Ταξίδι «έκπληξη» στην Ελλάδα. Σε συνέχειες Δίβρη, Τριπόταμα, Λεχούρι

Δευτέρα, 29 Ιουλίου, 2019

Του Βασίλη Καυκά

Κεφάλαιο 4, Συνέχεια #6

Την άλλη ημέρα, Τετάρτη, 3 Ιουλίου, μετά το καθημερινό μπάνιο, που αλλού, στη θαυμάσια παραλία της Κουρούτας παίρνω το Γιώργο με τη Χριστίνα και τον δεύτερο σε ηλικία αδερφό Γιάννη και ξεκινάμε για την Αρκαδία και Αχαΐα. 

Προορισμός μας τα Τριπόταμα (Δήμος Ψωφίδος) και το Λεχούρι Καλαβρύτων.

Περνάμε τα χωριά Σκλίβα, Πρόδρομο και στη διασταύρωση στρίβω δεξιά στον δρόμο 111 για Τρίπολη.  Δεξιά και αριστερά το πανέμορφο δρυοδάδος της Κάπελης.  Αριστερά η μεγάλη χαράδρα με το ποτάμι (παρακλάδι του Πηνειού) οι πρόποδες του Ερυμάνθου.  Αριστερά είναι η Αχαΐα και τα χωριά Σκιαδά και στο βάθος το Καλέτζι.   Ψηλά στο πλάι η Μονή Νοτενών και το χωριό Κακοτάρι όπου και οι φυσικές πηγές νερού που πίνει η περισσότερη Ηλεία! 

Περνάμε το χωριό Πανόπουλο.  Εδώ κάποτε ήταν Χάνι.  Σιγά-σιγά έγιναν μερικές καλύβες ακολούθησαν σπίτια και τώρα το νεότατο χωριό Πανόπουλο.  Παρ’ ότι το υψόμετρο είναι αρκετά υψηλό η περιφέρεια είναι επίπεδη και από το «ξελόγγομα» μέρος της Κάπελης είναι κάμπος (οροπέδιο).  Επειδή είναι οδικός κόμβος για Ηλεία, Αρκαδία και Αχαΐα υπάρχουν βενζινάδικα, μπακάλικα, ψησταριές, φούρνος…

Συνεχίζομε την πορεία μας και περνάμε από την διασταύρωση προς Κερτίζα.  Αυτό είναι το χωριό των Βασιλοπουλαίων της αλυσίδας σούπερ μάρκετ Α Β Βασιλόπουλος.  Έγιναν μετανάστες οι Βασιλοπουλαίοι στο Μόντρεαλ του Καναδά και όταν επέστρεψαν στην Ελλάδα έκαναν τη μεγάλη αυτή εταιρεία.  Μετά την Κερτίζα είναι το χωριό Τσίπιανα.  Από δω, τα Τσίπιανα, ήταν ο Νίκος Μπελογιάννης.

Περνάμε τη Σπαρτουλιά και τη διασταύρωση για το χωριό Ανδρώνι.  Η Κάπελη απλώνεται σε μεγάλο ΄βάθος στον ορίζοντα και ανάμεσα της τα χωριά Κούμανι, Πέρσενα, η Αρχαία Φολόη (Γιάρμενα).  

Περνάμε τη διασταύρωση προς Ολυμπία και Λάλα. 

Δεξιά και αριστερά βουνά.  Εκεί δεξιά στα βουνά της Αρκαδίας είναι το χωριό της γιαγιάς μου Κυριακούλας Αποστολοπούλου, (το γένος Τσουκαλά-Τσίρπα) μητέρα της μάννας μου.  Πρώτη εξαδέλφη του Ιεζεκιήλ,  Επισκόπου Βοστώνης και μετέπειτα Αρχιεπισκόπου Αυστραλίας.

Είχα περάσει πάλι από εδώ πριν δύο χρόνια και ο δρόμος ήταν όλο λακκούβες.  Τώρα όμως είναι ασφαλτοστρωμένος.  Βέβαια όλο στροφές, μερικές 180 μοιρών!  Λες Παναγία βοήθα.  Αυτό θα το πεις λίγο ποιο κάτω στη Δίβρη όπου αριστερά είναι ένας μεγάλος γκρεμός 500-700 μέτρα.  Οδηγώ εκεί στην άκρη στο γκρεμό και κοιτάζω μόνο μπροστά μη με πιάσει ίλιγγος από το υψόμετρο και τη χαράδρα.

Οι πινακίδες μας ενημερώνουν ότι φτάσαμε στην ιστορική Δίβρη.  Ένα χωριό χτισμένο πάνω στην πλαγιά του βουνού σε μαχαλάδες – μαχαλάδες.  Είναι ιστορικό χωριό από πολλές περιπτώσεις.  Πρώτα-Πρώτα είναι ένα από τα τέσσερα χωριά με το ίδιο όνομα.  Και τα τέσσερα χωριά είναι κτισμένα παρόμοια σαν αετοφωλιές στις πλαγιές των βουνών.  Είναι αυτό στην Ηλεία, στην Ήπειρο, τη Φθιώτιδα και στην Ιταλία.

Το υψόμετρο από τη θάλασσα, εξαρτάτε που είσαι.  Στο κέντρο του χωριού είναι 850 μέτρα, υπάρχουν όμως σπίτια και ποιο ψηλά.  Είναι ιστορικό χωριό από πολλές περιπτώσεις.  Πρώτα-Πρώτα είναι ένα από τα τέσσερα χωριά με το ίδιο όνομα.  Και τα τέσσερα χωριά είναι κτισμένα παρόμοια σαν αετοφωλιές στις πλαγιές των βουνών.  Είναι αυτό στην Ηλεία, στην Ήπειρο, τη Φθιώτιδα και στην Ιταλία.  Στη Δίβρη διατηρείται Κρυφό Σχολειό.

Λόγο της μορφολογίας του εδάφους οι ξένοι κατακτητές δεν πέρασαν καλά.  Μάλιστα για του Τούρκους και Γερμανούς υπάρχει το ποιήμα:

Κούμανι κι Ανδρώνι

Ο θεός να σε γλυτώνει

Και εάν περάσεις από τη Δίβρη

Θα σε φάει το μαύρο φίδι.

Περνάμε την πρώτη βρύση με τρεχούμενο νερό.  Ακολουθεί το κέντρο της Δίβρης όπου ο δρόμος μετά βίας χωράει δε χωράει 2 αυτοκίνητα. 

Από εδώ έχουν βγει πολλοί πολιτικοί: Πετραλιάς, Πολυζωγόπουλος, Γιαννόπουλος… Ο σημερινός  Πρόεδρος του Μπάσκετ στην Ελλάδα κ. Βασιλακόπουλος είναι από εδώ, τη Δίβρη, μάλιστα υπάρχει και γήπεδο μπάσκετ που φέρει το όνομά του.   

Περνάμε τη δεύτερη και τρίτη βρύση (φυσική πηγή, springs) που το νερό πάντα ρέει. 

Τώρα έχουνε κατέβει υψομετρικά και βλέπουμε το μεγάλο γκρεμό που περάσαμε πριν λίγο.  Όχι ότι εδώ δεν είναι γκρεμός αλλά εδώ θα είναι μόνο 300-400 μέτρα.  Όπως και νάχει εάν κυλήσεις προς τα εκεί θα γίνεις «αλοιφή».

Συνέχισα το δρόμο και να μία έκπληξη.  Ένα κοπάδι γίδια διασχίζει το δρόμο.  Ευκαιρία να βγάλω φωτογραφία για τον Έρικ τον αρραβωνιαστικό της κόρης μας Δήμητρας.  Πριν δύο μήνες που είχαμε βρεθεί κάναμε καλαμπούρι και μου είπε να του στείλω μία φωτογραφία από γίδια.  Σταματώ το αυτοκίνητο επί τόπου να περάσει το κοπάδι και αρχίζω να τραβώ φωτογραφίες.  

Ο τράγος, οι γίδες, ο τσοπάνος.  Άραγε πόσοι έμειναν στα χωριά και δεν πήγαν στη πόλη;

Το χωριό Τριπόταμα που φτάνουμε σε λίγο έχει τη χάρη να βρίσκεται στο σημείο που ενώνονται οι τρεις νομοί της Πελοποννήσου (Αρκαδία, Ηλεία και Αχαϊα).  Από εδώ το χωριό της γιαγιάς μου Κυριακούλας, οι Παρολογγοί Γορτυνίας, είναι μόλις 10 χιλιόμετρα.  Περνάμε την πλατεία με τα πλατάνια και συνεχίζω λίγο στο δρόμο 111.  Λίγο μετά από το κέντρο του χωριού στρίβω δεξιά και σε φτάνω στο σπίτι του παπα-Χρηστου Τσιρώνη.  Μακρυνός συγγενής από τη γιαγιά μου την Κυριακούλα.  Τώρα είναι συνταξιούχος και λίγο δύσκολα να κινηθεί.

Είναι πολύ χαρούμενος που μας είδε.  «Σας περίμενα είπε».  Έφτασε και παπαδιά του, τα εγγονάκια τους… Μας κέρασαν τσίπουρο.  Μιλήσαμε για τις οικογένειες μας και έμαθα ότι τα 3 από τα παιδιά του παππά με τις οικογένειές τους ασχολούνται επαγγελματικά με την κτηνοτροφία, πρόβατα και γίδια.  Στην ερώτησή μου πόσα έχουν ο παπά-Χρήστος μου είπε: «Πολλά, κοντά χίλια κομμάτια».

Δεν μείναμε πολύ εκεί γιατί ο τελικός προορισμός μας είναι το Λεχούρι, Καλαβρύτων.

Γυρίζω πίσω στο κέντρο του χωριού και στρίβω δεξιά για τα Καλάβρυτα.  Από εδώ γύρω είναι οι τραγουδιστές Μπέκιος, στα Δημοτικά  και Γιώργος Τσαλίκης.

Αριστερά μου είναι αρχαία τείχη από την Αρχαία Ψωφίδα.  Φτάνουμε στη διασταύρωση του Σοποτού και μετά από 10 λεπτά είμαστε στο Λεχούρι Καλαβρύτων.  Ένα χωριό μέσα στα βουνά με υψόμετρο 969 μέτρα από τη θάλασσα.  

Το καλοκαίρι ο ήλιος ανατείλει στις 9 και πέφτει στις 5.  Βουνά από παντού εκτός από το ρέμα όπου και ο μόνος δρόμος  συγκοινωνίας.  Εδώ οι Τούρκοι δεν πλησίαζαν όχι μόνο γιατί η περιοχή δεν είναι εύφορη αλλά γιατί οι Λεχουρίτες έπιαναν τις πλαγιές και τους πετσόκοβαν.

Φτάνουμε στο μόνο καφενείο που είναι και ο τελικός προορισμός μας.  Το ορίζει η Γιώτα του Τσάρου με τον σύζυγό της Νίκο.  Ουσιαστική συγγένεια δεν έχομε αλλά από παλιά οι οικογένειες μας έχουν δεσμό φιλίας.

Μόλις μας είδε ο Νίκος και η Γιώτα μας αγκάλιασαν σαν αδέρφια τους.  Περιττό να σας πω από ότι κατάλαβα από το χαμηλό-κουτσομπολιό πρέπει να είμαστε το «νέο» της ημέρας για τους χωρικούς αφού κουβέντα τι κουβέντα έφτασε στο καφενείο-μπακάλικο σχεδόν όλο το Λεχούρι.  Είπα στο Νίκο να κεράσει το κόσμο.  Μπύρες, κρασί, τσίπουρο. 

Η Γιώτα έστρωσε τραπέζι και εδώ φάγαμε.  Πάλι όπως και στα Τριπόταμα η συζήτηση ήταν γύρο από τις οικογένειές μας, τα παιδιά και άλλους συγγενείς.  Ο Νίκος μου θύμισε ότι ήταν στη βάπτιση της κόρης μας Δήμητρας στο Σιμόπουλο και γυρίσαμε το ρολόϊ του χρόνου πίσω πολλά χρόνια.. 

Μετά από αρκετή ώρα ήρθε και ο Δημήτρης Κομνηνός από το Λυνν της Μασσαχουσέτης και κάθισε στην παρέα μας. 

Πήραμε το δρόμο της επιστροφής μετά τα μεσάνυχτα.  Το GPS έδειχνε ότι είμαστε 80 χιλιόμετρα μακριά οπότε υπολόγισα κάπου μία με μιάμιση ώρα μακρά.  Ας μη ξεχνάμε ότι πρέπει να περάσουμε το Διβρυέϊκο με τους γκρεμούς και ένα λάθος μπορεί να είναι μοιραίο.  Όλα ήταν καλά όμως και η επιστροφή καλή.

Αύριο η Συνέχεια
Συνάντηση με τον κ. Κώστα Κουτρουμπή & κ. Διονυσία Αυγερινοπούλου