Ταξίδι «έκπληξη» στην Ελλάδα. Σε συνέχειες

 Τρίτη, 23 Ιουλίου, 2019

Του Βασίλη Καυκά

Κεφάλαιο 1, Συνέχεια #2

Το αεροπορικό ταξίδι Φιλαδέλφεια-Αθήνα ήταν πολύ καλό και φτάσαμε στην Αθήνα στις 9:05πμ.  Περάσαμε έλεγχο διαβατηρίων και μετά στις αποσκευές για τη βαλίτσα.  Τώρα διαπίστωσα ότι δεν πήρα ένα από τα κέρματα μονό-ευρώ πριν φύγω από τις ΗΠΑ και δεν έχω κέρμα να βγάλω καρότσι.  
Ένας κύριος με είδε που δυσανασχέτησα και μου δίνει ένα ευρώ.  Γύρισα να του δώσω 2 δολάρια αλλά δεν τα πήρε.

Η βαλίτσα ήρθε και μετά στην Εnterprise για το αυτοκίνητο για το οποίο έκανα κράτηση από τις ΗΠΑ.  Μετά τις σχετικές και την προσκόμιση της άδειας οδηγήσεως (χρειάζεται η international την οποία μπορείς να την βγάλεις στο ΑΑΑ).

Μετά στην τράπεζα για όπου το δολάριο 1.166 για 1 ευρώ.  Μετά προχώρησα με το καρότσι έξω από το αεροδρόμιο δεξιά και μετά από κάπου 200 μέτρα πέρασα απέναντι όπου παρέλαβα το αυτοκίνητο.  Έτυχε να είναι ένα ωραίο αυτόματο άσπρο BMW του 2019.  Προπληρωμένο για 17 ημέρες $618.  Και το καλό είναι ότι έκαιγε πετρέλαιο.

Σε λίγο μπαίνω στην Αττική οδό με προορισμό την Πελοπόννησο.

Τηλεφωνώ τον παιδικό μου φίλο, ηλεκτρολόγο, Μάκη (Δημήτρη) με τον οποίο είμαστε δεύτερα ξαδέρφια.  Επιμένει ότι πρέπει να τα πούμε από κοντά, οπότε κλείνουμε ραντεβού στην οδό Φυλής όπου με περίμενε με τη μοτοσυκλέτα του.  Τον ακολούθησα σε μία ταβέρνα περίπου 2 χιλιόμετρα από την Αττική οδό όπου καθίσαμε για φαγητό.  Είναι μεσημέρι και «σκάει ο τζίτζικας».  Μετά από περίπου μία ώρα αφού μιλήσαμε για τα νέα και αναπολήσαμε τα παλιά και με γεμάτο στομάχι μπαίνω πάλi στην Αττική οδό και συνεχίζω το δρόμο μου.  

Διόδια εδώ, διόδια εκεί.  Αυτό που παρατήρησα κατά την διάρκεια της διαδρομής ενώ το ποσό που έγραφαν οι ταμπέλες από μακριά ήταν 2,20 ευρώ η τιμή που πλήρωνα ήταν περισσότερη.  Στη συγκεκριμένη περίπτωση ήταν 3,10 ευρώ.  Αυτό συνέβη αρκετές φορές τόσο στην Αττική οδό όσο και στην Ολύμπια οδό που πήρα όταν τελείωσε η Αττική οδό στην Ελευσίνα.  Περνάω τον Ισθμό της Κορίνθου κι καταλαβαίνω ότι τα βλέφαρά μου βαραίνουν.  Λίγο μετά την διασταύρωση προς Τρίπολη αισθάνομαι ότι νυστάζω.  Συνεχίζω ακόμα μερικά χιλιόμετρα και σταματάω σε μία μικρή rest area όπου έχουν αποχωρητήρια και τρεχούμενο νερό.  Θέλω να ρίξω νερό στο πρόσωπο μου αλλά είναι πολύ ζεστό.  Φαίνεται ότι κτυπάει ο ήλιος τις σωλήνες και είναι για ξύρισμα.  

Μπαίνω στο αυτοκίνητο και συνεχίζω μέχρι που δεν πάει άλλο.  Κοντεύει να με πάρει ο ύπνος οδηγώντας.  Σταματάω σε ένα βενζινάδικο κοντά στο Αίγιο.  Ρίχνω νερό στο πρόσωπό μου, παίρνω ένα διπλό καφέ και ένα μεγάλο μπουκάλι κρύο νερό. 

Αυτή η στάση ήταν οριακή για την συνέχεια αφού συνήλθα και συνέχισα χωρίς κανένα πρόβλημα. 

Δεξιά μου είναι η θάλασσα του Πατραϊκού Κόλπου και αριστερά τα βουνά της Κορινθίας και της Αχαΐας.  Μόλις περνάω την Πάτρα έχω επιλογή να πάω διασχίζοντας τον τεράστιο κάμπο της Ηλείας ή από την Τριταία που είναι μικρότερος ο δρόμος αλλά κάπου 20 χιλιόμετρα λιγότερο.  Αποφασίζω να πάω δια μέσου Τριταίας οπότε στην Οβρυά στρίβω αριστερά και παίρνω τον δρόμο 111 Πάτρα-Τρίπολη. 

Ένας από τους λόγους ήταν να δω και το νέο φράγμα που θα παίρνει νερό η Πάτρα.  Είναι 4:30-4:45 το απόγευμα.  Αυτός ο δρόμος ήταν γεμάτος κίνηση πιο παλιά τώρα αργά και που συναντώ κάποιο όχημα.  Είναι και η afternoon siesta και κοιμούνται.  Όσο για το φράγμα, έχουν φτιάξει ένα μεγάλο έργο αλλά αυτός που χάραξε το δρόμο πρέπει να χάσει τη δουλειά του.  Γράφει 50 χιλιόμετρα αλλά ούτε με 30 δεν είσαι σίγουρος.  Ένας δρόμος γεμάτος στροφές!

Περνάω την Ερυμάνθεια και την διασταύρωση για το Καλέτζι, το χωριό του Παπανδρέου.   Σταυροδρόμι, Καρπέτα και μόλις περνάω τη γέφυρα βλέπω το χάρτη της Ηλείας και Καλώς Ήρθατε στην Ηλεία! 

Εδώ υπάρχουν πάλι επικίνδυνες στροφές μέχρι που φτάνω στο χωριό Αγία Τριάδα.  Αριστερά είναι η ρεματιά και απέναντι οι πρόποδες του Ερύμανθου.  Μπροστά το δρυοδάσος της Κάπελης.  Ήταν κάπου 40,000 στρέμματα δρυοδάσους.  Το μεγαλύτερο δρυοδάσος των Βαλκανίων.  Σύμφωνα με τη μυθολογία εδώ στη Κάπελη ζούσαν οι Κένταυροι.  Από εδώ λένε ότι πήραν την ξυλεία για τα καράβια του Τρωικού Πολέμου και όχι μόνο.  Οι Γερμανοί έκοψαν χιλιάδες δένδρα για να φτιάξουν αεροδρόμιο και οι ντόπιοι έκοβαν δένδρα για καύσιμα αλλά και για να φτιάχνουν χωράφια.

Παίρνω δεξιά που γράφει Σιμόπουλο-Αμαλιάδα.  13 χιλιόμετρα ακόμα και θάμε στο Σιμόπουλο.  Το σπίτι άδειο.  Η μητέρα και ο πατέρας δεν ζουν πια να με περιμένουν.  Ένα δάκρυ κυλάει στο πρόσωπό μου.  Τους θυμάμαι και τους τιμώ πάντα όταν έρχομαι με ένα τρισάγιο και αυτό θα κάνω και τώρα με την πρώτη ευκαιρία. 

Στο δρόμο μου είναι τα Μητρέϊκα, ο Πρόδρομος, το Σκλίβα.  Στο βάθος είναι το Φράγμα του Πηνειού με τη λίμνη και πιο μακριά η θάλασσα… και… ΣΙΜΟΠΟΥΛΟ.  Δεξιά το Κέντρο Υγείας, αριστερά το Φαρμακείο, λίγο πιο κάτω ο φούρνος του Γαλάνη και μετά τα σπίτια των αδελφών μου, Γιάννη, Γεράσιμου, Γιώργου και το δικό μου.

Σταματώ το αυτοκίνητο λίγο διακριτικά έξω από το σπίτι του Γεράσιμου και της συζύγου του Γεωργίας,.  Κανένας δεν ξέρει ότι έρχομαι στην Ελλάδα.  Η ώρα είναι 5:45μμ. 

Μπαίνω στο προαύλιο η Έμυ, το σκυλάκι τους, με γνώρισε και με πλησιάζει.  Ούτε γαύγισμα.  Κουνάει την ουρά γιατί μάλλον με θυμάται.

Φωνάζω με αλλαγμένη φωνή και ανταποκρίνεται η Γεωργία μια ένα μακρόσυρτο ναιιιιιιι.  Μπαίνω μέσα και να η έκπληξη.  Αγκαλιές φιλιά με τη Γεωργία και το Γεράσιμο.  Τηλεφωνούν το γιό τους Γιώργο που σε δύο μέρες κάνει το γάμο του.  Ήταν με κάποιους φίλους.  Η έκπληξη πέτυχε.  Κανένας δεν γνώριζε ότι θα πήγαινα στην Ελλάδα. 

Ήρθε ο ανιψιός Γιώργος ο οποίος το Σάββατο θα έχει το γάμο του με τη Σοφία.  Πάνω από 430 άτομα θα είναι στο γάμο.  Στο καλαμπούρι του λέω εάν δεν υπάρχει φαγητό για ακόμα έναν να μου το πείτε να φέρω σουβλάκια.  Το τηλέφωνο κτυπάει στο σπίτι και είναι ο Νίκος ο αδερφός του Γιώργου.  Έφτασε στο Ελευθέριος Βενιζέλος με την οικογένειά του για το γάμο του αδελφού του και για διακοπές.  Του λένε ότι είμαι εκεί.  Μα και αυτός δεν γνώριζε ότι θα πήγαινα στην Ελλάδα.  Μάλιστα με το Νίκο συναντηθήκαμε στο στούντιο του ΒΝΝ της Βοστώνης στην τελευταία εκπομπή της κ. Ελένης Βιδάλη και ενώ του είπα να έχουν καλό ταξίδι δεν του ανέφερα ότι θα είμαι και εγώ εκεί!

Συνάντησα την νουνά της μεγάλης μας κόρης Δήμητρας η οποία έχει βαφτιστεί στο Σιμόπουλο.  Πήγα στη καφετέρια του Τάκη όπου είδα παλιούς γνώριμους, κάποιους συγγενείς και πολλούς άγνωστους, οικονομικούς μετανάστες και ντόπιους νέους σε ηλικία που δυστυχώς πολλούς δεν γνωρίζω.  Πολλοί νέοι με γνωρίζουν αυτοί γιατί κάθε χρόνο έπαιζαν στη γειτονιά με τη Δήμητρα, το Νίκο και την Κατερίνα τα «Αμερικανάκια» όπως τα έλεγαν.

Εδώ δίπλα στην καφετέρια του Τάκη, ο Ντινάκης, ο πατέρας του είχε το καφενείο όπου το καλοκαίρι του 1981 μόλις είχα τελειώσει το Πανεπιστήμιο στις ΗΠΑ γύρισα στην Ελλά και εκεί στο καφενείο κάτω από τη μουριά συνάντησα το Δημήτρη Αβραμόπουλο, Επίτροπο της Ευρωπαϊκής Ένωσης.  Ήταν περαστικός από το Σιμόπουλο για το χωριό του πατέρα του, Αυγείο (κάπου 20 χιλιόμετρα από το Σιμόπουλο).  Μάλιστα ο Αβραμόπουλος ήθελε να μάθει το σπίτι του ιατρού Αριστοτέλη Παπαγεωργίου του οποίου η καταγωγή ήταν από το Αυγείο και όντας φοιτητής της ιατρικής έσωσε από βέβαιο θάνατο όπως λέγουν τον πατέρα του Αβραμόπουλου.

Μετά αναχώρισα για το χωριό Δάφνη όπου έμεινα στο σπίτι του μεγαλύτερου αδερφού μου Γιώργου και της συζύγου του Χριστίνα.  Το δικό μου σπίτι θέλει μερικά ακόμα πράγματα για να τελειώσει και πιστεύω ότι μέχρι το τέλος του χρόνου θα τελειώσει.

Διέσχισα το Σιμόπουλο, σε άλλο καφενείο που είδα κόσμο, είναι αυτό του Καραμπάτση.  Μετά τα Γκοτζονέϊκα.  Εδώ κάποτε είχα τους ποιο πολλούς συγγενείς γιατί από δω, την κάτω γειτονιά. ήταν η μάννα μου.  Τώρα οι θείοι και οι θείες που γνώρισα φυλάνε τον Αγιο Νικόλα.  Καλά που υπάρχουν μερικοί νεότεροι και κάποιοι άλλοι συγγενείς που έρχονται από την Αθήνα και τους ανάβουν το καντήλι. Πέρασα από το 6τάξιο, παρακαλώ, Δημοτικό Σχολείο και το Λύκειο.  Μετά ο δρόμος ανοίγει.  Δεξιά ο «Ζωολογικός Κήπος» και η Motion του Περικλή.  Το κέντρο αυτό κάποτε έσβυγε ζωή, τώρα είναι άδειο.

Περνάω το ξυλουργείο του Πατακιάρα, το γήπεδο ποδοσφαίρου, το ελαιοτριβείο του Ρούσσου, το μηχανουργείο του Βασιλικόπουλου.  Το εργοστάσιο μαρμάρων και τη γέφυρα του Πηνειακού-Λάδωνα.  Είναι η γέφυρα του Πηνειού όπου παλιά ερχόμαστε για ψάρεμα αλλά και για μπάνιο.  Αλλά και για δουλειά αφού εδώ είχα βάλει μέσα στο νερό «τόπια» ύφασμα ντρίλι για να μπει πριν φτιάξουν τα αδέρφια μου που ήταν ράφτες τα παντελόνια για τους κατοίκους της Πηνείας και πάρα πέρα. 

Φτάνω στο βενζινάδικο του Παπαλεωνίδα και βάζω πετρέλαιο στο αυτοκίνητο.  Μάλιστα μου έβαλε ο ίδιος ο ιδιοκτήτης ο οποίος με χαιρέτισε «καλώς ήλθες, τι κάνει η οικογένεια;» μου είπε.  Ήθελε κουβέντα αλλά η κούραση του ταξιδιού είναι έντονη και κλίνω τη συζήτηση με ένα «θα έρθω στην ψησταριά να τα πούμε».  Πράγμα που έγινε μερικές ημέρες αργότερα.

Αύριο η Συνέχεια