Του Θεοδώρου Καλμούκου
Πολλές φορές τα γεγονότα μας οδηγούν και ασχολούμαστε με εκπροσώπους του ιερού κλήρου πρεσβυτέρους και επισκόπους ενίοτε με λόγο παρεμβατικό, ο οποίος υπαγορεύεται από ειδήσεις και συμπεριφορές. Θα ήταν νομίζω ευεργετική η διευκρίνιση πως άλλο πράγμα είναι η Εκκλησία και άλλο οι εκκλησιαστικοί.
Μ’ άλλα λόγια πιο απλά οφείλουμε να αρχίσουμε, αν δεν το έχουμε κάνει ήδη, να διαχωρίζουμε ανάμεσα στην Εκκλησία ως το Είναι του Χριστού, ως εργαστήρι της σωτηρίας και στους εκκλησιαστικούς κάθε είδους, μορφής, δομής και βαθμίδας, οι οποίοι βασικά είναι οι διαχειριστές του εκκλησιαστικού βίου και οι οποίοι αντλούν τα του βίου τους από την Εκκλησία. Δεν είναι λίγοι μάλιστα εκείνοι οι οποίοι χρησιμοποιούν «την ευσέβεια προς πορισμόν» κατά την αμείλικτη στάση και φράση του Αποστόλου Παύλου.
Δεν λανθάνει της γνώσης μας ότι η παρουσία του ιερέα και ιδιαίτερα του επισκόπου στο Εκκλησιαστικό Σώμα έχει μία ιερή «κεντρικότητα» με την χαρισματική και Ευχαριστιακή έννοια του όρου. Οφείλει να είναι παρουσία «πατρότητας» και διακονίας κι όχι γραφειοκρατικής μορφής ή δομής κάποιου ανεξέλεγκτου εκκλησιαστικού χαλιφάτου.
Εχουμε φτάσει σήμερα σε τέτοια παρανόηση των διδαχών και των θεσμών που πολλοί επίσκοποι και ιερείς όταν ομιλούν για Εκκλησία εννοούν τον εαυτό τους, ανυποψίαστοι πως και αυτοί είναι απλώς μέλη της Εκκλησίας, διακρινόμενοι μόνο από το χαρισματικό τους λειτούργημα, την ιεροσύνη, το οποίο μάλιστα επιτελούν με το αζημίωτο.
Ούτε βέβαια διαφεύγει της γνώσης μας η εκκλησιολογική θεώρηση της παρουσίας του επισκόπου σε μία τοπική Εκκλησία και η περί αυτόν και δι’ αυτού έκφραση της ενότητάς της εν τω προσώπω του. Το ερώτημα είναι τι γίνεται άραγε στην περίπτωση που ο επίσκοπος αντί να επισκοπεί, δηλαδή να επιβλέπει την Εκκλησία, αποσκοπεί σε πολλά και διάφορα ενίοτε ανίερα λίαν και αντιεκκλησιαστικά σφόδρα; Τι γίνεται όταν ο επίσκοπος από σημείο αναφοράς και ενότητας της Εκκλησίας, γίνεται διαβολέας ο οποίος διαβάλλει ενορία εναντίον άλλης ενορίας, ιερέα εναντίον άλλου ιερέα, λαϊκό μέλος εναντίον άλλου μέλους; Κι ακόμα, όταν επίσκοποι -κι αυτό συμβαίνει στην Ελλάδα- δυστυχώς ερίζουν με ιερείς και λαϊκούς στα πολιτικά δικαστήρια. Δεν είναι λίγες οι φορές που μου λέγουν πολλοί πιστοί και αξιωματούχοι συμβουλίων στις τοπικές ενορίες μας, πως οι χειρότεροι υπενάντιοι της Εκκλησίας είναι εν πολλοίς οι ίδιοι οι ιερείς και οι επίσκοποι και φυσικά αραδιάζουν πολλά και διάφορα. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αρκετοί δεν θα έπρεπε καν να είχαν εισέλθει στον ιερό κλήρο. Αυτό όμως είναι άλλο θέμα.
Σήμερα να πούμε πως ευτυχώς που υπάρχουν όμως και μερικοί «σώοι» ιερείς και επίσκοποι κι είναι αυτοί που διασώζουν το ήθος και το πολίτευμα της Εκκλησίας και μπροστά σ’ αυτούς βεβαίως οι πάντες υποκλίνονται με πρώτον τον γράφοντα.
Το μεγάλο και παράδοξο θαύμα της Εκκλησίας, είναι ότι εξακολουθεί να πορεύεται παρά την αναξιότητα, τα σκάνδαλα, τις μικρόνοιες και τις μικρότητες του κλήρου της, επειδή ακριβώς αυτοί δεν είναι Εκκλησία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου