Σαράντα τέσσερα χρόνια συμπληρώθηκαν από το «μαύρο» εκείνο πρωινό της 20ής Ιουλίου του 1974, όταν οι ορδές του Αττίλα, εισέβαλαν στην Κύπρο, σκορπώντας το θάνατο και την καταστροφή. Κάθε χρόνο τέτοια μέρα, οι μνήμες είναι πιο έντονες, ο πόνος «ξυπνάει» και τα μάτια πλημμυρίζουν με δάκρυα. Οι αναμνήσεις όμως της Ερατούς Πέτρου – Ερωτοκρίτου, έχουν στο τέλος και μια «γλυκιά» ανάμνηση, όπως συνέβαινε πάντα και στα 415 προσφυγόπουλα της Κυπριακής τραγωδίας, που φιλοξενήθηκαν στην Ηλεία – σε ιδρύματα της Ιεράς Μητρόπολής Ηλείας και σε οικογένειες – με πρωτοβουλία του μακαριστού Μητροπολίτη Αθανασίου.
Πριν λίγες ημέρες, η Ερατώ, βρέθηκε και πάλι στο Πύργο, φιλοξενούμενη από τις οικογένειες του Εκδότη – Διευθυντή της εφημ. «Πατρίς» Λεωνίδα Βαρουξή και αδελφού του, Διευθυντή της ΟΡΤ Κώστα Βαρουξή, όπως και τότε, το 1974, όταν οι αείμνηστοι γονείς τους, Ελευθέριος και Κατίνα Βαρουξή άνοιξαν την πόρτα της καρδιάς και του σπιτιού τους για την Ερατώ, και της πρόσφεραν ασφάλεια, φροντίδα και πολλή μα πολλή αγάπη, καταφέρνοντας να «μεταμορφώσουν» το φόβο της σε διδάγματα αγάπης και ανθρωπιάς. Κι αυτή η ανάμνηση, όσα χρόνια κι αν περάσουν, δε θα σβήσει ποτέ από την καρδιά και την ψυχή της…
Ο ΞΕΡΙΖΩΜΟΣ
Πέρασαν 44 χρόνια από τότε, αλλά η Ερατώ θυμάται σα να τα ήταν χθες τη στιγμή της Τουρκικής εισβολής, τη στιγμή που εκδιώχθηκαν ουσιαστικά από το σπίτι τους στο Δίκωμο της Κερύνειας, τις στιγμές που συγγενείς, θείοι, εξαδέλφια…όλοι ήταν στοιβαγμένοι σ’ ένα σπίτι, αλλά και το ταξίδι της με προορισμό τον Πύργο. Ήταν μόλις 6,5 χρόνων, το μικρότερο από τα 415 παιδιά που με πόνο καρδιάς οι γονείς τους αποχωρίστηκαν, γνωρίζοντας όμως ότι είναι για την ασφάλεια τους, και είναι για λίγο. Τα δάκρυα της δεν στέρευαν, όταν ήρθε εδώ. «Δεν ήξερα καν τι ήταν η Ελλάδα, που ήταν ο Πύργος, που ήθελαν να με στείλουν οι γονείς μου. Ήμουν μικρό παιδί, δεν μπορούσα να καταλάβω. Ήμουν όμως από τα πιο τυχερά παιδιά, γιατί μπήκα σε μια πολύ καλή οικογένεια και πήρα πολλή αγάπη. Θυμάμαι όταν πήγαμε στο σπίτι, ο Λεωνίδας και ο Κώστας προσπαθούσαν να με κάνουν να σταματήσω να κλαίω, προσφέροντας μου φρούτα και λέγοντας αστεία», λέει μιλώντας στην εφημ. «Πατρίς». Τα δάκρυα όμως δεν σταμάτησαν να τρέχουν και ένα χρόνο μετά, τη στιγμή του αποχωρισμού από τη δεύτερη οικογένεια που απέκτησε εδώ, όταν επέστρεψε στην Αγία Βαρβάρα, εκεί που οι γονείς της είχαν κάνει μια καινούργια αρχή. Το ίδιο συνέβη και τώρα, όταν μιλά για «τον θείο και τη θεία» – έτσι αποκαλεί τους αείμνηστους Λευτέρη και Κατίνα Βαρουξή – που δεν κατάφερε να τους δει πριν «φύγουν» από τη ζωή.
ΓΛΥΚΕΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ
Ένα χρόνο μετά, το 1975, η Ερατώ, όπως και τα υπόλοιπα παιδιά, επέστρεψαν στην πατρίδα και στις οικογένειες τους. Με το πέρασμα των χρόνων η επικοινωνία μειώθηκε και κάποια στιγμή, διεκόπη. «…Ίσως και οι γονείς μου να μην ήθελαν να δεθώ τόσο. Ήταν και γι’ αυτούς δύσκολο να με αποχωριστούν, γιατί ήμουν πολύ μικρή, και μάλιστα η μητέρα μου, την ημέρα που θα μπαίναμε στο καράβι, το είχε μετανιώσει. Όλοι όμως της έλεγαν ότι είναι για το καλό μου, και την ασφάλεια μου. Ίσως γι’ αυτό, για να αναπληρώσουν αυτό το χρόνο, προσπάθησαν πολύ και μας προσέφεραν – και σ’ εμένα και στην αδελφή μου, που ήταν τότε 2 ετών και την κράτησαν μαζί τους – πολλά», εξηγεί η ίδια, σημειώνοντας όμως ότι, μπορεί λόγω συγκυριών, σπουδαστικών και επαγγελματικών υποχρεώσεων να «χάθηκε» με την οικογένεια Βαρουξή, αλλά ποτέ δεν τους ξέχασε. Μετά ήρθε η δημιουργία οικογένειας με τον Ζήνωνα Ερωτοκρίτου, η γέννηση των παιδιών της, του Νίκου, του Χρήστου και της Άντρεα. «Οι υποχρεώσεις ήταν πολλές, και δεν μπορούσα να έρθω, αλλά ο θείος και η θεία ήταν πάντα στην καρδιά μου και στο πίσω μέρος του μυαλού μου», λέει. Και συνεχίζει «Θυμάμαι την κάθε μέρα και στιγμή. Ήταν υπερπροστατευτικοί, με αρχές και με τρόπους. Και είχα μάθει πολύ ωραία πράγματα. Μου έδωσαν πολλή αγάπη και φρόντιζαν να μη μου λείπει τίποτα. Θυμάμαι που κάθε απόγευμα πήγαινα τον καφέ στον θείο, που ήταν στην εφημερίδα, και γύριζα μέσα στις μηχανές. Και όλοι οι εργαζόμενοι με αγαπούσαν. Θυμάμαι που ο Κώστας με πήγαινε κάθε μέρα στο σχολείο. Θυμάμαι τις επισκέψεις σε σπίτια συγγενών, το σπίτι στο Κατάκολο που μαζεύαμε τις φράουλες με τη θεία…είναι όλα τόσο ζωντανά στο μυαλό μου..»
ΟΙ ΦΩΤΙΕΣ ΤΟΥ 2007
Οι φωτιές του 2007 έγιναν η αφορμή για να ψάξει την οικογένεια Βαρουξή. «Από την πρώτη ημέρα που το έμαθα, ένιωσα ότι έπρεπε να επικοινωνήσω με κάθε τρόπο να μάθω τι γίνεται. Όπως με βοήθησαν αυτοί, ήταν η σειρά μου να βοηθήσω, αν υπήρχε τρόπος», λέει. Από τον Χρυσό Οδηγό βρήκε το τηλέφωνο της εφημερίδας και από εκεί της Κατίνας Βαρουξή. «Η χαρά της θείας ήταν πολύ μεγάλη και μου ζήτησε να έρθω να με δει, της υποσχέθηκε ότι θα έρθω. Χάρηκα κι εγώ πολύ που ήταν όλοι καλά, και είπα στον εαυτό μου ότι θα έρθω. Αλλά πάλι λόγων συγκυριών και υποχρεώσεων, το έβαλα στο πίσω μέρος του μυαλού μου», εξηγεί.
ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2018
Τον περασμένο Ιανουάριο, χωρίς κάποια ιδιαίτερη αφορμή, η επιθυμία της να επικοινωνήσει με την οικογένεια και να τους δει, έγινε πιο έντονη. Ήταν – τυχαία; – εκείνες τις ημέρες που ο Λεωνίδας Βαρουξής, μετά την επίσκεψη του Αρχιεπισκόπου Κύπρου κ.Χρυσόστομου στην Ηλεία, δημοσίευσε ένα άρθρο στην εφημερίδα «Πατρίς», με μια φωτογραφία που είχε με την Ερατώ απο το 1974, «ξεδιπλώνοντας» τις αναμνήσεις του από την φιλοξενία ενός μικρού κοριτσιού από την οικογένειά του.
«…κι έλεγα αν ποτέ ξανά θα συναντηθείτε». Αυτή η απάντηση που έλαβε από τον Σάκη Βαρουξή – γιο του Λεωνίδα – στο ηλεκτρονικό μήνυμα που έστειλε η Ερατώ στο patrisnews.com «ψάχνοντας» την οικογένεια, ήταν η επιβεβαίωση ότι δεν την είχαν ξεχάσει. «Η συγκίνησή μου ήταν τόσο μεγάλη. Έκλαψα πολύ γιατί ο γιος του Λεωνίδα, ήξερε για εμένα και αυτό σήμαινε ότι είχε μιλήσει στα παιδιά του για εμένα. Μου είπε επίσης ότι έχει και τη φωτογραφία μου στο γραφείο του. Κι εγώ έχω την ίδια φωτογραφία, μαζί με αρκετές ακόμα με τον θείο και τη θεία στο σπίτι μου, και έχω μιλήσει στην οικογένειά μου για τις στιγμές που έζησα μαζί τους», λέει συγκινημένη.
«ΗΡΘΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙ»
Μια σχεδόν εβδομάδα στον Πύργο, περπάτησε στα μέρη που την πήγαιναν βόλτα ο Λευτέρης και η Κατίνα Βαρουξή. Κι όταν, συνοδευόμενη από την σύζυγο του Λεωνίδα, Σοφία Βαρουξή, επισκέφθηκε σπίτια συγγενών και φίλων της οικογένειας, όλοι την αγκάλιαζαν με αγάπη και συγκίνηση. «Όλοι με θυμούνταν και έλεγαν, ήρθε το παιδί», σημειώνει, ευχαριστώντας τον Θεό που την αξίωσε να έρθει, αλλά και τον Λεωνίδα και τον Σάκη που την βοήθησαν να πάρει την απόφαση, διώχνοντας τους αρχικούς της ενδοιασμούς. «Αν και αρχικά είχαν ενδοιασμούς, πως θα είναι μετά από τόσα χρόνια, τη στιγμή της συνάντησης, ένιωσα πολύ άνετα, σα να μην είχαν περάσει τόσα χρόνια. Ένιωσα ότι βρισκόμουν με δικούς μου ανθρώπους. Και ο Λεωνίδας και ο Κώστας μου θύμισαν ωραίες στιγμές», λέει Ερατώ, δηλώνοντας μάλιστα αποφασισμένη να μην χαθεί ξανά η επαφή με τη δεύτερη οικογένειά της.
ΔΕΙΤΕ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου