Ολα βγάζουν νόημα για τον Κινέζο πρόεδρο Σι Τζινπίνγκ. Οπως το βλέπει ο ίδιος, οι διαμαρτυρίες στο Χονγκ Κονγκ οδηγούν σε αταξία. Η αταξία μπορεί να βλάψει την οικονομική ανάπτυξη, να υπονομεύσει την κυβέρνηση και να καταλήξει σε καταστροφή. Τον 19ο αιώνα η εξέγερση των Ταϊπίνγκ, αν χρησιμοποιήσουμε ένα ακραίο παράδειγμα, προκάλεσε τον θάνατο του 5% του τότε κινεζικού πληθυσμού. Οπότε ο Σι ίσως να σκέφτεται ότι η καταστολή που επιβάλλεται με σταθερό χέρι, είναι η μοναδική λύση. Επί του παρόντος, τα προβλήματα του Πεκίνου με τους διαφωνούντες περιορίζονται στα σύνορα, που δεν έχουν ακόμα κατορθώσει να ενσωματωθούν ομαλά. Στα νοτιοανατολικά σύνορα πολλοί κάτοικοι του Χονγκ Κονγκ δυσανασχετούν με τη σταδιακή εξάλειψη του δικού τους ξεχωριστού πολιτικού συστήματος, ενώ στα δυτικά οι μουσουλμάνοι στο Σινζιάνγκ θέλουν ένα περισσότερο θρησκευτικό πλαίσιο. Η απάντηση της κεντρικής κυβέρνησης και στις δύο περιφέρειες της χώρας είναι κοινή και δεν αμφισβητείται: Ανεξαρτήτως της αιτίας ή του κόστους, οι διαφωνίες πατάσσονται. Στη Σινζιάνγκ, η κυβέρνηση οικοδόμησε ένα υπερσύγχρονο αστυνομικό κράτος, όπου κατά τους ειδικούς του ΟΗΕ και τους ακτιβιστές υπολογίζεται πως περίπου 1 εκατομμύριο Ουιγούροι και άλλοι μουσουλμάνοι κρατούνται σε στρατόπεδα – ένα δίκτυο προηγμένης τεχνητής νοημοσύνης, επίσης, παρακολουθεί όσους κυκλοφορούν ελεύθεροι.
Τέτοια συστήματα δεν είναι φθηνά, αλλά μοιάζουν με ευκαιρία, εάν συγκριθούν με τα πιθανά κόστη μιας εκτεταμένης καταστολής στο Χονγκ Κονγκ. Ηδη στις λιανικές πωλήσεις παρατηρείται κάμψη, όπως και στις επενδύσεις. Εάν συνεχιστεί η βία και τα μέτρα καταστολής, το τίμημα θα είναι υψηλότερο και οι ξένοι θα αποχωρήσουν, παίρνοντας μαζί και τα κεφάλαιά τους. Εάν συμβεί αυτό, θα δημιουργηθεί ύφεση σοβαρή και παρατεταμένη. Η Κίνα θα είναι σε θέση να επωμιστεί το οικονομικό βάρος, εφόσον το Χονγκ Κονγκ συνεισφέρει μόνον το 3% του συνολικού εγχώριου ακαθάριστου προϊόντος των σχεδόν 14 τρισ. δολαρίων της χώρας και η οικονομία του, ναι μεν θα συρρικνωθεί αλλά δεν θα εξαφανιστεί. Ο χρηματοπιστωτικός κλάδος θα μετακομίσει, αλλά αυτό απλώς θα επιταχύνει την ήδη σχεδιαζόμενη άνοδο της Σαγκάης και της Σενζέν, δύο κόμβων που είναι ανταγωνιστές του Χονγκ Κονγκ και δεν αντιμετωπίζουν ζητήματα αβεβαιότητας στο πεδίο της πολιτικής. Ακόμα κι έτσι όμως, στόχος του κυβερνώντος Κομμουνιστικού Κόμματος δεν είναι να κάνει τους ανθρώπους φτωχότερους. Πιθανώς ο Σι να θέλει να αποφύγει την ανώφελη βία.
Σαράντα χρόνια πομπωδών διακηρύξεων περιγράφουν ένα απλό όραμα: οι καλές πολιτικές της κεντρικής κυβέρνησης ενώνουν τον λαό και μαζί του ακμάζει και το έθνος. Η ευημερία είναι κάτι δυναμικό, αλλά συνολικά το σχέδιο αποδίδει και υπάρχει αρκετή οικονομική ελευθερία, η οποία γεννά οικονομική ανάπτυξη, καθώς και επαρκής προπαγάνδα για να ελαχιστοποιήσει τη δυσαρέσκεια για πολιτικούς λόγους. Αναφορικά με τους διαδηλωτές του Χονγκ Κονγκ και όπως αναμένει το κόμμα, oι μάζες των Κινέζων αντιδρούν με δριμύτητα και δεν δείχνουν να είναι συμπαθούντες. Η κοινή γραμμή του λαού δεν είναι κάτι καινούργιο. Την τελευταία φορά που υπήρξε σοβαρή ρήξη σε αυτό το ενιαίο μέτωπο, ήταν το 1989. Εκτοτε, η οικονομία άκμασε. Σήμερα επιβραδύνεται, αλλά το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο αναμένει το πραγματικό ΑΕΠ να αυξηθεί κατά 6% φέτος, ρυθμός που αρκεί προκειμένου να αναβαθμιστεί το βιοτικό επίπεδο για όλο σχεδόν τον πληθυσμό. Επιπροσθέτως, το κράτος εξακολουθεί να χρησιμοποιεί την τεράστια οικονομική του ισχύ με τρόπους φιλικούς προς τους πολίτες, όπως με το να περιορίζει τη ρύπανση και να εκσυγχρονίζει το σύστημα υγείας. Αν και η ανισότητα στην Κίνα είναι μεγάλη, ο Σι πιθανώς δεν χρειάζεται να ανησυχεί, μήπως βρεθεί αντιμέτωπος με τη λαϊκή δυσαρέσκεια λόγω οικονομικής ανέχειας που απειλεί τις κυβερνήσεις στη Χιλή, τον Λίβανο και το Ιράν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου