Του Κώστα Ιορδανίδη
Οι σχέσεις της Ελλάδος με τον περίπου διαχρονικό πρόεδρο της Ρωσίας, Βλαντιμίρ Πούτιν, έλαβαν ώθηση σημαντικότατη επί πρωθυπουργίας του κ. Κώστα Καραμανλή, ενώ ως φαίνεται εισήλθαν σε φάση κρίσεως, κατά ορισμένους σοβαρής, επί της κυβερνήσεως του κ. Αλέξη Τσίπρα.
Είναι αληθές βεβαίως ότι οι σχέσεις της Μόσχας με τις κυβερνήσεις των κρατών της Δύσεως είχαν μιαν ανορθόδοξη πάντα πτυχή. Οι Σοβιετικοί ηγέτες προτιμούσαν κατά κανόνα να συνδιαλέγονται με συντηρητικούς πολιτικούς. Είχαν την αίσθηση ενδεχομένως ότι οι κατεξοχήν ιδεολογικοί αντίπαλοί τους ήσαν πιο αξιόπιστοι συνομιλητές.
Δεν είναι όμως αυτός ο λόγος της σημερινής δυσλειτουργίας. Η απόφαση της Μόσχας να προμηθεύσει στην Τουρκία αντιαεροπορικούς πυραύλους S-400 είναι απολύτως λογικό να προκαλεί ανησυχία σοβαρή, διότι επιβαρύνει τον ήδη δυσμενή –για τη χώρα μας– συσχετισμό δυνάμεων στο Αιγαίο.
Αλλά από μιαν άποψη έχουμε επανάληψη του ίδιου θέματος κατά αντίστροφη φορά. Σημειώνεται ότι, όταν το 1997 η Κύπρος ανακοίνωσε την προμήθεια S-300, η αντίδραση της Αγκυρας υπήρξε εντονότατη και τελικώς οι πύραυλοι αναπτύχθηκαν στην Κρήτη. Δεν είναι ασφαλώς αυτό το μόνο θέμα, ούτε ίσως και το σπουδαιότερο, αλλά αποτέλεσε την αφορμή για την εκδήλωση μιας συσσωρευμένης δυσπιστίας.
Υπάρχει, ωστόσο, άλλο πρόβλημα κατά πολύ ευρύτερο, καθώς σταδιακώς και με μεθοδικότητα η Ρωσία επεκτείνει την επιρροή προς τον Νότο. Η κάθοδος της Μόσχας άρχισε το 2008 με την εισβολή στη Γεωργία, για να ακολουθήσει το 2014 η προσάρτηση της Κριμαίας και στη συνέχεια η καταλυτική στρατιωτική εγκατάσταση των Ρώσων στη Συρία, έως ότου οδηγηθήκαμε στη συνάντηση κορυφής Ρωσίας-Τουρκίας-Ιράν, με ασαφή προς το παρόν αποτελέσματα.
Είναι ενδιαφέρον ότι στις περιπτώσεις της Γεωργίας και της Ουκρανίας η κρίση προέκυψε από πρωτοβουλίες δυτικοφρόνων ηγετών, στη Συρία από την αυταπάτη της Αραβικής Ανοιξης, ενώ στην Τουρκία και στο Ιράν από παρεμβάσεις της Δύσεως, που έθεταν σε κίνδυνο το καθεστώς ή την ακεραιότητα των κρατών αυτών, λόγω του κουρδικού ζητήματος.
Εξεταζόμενες συνολικώς όλες οι προαναφερθείσες περιπτώσεις δείχνουν ότι η Δύση δεν φαίνεται να διαθέτει συνεκτική στρατηγική έναντι της Ρωσίας. Διακινεί ιδεολογήματα, σε αντίθεση με τον κ. Πούτιν που είναι πολιτικός παλαιάς κοπής και μεθοδολογίας και απλώς κατά περίπτωση καταλαμβάνει το κενό που δημιουργεί η ανατάραξη του παλαιού συστήματος.
Σήμερα η Ευρώπη τελεί υπό το άγχος των επιθέσεων που εξαπέλυσε η Μόσχα διά των ηλεκτρονικών δικτύων προς επηρεασμό της κοινής γνώμης. Το κατεστημένο των Δημοκρατικών στις ΗΠΑ αποδίδει σε παρεμβάσεις της Ρωσίας την ανάδειξη του κ. Ντόναλντ Τραμπ στο προεδρικό αξίωμα. Ο κ. Πούτιν προβάλλεται ως διευθυντής μιας ορχήστρας υπό τους ήχους της οποίας λικνίζεται όλη η Δύση. Καλύτερη υπηρεσία στον ένοικο του Κρεμλίνου θα ήταν δύσκολο να φαντασθεί κάποιος.
Πηγή: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου