Χάρις Αλεξίου: Από την «Δημητρούλα» στην «Ελένη» μια ζωή δρόμος

Κυριακή, 7 Ιουνίου, 2020

Βράδυ Ιουνίου του 2018 στο κατάμεστο Θέατρο Βράχων του Βύρωνα. Ο Θάνος Μικρούτσικος, ο οποίος παλεύει σκληρά εδώ και έναν χρόνο με τον καρκίνο, μαζεύει τους φίλους του, τα μεγαλύτερα ονόματα του ελληνικού τραγουδιού, προκειμένου να αποχαιρετήσει το κοινό του με τον τρόπο που εκείνος ξέρει. Ανάμεσά τους είναι και η Χάρις Αλεξίου.
Η απόφασή της να σταματήσει το τραγούδι, η οποία ανακοινώθηκε επισήμως σήμερα, μέσα από την εκπομπή του Φώτη Απέργη στο Β’ πρόγραμμα της Ελληνικής Ραδιοφωνίας, είχε ήδη ληφθεί από τότε. Δεν μπορούσε, ωστόσο, να μην βρεθεί στο πλευρό του αγαπημένου της Θάνου σε αυτήν την τόσο σημαντική για εκείνον στιγμή. «Θα είμαι εκεί για σένα» τού απάντησε συγκινώντας τον βαθιά. Και πράγματι, ήταν εκεί με όλη της την καρδιά. Ανέβηκε στη σκηνή και ερμήνευσε, υπό την συνοδεία του στο πιάνο, τρία τραγούδια.

«Φεύγω και μην με περιμένεις/στο είπα ξαφνικά ένα βράδυ/ πήρα το δάκρυ σου μαζί μου/ και χάθηκα μες το σκοτάδι…»: Η ερμηνεία της, τη βραδιά εκείνη, στο υπέροχο αυτό τραγούδι των Θάνου Μικρούτσικου – Άλκη Αλκαίου, ήταν κάτι παραπάνω από συγκλονιστική. Έμοιαζε με προσευχή και μοιρολόι ταυτόχρονα και κουβαλούσε κάθε κύτταρο της σπουδαίας ερμηνευτικής της φυσιογνωμίας. Ήταν μια ερμηνεία που μπορεί να μην διέθετε αυτό οι ειδικοί αποκαλούν φωνητική τελειότητα, ξεχείλιζε όμως από ψυχή, συναίσθημα, αλήθεια και μεγαλοσύνη. Ήταν μια μουσική σκηνή αντάξια της τεράστιας καριέρας της, ένα συγκλονιστικό δικό της «αντίο» σε αυτό που τόσο αγάπησε και εξαιτίας του οποίου τόσο αγαπήθηκε, στο τραγούδι…

Η Χάρις Αλεξίου, η Χαρούλα όπως την αποκαλεί η πλειοψηφία των Ελλήνων προσδίδοντας έτσι στη σχέση τους την έννοια της αγάπης και της οικειότητας, αποτελεί, αναμφισβήτητα, ένα κορυφαίο και αναντικατάστατο κεφάλαιο της ιστορίας του ελληνικού τραγουδιού. Όχι μόνον γιατί γεννήθηκε με το θείο χάρισμα μιας μοναδικής, απίστευτης φωνής. Αλλά, κυρίως, γιατί επέλεξε να σεβαστεί αυτό το θείο δώρο, να το τιμήσει, να το μοιραστεί απλόχερα με όλους μας και να αφιερωθεί ολοκληρωτικά σε μια τέχνη στην οποία, τελικά, έβαλε την ανεξίτηλη σφραγίδα της.

Τί να πει κανείς για την καριέρα της Χάρις Αλεξίου. Ποιες στιγμές να συμπεριλάβει ανάμεσα στους σημαντικότερους σταθμούς της; Ποια τραγούδια να επιλέξει από το ανεξάντλητο ρεπερτόριό της; Ποια από τις πολυάριθμες συνεργασίες της με κορυφαία ονόματα της ελληνικής αλλά και της ξένης στιγμής να πρωτοθυμηθεί; Ποια ζωντανή της εμφάνιση να ανακηρύξει ως την κορυφαία της διαδρομής της;

Όλα τα τα παραπάνω είναι ερωτήματα που δεν επιδέχονται σαφείς απαντήσεις. Γιατί η Χάρις Αλεξίου είχε πάντα την μοναδική ικανότητα να συγκεντρώνει στο πρόσωπό της και κυρίως στη φωνή της στοιχεία από πολλούς διαφορετικούς κόσμους. Είναι ταυτόχρονα το λαϊκό κορίτσι που μάς ξεσηκώνει, δεκαετίες τώρα, στα γλέντια μας με την «Δημητρούλα», το «Τέλι Τέλι Τέλι», τον «Φαντάρο» και το «Μία είναι η ουσία» αλλά η γυναίκα που μάς χάρισε κάποιες από τις πιο συγκλονιστικές στιγμές του έντεχνου τραγουδιού. Είναι η «Ελένη» αλλά και η «Ελενίτσα», η «Νεφέλη» αλλά και η «Γκαρσόνα», η γυναίκα που διασχίζει την «Οδό Αριστοτέλους» αλλά κι εκείνη που πετάει «Σ’ ένα φλαμέγκο απάνω»...

Είναι η μούσα του Απόστολου Καλδάρα και Χρήστου Νικολόπουλου αλλά και του Μάνου Λοίζου, του Σταύρου Κουγιουμτζή και του Μικρούτσικου, του Νίκου Αντύπα, της Λίνας Νικολακοπούλου, του Αντώνη Βαρδή και των νεώτερων, του Γιώργου Θεοφάνους, του Μανώλη Φάμελλου, του Μάκη Σεβίλογλου… Είναι η συνθέτης και η στιχουργός αγαπημένων τραγουδιών όπως τα «Οι φίλοι μου χαράματα», «Ψυχές και σώματα», «Πανσέληνος»…
Παράλληλα, είναι η γυναικεία φωνή που ομόρφυνε τις ζωές μας και τα βράδια μας με τις συναυλίες και τις αμέτρητες εμφανίσεις της. Από τα γήπεδα και στάδια κάθε γωνιάς της Ελλάδας, μέχρι το Ηρώδειο, το Καλλιμάρμαρο και την Πνύκα. Από τις μικρές σκηνές της Πλάκας και τους μεγάλους μουσικούς χώρους της πόλης που μεταμορφώθηκαν για να υποδεχτούν τις ιδιαίτερης αισθητικής αλλά εντυπωσιακής μουσικές παραγωγής παραστάσεις της.

Και φυσικά είναι εκείνη που, μέσα από τη φωνή και τα τραγούδια της, ταξίδεψε την Ελλάδα στα πέρατα του κόσμου, από την Ευρώπη ως την Αμερική και την Αυστραλία και από τη Ρωσία μέχρι την Αφρική και την Ιαπωνία. Για όλους όσοι είχαν την τύχη να παρακολουθήσουν κάποια από τις πολυάριθμες συναυλίες που έδωσε στο εξωτερικό, ήταν και συνεχίζει να είναι η μία και μοναδική Χαρούλα της Ελλάδας.
Για όλα αυτά και για πολλά ακόμη, που δεν χωρούν μέσα στις λίγες γραμμές ενός κειμένου, το σημερινό «αντίο» της Χάρις Αλεξίου, αποτελεί βεβαίως ένα σημαδιακό γεγονός για την ιστορία του ελληνικού τραγουδιού και μια στιγμή μεγάλης συναισθηματικής φόρτισης τόσο για την ίδια όσο και για όλους εκείνους – κι είναι πολλοί – που την λάτρεψαν. Παρόλα αυτά, είναι τόσα πολλά κι αγαπημένα τα τραγούδια της και τόσο έντονες οι μουσικές στιγμές που μάς έχει χαρίσει όλα αυτά τα χρόνια που αρκούν, όχι για μία, αλλά για δέκα ζωές…Οπότε το μόνο, ίσως, που θα πρέπει να τής πούμε σήμερα είναι «Χαρούλα μας, γεια σου...» κι «Ευχαριστούμε»!
via