήρας διαφέρει απλά κατά την ερμηνεία από άλλα Θεοκρατικά φονταμενταλιστικά πιστεύματα, όπως λόγου χάρη του Ισλαμισμού.
Βέβαια και ο Ρωμαιοκαθολικισμός διαθέτει τη δική του φονταμενταλιστική πτέρυγα, η οποία όχι λίγες φορές επιχειρεί να επιβάλλει την πολιτική και φιλοσοφική γραμμή του κράτους του Βατικανού, αφού πλέον εκεί λειτουργεί απροκάλυπτα η Θεοκρατία με γνήσιο εκφραστή της τον Παποκαισαρισμό, σε σημείο που από καθαρώς εκκλησιολογικής πλευράς θα μπορούσε να τεθεί θέμα αν το Βατικανό συνιστά Εκκλησία. Ομως, αυτό είναι άλλο θέμα για ξεχωριστή ανάλυση.
Αλλά και η Ορθοδοξία δεν είναι απαλλαγμένη από τις δικές της εκφάνσεις θεμελιοκρατίας, όχι μόνο στις ακραίες μορφές των αλληλοσπαρασσόμενων Παλαιοημερολογίτικων Ομάδων, ιδιαίτερα στην Ελλάδα που υπερβαίνουν τις οκτώ, η κάθε μία εκ των οποίων αξιώνει να είναι «γνήσια» κι όλες οι άλλες όχι και τόσο γνήσιες, αλλά και στις λογής-λογής παραεκκλησιαστικές Οργανώσεις, οι οποίες δρουν ανεξάρτητα από την Εκκλησία και το δομικό-εκκλησιαστικό κύτταρό της που είναι η ενορία, σε αίθουσες και «στέκια» θρησκευτικής υφής.
Η «Ζωή», ο «Σωτήρας», ο «Σταυρός» τού επί δεκαετίες Καντιώτη, η «Χρυσοπηγή» του πρώην Πειραιώς Καλλίνικου και άλλες πολλές, λες και η Εκκλησία δεν είναι αρκετή.
Οι παραπάνω Οργανώσεις επηρέασαν κατά καιρούς και εξακολουθούν να επηρεάζουν (λιγότερο σήμερα) κατά τρόπο θεμελιοκρατικό την πολιτική σκέψη και γίγνεσθαι στην Ελλάδα, αφού σε κάθε περίπτωση στόχος ήταν η κατάληψη της εξουσίας, εκκλησιαστικής και πολιτικής, από «δικούς τους» ανθρώπους.
Η δε περίπτωση του αείμνηστου Αρχιεπισκόπου Κύπρου Μακάριου, ο οποίος εξ’ ονόματος της εμπερίστατης κατάστασης της Μεγαλονήσου αναδείχθηκε στα συναμφότερα, δηλαδή αρχηγός της Εκκλησίας και Πρόεδρος της Πολιτείας, με τη σημαία της Εθναρχίας, ήταν η πλέον θεατή και απροσχημάτιστη μορφή Θεοκρατικής συμμετοχής στην πολιτική.
Πηγή: ΕΘΝΙΚΟΣ ΚΗΡΥΞ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου