Μεγάλο Σάββατο
18 Απριλίου, 2020
ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ
Τέτοιος καημός για το γδαρμένο πτώμα ενός αρνιού, τυλιγμένου σε πλαστικό; Εστω για περισσότερα, αφού ο κύριος της φωτογραφίας έχει τρία υπό μάλης και άλλα τρία μπροστά του, που μάλλον ετοιμάζεται να τα σηκώσει με τα δόντια. Το στιγμιότυπο είναι από τη χθεσινή συρροή στον σταθμό των ΚΤΕΛ, για να παραλάβουν οι χωρικοί της πόλης το γνήσιο αρνί από το χωριό.
Η Λιάνα Κανέλλη, η γνωστή πολιτικός που παλεύει γενναία με την ασθένειά της (είναι κομμουνίστρια στην Κηφισιά), αφού βρήκε λίγο χρόνο από το φιλανθρωπικό έργο της, που αναπτύσσει με πλήρη μυστικότητα λόγω της έμφυτης σεμνότητάς της, επανήλθε στην επικαιρότητα, με την ίδια κομψότητα που χαρακτηρίζει πάντα τις παρεμβάσεις της.
Αν με τις αρχικές δηλώσεις της, προ εβδομάδος, η κ. Κανέλλη έδωσε την εντύπωση ότι εξερράγη λόγω της απελπισίας που της προκαλεί η επιτυχής αντίδραση στην πανδημία του «αστικού κράτους», όπως θα το έλεγε, οι νέες δηλώσεις έγιναν, εκτιμώ, με τον σκοπό να μη μας μείνει καμία αμφιβολία ως προς τον κωμικό χαρακτήρα της παρέμβασής της. Το λέω, διότι το μόνο καινούργιο που προσθέτει στην εικόνα που, ούτως ή άλλως, έχουμε για εκείνη είναι η πίστη της στην έλευση της Βασιλείας των Ουρανών! «Ο άνθρωπος, όσο κι αν είναι λύκος για τον άλλον», λέει, «τελικά διαφέρει από τα ζώα γιατί τρέφεται και απολαμβάνει το κάλλος, την ομορφιά. Θα κερδίσουμε! Γιατί μετά το 1917 ξέρουμε πού μπορούμε να πάμε, άμα θέλουμε».
Προτείνει, δηλαδή, να πάμε σε ένα σύστημα που δεν υπάρχει πια, επειδή κατέρρευσε από τις εσωτερικές αδυναμίες του. Συγγνώμη, αλλά αυτό είναι σοβαρό και πρέπει να σταθούμε. Αντιλαμβάνομαι τη λεπτότητα των χειρισμών που απαιτεί ο εύθραυστος ψυχισμός της, αλλά δεν της έχουν πει τι συνέβη από το 1989 μέχρι το 1993; Βρε παιδιά, κανείς δεν έχει τολμήσει να της πει; Αφήνουν τη γυναίκα να ζει μόνη και αβοήθητη την ταινία «Goodbye, Lenin» στην πραγματική ζωή της;
Συνεχίζοντας παρακάτω, όμως, η ανησυχία μας υποχωρεί, καθώς καταλαβαίνουμε ότι δεν ζει ακριβώς την κατάσταση της ταινίας. Ναι, ξέρει. Κάτι έχει ακούσει, τέλος πάντων, για τις αλλαγές της τελευταίας τριακονταετίας. Αλλά αυτό είναι, κατά τη γνώμη της, «μια Ιστορία που ακόμα γράφεται» και η ίδια δεν έχει την «αλαζονεία», υποστηρίζει, ώστε να μπορεί να μιλήσει γι’ αυτά τα προσωρινά προβλήματα, θα τα έλεγα, που ταλαιπωρούν το καθεστώς του κομμουνισμού. Επομένως, τι υπονοεί η κ. Κανέλλη; Περιμένετε πρώτα να δούμε αν τελικά θα πέσει ο κομμουνισμός! Μόλις 30 χρόνια είναι από τότε, τι σας έπιασε η αγωνία να μάθετε τι έγινε;
Πάντως, το βέβαιο –και αυτό η κ. Κανέλλη το λέει για να μας καθησυχάσει, όχι για να μας τρομάξει– είναι ότι ο κομμουνισμός έρχεται! Ποιος κομμουνισμός; «Αυτός του μέλλοντός μας», εξηγεί η ίδια, «η νιότη του κόσμου που λέμε και οι κομμουνιστές, επελαύνει. Εξ ου και ο φόβος και η συκοφάντηση και η συνεχής αναγωγή στο παρελθόν των τραυμάτων και όχι των θαυμάτων του». Με απλά λόγια, αυτό που μας λέει είναι ότι όλο το ξέσπασμά της, η παράσταση, οι αγριοφωνάρες, ο στόμφος, η περικεφαλαία, η ρομφαία, τα κλαπατσίμπαλα και τα συναφή, όλα αυτά ήταν για να γελάσουμε. Και γιατί δεν το έλεγε από την αρχή;
Αν με τις αρχικές δηλώσεις της, προ εβδομάδος, η κ. Κανέλλη έδωσε την εντύπωση ότι εξερράγη λόγω της απελπισίας που της προκαλεί η επιτυχής αντίδραση στην πανδημία του «αστικού κράτους», όπως θα το έλεγε, οι νέες δηλώσεις έγιναν, εκτιμώ, με τον σκοπό να μη μας μείνει καμία αμφιβολία ως προς τον κωμικό χαρακτήρα της παρέμβασής της. Το λέω, διότι το μόνο καινούργιο που προσθέτει στην εικόνα που, ούτως ή άλλως, έχουμε για εκείνη είναι η πίστη της στην έλευση της Βασιλείας των Ουρανών! «Ο άνθρωπος, όσο κι αν είναι λύκος για τον άλλον», λέει, «τελικά διαφέρει από τα ζώα γιατί τρέφεται και απολαμβάνει το κάλλος, την ομορφιά. Θα κερδίσουμε! Γιατί μετά το 1917 ξέρουμε πού μπορούμε να πάμε, άμα θέλουμε».
Προτείνει, δηλαδή, να πάμε σε ένα σύστημα που δεν υπάρχει πια, επειδή κατέρρευσε από τις εσωτερικές αδυναμίες του. Συγγνώμη, αλλά αυτό είναι σοβαρό και πρέπει να σταθούμε. Αντιλαμβάνομαι τη λεπτότητα των χειρισμών που απαιτεί ο εύθραυστος ψυχισμός της, αλλά δεν της έχουν πει τι συνέβη από το 1989 μέχρι το 1993; Βρε παιδιά, κανείς δεν έχει τολμήσει να της πει; Αφήνουν τη γυναίκα να ζει μόνη και αβοήθητη την ταινία «Goodbye, Lenin» στην πραγματική ζωή της;
Συνεχίζοντας παρακάτω, όμως, η ανησυχία μας υποχωρεί, καθώς καταλαβαίνουμε ότι δεν ζει ακριβώς την κατάσταση της ταινίας. Ναι, ξέρει. Κάτι έχει ακούσει, τέλος πάντων, για τις αλλαγές της τελευταίας τριακονταετίας. Αλλά αυτό είναι, κατά τη γνώμη της, «μια Ιστορία που ακόμα γράφεται» και η ίδια δεν έχει την «αλαζονεία», υποστηρίζει, ώστε να μπορεί να μιλήσει γι’ αυτά τα προσωρινά προβλήματα, θα τα έλεγα, που ταλαιπωρούν το καθεστώς του κομμουνισμού. Επομένως, τι υπονοεί η κ. Κανέλλη; Περιμένετε πρώτα να δούμε αν τελικά θα πέσει ο κομμουνισμός! Μόλις 30 χρόνια είναι από τότε, τι σας έπιασε η αγωνία να μάθετε τι έγινε;
Πάντως, το βέβαιο –και αυτό η κ. Κανέλλη το λέει για να μας καθησυχάσει, όχι για να μας τρομάξει– είναι ότι ο κομμουνισμός έρχεται! Ποιος κομμουνισμός; «Αυτός του μέλλοντός μας», εξηγεί η ίδια, «η νιότη του κόσμου που λέμε και οι κομμουνιστές, επελαύνει. Εξ ου και ο φόβος και η συκοφάντηση και η συνεχής αναγωγή στο παρελθόν των τραυμάτων και όχι των θαυμάτων του». Με απλά λόγια, αυτό που μας λέει είναι ότι όλο το ξέσπασμά της, η παράσταση, οι αγριοφωνάρες, ο στόμφος, η περικεφαλαία, η ρομφαία, τα κλαπατσίμπαλα και τα συναφή, όλα αυτά ήταν για να γελάσουμε. Και γιατί δεν το έλεγε από την αρχή;
Tiger King
Μένουμε στον χώρο όπου ο τομέας του «entertainment» συναντά την πολιτική, για να μεταφερθούμε σε κάτι πιο μακρινό, πιο ακίνδυνο και διασκεδαστικό. Συνιστώ ανεπιφύλακτα σε όποιον δεν το έχει κάνει ακόμη να δει το ντοκιμαντέρ «Tiger King», που προβάλλεται στο Netflix.
Με αφορμή την ασύλληπτη περίπτωση ενός θεοπάλαβου ιδιοκτήτη τσίρκου ονόματι Τζο Εξότικ και την ιστορία του, η σειρά μάς ταξιδεύει στον κόσμο της «μαύρης» οικονομίας που έχει αναπτυχθεί στις ΗΠΑ, κυρίως δε στην ενδοχώρα των «rednecks», γύρω από την εμπορία και την εκμετάλλευση μεγάλων αιλουροειδών, ο πληθυσμός των οποίων στις ΗΠΑ είναι διπλάσιος εκείνων που ζουν ελεύθερα στη φύση ανά την υφήλιο.
Με αφορμή την ασύλληπτη περίπτωση ενός θεοπάλαβου ιδιοκτήτη τσίρκου ονόματι Τζο Εξότικ και την ιστορία του, η σειρά μάς ταξιδεύει στον κόσμο της «μαύρης» οικονομίας που έχει αναπτυχθεί στις ΗΠΑ, κυρίως δε στην ενδοχώρα των «rednecks», γύρω από την εμπορία και την εκμετάλλευση μεγάλων αιλουροειδών, ο πληθυσμός των οποίων στις ΗΠΑ είναι διπλάσιος εκείνων που ζουν ελεύθερα στη φύση ανά την υφήλιο.
Το αληθινό τσίρκο, όμως, δεν είναι οι τίγρεις στα κλουβιά, αλλά το πλήθος των απίθανων ανθρώπινων τύπων, που ζουν και αναπνέουν στον χώρο. Διακινδυνεύοντας τη γενίκευση, θα έλεγα ότι δεν υπάρχει ούτε ένας που να μην αποτελεί μια ξεχωριστή περίπτωση διασταύρωσης της βαριάς ηλιθιότητας (συχνά σε βαθμό κρετινισμού) με την εγκληματικότητα.
Η γνώμη μου: ανώτερο και από Αννίτα Πάνια της χρυσής εποχής!
Η γνώμη μου: ανώτερο και από Αννίτα Πάνια της χρυσής εποχής!
Vaudeville
Να τελειώσει η σύντομη περιήγησή μας στον χώρο του ελαφρού θεάματος με λίγο αυθεντικό vaudeville του 1850 – προτού δηλαδή το πάρουν οι Αμερικανοί και του αλλάξουν τα φώτα. Στο γαλλικό αεροπλανοφόρο «Σαρλ ντε Γκωλ», τελευταίο σύμβολο της «Gloire!» (με τη ναπολεόντειο έννοια, εξ ου και το θαυμαστικό), το ένα τρίτο του πληρώματος των περίπου 1.800 ατόμων βρέθηκε θετικό στον κορωνοϊό. Τώρα, λοιπόν, είναι η κατάλληλη στιγμή να το στείλουν οι Γάλλοι κάτω στην Κύπρο, για να παρασταθεί διά της ισχύος του στα απαράγραπτα δίκαια του κυπριακού ελληνισμού. Τώρα που κανείς δεν θέλει ούτε να σκέφτεται να το πλησιάσει! Τώρα που εμπνέει περισσότερο δέος από ποτέ!
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου