«Τίποτε δεν είναι καλύτερο για μια ψυχή από το να κάνει λιγότερο λυπημένη μια άλλη ψυχή» είχε πει ο Πωλ Βερλέν, 1844-1896.
Χρόνια τυφλός ο Γιώργης Π. αναζητούσε στο σκοτάδι την ελπίδα. Αυτή όμως αν και ταυτίζεται με το φως, δεν του το έδινε ποτέ.
Η ζωή του ήταν ένα μαρτύριο. Ο Πατέρας του «φαγώθηκε» αργά και βασανιστικά από τον ανθρωποφάγο καρκίνο. Σάπιζαν οι σάρκες του κι έσβησε μέσα σε τρομερούς πόνους, ζητώντας έλεος και γρήγορο θάνατο.
Ο Γιώργης έχασε τα μάτια του, από μια ολέθρια απροσεξία της Θείας του και από μια κακόβουλη και τραγική μοίρα.
Τηγάνιζε πατάτες ενώ ο μικρός Γιωργάκης έπαιζε με τα χαρτόνια του στο πάτωμα της κουζίνας. Είχε φτιάξει ένα χαρτονένιο τρενάκι με ρόδες από κουμπιά πουκαμίσου και με ραφές από πολύχρωμες κλωστές και το πηγαινοέφερνε στο ξύλινο πάτωμα.
Έξω στο δρόμο, ακούγονταν οι φωνές των παιδιών που κλωτσούσαν ένα τόπι. Ξαφνικά το τόπι, σφυρίζοντας, χτύπησε το τζάμι, το έσπασε - και παράξενο να το λέει και να το ακούει κανείς - έπεσε πάνω στο τηγάνι με το καυτό λάδι. Αυτό χύθηκε προς κάθε κατεύθυνση.
Πανικόβλητος ο μικρός Γιωργάκης σήκωσε από το πάτωμα το κεφάλι του προς την μοιραία τροχιά του τοπιού. Μεγάλη ποσότητα καυτού λαδιού χύθηκε στο πρόσωπό του.
Σπαραχτικές κραυγές πλημμύρισαν το σπίτι και η γειτονιά αναστατώθηκε. Η Θεία έτρεχε πάνω-κάτω σαν τρελή τραβώντας τα μαλλιά της σαν την τραγική Εκάβη.
Ο Γιώργος ούρλιαζε.. «τα μάτια μου, τα μάτια μου».
Τον πήγαν στο νοσοκομείο, οι γιατροί έκανα οτι μπορούσαν, όμως ο Γιώργος έχασε τα μάτια του.
Τότε ήταν επτά χρονών παιδάκι. Δεν είχε καν προλάβει να σκηνοθετήσει όνειρα. Η ζωή τον έπνιξε στο σκοτάδι της.
Ήταν Χριστούγεννα κι ο κόσμος γιόρταζε το μεγαλείο της Γέννησης του Θεανθρώπου.
Από τότε πέρασαν 49 χρόνια. Σαράντα εννέα χρόνια τύφλωσης.
Στήριγμα αληθινό σε όλα αυτά τα χρόνια έγινε η Μάννα του, η Ελένη, το Αγιότερο ζωντανό πλάσμα.
Η αγκαλιά της ήταν το καλύτερο καταφύγιο για τον Γιωργάκη. Σ' αυτήν γάντζωσε τη ζωή του και την ελπίδα του. Εκείνη τον περιποιούνταν, εκείνη τον τάιζε, εκείνη του διάβαζε παραμύθια και βιβλία. Εκείνη του χάιδευε τα μαλλιά.
Ήταν γενναία Μάννα.
Η κόρη της η Ζωίτσα, δεν είχε «σώας τας φρένας».
Οι γεροντότεροι λένε, οτι ήταν «κρασοπιάσιμο» όπως ο Βασίλι Κάρλοβιτς Γιούγκερμαν, ο γνωστός αυτός ήρωας του Καραγάτση. Η Ζωίτσα είχε περίεργα φερσίματα. Στη γειτονιά, την φώναζαν «τρελοπαντιέρα».
Έφτασαν μάλιστα οι γείτονες με άσχημο τρόπο να μαζέψουν υπογραφές όπου ζητούσαν την απομάκρυνσή της και τον εγκλεισμό της Ζωίτσας σε ψυχιατρείο. Και το πέτυχαν.
Η κυρά Ελένη πήρε τον άντρα της και τη δυστυχία της και εγκαταστάθηκαν σε ένα μικρό καλυβάκι με ένα μόνο δωμάτιο πέρα μακριά στα χωράφια. Λες και ήταν ανάξιοι αγάπης.
Η ζωή φαίνεται μια σειρά αδιάκοπων συμφορών, όταν συνειδητοποιήσει κανείς οτι οι άνθρωποι και οι συνάνθρωποί του δεν αισθάνονται αγάπη για αυτόν. Η δυστυχία είναι ασύνορη και σκαρώνει ανεπανάληπτες τραγωδίες.
Ο θάνατος, η πανίσχυρη αυτή παγκόσμια αλήθεια, χτύπησε ξανά το σπίτι των συφοριασμένων. Το δράμα όμως συνεχίζεται με αμείωτο ενδιαφέρον.
Στα 72 χρόνια της η Ελένη ξαπλωμένη στο κρεββάτι της πεθαίνει από την καρδιά της. Ήταν 15 Δεκεμβρίου.
Τόσες δυστυχίες, εκεί φαίνεται πως έσπασαν. Και καλύτερα έτσι. Ο θάνατος κλέβει τους πλουσίους και ξεκουράζει τους φτωχούς. Για την Ελένη ήταν το τελευταίο άσυλο της δυστυχίας της.
Ο Γιώργος, μόνος κι έρημος, για πρώτη και μοναδική φορά στη ζωή του, τυφλός και ξεχασμένος, χτυπημένος ακόμη περισσότερο στο σκοτάδι του. Προσπάθησε να βγει στο δρόμο, να φωνάξει, να διαμαρτυρηθεί για την κερατένια μοίρα του. Όμως στις φωνές και στις εκκλήσεις του για βοήθεια δεν απαντούσε κανείς.
Ήταν κρύος ο καιρός, κρύες οι ψυχές των ανθρώπων. Όλα κρύα. Ήταν και μακριά από τα τελευταία σπίτια του χωριού. Εξάλλου στη γειτονιά δεν ήθελε κανένας να τους ξέρει. Πάντα οι άνθρωποι αποφεύγουν τη δυστυχία και πολύ περισσότερο τους δυστυχισμένους. Λες και είναι μιάσματα.
Να γιατί πρέπει να νιώθουμε ντροπή. Γιατί ο τυφλός ο Γιώργης, για δέκα μέρες έζησε ένα ασύλληπτο δράμα, στο ίδιο δωμάτιο με το κορμί της νεκρής Μάνας του.
Ήταν Χριστούγεννα κι ο κόσμος γιόρταζε το μεγαλείο της Γέννησης Του Θεανθρώπου.
Η ασιτία περιέσφιγγε στο λαιμό του τη θηλιά του θανάτου.
Και καλά κάποιοι αρχαίοι επεζήτησαν την ασιτία για να γλιτώσουν από τιμωρίες, αρρώστιες η πόνους. Ο Ρωμαίος Τίτος Πομπώνιος Αττικός προτίμησε την ασιτία για να αποφύγει τους πόνους της αρρώστιας του. Στον Παυσανία επιβλήθηκε η αιτία για λόγους Εθνικούς. Ο μεγάλος φιλόσοφος Αναξαγόρας από φιλότιμο, γιατί όταν κατηγορήθηκε για ασέβεια από τους πολιτικούς του αντιπάλους προτίμησε την ασιτία ως θάνατο.
Και κάποιοι ξένοι προτίμησαν την ασιτία για να δώσουν τέλος στη ζωή τους. Αυτοί, το ήθελαν.
Ο κακόμοιρος όμως ο Γιώργος γιατί; Αποκαμωμένος πια από την ασιτία, τρελαμένος από την απόγνωση και τον ψυχικό πόνο, ένιωσε τη ζωή του να φεύγει από μέσα του.
Σύρθηκε μέχρι το κρεβάτι της Μάνας του, την αγκάλιασε, την κράτησε και ξεψύχησε, όπως ακριβώς έζησε. Στα χέρια της......
Τον έριξαν μέσα στο σ' έναν τάφο χωρίς μάρμαρα και συναφή.
Μαζί με την Μάνα του.
Λένε, πως ύστερα από δυο μέρες, ένας άγνωστος χάραξε πάνω σ' ένα ξύλινο σταυρό τούτο το απλό. «Απατήθηκα γιατί νόμιζα οτι υπήρχαν άνθρωποι. Φως αντί για σκοτάδι».
Κάποιος όμως πήγε και τον πέταξε γιατί ήταν ντροπή για το χωριό.
Και ήταν Χριστούγεννα κι ο κόσμος γιόρταζε το μεγαλείο της γέννησης του Θεανθρώπου.
KΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ
Γιώργος Ιατρού
Lynn Massachusetts
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου