Από την Κληρικολαϊκή Συνέλευση στη Φιλαδέλφεια το 2014. Διακρίνεται, ανάμεσα στους άλλους, και ο Μητροπολίτης Μεθόδιος στη γραμμή για να υποβάλλει ερώτηση (Αρχείο Εθνικού Κήρυκα-Θεόδωρος Καλμούκος)
Σε λίγες μέρες μπαίνουμε στο Δεκέμβριο ο οποίος είναι βασικά ο μήνας και η εποχή που γίνονται εκλογές στις εκκλησιαστικές κοινότητες-ενορίες, για την ανάδειξη καινούργιων κοινοτικών συμβουλίων. Οπως είναι γνωστό, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, η κατάσταση πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο.
Η ακηδία, αυτή η έσχατη μορφή απάθειας και αδιαφορίας, κατατρώγει τα σωθικά των κοινοτήτων και κατ’ επέκταση της ίδιας της Αρχιεπισκοπής, παρά τις πλασματικές εικόνες των δείπνων και των τιμητικών διακρίσεων. Εδώ μιλούμε για τα ουσιώδη, κι όχι για τα επουσιώδη και δευτερεύοντα.
Διευκρινίζω από την αρχή πως οι επισημάνσεις μου δεν περιορίζονται μόνο στην περιοχή της Νέας Αγγλίας, στην οποία κατοικώ και την οποία γνωρίζω επαρκώς από πρώτο χέρι και η οποία πλέον βρίσκεται σε παρακμιακή κατάσταση γενικά. Τα σημάδια της φθίσης είναι ορατά διά γυμνού οφθαλμού σε πολλές κοινότητες, αλλά αναφέρομαι και σε πολλές άλλες περιοχές, όπως στη Νέα Υόρκη, στο Σικάγο, στο Ουισκόνσιν και αλλού, όπου η φθισική πορεία αγγίζει επικίνδυνα πλέον την ίδια την επιβίωση πολλών κοινοτήτων.
Συγκεκριμένα, σε πολλές κοινότητες δεν υπάρχει ανανέωση προσώπων στα κοινοτικά συμβούλια, αλλά ανακυκλώνονται πάλι και πολλάκις τα ίδια και όμοια πρόσωπα, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται φατρίες, αγκυλώσεις, διαπροσωπικές διενέξεις, τις οποίες στο τέλος τις πληρώνει η κοινότητα.
Ειλικρινά απορώ και διερωτώμαι για πολλά και διάφορα όταν βλέπω ανθρώπους, οι οποίοι κατά κοινή ομολογία δεν προσφέρουν τίποτε το ουσιαστικό, εκτός από το να φορούν τις Κυριακές την ταμπελίτσα στο πέτο του σακακιού τους με την ένδειξη «μέλος του κοινοτικού συμβουλίου» και οι οποίοι δεν λέγουν να ξεκολλήσουν από την καρέκλα του συμβούλου. Γιατί άραγε;
Ακόμα υπάρχουν και άλλες λοιμικές καταστάσεις κατά τις οποίες άνθρωποι έχουν κολλήσει στη θέση του προέδρου επί πολλά χρόνια, έχουν συγκεντρώσει όλες τις ευθύνες στα χέρια τους, δεν δίνουν απολογισμό για τίποτα ούτε και για τα οικονομικά δίνοντας την εντύπωση ότι η κοινότητα είναι ιδιοκτησία τους.
Βέβαια ο τοπικοί ιεράρχες γνωρίζουν επί χρόνια αυτή την υφιστάμενη αρρωστημένη κατάσταση, αλλά δεν κάνουν απολύτως τίποτε διότι οι εν λέγω καρεκλοκένταυροι απειλούν να τα παρατήσουν γνωρίζοντας πως δεν θέλει κανείς άλλος να αναμειχθεί με αυτές τις αρρωστημένες καταστάσεις κι έτσι η λοιμική συνεχίζεται κι οι Μητροπολίτες κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν.
Το πιο ανησυχητικό και επικίνδυνο θα έλεγα πως είναι το γεγονός ότι μεγάλες αριθμητικά κοινότητες δεν έχουν καν αρκετά μέλη-ενορίτες πρόθυμα να θέσουν υποψηφιότητα για να υπηρετήσουν στο συμβούλιο, κι αυτό είναι φανερωματικό πολλών πραγμάτων, με πιο βασικό την αδιαφορία και την απομάκρυνση υγιών στοιχείων από την κοινοτική ζωή. Μεγάλο μερίδιο ευθύνης γι’ αυτή την κατάσταση έχουν οι ιερείς και οι τοπικοί ιεράρχες γενικώς ομιλούντες, διότι με την όλη τους συμπεριφορά, διαποίμανση και χαρακτήρα διώχνουν κυριολεκτικά τους ανθρώπους από την Εκκλησία με προπηλακισμούς, με μεσαιωνικά πνευματικά δικαστήρια, με αποπομπές, χωρίς να σκέπτονται προς στιγμήν ότι οφείλουν να ενώνουν, να αγαπούν, να συμβουλεύουν τους ανθρώπους όντας ιερείς και επίσκοποι.
Στο κάτω-κάτω της γραφής αυτοί οι άνθρωποι τους εξασφαλίζουν τους μισθούς τους, τις ασφάλειές τους, τα ακριβά αυτοκίνητά τους, τα εξοχικά τους σπίτια, τις κρουαζιέρες τους, τη χλιδάτη ζωή τους, τα φανταχτερά και ακριβοπληρωμένα άμφια και εγκόλπιά τους.
Αυτή είναι η ωμή πραγματικότητα. Το ελάχιστο που οφείλουν να κάνουν είναι να είναι ευγνώμονες και να συμπεριφέρονται ανθρώπινα.
Κατά τα άλλα, τα μηνύματα περί πνευματικότητας, αγάπης, συμφιλίωσης, καταλλαγής εκδίδονται πληθωρικά, αποδεικνύοντας ότι η φυλή των Φαρισαίων ουκ εξέλιπε.
Βέβαια υπάρχουν και ιερωμένοι οι οποίοι είναι σωστά διαμάντια και αναλίσκονται «από φυλακής πρωίας μέχρι νυκτός» στη διακονία της Εκκλησίας, βιώνοντας υπαρκτικά εκ του συστάδην τις χαρές και τις πίκρες των ανθρώπων που υπηρετούν.
Είναι αυτοί οι κληρικοί που κρατούν την Εκκλησία, κι όχι εκείνοι που καθηλώνονται μπροστά στις τηλεοράσεις και τους ηλεκτρονικούς τους υπολογιστές και παίζουν όλη την ημέρα μετοχές στο Χρηματιστήριο ή δεν ξεκολλούν από τα γήπεδα του γκολφ. Μπροστά στους σωστούς και έντιμους κληρικούς υποκλινόμαστε με σεβασμό και τιμή.
Οι κοινότητες έχουν το τεράστιο οικονομικό βάρος του μισθού του ιερέα που σήμερα έχει ξεπεράσει κάθε ανεκτό όριο, σε σημείο που δουλεύουν τετρακόσιες οικογένειες για να συντηρήσουν μία και να πληρώσουν και την Αρχιεπισκοπή, από την οποία το 25 τοις εκατό επιστρέφει στην τοπική Μητρόπολη, οπότε όσα περισσότερα στείλουν οι κοινότητες, τόσα περισσότερα θα πάρουν οι τοπικές Μητροπόλεις, κι έτσι εξηγείται η διαρκής πίεση των Μητροπολιτών και των φερέφωνών τους προς τις κοινότητες να στέλνουν όλο και περισσότερα.
Και παρ’ όλα αυτά, παρ’ όλο τον πακτωλό των εκατομμυρίων οδήγησαν την Αρχιεπισκοπή σε πτώχευση για την οποία είναι πάντες υπεύθυνοι από τον Αρχιεπίσκοπο Δημήτριο, ο οποίος με περισσή δόση στρουθοκαμηλισμού ισχυρίζεται ότι δεν γνώριζε, οι ιεράρχες της Επαρχιακής Συνόδου και φυσικά το λεγόμενο Αρχιεπισκοπικό Συμβούλιο. Κι αντί να βγουν δημόσια να ζητήσουν συγνώμη και να αναλάβουν τις ευθύνες τους, προσπαθούν να κρυφτούν τώρα πίσω από τις «αλλαγές» και τη θέσπιση «ελέγχων» με επικεφαλής τον Μητροπολίτη Ατλάντας κ. Αλέξιο. Αν είναι δυνατόν!
Η πραγματικότητα όμως είναι μία και είναι σκληρή, πως η χρυσοφόρα αγελάδα που λέγεται Ομογένεια άρχισε να στερεύει επικίνδυνα κι οι άνθρωποι απηύδησαν, άδειασαν οι ναοί. Το ξύπνημα συντελείται γι’ αυτό και δεν θέλουν να αναμειχθούν στα κοινοτικά συμβούλια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου