Αναμνηστική φωτογραφία από την συνάντηση μας με τον αείμνηστο π. Σπυρίδωνα Μαϊκαντή στη Νέα Σκήτη του Αγίου Ορους. Φωτογαρφία: Προσωπικό Αρχείο Θεοδώρου Καλμούκου
ΒΟΣΤΩΝΗ.- Απίστευτο κι όμως πραγματικότητα. Αδιανόητο το αναπάντεχο λυπητερό μαντάτο πως ο αγαπημένος μου συμμαθητής, φίλος και αδελφός ο ιερομόναχος Σπυρίδων ο Αγιορείτης από τη Νέα Σκήτη δεν βρίσκεται πλέον επί γης. Τον σκεπάζει το αγιασμένο χώμα του Περβολιού της Παναγιάς, της Δέσποινας και Κυράς του Άγιου Όρους. Βιάστηκε να φύγει «για χώρα μακρινή και αρυτίδωτη» κατά που θα έλεγε κι ο ποιητής και πέρασε «εκ γης προς ουρανόν». Λύτρωση, ίσως για εκείνον, πίκρα και άλγος για μας τους φίλους και συμμαθητές του με τον οποίον ζήσαμε και μεγαλώσαμε μαζί στην Εκκλησιαστική Σχολή της Πάτμου, λίγα μόλις μέτρα από το ιερό Σπήλαιο της Αποκαλύψεως, εκεί μέσα στον βράχο που έζησε, ανάπνευσε, είδε σημεία Θεϊκά και βίωσε εμπειρίες ουρανωμένες ο επιστήθιος φίλος και μαθητής του Χριστού, Ιωάννης ο Θεολόγος.
Ο σεβαστός και αγαπημένος μου συμμαθητής, φίλος και αδελφός Σπυρίδων (Μαϊκαντής) δεν είναι πια μαζί μας. Βγήκε από τον χρόνο, αλλά όχι κι από την ύπαρξη. Ζει «εν ετέρα μορφή» αντάμα με τον αείζωο Χριστό, «Την Χώρα των Ζώντων».
Γνωρισθήκαμε στην Εκκλησιαστική Σχολή της Πάτμου μικρά παιδιά και γίναμε αμέσως φίλοι. Μας σύνδεσε η αγάπη μας για την ιερή υμνωδία και εκκλησιαστική μουσική. Ο Στέφανος Μαϊκαντήςόπως ήταν το κοσμικό του όνομα, καταγόταν από το Αγρίνιο, κι εγώ από τη Λέσβο. Στην συντροφιά μας προστέθηκε κι ένας τρίτος φίλος, ο Μιχάλης Παζίνας από τη Ρόδο.
Οι σύντρεις μας καθόμαστε στο ίδιο θρανίο. Είμαι βέβαιος πως όλοι όσοι μαθήτευσαν στην Ελλάδα θα θυμούνται εκείνα το μακρόστενα θρανία. Καλλίφωνος ο Στέφανος. Ψέλναμε στο Σπήλαιο της Αποκαλύψεως, στο οποίο προϊστάμενος ήταν ο καθηγητής μας Αρχιμανδρίτης Παύλος Νικηταράς, αλλά και στο εκκλησάκι της Σχολής μας. Πηγαίναμε πολλές φορές αντάμα στο Μοναστήρι του Ευαγγελισμού στη Χώρα της Πάτμου και συναντούσαμε τον Γέροντα Αμφιλόχιο Μακρή, εκείνη την Πατμιακή Οσιακή μορφή, στου οποίου την αγιοκατάταξη προέβη πρόσφατα το Οικουμενικό Πατριαρχείο και πολύ σωστά αφού ο Γέροντας Αμφιλόχιος ήταν άγιος εν ζωή.
Ο Στέφανος είχε μία αθώα παιδική ψυχή, γεμάτη πίστη και αγάπη για το Θεό και αλληλεγγύη για τον άνθρωπο. Του είχε στείλει ο εξάδελφος του από τον Καναδά δώρο ένα στυλό τύπου Bic, είδος πολυτελείας τότε για μας και επέμενε να μου το δώσει λέγοντας μου «μια μέρα χιλιάδες άνθρωποι σ’ όλον τον Κόσμο θα διαβάζουν τα άρθρα σου». Ανατριχιαστικό κυριολεκτικά το λεχθέν του!
Έπειτα από την αποφοίτησή μας χώρισαν οι δρόμοι μας. Ηλθα στη Βοστώνη για σπουδές, χάσαμε τα ίχνη μας, χάσαμε την επαφή μας. Κάποια στιγμή άρχισα να λαμβάνω κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα και στην ονομαστική μου γιορτή ευχητήριες κάρτες από κάποιον Μοναχό Σπυρίδωνα από το Άγιο Όρος, προσφωνώντας με στον πληθυντικό με το επώνυμο μου. Του απαντούσα σεβαστικά και αγαπητικά χωρίς να γνωρίζω ποίος ήταν αυτός ο Μοναχός. Τότε δεν υπήρχαν ούτε οι ηλεκτρονικές επικοινωνίες με το e-mail, ούτε τα κινητά τηλέφωνα και οι επικοινωνίες γινόταν με χαρτί και με μελάνι. Δέκα χρόνια διήρκεσε αυτή η επικοινωνία χωρίς να μου αποκαλύψει ποτέ ο Μοναχός Σπυρίδων ότι ήταν ο αγαπημένος μου συμμαθητής και φίλος από την Σχολή της Πάτμου. Ώσπου το 1987 κατά την επίσκεψη του αείμνηστου Οικουμενικού Πατριάρχη Δημητρίου στο Λονδίνο έγινε η αποκάλυψη. Στη διάρκεια της δεξίωσης προς τιμήν του Πατριάρχη στην Αρχιεπισκοπή Θυατείρων, είδα από μακριά έναν ιερέα να πλησιάζει τη σύζυγό μου την Αγγελική να της λέγει κάτι και στη συνέχεια να την αγκαλιάζει και να κλαίει. Ηταν ο τρίτος φίλος και συμμαθητής, ο Μιχάλης Παζίνας, ο οποίος είχε χειροτονηθεί ιερεύς και υπηρετούσε στο Λονδίνο. Από μακριά ιστάμενος δεν μπορούσα να καταλάβω τι γινόταν, ώσπου έπειτα από δύο ώρες που τελείωσε η δεξίωση ήλθε αυτός ο κληρικός με αγκάλιασε και έκλαιγε. Ομολογώ πως δεν τον γνώρισα. Είμαι ο Μιχάλης Παζίνας μου είπε ένδακρυς, κι αμέσως μετά μου είπε σε αναζητεί ο Σπυρίδων από το Άγιο Όρος. Ποίος Σπυρίδων τον ρώτησα με απορία. Κι αμέσως θυμήθηκα πως κάποιος Μοναχός Σπυρίδων αλληλογραφούσε μαζί μου. Μη μου πεις ότι δεν ξέρεις, με ρώτησε ο π. Μιχαήλ. Όχι αδελφέ δεν έχω ιδέα ποίος είναι του αποκρίθηκα. Κι εκείνος το αποκάλυψε με αναφιλητά χαράς και συγκίνησης, είναι ο Στέφανος ο Μαϊκαντής ο συμμαθητής μας. Την άλλη μέρα πήγαμε στο σπίτι του π. Μιχαήλ και μιλήσαμε τηλεφωνικώς με τον π. Σπυρίδωνα, ήταν μία από τις πιο συγκινητικές στιγμές της ζωής μου.
Πήγα στο Άγιο Όρος κι ανταμώσαμε. Με φιλοξένησε στη Σκήτη του. Την πρώτη μέρα από τη στιγμή που έφτασα νωρίς το απόγευμα μέχρι τις 2,30 τα ξημερώματα μιλούσαμε. Σε λίγο σήμανε το σήμαντρο κι ο π. Σπυρίδων έβαλε «Ευλογητός» για την Ακολουθία. Μέσα στο σύθαμπο της νύχτας η φλόγα του κεριού φώτιζε τη μορφή του και την λαμποκοπούσε. Μου ζήτησε να ψάλω, να θυμηθούμε τα άγια χρόνια εκείνα τα παλιά της Πάτμου.
Πριν λίγες μέρες μου τηλεφώνησε ο Γέροντας Βενέδικτος της Νέας Σκήτης και μου είπε ότι ο π. Σπυρίδων ευρισκόμενος στην Κύπρο ασθένησε και έπεσε σε κώμα. Προχτές μου τηλεφώνησε πάλι και μου ανήγγειλε το λυπητερό μαντάτο, «ο π. Σπυρίδων έφυγε». Κι επειδή δεν πρόλαβα να πάω στην Εξόδιο Ακολουθία του καταθέτω τούτες τις αδελφικές σκέψεις, έτσι σαν τελευταίο αποχαιρετισμό. Καλό σου ταξίδι αγαπημένε μου φίλε και αδελφέ Σπυρίδωνα. Καλό σου ταξίδι και καλή αντάμωση μια μέρα στην άλλη πατρίδα μας, τη μόνιμη και παντοτινή.
Η Νέα Σκήτη στην οποία μόναζε ο αείμνηστος π. Σπυρίδων Μαϊκαντής.Φωτογαρφία: Προσωπικό Αρχείο Θεοδώρου Καλμούκου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου