Τα μάτια μας κι η έγνοια μας στρέφονται για άλλη μία φορά στο Αιγαίο, την όμορφη, την καταγάλανη και ιστορική θάλασσα, η οποία απλώνεται και αγκαλιάζει την Ελλάδα από τη μια και την Τουρκία από την άλλη.
Ας μου συγχωρηθεί τούτη η προσωπική αναφορά αλλά έχοντας γεννηθεί στο Αιγαιοπελαγίτικο νησί της Λέσβου, από τότε που κατάλαβα τον κόσμο η θάλασσα αυτή ήταν ασταμάτητα τόσο η χαρά μας, όσο κι ο φόβος μας.
Η χαρά μας διότι ακόμα και το αγνάντι της μέσα στο βάθος της καρδιάς της μας ξεκούραζε και ηρεμούσε. Ας αφήσουμε πια τα κατακάθαρα και καταγάλανα νερά της για μπάνιο τα καλοκαίρια στις αμμουδιές εκείνες που σήμερα φτάνουν οι πρόσφυγες του πολέμου της Συρίας, κι άλλοι ταλαίπωροι και κατατρεγμένοι συνάνθρωποί μας ζητώντας ένα πέρασμα προς την Ευρώπη, αλλά μπλέκονται στα γρανάζια της γραφειοκρατίας και κάνουν για κατοικητήριά τους τσαντίρια στους καταυλισμούς της Μόριας, το χωριό που ήταν κάποτε το καμάρι του νησιού.
Φόβος από την άλλη διότι οι απειλές της Τουρκίας ήταν πολλές και συχνές, τόσο μέσα στο Αιγαίο, όσο και στον ουρανό του. Πόσες φορές θυμάμαι ταξιδεύοντας με το πλοίο «Αδωνις» δεν έρχονταν δίπλα μας τουρκικά πλοία; Κι ακόμα πετώντας για Λέσβο πάνω από το Αιγαίο τουρκικά πολεμικά έκαναν επικίνδυνα παίγνια δίπλα μας; Κι όλοι σταυροκοπιόμασταν και λέγαμε βοήθα Παναγιά μου γιατί το κακό δεν αργεί να γίνει.
Και ιδού σήμερα τα ίδια επαναλαμβάνονται και χειρότερα στα Ιμια κι ένας Θεός ξέρει πού θα φτάσουν τα πράγματα, αφού οι Τούρκοι όταν έχουν προβλήματα στο εσωτερικό τους τα κάνουν εξαγωγή στο εξωτερικό. Μάρτυς μου η Κύπρος.
Ενα είναι σίγουρο, ότι ο λεκτικός «πόλεμος» έχει αρχίσει σε σημείο μάλιστα επικίνδυνο κι ας ευχόμαστε ο Θεός να βάλει του χέρι Του.
Πηγή: Εθνικός Κήρυξ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου