Ταξίδι «έκπληξη» στην Ελλάδα. Σε συνέχειες Στη Καλαμάτα και στα καμμένα

 Παρασκευή, 26 Ιουλίου, 2019

Του Βασίλη Καυκά

Κεφάλαιο 3, Συνέχεια #5

Υπολόγιζα ότι θα κοιμηθώ λίγο παρά πάνω αφού μετά το γάμο έφτασα σπίτι κοντά στις 5:00 το πρωί.  Αλλά που;   

Ο άτιμος αυτός ο γυρολόγος με τις ντομάτες και τις πατάτες με ξύπνησε στις 7:15πμ.  Άρχισα να φωνάζω και ο Γιώργος με τη Χριστίνα έβαλαν τα γέλια.  

Αφού έφυγε και έκλισα τα μάτια μου νάσου ο επόμενος.  «Χαλκώματα και παλιά σίδερα αγοράζω…».  Μετά άλλος με το DATSUN «κουβέρτες, χαλιά, πετσέτες…»  Αγανάκτησα..   

Σηκώθηκα και μετά το πρωινό δρόμο για μπάνιο στη Κουρούτα.  Έκανα το μπάνιο στη γαλήνια θάλασσα και αφού πήρα ένα ουζάκι ξάπλωσα στην ξαπλώστρα κάτω από την ομπρέλα και κοιμήθηκα.

Ήταν απόγευμα όταν ξύπνησα και είδα ένα μεγάλο μέρος του κόσμου που ήταν στην παραλία στην «ΑΝΕΜΟΣ» ήταν από το γάμο το προηγούμενο βράδυ.  

Είπαμε τα αστεία μας, παίξαμε τάβλι, ήπιαμε φραπέ και πέρασε η ημέρα έτσι ξέγνοιαστα κοντά σε συγγενικό και φιλικό περιβάλλον.  Ούτε η παραλία και το μπάνιο στη θάλασσα αγοράζεται ούτε η παρέα.  Έστειλα αρκετές φωτογραφίες με το κινητό στη Δήμητρα-Λίντα στην Andover, MA, USA η οποία μου είπε στείλε κι άλλες οπότε για αρκετή ώρα έστελνα φωτογραφίες.  Βέβαια εδώ έχει WiFi και η επικοινωνία είναι εύκολη.

Την άλλη ημέρα κίνησα τη διαδικασία για να συνεχίσω το σπίτι επικοινωνώντας με το μηχανικό αλλά άρχισα και τη διαδικασία για τον ΕΝΦΙΑ και την καταγραφή στο Κτηματολόγιο. 

Βαστάτε ποδαράκια μου από τη γραφειοκρατία και την μη ενημέρωση!  Αυτό το τελευταίο τακτοποιήθηκε με τον ανατολίτικο τρόπο, με μπαξίς!

Συμβόλαια, άδειες, εφορία, ΑΦΜ συμβολαιογράφο, λογίστρια…  Ζήτω η γραφειοκρατία.  Πήγα τέσσερες φορές στην εφορία και άλλες τόσες στη λογίστρια.  Μέσα στη ζέστη να προσπαθώ να κάνω ότι μπορώ στο «λαβύρινθο» της γραφειοκρατίας.  Άσε που οι υπάλληλοι στη ΔΟΥ με κοιτούσαν κάπως περίεργα.  «Κυρία μου δεν έχω χρόνο φεύγω σε λίγες ημέρες, μπορείτε να με βοηθήσετε;»  Τελικά βρέθηκε η άκρη και διεκπεραίωσα τον ΕΝΦΙΑ για ακατοίκητο σπίτι που χρίζει επισκευών.  

Μετά από εκεί άλλος Γολγοθάς το κτηματολόγιο.  Αλλά για αυτό θα πω αργότερα.

Την Τρίτη, 2 Ιουλίου μαζί με τον αδελφό μου Γιώργο ταξιδεύουμε για την πρωτεύουσα της Μεσσηνίας, Καλαμάτα.  Τη διαδρομή μέχρι την Ζαχάρω την κάναμε πριν μερικές ημέρες από εκεί και μετά περνάω μετά από πολλά χρόνια πάλι. 

Στο Καλό Νερό στρίβω αριστερά προς Καλαμάτα.  Ο δρόμος στενός με στροφές.  Ένα φορτηγό προπορεύεται αργά και έχει δημιουργήσει φάλαγγα οχημάτων που ακολουθεί.  Είμαστε ακριβώς το επόμενο αυτοκίνητο μετά το φορτηγό αλλά επειδή ο δρόμος είναι μικρός και δεν ξέρω τις στροφές και τα σταυροδρόμια αποφασίζω να ακολουθώ προκειμένου να μη γίνει κάποιο ατύχημα.  Μερικοί οδηγοί μας προσπέρασαν με κίνδυνο να τρακάρουν.  Τους είπα να πουν χαιρετισμούς στον πατέρα μου.  Ευτυχώς δεν συνέβη κάτι.

Επιτέλους φτάσαμε στην νέα εθνική οδό με τον ωραίο και μεγάλο δρόμο και πάτησα το γκάζι.  Σε μερικά σημεία το κοντέρ της BMW έφτασε 160 χιλιόμετρα.  Το GPS μας δείχνει το δρόμο αλλά για καλό και για κακό στα διόδια ρωτάμε που πρέπει να βγούμε για το λιμάνι.  Σε περίπου 7 λεπτά φτάσαμε στο προορισμό μας στο CASA MARINA όπου θα συναντήσουμε την Κέλλυ, παλιά συμφοιτήτρια στο πανεπιστήμιο του Lowell και τον νέο Δήμαρχο Καλαμάτας κ. Αθανάσιο Βασιλόπουλο.

Είναι λίγο μετά τις 12 το μεσημέρι και αφού καθίσαμε σε ένα τραπέζι με θέα τη θάλασσα πήραμε ένα καφέ και περιμέναμε.  Σε λίγο ήρθε και η Κέλλυ όπου πάνω στη συζήτηση γυρίσαμε το χρόνο πίσω τις ημέρες μας στο Πανεπιστήμιο, στην Ελληνική Κοινότητα του Lowell και τόσα άλλα πράγματα. 

Αρχίσαμε να μιλάμε για το εγχείρημα που σκοπεύουμε να κάνουμε που είναι «Αδελφοποίηση Lowell- Καλαμάτας».  Δύο πόλεων με περίπου τον ίδιο πληθυσμό, με πανεπιστήμιο και με ιστορία αφού πολλοί Καλαματιανοί και Μεσσήνιοι πέρασαν τον Ατλαντικό και εγκαταστάθηκαν στη πρώτη βιομηχανική πόλη των ΗΠΑ όπου η ακατέργαστη ύλη έμπαινε από τη μία μεριά και στην άλλη έβγαινε ολοκληρωμένο προϊόν, ρούχα, παπούτσια… Στα τεράστια εργοστάσια βυρσοδεψία και υφαντήρια τα οποία λειτουργούσαν με το νερό του ποταμού Merrimack και τα κανάλια που διέσχιζαν και διασχίζουν την πόλη.

Έχουμε κάνει πολλές συναντήσεις με το Δήμαρχο του Lowell, William (Vasilios) Samaras και με έχει εξουσιοδοτήσει να μιλήσω με τον νέο δήμαρχο της Καλαμάτας.

Εκεί που συζητάμε με την Κέλλυ, κ. Μακροπούλου το γένος Φατούρου ήρθε και ο νεοεκλεγής Δήμαρχος κ. Βασιλόπουλος με έναν αξιωματούχο του Δήμου Καλαμάτας.  Αφού έγιναν οι κατάλληλες συστάσεις και ρώτησα εάν τους ενδιαφέρει η πρόταση του Δημάρχου του Lowell, William (Vasilios) Samaras και μου είπαν ναι τηλεφώνησα στο κ. Βασίλη Σαμαρά το Δήμαρχο του Lowell.

Ήταν γύρω στις 7:00 το πρωί στο Lowell και ο δήμαρχος περίμενε τηλεφώνημά μου.  Αφού τον ενημέρωσα που είμαι, έβαλα στη γραμμή του τηλεφώνου την Κέλλυ όπου σε ανοικτή γραμμή επικοινώνησαν η δύο δήμαρχοι.  Μάλιστα ο κ. Σαμαράς συνεχάρη τον κ. Βασιλόπουλο για την εκλογή του και συμφώνησαν να γίνει ανταλλαγή επίσημης αλληλογραφίας με σκοπό την αδελφοποίηση των δύο πόλεων!

Είχαμε μεσημεριανό φαγητό και πήραμε το δρόμο της επιστροφής για την Ηλεία και την Δάφνη.  

Σταματήσαμε στη Ζαχάρω για ένα γρήγορο μπάνιο στη θάλασσα. 

Καθώς φεύγαμε από τη Ζαχάρω, περνώντας μέσα από τη πόλη είδα μία πινακίδα που έγραφε προς Αρτέμιδα, και Μάκιστο.

Ένα συναίσθημα με πήρε και λέω στο Γιώργο «πάμε;»  «Όπως θέλεις» μου είπε ο μεγαλύτερος αδελφός μου.  Έτσι ακολουθώντας το δρόμο που έδειχναν οι πινακίδες αρχίσαμε να ανεβαίνουμε, να ανεβαίνουμε.  Ο δρόμος σε πολλά σημεία ήταν χάλια.  Αργά – αργά το BMW μας έφερνε ποιό ψηλά.  Στο βάθος ψηλά σαν αετοφωλιές χωριά της ορεινής Ολυμπίας, Ηλείας.  Θα έχουμε κάνει κάπου 6-7 χιλιόμετρα πάνω στις πλαγιές όταν βλέπουμε μπροστά μας και στο αριστερό μας χέρι μία σειρά από εικονοστάσια εις μνήμη των δεκάδων ανθρώπων που κάηκαν πριν 11 χρόνια στο τέλος Αυγούστου.  

Από εδώ πέρασε η πύρινη λαίλαπα.  Δεκάδες ήταν αυτοί που κάηκαν ζωντανοί.  Πριν τα εικονοστάσια που έχουν και τις φωτογραφίες αυτών που χάθηκαν υπάρχει ένα δρομάκι.  Στην αρχή έχει τσιμέντο αλλά από τη στροφή και μετά είναι χωματόδρομος.  Είναι το Μνημείο για τα παιδάκια, τη μάννα τον αγροφύλακα, τους εποχιακούς πυροσβέστες…  «Ο Θεός να τους αναπαύσει» ψιθυρίζω και φαίνεται ότι δάκρυσα γιατί ο Γιώργος μου έδωσε ένα χαρτομάντηλο.  «Γιατί ρε γαμώτο»!  Εδώ κάηκαν 39 άτομα!  Λίγο ποιο πάνω κι άλλοι.  Γιατί;

Κοιτάζω τους λόφους και το συμπέρασμα που βγάζω είναι ότι και σήμερα εάν έπιανε φωτιά πάλι θύματα θα είχαμε.  Καμία προστασία.  Ένα αναμμένο τσιγάρο, μία απροσεξία ενός ανεγκέφαλου ή ακόμα και από δόλο.  Ξεραμένα αγριόχορτα παντού.  Αντιπυρική προστασία, καμία.  Μόνο που εκεί που ήταν λόγγος τώρα είναι ελιές και από ότι φαίνεται πρέπει να είναι όλες της ίδιας ηλικίας.  Βλέπει μέσα στα πουρνάρια και τα πεύκα νέα λιοστάσια.  

Μού έχει περάσει πολλές φορές από το μυαλό ότι πολλές φορές οι φωτιές δεν μπαίνουν μόνες τους!

Δεν ανεβήκαμε μέχρι τα σπίτια στο χωριό Αρτέμιδα γιατί είμαστε συναισθηματικά φορτισμένοι και κόντευε να βραδιάσει. 

Κατεβαίνοντας από τους λόφους και όταν γίνεται ίσωμα και άσφαλτος κοντά στη Ζαχάρω μία γριούλα περπατούσε από το σπίτι της σε ένα εικονοστάσι πλησίον.  Σταμάτησα το αυτοκίνητο και αφού την καλησπέρισα την ρώτησα εάν ήταν εκεί όταν έγιναν οι φωτιές.  «Εδώ είμαστε, αλλά όταν είδαμε τη φωτιά λακίσαμε και γλυτώσαμε» μου είπε.  Ναι βέβαια εδώ είναι ανοικτά και ο δρόμος καλός αλλά πάνω στην Αρτέμιδα, στη Μάκιστο και τα γύρο χωριά…  Ο θεός να βάλει το χέρι του γιατί από ότι διαπίστωσα ούτε το κράτος αλλά ούτε και οι λιγοστοί πλέον κάτοικοι «έβαλαν μυαλό», κρίμα!!! 

Με βαριά καρδιά συνεχίζουμε το ταξίδι της επιστροφής  Όταν φτάνω σε μέρος που έχει WiFi βλέπω αρκετά μηνύματα υπό μορφή e-mails και text (sms) ενώ άλλα είναι τηλεφωνήματα που δεν πέρασαν λόγο του ότι δεν είχα ιντερνέτ στο δρόμο.  Απαντώ σε όλα.  Ένα από αυτά είναι και του Γιάννη Πολυμέρη που με ρωτάει «Να βάλω την πινακίδα;»  Εννοεί στο σπίτι που θα μπει στην αγορά προς πώληση.  Του απαντώ και έτσι κύλησε ακόμα μία μέρα. 

Τη Δευτέρα η Συνέχεια

ΚΤΗΜΑΤΟΛΟΓΙΟ - ΕΚΛΟΓΕΣ