Ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής, κ. Δημήτριος στη Θεολογική Σχολή της Χάλκης με τον Οικουμενικό Πατριάρχη, κ. Βαρθολομαίο. Φωτογραφία αρχείου: Δημήτριος Πανάγος.
Ανάλυση
Πού πηγαίνουμε ως Αρχιεπισκοπή και ως Κοινότητα γενικότερα; Αυτό είναι ένα απλό αλλά ζώπυρο ερώτημα, το οποίο βρίσκεται στα χείλη και τις σκέψεις χιλιάδων Ελληνοαμερικανών ανά τις Ηνωμένες Πολιτείες, ιδιαίτερα έπειτα από τις καταιγιστικές αποκαλύψεις στις οποίες προέβη ο «Εθνικός Κήρυκας» για την «πτώχευση» της Αρχιεπισκοπής.
Από μία φευγαλέα έστω ματιά στην πορεία της Αρχιεπισκοπής φαίνεται πως οι ιθύνοντές της έχουν φιλιωθεί με την τελμάτωση και προσπαθούν με την προπαγάνδα και τον στροβιλισμό μιας πλασματικής θριαμβολογίας να λανσάρουν προς τα έξω τον τακτικισμό πως όλα καλά κι όλα ωραία. Φαίνεται τόσο ευκρινώς πως δεν μπορούμε να αντέξουμε πολύ πραγματικότητα.
Δυστυχώς σ’ αυτή τη στροβιλώδη νοοτροπία και τακτική φαίνεται να έχει περιπέσει και η Ανώτατη Εκκλησιαστική Αρχή της εδώ Εκκλησίας μας, το Οικουμενικό Πατριαρχείο, υπό τον σημερινό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο, άνευ του οποίου δεν μπορεί να γίνει τίποτε, διότι είναι γνωστό όπως το έχουμε πει κι άλλες φορές, πως εκεί ισχύει η νοοτροπία της Ανατολής της «ενός ανδρός Αρχής». Το γεγονός ότι λυπάται και προβληματίζεται ο Παναγιότατος, όπως τεχνηέντως αφήνει να διαρρεύσει προς κάθε κατεύθυνση, σίγουρα δεν είναι αρκετό. Αλίμονο αν δεν λυπόταν κι αν δεν προβληματιζόταν με το κατάντημα της Αρχιεπισκοπής επί Αρχιεπισκοπίας του Γέροντος Αμερικής κ. Δημητρίου και των λοιπών ιεραρχών που τον περιβάλλουν, αφού φτάσαμε μέχρι του σημείου να παίρνουμε τραπεζικό δάνειο δέκα εκατομμυρίων για να πληρώσουμε τα χρέη. Κι ακόμα αφού αποδειχθήκαμε παναμερικανικά και «εις πάντα τα έθνη» ανίκανοι να οικοδομήσουμε έναν ναό-σύμβολο, του Αγίου Νικολάου στο Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου της Νέας Υόρκης.
Σεβαστικά πάντοτε προς τον θεσμό και το πρόσωπο του σημερινού Πατριάρχη Βαρθολομαίου λέμε ότι δεν είναι ο ίδιος άμοιρος ευθυνών για το κατάντημα της Αρχιεπισκοπής Αμερικής, η οποία υπάρχει εντός της μοναδικής και κατά πάντα δυναμικής Αυτοκρατορίας του σύγχρονου κόσμου, της Αμερικής.
Δεν είναι αρκετό να προσπαθεί να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, λέγοντας ε, τι να κάνουμε έτσι είναι όλοι ο Ζωηκοί, θέλοντας να εξηγήσει τις απροκάλυπτες απόπειρες του Αρχιεπισκόπου Δημητρίου ανατροπής της πραγματικότητας με τη νοοτροπία και συμπεριφορά του ναι μεν, αλλά, και του στροβιλισμού των πραγματικών γεγονότων όπως έγινε ακόμα και στην τελευταία συνεδρίαση της Συνόδου του Φαναρίου αναφορικά με το δάνειο των δέκα εκατομμυρίων το οποίο απεκάλυψε ο «Ε.Κ.» και το οποίο προχτές αποτέλεσε αντικείμενο συζήτησης και στην ενταύθα Επαρχιακή Σύνοδο και την Εκτελεστική Επιτροπή του Αρχιεπισκοπικού Συμβουλίου.
Εως ότου εξακολουθεί το χρήμα να ρέει στα ταμεία της Αρχιεπισκοπής και των Μητροπόλεων και να περνούν ζωή χαρισάμενη οι εκκλησιαστικοδίαιτοι όλων των βαθμών και διαβαθμίσεων, η κατάσταση δεν πρόκειται να αλλάξει. Αν κάποια στιγμή κλείσει ο κρουνός να τρέχει δολάρια από τους πιστούς στις κοινότητες, κι από τις κοινότητες προς την Αρχιεπισκοπή, το σύστημα της οποίας έχει στηθεί κατά τέτοιο τρόπο με όλους αυτούς τους κανόνες και τους Κανονισμούς Ομοιόμορφους και κατ’ επιλογή, για να συντηρεί τους έμμισθους του εκκλησιαστικού βίου, τότε θα βρεθούμε μπροστά σε πνιγηρά αδιέξοδα όπως ήδη και συμβαίνει. Είναι κοινή η επισήμανση από πολλά μέρη της Αμερικής πως οι κοινότητές μας αγκομαχούν να τα βγάλουν πέρα οικονομικώς.
Επειτα είναι και η μηνιαία φορολογία προς την Αρχιεπισκοπή για τις «διακονίες» ή ministries, επί το αμερικανότερο, δηλαδή για τον «μύθο» εκείνον που στήθηκε επί Ιακώβου και συνεχίζεται και σήμερα ενισχυμένος. Φαίνεται πως είμαστε ανυποψίαστοι ότι η πλειάδα αυτών των διαβόητων «διακονιών» υπάρχει για να συντηρεί τους τομεάρχες, γραμματείς και παρατρεχάμενους. Πώς επηρεάζουν αυτές οι «διακονίες» τη ζωή των κοινοτήτων; Πώς;
Μέσα στα 19 χρόνια που βρίσκεται εδώ ο σημερινός Αρχιεπίσκοπος, ο προϋπολογισμός της Αρχιεπισκοπής υπερδιπλασιάστηκε και έφτασε στα 30 εκατομμύρια. Αλήθεια πώς ξοδεύονταν αυτά τα χρήματα και τι έχει αλλάξει εν πάση περιπτώσει στη ζωή της Αρχιεπισκοπής και των κοινοτήτων; Το παιχνίδι είναι στημένο ως εξής: Η Αρχιεπισκοπή πιέζει τους Μητροπολίτες, οι Μητροπολίτες πιέζουν τους ιερείς και τα κοινοτικά συμβούλια, κι αυτοί με τη σειρά τους πιέζουν τα μέλη των κοινοτήτων και τους εκκλησιαζόμενους να δίνουν όλο και περισσότερα και συνεχώς.
Ο κόσμος κουράστηκε πια κι αυτό φάνηκε στο βαθμό της απάθειας και στις φετινές εκλογές των συμβουλίων που οι άνθρωποι δεν ήθελαν να θέσουν υποψηφιότητα για να μπουν στο συμβούλιο, κι έτσι δεν έγιναν εκλογές ακόμα και σε μεγάλες κοινότητες της Νέας Αγγλίας λόγου χάρη, αλλά με τα παρακάλια και τα τραβήγματα μπήκαν μερικοί ανακυκλούμενοι, έτσι όπως-όπως, για να σχηματιστεί συμβούλιο. Να το πούμε ξεκάθαρα πως μεγάλο μερίδιο ευθύνης για το σημερινό κατάντημα έχουν σε πολλές περιπτώσεις Μητροπολίτες και ιερείς. Εχουμε καλό και φιλότιμο κόσμο στην Ομογένεια και στις κοινότητές μας, αλλά αποκαρδιώνονται οι άνθρωποι και φεύγουν, ενώ το χείριστο όλων είναι όταν τους διώχνουν εν ψυχρώ οι ίδιοι οι ιεράρχες και οι ιερείς. Οι δε νέοι και μάλιστα οι μορφωμένοι πόρρω απέχουν κατά πλειοψηφία και σίγουρα δεν έχουν άδικο.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες το μέλλον διαφαίνεται ομιχλώδες. Ανάγκη για αλλαγή νοοτροπίας. Να σκύψουν οι ιεράρχες και οι ιερείς και να αγκαλιάσουν με αγάπη και ταπείνωση τον λαό μας. Βέβαια αν υπήρχε Ηγεσία, πολλοί θα έπρεπε ήδη να είχαν πάει στα σπίτια τους. Αλλά πού να ελπίσει κανείς; Να εμπιστευτεί ποιον; Η πορεία μας εδώ έχει δυστυχώς πολλά κοινά σημεία με την πορεία της καθημαγμένης και φτωχημένης από πολλές πλευρές Ελλάδος. Ναι, δυστυχώς.
Πηγή: ΕΘΝΙΚΟΣ ΚΗΡΥΞ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου