Ο κ. Νίκος Μανώλης από την πόλη Ντρέικετ της Μασαχουσέτης ο οποίος επί 24 χρόνια μοιράζει γαλοπούλες και όλα τα συστατικά του γεύματος των Ευχαριστιών σε ανθρώπους που έχουν ανάγκη Φωτογραφία Αρχείο Εθνικού Κήρυκα-Θεόδωρος Καλμούκος
Ανάλυση
Η μεγάλη, η ιερή, ευγνώμονη και ιστορική Γιορτή των Ευχαριστιών επί θύραις. Παρ’ όλη την εξαγγελλόμενη ευωχία, τα φαγητά, τα ποτά, τις ευχές, τα λουλούδια, τις χαρές και τα φώτα, κι όλα αυτά δικαιολογημένα γιατί είναι των Ευχαριστιών η Ημέρα, σκέπτομαι. Σκέπτομαι για πολλά και για πολλούς ανθρώπους.
Σκέπτομαι τους φτωχικούς και μοναχικούς ανθρώπους που θα γιορτάσουν φέτος αντάμα με τη φτώχεια και τη μοναξιά τους. Ναι, υπάρχουν και τέτοιοι άνθρωποι και συνάνθρωποί μας και μάλιστα πολλοί σε τούτη τη μεγάλη και πλούσια σύγχρονη αυτοκρατορία, την Αμερική. Ο νόμος των αντινομιών και των ανισοτήτων με τρομάζει για τα πολλά του «γιατί;».
Σκέπτομαι τα μικρά παιδιά που θα πλαγιάσουν να κοιμηθούν νηστικά ακόμα και την Ημέρα των Ευχαριστών. Ναι νηστικά κι ας είναι για όλους εμάς τους καθωσπρεπούμενους και καταβολεμένους Ημέρα Ευχαριστιών.
Σκέπτομαι τους γέροντες και τις γερόντισσες που ζουν τη βάσανο των αναμνήσεών τους μέσα στις αποθήκες των ανθρώπινων ψυχών που τις λέμε γηροκομεία. Εφιαλτική πράγματι η μοναξιά, είναι αναντίλεκτα πολύ βαριά.
Σκέπτομαι τα προσφυγόπουλα από τη Συρία που εξακολουθούν να πνίγονται μέσα στα παγωμένα νερά του Αιγαίου πριν προλάβουν να πατήσουν το χώμα της ιδιαίτερης πατρίδας μου, της Λέσβου. Κι όταν βγουν στις φιλόξενες ακτές της, η ανικανότητα των ιθυνόντων του Αθηνοκεντρικού κράτους και η αναλγησία των Ευρωπαίων τους κρατά αιχμάλωτους στη Μόρια, οι κάτοικοι του οποίου έχουν φτάσει στα όρια του νευρικού κλονισμού.
Σκέπτομαι τις στρατιές των προσφύγων που ξημεροβραδιάζονται κάτω από τα αντίσκηνα μέσα στο ψύχος και την απονιά των ισχυρών της Γης.
Σκέπτομαι τους ανθρώπους που θα ξεψυχήσουν μόνοι τους την Ημέρα των Ευχαριστιών παλεύοντας με το ατίθασο και ακατανίκητο θεριό του θανάτου. Αλήθεια τι είναι θάνατος; Τι πάει να πει πέθανε; Μα και τι είναι ζωή;
Σκέπτομαι την Ελλάδα τη βασανισμένη, τη φτωχημένη και καθημαγμένη από τη διεφθαρμένη κομματοκρατία, που την κυβέρνησε πολλά χρόνια και την οδήγησε με τον υπερδανεισμό λάφυρο στους διεθνείς τοκογλύφους.
Σκέπτομαι τους νηστικούς ανθρώπους της Ελλάδος που στήνονται σε σειρές μακρόσυρτες μπροστά στα συσσίτια για ένα πιάτο φαγητό κι ένα ποτήρι νερό. Θεέ μου πώς κατάντησε έτσι η Ελλάδα, η τόσο πλούσια σε ιστορία, σε πολιτισμό, σε νου, σε σοφία, σε ήλιο και φως;
Σκέπτομαι την υποκρισία των μεγαλόσχημων επαγγελματιών της Εκκλησίας εδώ, στην Ελλάδα, στη Ρωσία, στο κρατικοποιημένο Βατικανό – τι έσχατη μορφή Θεοκρατίας και τούτη !- και παντού που ζουν ζωή τρυφηλή και χαρισάμενη στο όνομα του φτωχού και ταπεινού Ναζωραίου. Μα τι κοινό μπορούν να έχουν μαζί Του;
Προσπαθώ να διώξω τη σκέψη πως ίσως ο Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος να βρίσκεται επί θύραις. Τρομάζω στη σκέψη ενός πυρηνικού πολέμου.
Σκέπτομαι πώς και γιατί ξέχασε ο κόσμος να αγαπά κι έμαθε να σκοτώνει;
Σκέπτομαι! Σκέπτομαι!
Ναι σκέπτομαι πως η Ημέρα των Ευχαριστιών, πέρα από την ευωχία και την πληθώρα των φαγητών, των ποτών και των ευχών, θα παραμείνει ελλιπής αν δεν συνοδευτεί με σκέψεις και πράξεις που ξεφεύγουν από την επιγειοποίησή μας και μας καθιστούν αυτό που ακριβώς είμαστε, άνθρωποι.
Σκέψεις και πράξεις γι’ αυτούς και προς αυτούς τους συνανθρώπους μας, οι οποίοι στερούνται και αυτής ακόμα της τροφής, της οικίας και της ζεστασιάς της καρδιάς τους με ανθρωπιά, αγάπη και ενδιαφέρον. Κι αυτό όχι από μία ηθικιστική καθηκοντολογία κλεισμένη μέσα σ’ ένα «πρέπει», αλλά επειδή αγαπούμε. Τόσο απλά.
Πηγή: ΕΘΝΙΚΟΣ ΚΗΡΥΞ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου