Κυριακή, 6 Οκτωβρίου, 2019
(Φωτογραφία: Εθνικός Κήρυξ).
Αγαπητή Σταυρούλα,
Είμαι η Μαρία και θέλω να σου πω ότι μου αρέσει πάρα πολύ η στήλη σου και σου γράφω γιατί έχω ένα παράπονο από την ελληνική κοινότητα και την Εκκλησία.
Οταν εγώ ήμουνα μία πολύ νέα κοπέλα 26-27 χρονών, χωρισμένη με Αμερικανό σύζυγο και τρία μικρά παιδάκια, ήμασταν στην απορία στο welfare. Eγώ τότε υπέφερα από μία πολύ βαριά κατάθλιψη και δεν μπορούσα να εργαστώ, αλλά τα παιδάκια μου τα πήγαινα στην εκκλησία κάθε Κυριακή.
Δεν ήξερα, όμως ότι εδώ στην Αμερική για να πηγαίνεις στην εκκλησία πρέπει να είσαι μέλος, πρέπει να έχεις πληρώσει το membership.
Εμείς δεν είχαμε να πληρώσουμε, ήμασταν στην απορία. Κάποια στιγμή μπήκα μέσα στην εκκλησία και είδα ότι είχανε βάλει έναν πίνακα δίπλα στην πόρτα με μεγάλα μεγάλα γράμματα, που έγραφε ποιος δεν είχε πληρώσει το membership.
Ετσι όλη η κοινότητα έμαθε ότι εμείς και άλλες τρεις-τέσσερις φτωχές οικογένειες δεν είχαμε πληρώσει.
Ολοι οι άλλοι στην εκκλησία ήτανε ζάμπλουτοι με τα τεράστια σπίτια, καταστήματα, ξενοδοχεία στην περιοχή που ζούσαμε* και εμείς οι καημένοι πηγαίναμε στην εκκλησία για να καταντροπιαστούμε με το όνομά μας κολλημένο στον τοίχο, γιατί δεν είχαμε να πληρώσουμε εξαιτίας της φτώχειας μας.
Δε θα ξεχάσω πόση ντροπή ένιωσα. Και δεν φτάνει αυτό, κάποια στιγμή που πήγα τα παιδάκια μου να τα κοινωνήσω μου βάζει μία κατσάδα η καντηλανάφτισσα και μου λέει «Εσύ στο χωριό σου κάθε εβδομάδα κοινωνούσες και φέρνεις συνέχεια τα παιδιά σου;».
Να γιατί οι νέοι άνθρωποι απομακρύνονται από την Εκκλησία. Γιατί, λοιπόν, τα δικά μου παιδιά να τα συμβουλέψω να πάνε στην εκκλησία; Τι πήρανε αυτά από την Εκκλησία;
Μαρία
*Η Μαρία στο μήνυμά της αναφέρει την περιοχή, αλλά επειδή επιμένουμε στην ανωνυμία των ανθρώπων που επικοινωνούν μαζί μας, δεν την αναφέρουμε.
Αγαπητή Μαρία,
Είναι πραγματικά πολύ δύσκολο να έχει μείνει μία γυναίκα μόνη με τρία μικρά παιδιά στην Αμερική, χωρισμένη χωρίς χρήματα και χωρίς στήριξη, όπως εσύ. Και πραγματικά σε μια τέτοια κατάσταση η Εκκλησία μοιάζει να είναι το μόνο καταφύγιο, η μόνη παρηγοριά.
Ετσι πίστευες και εσύ και εκεί στράφηκες, αλλά δυστυχώς απογοητεύτηκες. Οπως μου γράφεις, η Εκκλησία όχι μόνο δε σου στάθηκε, όχι μόνο δε σε βοήθησε, αλλά σε έκανε να αισθανθείς ντροπή, σε έκανε να νιώσεις ανεπιθύμητη, για ένα membership που δεν είχες να πληρώσεις. Κι εσύ θύμωσες πολύ.
Μόνο που Μαρία μου, δεν ήταν η Εκκλησία που σου έκλεισε την πόρτα της. Ηταν κάποιοι άνθρωποι μέσα στους κόλπους της, όπως αυτοί που αποφάσισαν ότι η εισφορά ήταν πιο σημαντική από το να έρθει μια φτωχή οικογένεια στην Εκκλησία ή όπως η καντηλανάφτισσα που μου αναφέρεις ότι σου φέρθηκε με άσχημο τρόπο.
Και τέτοιοι άνθρωποι που λειτουργούν με τρόπο που είναι απαράδεκτος ή βλαβερός για τους άλλους υπάρχουν, δυστυχώς, σε κάθε θεσμό, σε κάθε κοινωνική ομάδα. Ομως, δεν φτάνουμε ποτέ στο σημείο να πούμε, για παράδειγμα, ότι δε θα πάμε στο σχολείο, επειδή έτυχε να συναντήσουμε έναν απαράδεκτο δάσκαλο, ούτε ότι δεν χρειαζόμαστε την Ιατρική, επειδή πέσαμε σε έναν κακό γιατρό.
Το ίδιο συμβαίνει και με την Εκκλησία. Υπάρχουν οι φωτισμένοι ιερείς, οι άνθρωποι που υπηρετούν με αγάπη, σεβασμό και ευσυνειδησία το ποίμνιό τους, ξεπερνώντας πολλές φορές τον εαυτό τους για να βοηθήσουν τον συνάνθρωπό τους, υπάρχουν και κάποιοι άλλοι, ευτυχώς πολύ λιγότεροι, που δεν τιμούν τη θέση ή τον ρόλο τους. Αυτό όμως δεν μειώνει καθόλου τον ρόλο και την αξία της Εκκλησίας.
Γιατί η Εκκλησία είναι κάτι πολύ περισσότερο από τα πρόσωπα. Η Εκκλησία έχει να κάνει με τη βαθιά ανάγκη του ανθρώπου να επικοινωνεί με τον Θεό, έχει να κάνει με την πίστη χωρίς την οποία ο άνθρωπος χάνει την ελπίδα του και τον προορισμό του. Εχει να κάνει με την αγάπη στην ύψιστη μορφή της που φτάνει μέχρι τη θυσία για τη σωτηρία του ανθρώπου.
Κι αν θέλεις την προσωπική μου άποψη να συμβουλέψεις τα παιδιά σου να πηγαίνουν στην Εκκλησία. Τα παιδιά μας ζούνε σε έναν κόσμο γεμάτο κινδύνους, γεμάτο απογοητεύσεις, είναι τόσο εύκολο να νιώσουν φόβο, μοναξιά, απελπισία. Και τότε τι θα κάνουν; Σε ποιον θα στραφούν αν όχι στον Θεό; Πού μπορεί να βρει παρηγοριά η απελπισμένη ψυχή, πού θα βρει ελπίδα, κουράγιο, δύναμη να συνεχίσει να ζει και να προσπαθεί σε μια στιγμή που όλα μοιάζουν μαύρα αν όχι με την προσευχή στην κατανυκτική ατμόσφαιρα της Εκκλησίας;
Παρηγόρησε τα παιδιά σου για όσα πέρασαν και βοήθησέ τα να καταλάβουν ότι οι άνθρωποι κάνουν λάθη, αλλά η συγχώρεση είναι που λυτρώνει τον άνθρωπο από τα βάρη του παρελθόντος, τη θλίψη, το θυμό, την απογοήτευση.
Εθνικός Κήρυξ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου