KOSTAS My story, Το βιβλίο του Κώστα Γκάνια, Ιστορία μου

Παρασκευή, 21 Δεκεμβρίου, 2018

KOSTAS

My story

Έτσι ονομάζεται το βιβλίο του Κώστα Γκάνια από το Worcester, Massachusetts. 

Είναι μία ιστορία, αυτοβιογραφία γεμάτη βάσανα και πόνους από το παιδομάζωμα που έγινε από τους αντάρτες και πήγαν το Κώστα, μικρό παιδάκι τότε, με τα αδελφάκια του, τη μάνα του, συγγενείς, χωριανούς και άλλους στην Ουγγαρία από τα χωριά της Μουργκάνας, Λιά, Βαβούρη, Τσαμαντας της Ηπείρου και όχι μόνο.

Με το όπλο και τις χειροβομβίδες οι ένοπλοι των "δημοκρατικών δυνάμεων" (τρομάρα τους) τους καταπίεσαν να πάνε κοντά τους, στο παράδεισο του Στάλιν και του κομουνιστικού καθεστώτος.

Είμαι από αυτούς που απεχθάνοντε κάθε μορφή βίας.  
Ο φασισμός, μαύρος, κόκκινος, κίτρινος, είναι φασισμός και πρέπει όλοι έτσι να τον βλέπουμε.  Δυστυχώς, οι ιδεολογίες και τα συμφέροντα έχουν πνίξει τον κόσμο στο αίμα!

Πρίν λίγες ημέρες, τον εσπερινό του Αγίου Σπυρίδωνα στο Worcester (11 Δεκεμβρίου, 2018) ο Κώστας Γκάνιας μου έκανε δώρο το βιβλίο του το οποίο διάβασα μέσα σε λίγες νύχτες.

Η αφήγηση αρχίζει από το χωριό του Βαβούρη στη Μουργκάνα και φτάνει μέχρι  εκεί που έφτασε η ομάδα χιλιάδων γυναικόπαιδων, το χωριό Νίκος Μπελογιάννη στην Ουγγαρία που πήρε το όνομά του "τιμής ένεκεν" για τον πατριώτη μου Νίκο Μπελογιάννη από την Αμαλιάδα.

Στην ιστορία του Κώστα θυμάμαι άλλες ιστορίες που άκουσα όπως αυτή της θείας μου Ζαχάρως Αποστολοπούλου, πρώτη εξαδέλφη της μάνας μου που διηγούταν τη δική της ιστορία όταν και αυτή βρέθηκε στο παιδομάζωμα και οι αντάρτες τους πήγαν και ζούσαν σε σπηλιά του Ταϋγέτου κοντά στη Σπάρτη.

Μου θυμίζει την ιστορία του Νίκου Γκατζογιάννη στο βιβλίο και κατόπιν κινηματογραφικό έργο ΕΛΕΝΗ.  Μου θυμίζει την ιστορία της οικογένειας του Πέτρου Παπαναστασίου από το Lowell, του φούρναρη, που και αυτού οι συγγενείς βρέθηκαν στο παιδομάζωμα.  
Αλήθεια, κάποιος πρέπει να είναι πολύ κακός να πάρει το όπλο γιά να πάρει τόσο κόσμο στο λαιμό του.

Μα πάνω από όλα το βιβλίο του Κώστα Γκάνια μου θυμίζει τις ιστορίες που άκουσα από τον πεθερό μου και την πεθερά μου που και αυτοί βρέθηκαν στο μάτι του κυκλώνα και ξεριζώθηκαν, τραυματίστηκαν σοβαρά αλλά έζησαν γιά να μας πουν τις κακουχίες και τα εγκλήματα που είδαν από τον Γ’ Ράϊχ και τον Στάλιν.

Αυτοί, στην Εσθονία της Βαλτικής είχαν την ατυχία να περάσουν από τη χώρα τους τρεις φορές οι Ρώσοι κομουνιστές και δύο φορές οι Γερμανοί του Χίτλερ.  Μετά, τραυματίες και καταπονεμένοι έζησαν σε στρατόπεδο συγκεντρώσεως στη Γερμανία μέχρι που οι σύμμαχοι τους απελευθέρωσαν και ήρθαν στις ΗΠΑ.

Ξέρω ότι δεν είναι οι μόνοι.  Υπάρχουν χιλιάδες, ίσως εκατομμύρια σαν τον Κώστα που παιδάκι εφτά χρονών άφησε δια της βίας τα βουνά της Μουργκάνας για τον παράδεισο της Ουγγαρίας! 

Πρέπει να βρεις περίσσιο θάρρος, να δέσεις το πόνο σου κόμπο, να σταματήσεις τα δάκρυα για να πάρεις το στυλό, τη γραφομηχανή, το κομπιούτερ να γράψεις ιστορίες που πολλοί από εμάς μόνο στον κινηματόγραφο ίσως να είδαμε, και λες γιατί;  
Γιατί να ξεκληριστούν οικογένειες, να χωρίσουν αδερφάκια;  Γιατί να τους πάρει το χώμα;

Όπως είπα και ποιο πάνω πρέπει κάποιος να είναι κακός άνθρωπος, που η ιδεολογία και το μίσος τον έκαναν θηρίο, για να σκορπίσει το κακό σε συγγενείς, συντοπίτες του, συνανθρώπους...

Βλέπω μέσα από το βιβλίο του Κώστα Γκάνια ότι παρ’ όλες τις κακουχίες και όλα τα προβλήματα με τη γλώσσα στην Ουγγαρία και στην Αμερική κατόρθωσε να πάει στο πανεπιστήμιο, να γίνει δάσκαλος, να γίνει χρήσιμος άνθρωπος στη κοινωνία.  Θα μπορούσε ο Κώστας να πάρει και αυτός το όπλο όταν ενηλικιώθηκε και να σπέρνει και αυτός το τρόμο σε συγχωριανούς, σε Έλληνες, σε συνανθρώπους του.  Να πάρει εκδίκηση.  Δεν το έκανε.  
Άλλοι όμως;  Επειδή διάβασαν τα γραφτά του Γκέμπελς, του Μάρξ και όποιου άλλου, το κομουνιστικό μανιφέστο ή άλλο βιβλίο ή χάρτα, θεωρούσαν τον εαυτό τους αδικημένο και έπρεπε, πρέπει να επιβληθούν με κάθε τρόπο, με την ιδεολογία, τη βία…

Ο Κώστας Γκάνιας θα μπορούσε να γράψει «κατάρες» και να γίνει και αυτός βίαιος.  Δεν το έκανε όμως γιατί η ανωτερότητα είναι προτέρημα και ο Κώστας με τα τόσα βάσανα που πέρασε είναι ανώτερος άνθρωπος. 

Πριν λίγα χρόνια βρεθήκαμε με τον Κώστα Γκάνια σε μία βάρκα, ψαρεύαμε στον Ατλαντικό και ήταν η πρώτη φορά που τον είδα και ανταλλάξαμε λίγες λέξεις.  Ομολογώ ότι ήταν η φορά που πιάσαμε πολλά μεγάλα ψάρια και από τότε όταν τον έβλεπα μιλούσαμε για τη θάλασσα, τα ψάρια.  
Δεν γνώριζα την ιστορία του Κώστα και τον ευχαριστώ που μου αφιέρωσε το βιβλίο του.  Ιστορίες σαν αυτές πρέπει να γράφονται, να διαβάζονται και να μαθαίνονται.  Ίσως να μας βοηθήσουν να μην επαναλαμβάνονται κακουργήματα για όποια ιδεολογία, για όποια συμφέροντα.

Βασίλης Καυκάς, Βοστώνη