Του Αντώνη Διαματάρη
Μετά την συνταξιοδότηση του μεγάλου Πολ Σαρμπάνη και της Ολυμπίας Σνόου, για πρώτη φορά, μετά από πολλές δεκαετίες, δεν έχουμε ούτε έναν ομογενή ομοσπονδιακό γερουσιαστή. Δεν ήταν μικρή υπόθεση το να έχεις το 2% των γερουσιαστών των ΗΠΑ.
Επίσης δεν έχουμε ούτε έναν κυβερνήτη, μετά τον Μάικλ Δουκάκη, ενώ ο θάνατος του Τζον Μπραδήμα άφησε ένα γενικότερο κενό. Ενα μεγάλο κενό επίσης άφησε ο γερουσιαστής και προεδρικός υποψήφιος -όπως και ο Δουκάκης- αείμνηστος Πολ Τσόγκας.
Επιπλέον, κάποτε είχαμε και μεγάλους φιλέλληνες πολιτικούς, όπως ο Ρόζενθολ, ο Εγκλετον, ο Μπάιντεν και άλλοι. Ευτυχώς μας έμεινε ακόμα ο Μενέντεζ.
Παράλληλα, με αυτούς «έφυγαν» και οι γενναιόδωροι χρηματοδότες όπως ο Τζαχάρης, ο Παρασκευαϊδης, ο Αθενς, ο Γιώργος ο Λιβανός, ο Σπυρόπουλος και έτσι η αποψίλωση της Ομογένειας φαίνεται ακόμα πιο μεγάλη.
Γενικά, λοιπόν, φαίνεται ότι περνάμε μια παρατεταμένη περίοδο -θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως η μετά Ιάκωβο περίοδος- απουσίας σημαντικών ομογενών ηγετών τόσο στην πολιτική, όσο και στα ομογενειακά μας θέματα.
Ωστόσο, παρά το προσωρινό κενό που έχει δημιουργηθεί, δεν υπάρχει λόγος να καταληφθούμε από απόγνωση. Κι αυτό γιατί στον πολιτικό τομέα έχουν πάρει σειρά αρκετοί νέοι πολιτικοί, όπως οι Τζον Σαρμπάνης, Μπιλιράκης, Γιάνναρης, Σιμωτά, Κωνσταντινίδης, Ραπτάκης, για να αναφέρω τους πιο γνωστούς.
Σε αυτούς, τώρα προστίθεται και η πολιτειακή βουλευτής του Στάτεν Αϊλαντ, Νικόλ Μαλλιωτάκη, Ρεπουμπλικανή, η οποία δηλώνει την πρόθεσή της να πάει για δήμαρχος της Νέας Υόρκης υπό την προϋπόθεση ότι δεν θα πάει ο φίλος της Τζον Κατσιματίδης. Ο ομογενής δισεκατομμυριούχος ωστόσο εκμυστηρεύεται σε συνομιλητές του ότι δεν προτίθεται να διεκδικήσει τη θέση του δημάρχου στη φάση αυτή.
Αν λοιπόν η κ. Μαλλιωτάκη μπορέσει και πάρει την υποψηφιότητα του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος κι αν αποφύγει ακραίες θέσεις, όπως αυτή για τους μετανάστες -μια θέση που ως παιδί μεταναστών δεν την τιμά- τότε μπορεί να φτάσει μέχρι το Δημαρχείο, καθότι ο Ντε Μπλάσιο δεν θεωρείται ισχυρός υποψήφιος, παρά τα εκατομμύρια που έχει συγκεντρώσει.
Οσον αφορά τα ομογενειακά μας πράγματα, και παρά τις φανερές αδυναμίες στον εκκλησιαστικό τομέα και αλλού, η ηγετική παρουσία του Ανδρέα Δρακόπουλου, προέδρου του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος, δημιουργεί τις προϋποθέσεις για μια πραγματική επανάσταση κυρίως -αλλά όχι μόνο- στον κρίσιμο τομέα της Ομογενειακής μας Παιδείας, που ανάλογή της δεν υπήρξε μέχρι τώρα.
Αρα, λοιπόν, σε μια εποχή δύσκολη για τον Ελληνισμό, υπάρχουν αρκετά σημεία που δείχνουν ότι η ανάδειξη νέων ηγετών στην πολιτική και στα ομογενειακά θέματα κάθε άλλο παρά σταματά: Αντίθετα, θα έλεγε κανείς ότι τα καλύτερα είναι μπροστά μας.
Πηγή: ΕΘΝΙΚΟΣ ΚΗΡΥΞ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου