Η Επαρχιακή Σύνοδος της Αρχιεπισκοπής Αμερικής, προεδρευομένη υπό του Αρχιεπισκόπου Γέροντος Αμερικής Δημητρίου. Φωτογραφία αρχείου: Αρχιεπισκοπή Αμερικής/Δημήτριος Πανάγος.
Ανάλυση
Του Θεοδώρου Καλμούκου
Αν κάτι πέτυχε η σύσκεψη της Ιεράς Επαρχιακής Συνόδου, η οποία συνήλθε την Πέμπτη 20 Ιουλίου στην Αρχιεπισκοπή στη Νέα Υόρκη, υπό την προεδρία του Αρχιεπισκόπου Γέροντος Αμερικής κ. Δημητρίου, είναι ότι κατόρθωσε να περιπλέξει ακόμα πιο πολύ τα πράγματα βασικά σε βάρος της Ομογένειας.
Αντί να υπακούσουν στην υπόδειξη της Ιεράς Συνόδου του Οικουμενικού Πατριαρχείου και τη φωνή του Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίου και να εμπλουτίσουν τον Κατάλογο των υποψηφίων προς αρχιερατεία, κι έτσι να τεθεί τέρμα στην κρίση αποφάσισαν να επιδείξουν «πυγμή» και να ζητήσουν να επισκεφθούν τον Οικουμενικό Πατριάρχη εις Φανάριον με την ελπίδα να τον μεταπείσουν να ανακαλέσει την ακύρωση της εκλογής του Επισκόπου Ζήλων κ. Σεβαστιανού στη Μητρόπολη Σικάγου. Βεβαίως προβάλλεται ο προσχηματικός λόγος εξεύρεσης μιας «αγαπητικής και ειρηνοποιού» λύσης προς το συμφέρον της εν Αμερική Εκκλησίας, στην ουσία όμως πρόκειται για την ικανοποίηση των επιδιώξεων του ίδιου του Αρχιεπισκόπου κ. Δημητρίου.
Η άρνηση του Πατριαρχείου για πρώτη φορά -καθότι μέχρι τώρα ίσχυαν άλλα αν και διατηρούσε το δικαίωμα της αρνησικυρίας-, να «επικυρώσει» ουσιαστικά την επιλογή του πλειονοψηφήσαντος στο τριπρόσωπο της Επαρχιακής Συνόδου στις 6 Ιουλίου, Επισκόπου Ζήλων κ. Σεβαστιανού και να θέσει θέμα Καταλόγου ήταν μία ευθεία βολή ενάντια στον Αρχιεπίσκοπο κατ’ αρχήν και κατ’ επέκταση στα μέλη της ενταύθα Επαρχιακής Συνόδου. Εξαιρείται ο Μητροπολίτης Αγίου Φραγκίσκου κ. Γεράσιμος, ο οποίος αρνήθηκε να ψηφίσει στο τριπρόσωπο στις 6 Ιουλίου θέτοντας θέμα Καταλόγου.
Είναι ξεκάθαρο εν προκειμένω πως ο Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος έστω και εκ των υστέρων, δηλαδή έπειτα από τη σύνθεση του τριπροσώπου και την πρόταξη του κ. Σεβαστιανού, θεώρησε ως «ανεπαρκή» την επιλογή του για την καλύτερη Μητρόπολη της Αρχιεπισκοπής Αμερικής και σταμάτησε περαιτέρω την διαδικασία. Εχουν δίκιο αναντίλεκτα εκείνοι που ερωτούν άραγε ο κ. Σεβαστιανός είναι ο μόνος «ανεπαρκής»; Σίγουρα όχι, διότι μία έστω φευγαλέα ματιά στους υπάρχοντες ιεράρχες της καθ’ ημάς Ιεράς Αρχιεπισκοπής είναι αποκαλυπτικό το μέγεθος της ανεπάρκειας των περισσότερων εξ’ αυτών. Αυτό δεν είναι κάτι καινούργιο, είναι γνωστό και κραυγαλέα θεατό. Βέβαια αυτό δεν σημαίνει ότι θα έπρεπε να συνεχιστεί η ανεπάρκεια. Οχι φυσικά πως όποιους χειροτονεί ο Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος στο Φανάρι και αλλού είναι όλοι «επαρκείς», κάθε άλλο. Επί τέλους είναι άλλες οι συνθήκες και οι ανάγκες εκεί. Παράλληλα, χειροτονεί όμως και αρχιερείς με μόρφωση, με κύρος και υπόσταση, σωστά αναστήματα. Εδώ συνηθίσαμε στα νανικά αναστήματα δυστυχώς από την εποχή του Ιακώβου.
Ο Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος με την ακύρωση της εκλογής του κ. Σεβαστιανού φαίνεται να δείχνει ενδιαφέρον για τον εκκλησιαστικό βίο στην Αμερική, το οποίο όμως μπορεί να λογιστεί απελπιστικά όψιμο. Αργησε πάρα πολύ και φαίνεται να κεντρίστηκε το ενδιαφέρον του όταν ο Αρχιεπίσκοπος κ. Δημήτριος κατόρθωσε ομόφωνα σχεδόν να σπρώξει τον κ. Σεβαστιανό στη Μητρόπολη Σικάγου, μία επιλογή ξεκάθαρα δική του, όπως έγραψε ο «Εθνικός Κήρυξ». Ισως να έκρινε πως εκ των ενόντων να ήταν ο καλύτερος. Ο Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος όμως έκρινε αλλιώς και αντέδρασε, με πρόσχημα τον Κατάλογο των Υποψηφίων, καθαρές κουβέντες.
Δεν είναι λίγοι, ούτε αβαρείς εκείνοι εκ του κλήρου και του λαού της ένθεης και φιλόθεης Ομογένειάς μας, οι οποίοι θέτουν το ερώτημα αλήθεια πότε και πόσο ενδιαφέρον έδειξε ο Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος όταν έκλεισαν έξι Ημερήσια Ελληνικά Σχολεία μέσα στην καρδιά του Ελληνισμού, τη Νέα Υόρκη, με τον Αρχιεπίσκοπο κ. Δημήτριο να δηλώνει ότι δεν μπορούσε να προβεί σε σχολιασμό διότι δεν είχε «τα δεδομένα»; Πόσο ενδιαφέρον έδειξε όταν Μητροπολίτες διέλυσαν επιφανείς κοινότητες, κλείνοντας ακόμα και ναούς ανήμερα της γιορτής της Κοίμησης της Παναγιάς, ή αποπέμποντας κοινοτικά συμβούλια επειδή τόλμησαν να πουν στον παπά τους να συμπληρώσει τουλάχιστον ένα χρόνο υπηρεσίας στην κοινότητα προτού του δώσουν αύξηση δώδεκα χιλιάδων που απαιτούσε εκβιαστικά; Πόσο ενδιαφέρθηκε όταν ο Αρχιεπίσκοπος μετά της περί αυτόν Επαρχιακής Συνόδου έχουν οδηγήσει την Αρχιεπισκοπή σε χρεωκοπία, άσχετα αν οι Μητροπολίτες θέλουν να βγάζουν την ουρά τους απ’ έξω ότι ποτέ δεν ξέρουν, ποτέ δεν τους λέγει ο Αρχιεπίσκοπος, ποτέ δεν ασχολήθηκαν με τα οικονομικά; Κι ακόμα πότε και πόσο ενδιαφέρθηκε ο Πατριάρχης για τη Θεολογική Σχολή του Τιμίου Σταυρού;
Φυσικά ο αντίλογος είναι γνωστός ότι σεβόμεθα και δεν υπεισερχόμεθα εις τα εσωτερικά της Αρχιεπισκοπής Αμερικής, ο οποίος όμως μόνο τους αφελείς μπορεί να πείσει. Αλλωστε, η τωρινή παρέμβαση για το Σικάγο άλλα λαλεί και λέγει. Ομως τώρα του δίνεται η ευκαιρία του Πατριάρχη να δει τα πράγματα της Εκκλησίας και της Ομογένειας της Αμερικής με καινούργια οπτική γωνία. Τώρα βλέπει και βιώνει τα διαμειβόμενα και επιχειρούμενα της ανεπάρκειας των ανεπαρκών. Αλλωστε, η Αρχιεπισκοπή Αμερικής είναι Επαρχία του Οικουμενικού Θρόνου και ουσιαστικά εκείνος είναι ο κατ’ εξοχήν Αρχιεπίσκοπός της όπως μνημονεύεται κι όλας στη Θεία Ευχαριστία.
Από την άλλη μεριά, όπως δείχνουν τα πράγματα αυτό που δεν φαίνεται να είχε αξιολογήσει σωστά ο Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος ήταν ότι η πορεία του Αρχιεπισκόπου κ. Δημητρίου αργά ή γρήγορα θα οδηγούσε εκεί τα πράγματα, δηλαδή σε μία ανοικτή ανυπακοή και απόπειρα ακύρωσης Συνοδικής απόφασης του Πατριαρχείου και ουσιαστικά αμφισβήτησης του Πατριάρχη. Βέβαια η επιλογή του Αρχιεπισκόπου κ. Δημητρίου στον Αρχιεπισκοπικό Θρόνο ήταν του Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίου, καθότι βρέθηκε σε αδιέξοδο λόγω της τριετούς ταραχώδους κατάστασης επί Αρχιεπισκοπίας του κ. Σπυρίδωνος και η εφιαλτική λειψανδρία τον ανάγκασε να επιλέξει τον Αρχιεπίσκοπο κ. Δημήτριο. Μ’ άλλα λόγια, ήταν ένα είδος «αναγκαστικής επιλογής».
Αναμφίβολα τα πρώτα χρόνια η συμβολή του Αρχιεπισκόπου κ. Δημητρίου στην ειρήνευση των πραγμάτων ήταν καταλυτική, πέραν τούτου όμως ουδέν. Κι αυτό το «ουδέν» συνεχίζεται επί 18 χρόνια τώρα. Επρεπε να είχε λήξει στα πέντε χρόνια όπως είχε φημολογηθεί τότε. Δυστυχώς δεν επενέβη ο Πατριάρχης όλα αυτά τα 18 χρόνια αν και έβλεπε ότι τα σημάδια της φθίσης ήταν διαρκώς απειλητικά και η Αρχιεπισκοπή λόγω της ακηδίας περνούσε στην αποσύνθεση.
Και ιδού τώρα! Ο Αρχιεπίσκοπος κ. Δημήτριος προκαλεί μία κρίση με εφαλτήριο την πρόταξη του καημένου του Σεβαστιανού όχι διότι αυτό εξυπηρετεί την Ομογένεια, αλλά για δικούς του λόγους -ποιος ξέρει ποιους- και ζητά να πάει στο Φανάρι να μεταπείσει τον Πατριάρχη για την εκλογή του κ. Σεβαστιανού.
Το ερώτημα που τίθεται είναι άραγε αξίζει να υποστεί μία τέτοια κρίση η Ομογένεια για τον κ. Σεβαστιανό; Κατανοητό ότι ο Αρχιεπίσκοπος θέλει να βάλει έναν δικό του άνθρωπο στο Σικάγο με οποιοδήποτε τίμημα για την Ομογένεια, η οποία στο τέλος πληρώνει τα τιμήματα όλων.
Κι ακόμα, άραγε γιατί αισθάνεται ο Αρχιεπίσκοπος κ. Δημήτριος ότι μπορεί να παίξει με τον Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο και να πάει αντίθετος με την ήδη ληφθείσα απόφαση της Συνόδου του Φαναρίου για το Σικάγο και τον Κατάλογο; Αραγε με ποια εχέγγυα επιτυχίας εμφανίζεται να απαιτεί, να επιβάλλει και να επιχειρεί να απορρίπτει την Πατριαρχική απόφαση; Μήπως με το φαινόμενο Πασσιά και τη λεηλασία της κοινότητας του Αγίου Σπυρίδωνα; Το εγκληματικό κλείσιμο των έξι Ημερήσιων Σχολείων; Τη φθίση στη Σχολή ή την πτώχευση των οικονομικών της Αρχιεπισκοπής;
Και κάτι άλλο ακόμα, αν πιστεύει ο Δημήτριος ότι ο Βαρθολομαίος είναι αποδυναμωμένος και τον οδηγήσει σε βυζαντινές μεσοβέζικες λύσεις τάχα για το καλό της Εκκλησίας και τα γνωστά παρεμφερή, κάτι τέτοιο θα ήταν οδυνηρό για το Πατριαρχείο και τις σχέσεις του με την Ομογένεια.
Και εν πάση περιπτώσει ο Δημήτριος ό,τι είχε να προσφέρει το πρόσφερε κι είναι οδυνηρά γνωστά τα όσα έκανε και τα όσα δεν έκανε, και λίγο, ελάχιστο πρέπει να απασχολεί η δική του αίγλη ή συνέχιση. Αυτό που οφείλει να απασχολεί όλους και σίγουρα και τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο είναι η Ομογένεια, έτσι, τόσο ξεκάθαρα. Νομίζω πως αυτός θα έπρεπε να είναι και ο γνώμονας αξιολόγησης των πραγμάτων του Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίου, η Ομογένεια, κι όχι ο ήδη «τελειωμένος» Δημήτριος ή ο «ανεπαρκής» Σεβαστιανός, τον οποίον φαίνεται πως πήρε ουσιαστικά στο λαιμό του ο Αρχιεπίσκοπος.
Αλλά κι ο Πατριάρχης όφειλε να τα είχε προλάβει τα πράγματα. Ομως και τώρα έχει μία θαυμάσια ευκαιρία να δείξει στην Ομογένεια ότι συνάπτει μία καινούργια σχέση μαζί της. Δεν μπορεί και δεν πρέπει το Πατριαρχείο να χάσει την Ομογένεια της Αμερικής. Εδώ υπάρχουν δυνάμεις και δυνατότητες ανεξάντλητες, κι είναι απαράδεκτο να εμφανίζεται αυτή η παρακμιακή κατάσταση στον εκκλησιαστικό της βίο και όχι μόνο, με ανεπάρκειες και ανεπαρκείς σε θεσμικές νευραλγικές θέσεις.
Το γεγονός ότι ακολουθούν τον Αρχιεπίσκοπο και οι Μητροπολίτες, αντί να του πουν δυνατά και ξεκάθαρα να γίνει αυτό που λέγει ο Πατριάρχης, δεν νομίζω ότι πρέπει να μας εκπλήσσει, εκτός εάν υπάρχουν άλλες στοχεύσεις, πράγμα μάλλον απίθανο διότι ουδείς εξ’ αυτών θα τολμήσει. Ηταν τελικά παράλειψη του Πατριαρχείου που το 1994 με την απόπειρα του εκκλησιαστικού πραξικοπήματος στο Λιγκονίερ δεν τους έστειλε «πιττάκια ευαρεσκείας» να τους καταστήσει εφησυχάζοντες ή κηδειάδες στην Ελλάδα, όπως υπάρχουν κι άλλοι γυρολόγοι της αρχιεροσύνης εκεί.
Πηγή: ΕΘΝΙΚΟΣ ΚΗΡΥΞ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου