Πότε θα βαρεθούμε τον τραμπουκισμό

Του Τάκη Θεοδωρόπουλου

Ο τραμπουκισμός δεν είναι προνόμιο των ολίγων εκλεκτών που εισβάλλουν στο πανεπιστήμιο για να τρομοκρατήσουν με φωνές και καδρόνια πάντα ενδιαφερόμενο. Αυτός που είπε «εδώ κάνουμε κουμάντο εμείς» στη συνέλευση των φοιτητών δεν είναι η εξαίρεση. Αν ήταν η εξαίρεση, δεν θα απολάμβανε την πολιτική προστασία που του παρέχει ο κ. Τσίπρας με την άτεγκτη λογική του: «Αν η ποινή για την κατοχή μολότοφ είναι ίδια με την ποινή για τη χρήση της, τότε γιατί να μην την πετάξει;». Εννοείται να την πετάξει πριν τον πιάσουν.

Ο τραμπουκισμός είναι διάχυτος στην κοινή μας ζωή. Εχει εγκατασταθεί στον γονιδιακό χάρτη της ελληνικής κοινωνίας. Από τις ηπιότερες εκδοχές του, όπως η κοινή αντιπαθεστάτη αγένεια που θεωρείται έκφραση υπεροχής, έως το υψηλό εκφραστικό του ύφος, τις μολότοφ, τους προπηλακισμούς και τη χειροδικία. Καθιερώθηκε ως κοινό αγαθό στα χρόνια της κρίσης; Ο μέσος Ελληνας αισθάνθηκε αδικημένος και ως εκ τούτου αποφάσισε να απελευθερωθεί; Λάθος. Τα χρόνια της κρίσης ανέδειξαν όλες τις παθογένειες της κοινωνικής μας ζωής, οι οποίες προϋπήρχαν είτε σε λανθάνουσα είτε σε λιγότερο λανθάνουσα μορφή. Ας μην ξεχνάμε ότι το 2008 τα παιδιά της αστικής Ελλάδας ντύθηκαν τραμπούκοι και έκαψαν την Αθήνα. Ο διάχυτος τραμπουκισμός είναι μια εκδοχή του χομπσιανού πολέμου: «όλοι εναντίον όλων». Το γερασμένο, παραλυτικό κράτος ενδιαφέρεται μόνον για την επιβίωσή του, με αποτέλεσμα να παραμελεί, δεκαετίες τώρα, το βασικό του καθήκον, τη διατήρηση του ελάχιστου κοινού παρονομαστή της συμβίωσης. Πότε είδατε για τελευταία φορά αστυνομικό να τιμωρεί οδηγό επειδή καταπάτησε το δικαίωμα του πεζού στη διάβαση;

Δούλεψαν γενιές για την παραγωγή του έργου. Γενιές γονιών, δασκάλων, πανεπιστημιακών, πολιτικών και λοιπών υπηρετών του δημοσίου συμφέροντος. Και γι’ αυτό είναι δύσκολο να ξεριζωθεί ο τραμπουκισμός από το γονιδίωμα. Η κατάργηση του ασύλου, απαραίτητη κίνηση για την προστασία της ακαδημαϊκής ελευθερίας, οι παρεμβάσεις της αστυνομίας θυμίζουν διορθωτή που προσπαθεί να σουλουπώσει ένα κείμενο γραμμένο από κάποιον που δεν διδάχθηκε ποτέ ορθογραφία. Και το χειρότερο: έχει και άποψη και πιστεύει πως το εγώ γράφεται με όμικρον και η ιστορία με ήτα κεφαλαίο. Ξεχάσαμε την κοινωνική ορθογραφία. Τι μέλλει γενέσθαι; Για ακόμη μία φορά δεν έχω ιδέα. Επειδή όμως, συντηρητικός γαρ, πιστεύω στη δύναμη της ανθρώπινης φύσης, προσβλέπω σε δύο από τα πιο ισχυρά στοιχεία της, την κούραση και τη βαρεμάρα. Οταν η ελληνική κοινωνία βαρεθεί να ζει στο καθεστώς του τραμπουκισμού, όταν την κουράσει η αφόρητη μονοτονία του, μόνον τότε θα τον αφήσει να μαραζώσει. Και τότε μπορεί να ελπίζει ότι θα ξεφύγει από την αρρώστια της κρίσης, η οποία αντί να οδηγήσει σε κάποιου είδους αυτογνωσία, μας καταδίκασε στην κολακεία του χειρότερου εαυτού μας.
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ