Ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής, κ. Δημήτριος στη Θεολογική Σχολή της Χάλκης με τον Οικουμενικό Πατριάρχη, κ. Βαρθολομαίο. Φωτογραφία αρχείου: Δημήτριος Πανάγος.
Μόνο ως ειρωνεία της τύχης θα μπορούσε να θεωρηθεί το γεγονός ότι την συζήτηση για τη δημιουργία Αυτοκέφαλης Εκκλησίας στην Αμερική την προκάλεσε, άθελά του, το ίδιο το Πατριαρχείο.
Και την προκάλεσε με την φαινομενική αδυναμία του να αντιληφθεί την σοβαρότητα του θέματος που δημιουργήθηκε με την χρεοκοπία της Αρχιεπισκοπής και την δυσκολοεξήγητη χρονοτριβή του Πατριαρχείο στη λήψη των αναγκαίων αποφάσεων.
Κι έτσι σήμερα, για πρώτη φορά στην ιστορία της, η Εκκλησία μας στην Αμερική βρίσκεται υπό το μικροσκόπιο δυο εισαγγελέων, του Ομοσπονδιακού και της Πολιτείας της Νέας Υόρκης.
Βέβαια, οι παροικούντες στην Ιερουσαλήμ γνωρίζουν ότι η συζήτηση για τη δημιουργία μιας Αυτοκέφαλης Εκκλησίας στην Αμερική δεν είναι καινούργια.
Ξεκίνησε πριν δεκαετίες και επανέρχεται, με μεγαλύτερη οξύτητα, είναι γεγονός, κάθε φορά που δημιουργείται μια κρίση όπως όταν το Οικουμενικό Πατριαρχείο μας παίρνει λανθασμένες αποφάσεις ή η Αρχιεπισκοπή περνά μια κρίση για διάφορους λόγους, από σεξουαλικά σκάνδαλα ιερέων, αδυναμία μητροπολιτών να ανταπεξέλθουν στα καθήκοντά τους, μέχρι την έλλειψη μιας συγκεκριμένης στρατηγικής, όπως π.χ. στο μείζον θέμα της Παιδείας και της Γλώσσας.
Οτι όμως το θέμα της δημιουργίας μιας Αυτοκέφαλης Εκκλησίας μας θα περνούσε από το «καφενείο» στην τελετή της αποφοίτησης της τάξης του 2018 της Θεολογικής Σχολής και του ελληνικού Κολεγίου της Ελληνικής Ορθόδοξος Εκκλησίας στην Αμερική και μάλιστα από τιμώμενο με επίτιμο διδακτορικό και επιπλέον ότι κανένας δεν αντέδρασε, με πρώτον, βέβαια, ως επέβαλαν στοιχειώδεις κανόνες χρέους, τον έξαρχο του Οικουμενικού Πατριαρχείου, ε, αυτό πια αποτελεί το πέρασμα του θέματος αυτού, σε μια νέα προχωρημένη φάση.
Και όσον αφορά τον τιμώμενο είναι δικαίωμά του να έχει όποιες θέσεις, θέλει. Εξάλλου, δεν είναι δα και τόσο άγνωστες οι απόψεις του.
Είναι η στάση όμως του Αρχιεπισκόπου που δημιουργεί ερωτήματα.
Γιατί, λοιπόν, δεν αντέδρασε ο Αρχιεπίσκοπος; Πίστευε ότι θα περνούσε απαρατήρητη η τοποθέτηση του δισεκατομμυριούχου ομογενή κ. Ευστάθιου Βαλιώτη;
Δεν ήθελε να δημιουργήσει πρόβλημα σε μια μέρα γιορτής για τους μαθητές και τα ιδρύματα;
Δεν ήθελε να δυσαρεστήσει τον τιμώμενο, ιδρυτή και μεγαλομέτοχο μιας τράπεζας, που πιθανόν να αποτελεί την τελευταία ελπίδα για οικονομική σωτηρία της Αρχιεπισκοπίας του;
Μήπως είναι τέτοια η πικρία του με την προϊσταμένη του αρχή που κατά βάθος συμφωνεί με την δήλωση του τιμώμενου;
’H μήπως η σωστή απάντηση περιέχει στοιχεία από όλα τα παραπάνω ερωτήματα;
Τώρα, ως προς την ουσία: Πρέπει ή και ακόμα μπορεί η Εκκλησία μας στην Αμερική να γίνει Αυτοκέφαλη;
Η απάντηση, κατά την άποψή μας, είναι ότι ούτε πρέπει, μα ούτε και μπορεί. Οτι δεν μπορεί φαίνεται περίτρανα από την γενική κατάσταση στην οποία βρίσκεται η Εκκλησία μας.
Και, επιπλέον, χωρίς την συνοχή που προσφέρει η ενωτική παρουσία του Πατριαρχείου η Εκκλησία μας θα γινόταν δέκα κομμάτια και θα την οδηγούσε στον εκφυλισμό σε διαφόρων ειδών αιρέσεων κατά τα πρότυπα άλλων χριστιανικών διακλαδώσεων.
Αλλά ούτε και πρέπει ένας χιλιετής θεσμός πιθανόν να χαθεί.
Πάντως, η παρούσα συζήτηση αποτελεί μια ευκαιρία που δεν πρέπει να χαθεί και που πρέπει η συζήτηση που γίνεται να αντιμετωπιστεί ως μια φωνή αγωνίας παρά ως ένα κήρυγμα πολέμου.
Συγκεκριμένα, το Πατριαρχείο να δώσει μεγαλύτερη προσοχή στην Επαρχία του στην Αμερική;
Να συμβάλει στην αναδιοργάνωση της Αρχιεπισκοπής και γενικά της Εκκλησίας εκ βάθρων;
Να κερδίσει την κλονισμένη λόγω των γεγονότων εμπιστοσύνη του κόσμου σ’ αυτό;
Να υιοθετήσει μια ανοιχτή διαδικασία, με τη συμμετοχή λαϊκών, επιλογής της εκάστοτε ηγεσίας, Αρχιεπισκόπου και Μητροπολιτών.
Να εφαρμόσει μια στρατηγική λιγότερης μυστικότητας, περισσότερης, πολύ περισσότερης διαφάνειας.
Να εμπεδώσει, δηλαδή, πάνω απ’ όλα ότι το αποφασίζουμε και διατάσσουμε μπορεί να ισχύει αλλού, προσκρούει όμως στην Ιστορία, τις παραδόσεις, την νοοτροπία και τις αρχές της Αμερικής.
Χρειάζεται λοιπόν μια νέα magna carta -μάγκνα κάρτα-, μια νέα σχέση μεταξύ Θρησκευτικής Αρχής και ποιμνίου, χρειάζεται να επαναπροσδιορίσει τη σχέση του, όπως κάνουν, κατά περιόδους και κατά αναδεικνυόμενα θέματα, κι άλλες θρησκείες.
Κι αυτό δεν δείχνει αδυναμία. Το αντίθετο. Δείχνει ένα οργανισμό δυνατό, ζωντανό, αγωνιζόμενο, ευέλικτο όχι στο δόγμα, αλλά στην επικοινωνία του με το ποίμνιό του.
Πηγή: ΕΘΝΙΚΟΣ ΚΗΡΥΞ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου