Αρτέμιδα – Μάκιστος: 12 χρόνια μετά – Ο χρόνος δεν… γιατρεύει τις πληγές

Σάββατο, 24 Αυγούστου, 2019

Στο «Οδοιπορικό» του Βασίλη Καυκά στην ιστοσελίδα μας paneliakos.com (26 Ιουλίου, 2019) έγραψε για την επίσκεψή του στην Αρτέμιδα Ηλείας και στο γραπτό του αναφέρει σχεδόν τα ίδια για αυτό το τόπο. 

Άραγε θα γίνει κάτι να επουλωθούν οι πληγές που ακόμα είναι ανοικτές;  Θα φτιαχτεί ο δρόμος και θα υπάρξουν σχέδια για να μη θρηνήσουμε άλλα θύματα όπως στην Αρτέμιδα και στη Μάκιστο, όπως στο Μάτι; 

ΞΕΧΑΣΜΕΝΟΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΟΙ ΚΑΤΟΙΚΟΙ ΤΩΝ ΔΥΟ ΜΑΡΤΥΡΙΚΩΝ ΧΩΡΙΩΝ

• Χωρίς γιατρό και προσβάσιμο δρόμο

Λένε ότι ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός, ότι με το πέρασμά του γιατρεύει και επουλώνει όλες τις πληγές.

Καμιά φορά δεν είναι έτσι όμως. Δεν μπορεί να είναι έτσι. Δεν πρέπει ίσως να είναι έτσι. Αλήθεια πώς να ξεχάσεις αυτούς τους ανθρώπους, τις φωνές τους, τα γέλια τους, τα όνειρά τους για ζωή, που όμως κόπηκαν τόσο απότομα, τόσο ξαφνικά, με τόσο βάναυσο τρόπο.

12 χρόνια μετά. Και ο πόνος πλανάται ακόμα. Τον νιώθεις και εσύ, τον βλέπεις στα βουρκωμένα μάτια των ανθρώπων που σου μιλούν, στα σφιγμένα χέρια τους πάνω στο τραπέζι. Τους ρωτάς και βλέπεις το πρόσωπό τους να σφίγγεται.

Όπως μας είπαν «οι εικόνες των ανθρώπων μας, των συγγενών μας, των φίλων μας, των συγχωριανών μας θα είναι πάντα εδώ μαζί μας. Περνάμε από την στροφή  πατάμε το γκάζι , στρίβουμε το κεφάλι να μην δούμε,  να μην πονέσουμε….αλλά μάταια. Ο πόνος είναι εδώ κάθε μέρα και κάθε νύχτα».

Το χρονικό της τραγωδίας

Παρασκευή 24 Αυγούστου 2007, ώρα 2.30 το μεσημέρι, αφόρητη ζέστη με θερμοκρασία άνω των 40 βαθμών Κελσίου, ξηρασία και ισχυροί άνεμοι, συνθέτουν το σκηνικό του καιρού.
Μια ηλικιωμένη γυναίκα, βράζει κόλλυβα με πετρογκάζ στην αυλή του σπιτιού της στον οικισμό Παλαιοχώρι, λίγα χιλιόμετρα μακριά από τη Μάκιστο .

Άγνωστο πως, ξεσπά φωτιά και μέσα σε λίγα λεπτά οι φλόγες φουντώνουν και αρχίζουν με μανία να «καταπίνουν» ότι υπάρχει στο διάβα τους.
Μάκιστος και Αρτέμιδα είναι τα πρώτα χωριά που η φωτιά συναντά στο πέρασμά της κάνοντας τα πάντα στάχτη και αποκαΐδια.

Καλλιεργήσιμες εκτάσεις, αιωνόβια πευκοδάση, σπίτια, αποθήκες.

Τίποτα δεν μπορεί να σταθεί όρθιο στο πέρασμα της πυρκαγιάς, τίποτα δεν μπορεί να την τιθασεύσει.
Μισή ώρα μετά το ξέσπασμα της  φωτιάς,  στη μαρτυρική στροφή της Αρτέμιδας θα γραφεί η μεγαλύτερη τραγωδία.

Συνολικά 26 άνθρωποι, μόνο στη μοιραία στροφή της Αρτέμιδας, εγκλωβίζονται στην προσπάθειά τους να φύγουν και αφήνουν εκεί την τελευταία τους πνοή.

Η φύση επέστεψε…. οι άνθρωποι όχι

Δώδεκα  χρόνια μετά , οι γυμνές και κατάμαυρες  τότε πλαγιές , τώρα φέγγουν καταπράσινες.

Αν κάποιος δεν ξέρει τι έγινε εδώ στις 24 Αυγούστου του 2007, η φύση θα μπορούσε να τον ξεγελάσει.

Όχι και οι άνθρωποι.

Στη στροφή προς Αρτέμιδα, στο σημείο όπου εκείνη την ημέρα γράφτηκε η πιο μαύρη σελίδα της σύγχρονης ιστορίας του Νομού μας , εκεί όπου έχασαν τη ζωή τους 26 άνθρωποι, όταν εγκλωβίστηκαν από τις φλόγες στην προσπάθειά τους να διαφύγουν, 14 εκκλησάκια στέκουν το ένα δίπλα στο άλλο.

Το καθένα μαρτυρά τον ανθρώπινο πόνο .

Είναι οι τρεις εποχικοί πυροσβέστες που  μέχρι τέλους έδωσαν την δική τους μάχη  με τις φλόγες, είναι ζευγάρια και αδέρφια, κάτοικοι μόνιμοι αλλά και επισκέπτες που είχαν έρθει για διακοπές, είναι ηλικιωμένοι και μικρά παιδιά.

Είναι τέλος η Αθανασία Παρασκευοπούλου με τα τέσσερα ανήλικα παιδιά της,  την Αγγελική, την Μαρία, την Αναστασία και τον Κωνσταντίνο, με τα οποία την βρήκαν αγκαλιά στην πλαγιά, όπου η φωτιά τούς πρόφτασε.

Σε αυτή  την  στροφή, πόσος πόνος  κρύβεται . Είναι σχεδόν αβάσταχτο να βρίσκεσαι εδώ.

Και δε φταίει  η ζέστη ή ο αδυσώπητος ήλιος του Αυγούστου.

Φταίει αυτή η περίεργη φορτισμένη σιωπή, ίσως επειδή ξέρεις πού βρίσκεσαι  και τι έγινε εδώ.

Όσο και αν προσπαθεί η φύση να σε ξεγελάσει, αυτό το τοπίο, αυτή η στροφή κρύβει κάτι απόκοσμο. Έχει κρατήσει, έχει κάνει δικές της 26 ψυχές.

Έρημα…. και πονεμένα χωριά

Ανεβαίνοντας τον επαρχιακό δρόμο από τη Ζαχάρω προς τα  χωριά της Αρτέμιδας και της Μακίστου, αυτό που σου κάνει εντύπωση είναι το πόσο κακός είναι ο δρόμος .

Στενός, με λακκούβες, σε κάποια σημεία χωματόδρομος και σε άλλα εξαιρετικά επικίνδυνος, αν συναντήσεις αυτοκίνητο στο αντίθετο ρεύμα.

Συναντήσαμε ελάχιστα, παρότι βρισκόμαστε στην καρδιά του καλοκαιριού, και τα χωριά με τους λιγοστούς μόνιμους κατοίκους τον χειμώνα, έχουν αυξήσει σημαντικά  τον πληθυσμό τους, λόγω της έλευσης των ετεροδημοτών.

12 χρόνια μετά τις φονικές πυρκαγιές του 2007 προσπαθήσαμε να καταγράψουμε τις συνθήκες που επικρατούν στα δύο αυτά μαρτυρικά χωριά .

Τι έγινε από τότε; Πώς είναι τα πληγέντα χωριά σήμερα; Η φύση αναγεννήθηκε, αλλά εμείς, οι Αρχές, η Πολιτεία, κάναμε το πάθημα μάθημα;

Έγιναν τα απαραίτητα έργα;

Είμαστε προετοιμασμένοι για μια αντίστοιχη απειλή;

Αυτά τα ερωτήματα θέσαμε στους κατοίκους .

Όμως οι απαντήσεις τους  δεν ήταν πάντα ενθαρρυντικές.

Όπως μας ανέφεραν οι κάτοικοι των δύο μαρτυρικών χωριών 12 χρόνια μετά την τραγωδία που έπληξε την περιοχή τους νιώθουν ξεχασμένοι από την πολιτεία.

Πέρα από την ιδιωτική πρωτοβουλία η οποία συνέβαλε τα μέγιστα στην ανοικοδόμηση των δύο χωριών, η επίσημη πολιτεία δεν έχει βοηθήσει.

« Τα χωριά μας μετά την καταστροφή ερήμωσαν, αφού δεν υπήρχαν κίνητρα ή κάποια  βοήθεια ειδικά προς τους  νέους, για να παραμείνουν στον τόπο τους.

Η κύρια ασχολία των κατοίκων ήταν και τότε αλλά και τώρα οι ελιές. Σε ένα έρημο, καμμένο τόπο πώς να παραμείνει ο κόσμος; Και το πιο ωραίο από την πρώτη στιγμή πριν μάλιστα ολοκληρωθούν οι εργασίες ανοικοδόμησης των σπιτιών το κράτος μας υποχρέωσε να πληρώνουμε κανονικά όλες τις εισφορές προς αυτό» μας λένε με παράπονο οι κάτοικοι.

Και πραγματικά αυτή είναι η αλήθεια αφού οι μόνιμοι κάτοικο για την Αρτέμιδα ανέρχονται στους 70 ενώ αντίστοιχα στην Μάκιστο είναι 25.

Χωρίς δρόμο, χωρίς συγκοινωνία, χωρίς γιατρό και έναν  βιολογικό ανενεργό.

Πολλά και σημαντικά  είναι τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι εναπομείναντες κάτοικοι της Αρτέμιδας και της Μακίστου όπως χαρακτηριστικά μας ανέφεραν.

Η κατάσταση του δρόμου που συνδέει τα χωριά τους με την Ζαχάρω είναι τραγική όπως χαρακτηριστικά επισήμαναν,  ενώ δεν παρέλειψαν να επιρρίψουν ευθύνες τόσο στην Δημοτική Αρχή όσο κυρίως στην Περιφέρεια, η οποία έχει την ευθύνη του δρόμου, για πλήρη αδιαφορία όλα αυτά τα χρόνια.

Επίσης ένα ακόμα σημαντικό πρόβλημα και για τα δύο χωριά είναι η έλλειψη συγκοινωνίας,  που να εξυπηρετεί κυρίως τους ηλικιωμένους κατοίκους που επί το  πλείστον δεν διαθέτουν μεταφορικό μέσο για να μπορούν να μεταβούν στην έδρα του δήμου στην Ζαχάρω τόσο για να επισκεφτούν κάποιον ιατρό αλλά και να προμηθευτούν τα φάρμακα τους, αφού ο ιατρός στο χωριό τους  δεν τους επισκέπτεται και τόσο συχνά….

Ένα  ακόμα σημαντικό πρόβλημα για την Αρτέμιδα, σύμφωνα με τους κατοίκους της είναι η μη λειτουργία του Βιολογικού Καθαρισμού,  που έχει κατασκευαστεί με δωρεά της Κυπριακής Κυβέρνησης , ο οποίος όμως παραμένει τόσα χρόνια ανενεργός αφού από την Δημοτική Αρχή δεν έχει προχωρήσει το έργο σύνδεσης της αποχέτευσης των κατοικιών με αυτόν.

Γρηγόρης Κυριακόπουλος – Πρόεδρος Τ.Κ Αρτέμιδος

Τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε είναι πάρα πολλά. Το σημαντικότερο από όλα είναι η κατάσταση του δρόμου, η οποία είναι πραγματικά τραγική.

Κινδυνεύουμε δεν είναι υπερβολή. Ο δρόμος είναι στενός έχει κλείσει σε πολλά σημεία, ενώ είναι γεμάτος λακκούβες και σε πολλά σημεία του επίσης είναι χωματόδρομος.

Και μιλάμε για έναν δρόμο που συνδέει την Ζαχάρω με το χωρίο μας, την Μάκιστο αλλά και Πλατιάννα, Παλαιοχώρι. Τρείς κυβερνήσεις έχουν αλλάξει και δεν έχει ενδιαφερθεί κανείς.

Φυσικά ο Δήμος  και η Περιφέρεια που ο δρόμος είναι ευθύνη της, δεν έχουν δείξει κανένα ενδιαφέρον.

Που είναι τα λεφτά του Ταμείου Μολιβιάτη. Δυστυχώς περά από την ιδιωτική πρωτοβουλία, από την Πολιτεία δεν έχει γίνει απολύτως τίποτα για να στηριχθεί η περιοχή μας.

Δυστυχώς μετά τις φωτιές του 2007 δεν έχει γίνει τίποτα από τους αρμοδίους, για την δημιουργία  ζωνών  πυροπροστασίας, για καθαρισμό  χωραφιών. Αν πιάσει μία φωτιά δυστυχώς οι συνέπειες πάλι θα είναι τραγικές.

Σπήλιος Κάρτας

Όσο περνάν τα χρόνια είναι χειρότερα. Δεν μπορούμε να ξεχάσουμε τους ανθρώπους που χάσαμε. Είμαστε ένα πληγωμένο χωριό με καλούς και φιλόξενους ανθρώπους.

Όλοι πονάμε.  Από αυτήν την καταστροφή και κάθε χρόνο τις μέρες αυτές όλοι πονάμε ακόμα πιο πού.

Πρώτη φορά φέτος θα πω αυτό που με  στοιχειώνει τόσα χρόνια.

Αυτό που με έχει σημαδεύσει.

Ήταν η στιγμή που κλήθηκα στο νοσοκομείο του Ρίο στην Πάτρα για να κάνω την αναγνώριση των ανθρώπων μου.

Αυτή την εικόνα όσα χρόνια και αν περάσουν δεν θα την ξεχάσω.

Χάθηκαν τόσες ανθρώπινες ζωές.

Δυστυχώς όμως η πολιτεία δεν έμαθε από την καταστροφή και αντίστοιχα τραγικά φαινόμενα είχαμε και στο Μάτι και στην Εύβοια.

Φώτης Αλεξανδρόπουλος

Μέρες μνήμης και μέρες πένθους είναι αυτές για το χωριό μας.

Τόσες ανθρώπινες ζωές χάθηκαν τόσα άδικα. Από το μυαλό μας οι άνθρωποι αυτοί δεν θα φύγουν ποτέ. Περνάμε από την στροφή και γυρίζουμε το κεφάλι μας. Δεν αντέχουμε τον πόνο για τους ανθρώπους που χάθηκαν και ειδικά για τα μικρά παιδιά.

Δυστυχώς μετά τις καταστροφικές πυρκαγιές ουσιαστικά κανείς δεν ενδιαφέρθηκε για εμάς.

Δρόμο δεν έχουν, γιατρό δεν έχουμε και παλεύουμε όσοι έχουμε απομείνει εδώ να κρατήσουμε ζωντανά τα χωριά μας.

Στάθης Κοκαλιάρης

Αυτές τις μέρες το χωριό βιώνει και πάλι την τραγωδία. Δεν μπορούμε να ξεχάσουμε όλα αυτά που ζήσαμε μα κυρίως δεν μπορούμε να ξεχάσουμε τους ανθρώπους που έχασαν την ζωή τους τόσο άδικα.

Δυστυχώς η πολιτεία μετά τις καταστροφικές πυρκαγιές μας έχει ξεχάσει τελείως.

Δρόμο δεν έχουμε, γιατρό δεν έχουμε.

Το μόνο που ακούμε τόσα χρόνια είναι μόνο υποσχέσεις και τίποτα άλλο.

Έρχονται κάθε χρόνο μας υπόσχονται και μετά μας ξεχνάνε.

Δυστυχώς παρότι υπήρχαν τόσα χρήματα στο Ταμείο Μολυβιάτη, αυτά δεν έφτασαν ποτέ στην Μάκιστο αλλά και στην Αρτέμιδα.

Ότι βοήθεια ήρθε ήταν από τον Όμιλο Βαρδινογιάννη και  την Κυπριακή Κυβέρνηση.