O Οικουμενικός Πατριάρχης, κ. Βαρθολομαίος. Φωτογραφία αρχείου: © JOHN MINDALA.
Ανάλυση
Του Θεοδώρου Καλμούκου
Την Τετάρτη 30 Αυγούστου ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής κ. Δημήτριος συνοδευόμενος από όλα τα μέλη της Ιερής Επαρχιακής Συνόδου, πλην του Αγίου Φραγκίσκου κ. Γερασίμου, θα μεταβούν στο Οικουμενικό Πατριαρχείο όπως έγραψε λεπτομερώς ο «Εθνικός Κήρυξ» το Σαββατοκύριακο 26-27 Αυγούστου. Στόχος τους είναι να επιχειρήσουν να ανατρέψουν την απόφαση του Οικουμενικού Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίου και της Ιεράς Συνόδου του Πατριαρχείου για την γνωστή υπόθεση της εκλογής στο Σικάγο.
Να τονίσουμε για μία ακόμα φορά πως ήταν λανθασμένη η απόφαση ανυπακοής και ένστασης του Αρχιεπισκόπου κ. Δημητρίου και της περί αυτόν Επαρχιακής Συνόδου στην απόφαση και υπόδειξη του Πατριάρχη και της Πατριαρχικής Συνόδου. Αντί, δηλαδή, να υπακούσουν στην υπόδειξη της Ιεράς Συνόδου του Οικουμενικού Πατριαρχείου και τη φωνή του Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίου και να εμπλουτίσουν τον Κατάλογο των υποψηφίων προς αρχιερατεία, κι έτσι να τεθεί τέρμα στην κρίση αποφάσισαν να επιδείξουν «πυγμή» και «ανυπακοή» και να ζητήσουν να επισκεφθούν τον Οικουμενικό Πατριάρχη εις Φανάριον ελπίζοντας να τον μεταπείσουν να ανακαλέσει την ακύρωση της εκλογής του Επισκόπου Ζήλων κ. Σεβαστιανού στη Μητρόπολη Σικάγου.
Φαίνεται πως ξέχασαν ότι κανονικώς, εκκλησιολογικώς και φυσικά διοικητικώς ομιλούντες η Αρχιεπισκοπή Αμερικής είναι Εκκλησιαστική Επαρχία του Οικουμενικού Θρόνου, κι όχι κάποια Αυτοκέφαλη Εκκλησία. Κι όπως προκύπτει άλλη μία φορά ευτυχώς που δεν είναι Αυτοκέφαλη Εκκλησία, διότι τα μικρού βεληνεκούς αναστήματα που συγκροτούν την Ιεραρχία της –κληροδότημα εν πολλοίς του αειμνήστου Ιακώβου, αλλά και βλαστήματα του σημερινού Αρχιεπισκόπου κ. Δημητρίου –πλην ελαχιστότατων εξαιρέσεων, θα είχαν διαλύσει ολότελα την Εκκλησία και την Ομογένεια στο βαθμό που την επηρεάζουν.
Βεβαίως επικαλέσθηκε ο Αρχιεπίσκοπος τον προσχηματικό λόγο εξεύρεσης μιας «αγαπητικής και ειρηνοποιού» λύσης προς το συμφέρον της εν Αμερική Εκκλησίας, στην πραγματικότητα όμως πρόκειται για την ικανοποίηση των δικών του επιδιώξεων και στοχεύσεων.
Κι έτσι αντί να φανεί ευγνώμων στον Οικουμενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο, ο οποίος για τους γνωστούς λόγους της τριετούς ταραχής της Αρχιεπισκοπίας Σπυρίδωνος και της εφιαλτικής λειψανδρίας, τον πήρε τον Αύγουστο το 1999 από βοηθό Επίσκοπο Βρεσθένης που ήταν μια ολόκληρη ζωή και τον ανέδειξε σε Αρχιεπίσκοπο Αμερικής, απέρριψε άρδην την απόφαση του μειώνοντας ουσιαστικά το γόητρο και το κύρος του Πατριάρχη και της Συνόδου, συμπεριφερόμενος ως Αρχηγός Αυτοκεφάλου Εκκλησίας.
Κι αυτά συμβαίνουν τη στιγμή που η Αρχιεπισκοπή Αμερικής πνέει τα λοίσθια από οικονομικής πλευράς.
Αναμφίβολα είναι πλέον ορατό δια γυμνού οφθαλμού ότι ήδη η Αρχιεπισκοπή Αμερικής βαδίζει στην μετά-Δημήτριο εποχή και με αυτή την έννοια τα βλέμματα και οι προοπτικές όλων με πρώτου του Οικουμενικού Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίου οφείλουν να στραφούν στο αύριο, διότι θα είναι εγκληματικό να αφήσουμε να διαλυθούν κι άλλες κοινότητες και να χαθούν κι άλλες γενιές. Βέβαια η μετά-Δημήτριος εποχή ισχύει και για άλλους τινές, οι οποίοι οφείλουν να το συνειδητοποιήσουν από μόνοι τους και να απέλθουν, διευκολύνοντας και τον Πατριάρχη, αλλά και την Εκκλησία και την Ομογένεια για να αποφευχθούν και «τα πιττάκια ευαρεσκείας». Φτάνουν πια τα όσα έκαναν, καιρός τώρα να εφησυχάσουν και να απολαύσουν τα συσσωρευμένα από το «δεσποτιλίκι» χρήματά τους.
Το ζώπυρο ερώτημα που εγείρεται τώρα εδώ που έχουν φτάσει τα πράγματα, με την απόπειρα της απροκάλυπτης προσβολής του Πατριάρχη από τους ενταύθα Ιεράρχες με πρωτουργό τον Αρχιεπίσκοπο κ. Δημήτριο, οι οποίοι έγιναν επιλήσμονες ότι ο Βαρθολομαίος είναι ο κατ’ εξοχήν Αρχιεπίσκοπος της Αρχιεπισκοπής Αμερικής, όπως άλλωστε και μνημονεύεται στη Θεία Ευχαριστίας και τις Ιερές Ακολουθίες, είναι τί δέον γενέσθαι, ποίες είναι οι επιλογές του Πατριάρχη;
Μία επιλογή είναι να τους «πετάξει έξω με τις κλωτσιές», όπως είπε χαρακτηριστικά ιεράρχης μέλος της Επαρχιακής Συνόδου της Αμερικής σε συντροφιά ομογενών. Μία δεύτερη επιλογή του Πατριάρχη είναι να κάνει αυτό που δεν έκανε το 1994 με το εκκλησιαστικό πραξικόπημα στο Λιγκονίερ επί Ιακώβου και του Αντιοχειανού Φιλίππου Σαλίμπα και να τους παύσει, συμπεριλαμβανομένου φυσικά και του Αρχιεπισκόπου κ. Δημητρίου, διότι ξέχασαν πως ό,τι είναι το οφείλουν στο Οικουμενικό Πατριαρχείο.
Παράλληλα να ανακληθεί πάραυτα το Συνταγμάτιο, να καταργηθούν οι Μητροπόλεις, να εκλεγεί ένας ικανός κατά πάντα και διά πάντα Αρχιεπίσκοπος, ο οποίος να συνδυάζει διοικητική αξιοσύνη, παιδευτική κατάρτιση, πατρότητα και ελληνοπρέπεια, έμπνευση, ταπείνωση κι όχι ταπεινοσχημοσύνη, ευθύτητα και ντομπροσύνη και να είναι συνεργάσιμος με όλους, και σίγουρα να αγαπά πηγαία και να σέβεται το Οικουμενικό Πατριαρχείο.
Και κάτι άλλο ακόμα, καλό θα ήταν και για λόγους οικονομικούς να μειωθεί ο αριθμός των Επισκόπων, ενώ οι νέοι που θα εκλεγούν να είναι «άνδρες πλήρεις χάριτος και αληθείας», οι οποίοι να μπορούν να αγαπούν και να εμπνέουν τον κλήρο και το λαό μας.
Το Οικουμενικό Πατριαρχείο δεν μπορεί και δεν πρέπει να χάσει την Αρχιεπισκοπή και την Ομογένεια της Αμερικής. Γι’ αυτό ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος ο οποίος γνωρίζει κάλλιον παντός άλλου πρόσωπα και καταστάσεις στην Αμερική έχει μία θαυμάσια ευκαιρία να δείξει στην Ομογένεια ότι συνάπτει μία καινούργια σχέση μαζί της. Εδώ υπάρχουν δυνάμεις και δυνατότητες ανεξάντλητες, κι είναι απαράδεκτο να εμφανίζεται αυτή η παρακμιακή κατάσταση στον εκκλησιαστικό της βίο και όχι μόνο, με ανεπάρκειες και ανεπαρκείς σε θεσμικές νευραλγικές θέσεις, που τολμούν μάλιστα και υποσκάπτουν το γόητρο του Πατριάρχη και του Πατριαρχείου.
Πηγή: Εθνικός Κήρυξ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου