Ταξιδεύοντας εν μέσω κορωνοϊού San Diego - Boston

Παρασκευή, 20 Μαρτίου, 2020

Του Βασίλη Καυκά
Τετάρτη, 18 Μαρτίου.  Απίστευτο και όμως αληθινό, ο καιρός είναι βροχερός στο San Diego, στην μεγαλούπολη της δυτικής Αμερικής.  Το Far West όπως θα έλεγαν στο πρόσφατο παρελθόν οι άνθρωποι που έψαχναν να βρουν τη τύχη τους.  Έψαχναν για χρυσό, εξ ου και το Golden State όπως λέγετε η Καλιφόρνια.

Είμαι καθ’ οδόν να αφήσω το αυτοκίνητο στο κτήριο Rental Cars όπου εκεί βρίσκονται οι εταιρίες ενοικίασης αυτοκινήτων.  Είναι ένα πολύ μεγάλο κτήριο όπου όλα λειτουργούν σαν ρολόϊ.

Την Παρασκευή που ήρθα στο San Diego, με διαδικασία ενός λεπτού πήρα το αυτοκίνητο που είχα ενοικιάσει από το διαδίκτυο και τώρα, αφού μπήκα μέσα στο κτήριο οι πινακίδες με οδηγούν στη Dollar.  Ένας υπάλληλος με ένα λαπ τοπ μου κάνει νεύμα να σταματήσω και αυτό κάνω.  Στη συνέχεια παίρνω τα πράγματά μου και… αυτό ήταν.  Η διαδικασία είναι ηλεκτρονική.  Το μόνο που έκανα σήμερα πρωί – πρωί ήταν να το γεμίσω βενζίνα όπως το πήρα αλλιώς… αλλιώς η βενζίνα εδώ στην εταιρεία στοιχίζει 9.99 δολάρια το γαλόνι (το γράφουν και οι πινακίδες)  Ληστεία με άλλα λόγια.  Έτσι το $3.49 που πλήρωσα λίγο πριν έρθω εδώ είναι πολύ καλύτερα.

Μετά, μπαίνω στο λεωφορείο που λέει Terminal 2 και πού κάνει τη διαδρομή από εδώ μέχρι την κεντρική είσοδο του αεροδρομίου και σε πέντε λεπτά στο αεροδρόμιο του San Diego. 

Ελάχιστοι είμαστε οι ταξιδιώτες ο φόβος για τον κορωνοϊό και η αρνητική ψυχολογία έχουν κάνει τη δουλειά τους.  Αφού δίνω τη βαλίτσα η αντιπρόσωπος της United Airlines με ρωτάει εάν θέλω να φύγω πιο ενωρίς.  Η ώρα είναι 7:40πμ και η πτήση μου για το Newark Airport θα φύγει στις 12:30μμ. (πτήση: UA 2163) και από εκεί θα πάρω άλλη πτήση για Βοστώνη όπου θα είμαι εκεί στις 11:00μμ.   Της λέω ναι και μου απαντά ότι θα πάω δια μέσου Denver ή Chicago και θα είμαι στη Βοστώνη στις 9:15μμ.  Χωρίς να σκεφτώ πολύ της λέω, όχι, γιατί άντε να ξεμείνω σε αυτά τα μέρη με τον κορωνοϊό και τότε… πότε  να πάω στη Βοστώνη οπότε κάλιο γαϊδουρόδενε παρά γαϊδουρογύρευε που έλεγε ο πατέρας μου.

Οι καφετέριες και τα μαγαζάκια μέσα στο αεροδρόμιο είναι κατά το πλείστων κλειστά.  Βρίσκω ένα ανοικτό και παίρνω κάτι να φάω και να πιώ και μετά στην πύλη #40 όπου θα φύγει η πτήση μου για το New Jersey.

Οι πύλες είναι άδειες.  Όσοι ταξιδιώτες, ελάχιστοι, κρατιόνται σε απόσταση ο ένας από τον άλλο.  Ο κορωνοϊός έχει κρατήσει το κόσμο στα σπίτια του. 

Τις τελευταίες ημέρες γίνεται στο San Diego ότι γίνεται σε όλη την Αμερική και το κόσμο ολόκληρο.  Φόβος και τρόμος.  Τα supermarkets δεν έχουν προϊόντα γιατί έγιναν άφαντα.  Τι τρέλα κι αυτή;  Ο πανικός και η ψυχολογία.  Τα περισσότερα μέρη είναι κλειστά.  Κι εγώ με μερικούς άλλους ταξιδεύουμε «ανάμεσα» στο κορωνοϊό. 

Χθες, ο Νίκος είναι αστυνομικός στο San Diego County και με πήρε να μου δείξει το κτήριο του Ανώτατου Δικαστηρίου, Superior Court του San Diego County, όπου εργάζεται deputy sheriff.  Είναι το Ανώτατο Δικαστήριο για 4 εκατομμύρια κόσμο. Είναι τελείως έρημο.  Ένα καινούργιο κτήριο που άνοιξε τις πύλες του στις αρχές του 2018.  Ανεβήκαμε στο 22 πάτωμα όπου είναι τέσσερες αίθουσες δικαστηρίου και μου έδειξε την αίθουσα του δικαστηρίου που εργάζεται, το γραφείο του, το γραφείο του δικαστή, που συσκέπτονται οι ένορκοι… τα κελία των κατηγορουμένων…  Με οδήγησε στην ταράτσα του κτηρίου όπου βλέπεις σχεδόν όλο το San Diego. 

Το κτήριο που στεγάζεται το Superior Court είναι το δεύτερο ψηλότερο κτήριο στο San Diego.  Βλέπω το λιμάνι, το αεροδρόμιο, το αεροπλανοφόρο Midway που βρίσκεται στο λιμάνι, παροπλισμένο μεν αλλά με δεκάδες αεροπλάνα και ελικόπτερα πάνω.  Σε προηγούμενη επίσκεψή μου είχαμε πάει πάνω στο καράβι με τη μεγάλη ιστορία που τώρα είναι μουσείο.  Αριστερά, στο βάθος, κάπου 15 μίλια μακριά φαίνεται το Μεξικό και η πόλη Tijuana.

Μία ώρα κράτησε η ξενάγηση στο έρημο από τον κορωνοϊό Superior Court και από εκεί στο σπίτι του Νίκου και της Μέλισσας που μόλις αγόρασαν στα περίχωρα του San Diego.  Σήμερα είναι St. Patrick’s Day αλλά δεν μπορούμε να πάμε πουθενά λόγο του κορωνοϊού.  Οπότε φάγαμε σπίτι.  Η αλήθεια είναι ότι έχουν βγάλει από τα κιβώτια μόνο τα απαραίτητα και σιγά-σιγά γεμίζουν το σπίτι τους που αγόρασαν πριν λίγες εβδομάδες.  Περάσαμε μία οικογενειακή βραδιά.  Όλα ήταν υπέροχα.

Βέβαια η Μέλισσα έκανε μόνο τα απαραίτητα γιατί είναι μόλις ενάμιση μήνα πριν γεννήσει το πρώτο τους παιδί, κοριτσάκι.

Η Μελίσσα δούλευε μέχρι την Δευτέρα, προχθές, και λόγο του κορωνοίού είναι σπίτι για δύο εβδομάδες αλλά μετά δεν θα πάει πίσω μέχρι που θα γεννήσει και μετά.  Είναι εκπαιδεύτρια δελφινιών και μία από αυτές που ίσως να έχεις δει όταν δείχνουν στην τηλεόραση το Sea World του San Diego.  Μου έδειξε ένα βίντεο που είχε βγάλει πέρυσι όταν πήγε ο αείμνηστος πλέον μπασκετμπολίστας Koby Brian με την οικογένειά του και τους εξήγησε για τα δελφίνια. Την ίδια δουλειά έκανε και ο Νίκος (και οι δυό τους έχουν σπουδάσει Βιολογία της Θάλασσας) μέχρι που πήγε να γυμνάζει τα δελφίνια για ειδικές αποστολές στα Navy Shields.  Επειδή είχε το clearance από την Ομοσπονδιακή Κυβέρνηση τον συμβούλεψα να αφήσει τη δουλειά με τα δελφίνια και να κοιτάξει να πάει στην αστυνομία. 

Θυμάμαι, πριν τρία χρόνια, ότι είμαστε για ψάρεμα στον Ειρηνικό όταν του το είπα θύμωσε.  «Μου αρέσει η δουλειά που κάνω» μου είπε με ύφος που θύμιζε τον πατέρα μου.  Τον άφησα.  Όταν πηγαίναμε στο διαμέρισμά τους του είπα «πόσα χρόνια θα είσαι μέσα στο νερό;  5-10, μετά;»   Δεν μου απάντησε.  Αλλά το είπε στη γυναίκα του και αυτή του είπε «ίσως να έχει δίκιο ο πατέρας σου».   

Λίγους μήνες μετά μεσολάβησε ένα ατύχημα στη δουλειά όπου ένας άλλος εκπαιδευτής είχε ένα σοβαρότατο ατύχημα οπότε ξανασκέφτηκε τι του είπα και τον Απρίλιο του 2018 με πήρε τηλέφωνο ότι θα βάλει τα χαρτιά του στην αστυνομία αλλά οι πιθανότητες να μπει είναι ελάχιστες γιατί παίρνουν μόνο 32 και οι αιτούντες είναι 6 χιλιάδες. 

Η αγωνία ήταν μεγάλη.  Ήρθαν στη Βοστώνη στις αρχές Ιούνιου το 2018 για το γάμο του Γιώργου και της Sarah και την Παρασκευή, μία μέρα πριν το γάμο έλαβε μήνυμα να πάει πίσω τη Δευτέρα το πρωί γιατί πέρασε στην αστυνομία.  Πέρασε αλλά υπάρχει εκπαίδευση και άλλα, θα τα περάσει;   Άφησε την Μελίσσα και την Βοστώνη και έφυγε την Κυριακή το πρωί για το San Diego.  Η γυναίκα του επέστρεψε δύο μέρες μετά. 

Από τους τριάντα δύο που πήραν στο Sheriff’s Department τελείωσαν 27 και ο Νίκος.  Μάλιστα λόγο των αθλητικών του επιδόσεων στο Tewksbury High School όπου ήρθε πρώτος στα 300 εμπόδια και δεύτερος στο άλμα επί κοντό σε όλη τη Μασσαχουσέτη και μετά στο Northeastern University της Βοστώνης τον βοήθησαν να είναι μέσα στους δύο πρώτους στην Ακαδημία της Αστυνομίας. 

Έτσι, τώρα αστυνομικός στο San Diego County (4 εκατομμύρια πληθυσμό) στην δεύτερη σε πληθυσμό πόλη της Καλιφόρνιας, το San Diego.

Ευρισκόμενος εδώ κάναμε δουλειές στο κήπο.  Πήραμε τα κατάλληλα εργαλεία από το Home Depot, και καθαρίσαμε τον κήπο όπου το χορτάρι έφτανε κοντά ένα μέτρο.  Φυτέψαμε τομάτες και άλλα ζαρζαβατικά.

Τους είπα ότι έχω green thumb και ότι φυτεύω φυτρώνει.  Μου υποσχέθηκαν ότι θα τα ποτίζουν και δεν θα ξεραθούν!  Θα ήθελαν πολύ να έρθουμε να μείνουμε στο San Diego.  Κι εγώ θα ήθελα, αλλά δεν είναι τόσο εύκολο.  Εδώ έχει το καλύτερο κλίμα των ΗΠΑ όπου το χειμώνα η θερμοκρασία μπορεί να κατέβει στους 50 βαθμούς Φαρενάιτ και το καλοκαίρι μέχρι 90, αλλά το κλίμα είναι «ξηρό» όχι όπως στη Φλώριδα που έχει υγρασία.

Αυτά γράφω στο κομπιούτερ και η ώρα περνάει.  Η αγωνία μου εάν θα γίνει η πτήση μικραίνει όσο περνάει η ώρα.  Βλέπεις στον πίνακα των αναχωρήσεων να έχουν ακυρωθεί πολλές πτήσεις λόγο του κορωνοϊού.  Κοντά στις 11:40πμ ακούγετε από το μεγάφωνα «οι επιβάτες της United Airlines να πάνε στην πύλη Β40 για άμεση επιβίβαση.

Εγώ είμαι ήδη εδώ από τις 8:30πμ αλλά που και που κοιτούσα και τον πίνακα γιατί πολλές φορές αλλάζουν την πύλη εξόδου και μπορείς να την πατήσεις.  Έχει γίνει πολλές φορές.

Τώρα, έρχονται 5-6 ακόμα και όταν άνοιξε η πύλη προς το αεροσκάφος μετράω σύνολο 34 σε ένα μπόϊνγκ που χωράει 250 άτομα.  Δηλαδή άδειο!

Στις 12:30μμ δυτική ώρα ΗΠΑ, 3:30μμ ώρα Βοστώνης το αεροσκάφος τροχοδρομεί και… πάνω από την πόλη, το λιμάνι και… στα σύννεφα.

Κοιτάζω για λίγο κάτω, η έρημος Mojavi, τα βουνά και μετά κάτω όλο άσπρα σύννεφα.  Κρίμα και ήθελα να δω το Grand Canyon και το φράγμα του Hoover λίγο βόρεια από το Las Vegas. 

Έτσι ξαπλώνω και κοιμάμαι για δύο ώρες.  Βλέπεις η αγωνία από τις τηλεφωνικές «συμβουλές» συγγενών και φίλων ότι θα ακυρώσουν τις πτήσεις με έκαναν και δεν κοιμήθηκα καλά το προηγούμενο βράδυ.  Μόνο ο Νίκος έλεγε «κι άμα μείνεις εδώ, θα έχω παρέα»!

Ξύπνησα με το άρωμα του φρέσκου καφέ που έφερναν οι αεροσυνοδοί.  Μετά τον καφέ πέρασα την ώρα κοιτάζοντας τα νέα στην οθόνη στο κάθισμα μπροστά μου.  Είδα ότι ο κορωνοϊός είναι για καλά στη ζωή μας ή στο θάνατο!  Βλέπω ότι οι ασθενείς έχουν περάσει τις 200 χιλιάδες και οι νεκροί πλησιάζουν τις 10 χιλιάδες.  Τουλάχιστον τόσους αναφέρουν.  Είδα τον πρόεδρο της Αμερικής να μιλάει για μέτρα προστασίας.  Το χρηματιστήριο να κατρακυλά συνέχεια. 

Άραγε να ξέρουμε τι μας περιμένει με την υγεία μας πρώτα και μετά με την οικονομία;  Έχω δει το real estate να ανεβαίνει τρεις φορές και να πέφτει δύο φορές.  Τις 3 φορές που ανέβηκε 1985, 93-2005, 2011-2020 έκαναν πλούτη πολλοί.  Αλλά τις 2 φορές που έπεσε 86-92, 2005-2009 έχασαν τις περιουσίες τους πολλοί άνθρωποι.  Τώρα τι θα γίνει άραγε; 

Πριν λίγους μόνο μήνες σε μία συνέντευξη είχα πει ότι «ότι πάει πάνω κατεβαίνει και είχα προσδιορίσει ότι το real estate (ακίνητα) θα πέσουν οι τιμές πριν την άνοιξη.  Άραγε τι θα γίνει;  Θα είμαι μάντης ή διαβάζω τα πράγματα εκ των έσω;  Εύχομαι η πρόγνωση μου να είναι λάθος.

Με τις σκέψεις αυτές φτάσαμε στις 8:15μμ ώρα ανατολής στο αεροδρόμιο της Νέας Ιερσέης Newark που είναι κοντά στη Νέα Υόρκη.  Το εισιτήριο μου γράφει ότι θα αναχωρήσει από την πύλη C113.  Για καλό και για κακό ελέγχω στον πίνακα αναχωρήσεων και… βλέπω ότι η πύλη έχει αλλάξει και η επιβίβαση για Βοστώνη θα γίνει στην πύλη C112. 

Έτσι διανύω μία απόσταση ενός χιλιομέτρου μέσα στο αεροδρόμιο και φτάνω στη πύλη επιβίβασης.  Εδώ γίνεται ο χαμός.  Πολύ κόσμος περιμένει να επιβιβαστεί στο αεροσκάφος προς Βοστώνη.  Υπολογίζω ότι αυτό θα είναι γεμάτο.

Στις 9:00μμ άρχισε η επιβίβαση και στις 9:25μμ οι πόρτες έκλεισαν.  Ήταν σχεδόν γεμάτο.  Αλλά όλοι βλοσυροί όπως και στα άλλα τρία αεροσκάφη που πήγα και γύρισα.  Ο φόβος και η αγωνία λόγο του κορωνοϊού είναι ζωντανή.  Μερικοί φορούν κάποια μάσκα ή «φίμωτρο» γιατί φοβόνται.  Εδώ που τα λέμε είναι να μη φοβάσαι;  Μεταξύ αυτών και ένας Εβραίος ραβί.  Άραγε φοβάται και αυτός που είναι πιο κοντά στο θεό;  Το αεροσκάφος τροχοδρόμησε και έφυγε στην ώρα του 9:40μμ.

Θυμήθηκα τον Ιερώνυμο στην Ελλάδα που ενώ η πολιτική ηγεσία ήταν στο ίδιο μήκος κύματος αυτός το βιολί του!  Γιατί άραγε;  Θέλει να πάρει στο λαιμό του κόσμο;  Απλά ρωτάω.  Γιατί ο Ελπιδοφόρος αμέσως έβγαλε εγκύκλιο όπως και η Ιερά Σύνοδος της Αμερικής;  Γιατί ο Οικουμενικός Πατριάρχης έβγαλε εγκύκλιο;  Ο Ιερώνυμος και η Ιερά Σύνοδος της Ελλάδος;  Μήπως αυτοί είναι άτρωτοι;  Και ο κόσμος;  Στα Ιεροσόλυμα πήγε ο πρώην καθηγητής του Λυκείου Σιμοπούλου και γύρισε στην Αμαλιάδα με κορωνοϊό.  Ήταν ο πρώτος νεκρός στην Ελλάδα σε ηλικία 66 χρονών!

Σκέπτομαι ότι έδωσα το πράσινο φως να σταματήσει η Παρέλαση της Βοστώνης και όλες οι εκδηλώσεις και αυτό έγινε μετά από πολλές σκέψεις με το Συμβούλιο της Ομοσπονδίας και τους φορείς.  Εμείς που είμαστε εθελοντές δεν θέλουμε να πάθει κάποιος κακό από την θανατηφόρα ασθένεια και οι αρχηγοί της Εκκλησίας της Ελλάδος, γιατί άργησαν;

Μετά από 45 λεπτά φτάσαμε στο Logan Airport της Βοστώνης όπου η θερμοκρασία ήταν 40 βαθμοί Φαρενάιτ.  Αχ, που είσαι San Diego που σε άφησα με 68 βαθμούς!

Πίσω λοιπόν στην πραγματικότητα.  Εύχομαι ΥΓΕΙΑ σε όλους

Βασίλης Καυκάς, Βοστώνη